O Δράκος του Νίκου Κούνδουρου δείχνει ακόμα τα δόντια του

Στην εποχή της επικράτησης των social media ως βασικών μέσων επικοινωνίας και της πανδημίας ως συνθήκης κοινωνικής αποστασιοποίησης, το να ορίζεις κανείς διαρκώς την εικόνα του στον έξω κόσμο, ανάλογα με ό,τι θεωρεί πως θα τον κάνει ελκυστικό, είναι θεμιτό. Ο “Δράκος”, μια ταινία που γεννήθηκε στο μυαλό του θρυλικού συγγραφέα Ιάκωβου Καμπανέλλη και απέκτησε ζωή από την κάμερα του Νίκου Κούνδουρου και την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, είναι μια ταινία του 1956 που θα μπορούσε να αφηγείται καταστάσεις του Σήμερα.

Μια σατανική σύμπτωση

Ο “Δράκος” διηγείται την ιστορία ενός ασήμαντου τραπεζικού υπαλλήλου, του Θωμά, που ετοιμάζεται να περάσει μόνος τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς όταν έντρομος συνειδητοποιεί πως είναι ολόιδιος μ’ έναν κακοποιό που οι εφημερίδες αποκαλούν “Ο Δράκος”. Λόγω της παρεξήγησης, η αστυνομία τον καταδιώκει και αυτός βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα καμπαρέ. Μέσα σε μια αλληλουχία συμπτώσεων ντυμένων από το νουάρ ημίφως της νυχτερινής ζωής, η συμμορία που ελέγχει το καμπαρέ, τον αντιμετωπίζει τον γνήσιο Δράκο και μία χορεύτρια, η λεγόμενη Κάρμεν (Μαρίκα Λεκάκη), τον συμπαθεί και τον προστατεύει.

Εκεί ο Θωμάς γνωρίζει την Ρούλα (Μαργαρίτα Παπαγεωργίου), το “μωρό” όπως την αποκαλούν, ένα νεαρό κορίτσι, ορφανό μετά τον βομβαρδισμό του Πειραιά, που το περιμάζεψε η Κάρμεν και το οδήγησε στο καμπαρέ. Το αφεντικό (Γιάννης Αργύρης), ο “Χοντρός” όπως τον αποκαλούν, είναι ερωτευμένος με το “μωρό”, την μαλώνει από ζήλια και δεν την αφήνει να φύγει από τον έλεγχό του. Η ίδια κινείται διαρκώς με αναφορές στο ρομαντισμό της “παιδικής της ψυχής” και προσπαθεί να βρει χαραμάδες για να αποδράσει από το καμπαρέ και τον υπόκοσμο, στον οποίο είναι υποχρεωμένη να κινείται. Η εμφάνιση του “Δράκου”, δηλαδή του Θωμά, σηματοδοτεί κάτι καινούργιο στη ζωή της. Και ενώ οι άνθρωποι του καμπαρέ, το ίδιο το αφεντικό, τον αντιμετωπίζουν ως τον διαβόητο κακοποιό και θεωρούν τις ιδιότητές του ως ένδειξη σκληρότητας, η Ρούλα, το “μωρό” βλέπει σε αυτόν έναν άνθρωπο που διαφέρει από τον υπόκοσμο, στον οποίο έχει συνηθίσει να ζει. Η παρουσία του την ελκύει και την παρηγορεί.

“Μακάρι να είσασταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος, σαν όλους τους άλλους”, του εκμυστηρεύεται η Ρούλα, “Πείτε πως είμαι ένας απλός υπάλληλος τραπέζης”, απαντάει ο Θωμάς ευτυχισμένος. Το σχέδιο της πώλησης ενός στύλου του Ολυμπίου Διός σε Αμερικάνο αγοραστή αλλά και η εμπλοκή της αστυνομίας, θα γίνουν οι αναταράξεις που θα προκαλέσουν το σκληρό φινάλε αυτής της βαθιά υπαρξιακής ιστορίας.

Βραβεία και τιμές μιας “βαθιά ανθελληνικής” ιστορίας

Ούτε ύμνοι από το κοινό και τις εφημερίδες, ούτε καν μια σχετική εμπορική απήχηση δεν συνόδευσαν την πρώτη προβολή της ταινίας τον Μάρτιο του 1956. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Θανάσης Βέγγος (Σπάθης), ο Γιάννης Αργύρης (Χοντρός), η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου (Το Μωρό) αν και χρωμάτισαν υποδειγματικά με τις ερμηνείες τους μια διαχρονική ιστορία, αντιμετώπισαν κατηγορίες από τις εφημερίδες Εστία και Αυγή περί “ανθελληνικού” σεναρίου, ζητώντας μάλιστα να επέμβει και ο εισαγγελέας. Η ταινία δεν είχε εμπορική απήχηση στην Ελλάδα, αν και η πρώτη της προβολή στο Φεστιβάλ της Βενετίας συνοδεύτηκε από ειδική μνεία. Σήμερα θεωρείται μια από τις 100 καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες του 20ου αιώνα (που δείχνει τα δόντια της και μέσα στον 21ο αιώνα).

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις