Φουσκωτός: Από πού πήρε το όνομά του

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους έχετε δει, ή, ακόμα χειρότερα, να μην έχετε έρθει τετ α τετ μ’ αυτούς στην είσοδο κάποιου κέντρου διασκέδασης, ή ακόμα και σε μια εκδήλωση, να προστατεύουν χώρους ή επισήμους, αντιμετωπίζοντάς σας σαν ένα ενοχλητικό σκουλήκι, που πάει γυρεύοντας για λιώσιμο.

Μιλώ για τους φουσκωτούς, τους οποίους το Λεξικό Τεγόπουλου – Φυτράκη ορίζει ως «εύσωμους και γυμνασμένους άνδρες, μέλη ομάδας ιδιωτικής ασφάλειας», ενώ ο κύριος Μπαμπινιώτης υπερθεματίζει: «σωματοφύλακες ή φύλακες χώρων με εξαιρετικά ανεπτυγμένους μυς».

 Πράγματι, οι φουσκωτοί φαίνονται διογκωμένοι, σαν κάποιος να τους έχει βάλει στο πισινό μια τρόμπα και τους έχει φουσκώσει μέχρι διαρρήξεως. Είναι κάπως σαν το ανθρωπάκι της Μισελέν, αλλά στο πιο κτηνώδες, σαν περίπτερα με κοστούμι, εάν μιλάμε για τους φουσκωτούς που προστατεύουν επίσημες μούρες.

Η λέξη «φουσκωτός» προέρχεται από τη “φούσκα”, που σημαίνει μεγάλη φυσαλλίδα, ή ελαστική μεμβράνη. Ο ετυμολογικός πρόγονος της φούσκας είναι η αρχαία «φύσκη», από το ρήμα φυσώ, που σημαίνει «το παχύ έντερο». Λογικό, μιας και οι φουσκωτοί, ή οι άλλοι, που φουσκώνουν από έπαρση, δεν είναι παρά φούσκες, δηλαδή έντερα γεμάτα αέρια.

Όμως, όπως συμβαίνει και με τις τεχνηέντως διογκωμένες αξίες, ας πούμε τις μετοχές, εκείνες τις περίφημες φούσκες του Χρηματιστηρίου, αρκεί το τσίμπημα μιας βελόνας, για να συρρικνωθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.