Η μαχητική δημοσιογραφία και ο μύθος της ευρωπαϊκής μιντιακής υπεροχής

Ηχηρό το γεγονός, αναπόφευκτος ο ντόρος, έτοιμα τα πυρακτωμένα συμπεράσματα μετά το επεισόδιο με την Ολλανδέζα ρεπόρτερ: άθλιοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι, εξαρτημένοι από την κεντρική εξουσία, γενναία και αιχμηρή η δημοσιογραφία στην Ευρώπη. Κάπως έτσι.

Να ναι καλά η κυρία Ίνγκερμποχ Μπέχελ. Πρώτον, διότι συνέβαλε εξ αντικειμένου στην αναζωπύρωση συζητήσεων για την καθ΄ημάς δημοσιογραφία και τη σύγκριση με τα συμβαίνοντα στην ευρωπαϊκή μιντιακή πιάτσα. Και ιδού το πρώτο αξιοπρόσεκτο:

Η καυστική κριτική εναντίον της ελληνικής δημοσιογραφίας διατυπώθηκε και από μέρος της δημοσιογραφικής κοινότητος, που πλασάρει υπόρρητα μια εξαίρεση ταυτοτικού χαρακτήρα: Οι άλλοι υπηρετούν αυτού του είδους την δημοσιογραφία, όχι εμείς!

Συγκινητική προσπάθεια. Ειδικά όταν προέρχεται από δημοσιογράφους που δεν έσυραν ποτέ ούτε μια λέξη εναντίον της εκάστοτε εξουσίας, αλλά σήμερα εμφανίζονται ξιφήρεις στην αλάνα των σόσιαλ και παριστάνουν τον καμπόσο.

Επί της ουσίας, τώρα. Όσοι παρακάμπτουν  το αναντίρρητο γεγονός ότι τα ΜΜΕ σε όλη την υφήλιο-με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις- υπηρετούν τα συμφέροντα του εργοδότη, ταυτισμένα εν πολλοίς με την εκάστοτε κεντρική εξουσία ή φέρουν το άχθος να διεκπεραιώνουν την κομματική γραμμή, όσοι τα ξεχνούν αυτά, μοιραία οδηγούνται σε επιφανειακά συμπεράσματα και σε επισφαλείς συγκρίσεις.

Για να δούμε, λοιπόν, κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα τα οποία «λησμονεί» η μονόπλευρη υμνωδία για την ευρωπαϊκή υπεροχή:

Στην υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας και της γκανγκστερικής επίθεσης εναντίον της Σερβίας, επισημάνθηκε ένα εντυπωσιακό ομόθυμον: όλα τα μεγάλα ΜΜΕ της Ευρώπης-και  των ΗΠΑ, φυσικά- διεκπεραίωναν ευπειθώς τη ΝΑΤΟϊκη προπαγάνδα, σερβίροντας αφειδώς πλήθος ψευδών ειδήσεων.

Όπως εκείνο περί μαζικών τάφων στο Κόσσοβο, που αποτέλεσε σημαία της προπαγάνδας και καύσιμο της δυτικής πολεμικής μηχανής εναντίον της Σερβίας. Τι αποδείχτηκε; Ότι ΔΕΝ υπήρχαν μαζικοί τάφοι. Ότι επρόκειτο για χυδαία κατασκευή.

Πότε αποδείχτηκε; Λίγα χρόνια αργότερα και ενώ ο στόχος της Δύσης είχε επιτευχθεί(διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βαριές επιπτώσεις στην Σερβία). Για το θέμα αυτό- για το ασύστολο  ψέμα, δηλαδή- έχουν γράψει με αδιάσειστα στοιχεία ο Αλέξης Παπαχελάς και ο Στέλιος Κούλογλου.

Κρούσμα δεύτερο, ανατριχιαστικό: Την ίδια περίοδο, επιφανείς προσωπικότητες της Γαλλίας συνέταξαν κείμενο καταδικαστικό για την κυνική επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία και το απέστειλαν  σε μεγάλες γαλλικές εφημερίδες( Μοντ, Λιμπερασιόν κ.α.) για να δημοσιευτεί.

Φευ! Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Η στυγνή λογοκρισία έδωσε ρεσιτάλ, αδιαφορώντας αν η άρνηση να δημοσιευτεί το κείμενο αφήνει ευκρινές φασιστικό αποτύπωμα στην κατά τα  άλλα πεφωτισμένη Γαλλία. Και πότε; Στον εικοστό αιώνα!

Αλλά μήπως ξεχνιέται ή στάση εγκύρων ΜΜΕ της Εσπερίας στην υπόθεση του ελληνικού Μνημονίου; Δημοσιογραφία  οργίλη εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, υπεροπτική, χλευαστική και εμετική, δημοσιογραφία απολύτως κατευθυνόμενη από τα σαλόνια της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Δημοσιογραφία που ξεπερνούσε το όριο της ύβρεως.

Δεύτερον, να΄ναι καλά η κυρία Μπέχελ, διότι κατέδειξε με την συμπεριφορά της ότι η μαχητική δημοσιογραφία, όταν επιλέγει τις ιαχές και λιμνάζει στο έλος της αγένειας και της ασέβειας, αποδομεί ή τιτρώσκει τον δημιουργικό εαυτό της. Και καταπίπτει σε φτηνό κήρυγμα αφιονισμένου ιεροκήρυκα.

Αυτό που καταλόγισε στον Μητσοτάκη- «ναρκισσιστική κακοποίηση» της αλήθειας- βαρύνει πρωτίστως την ίδια. Σε μια έκρηξη αντίστροφου ναρκισσισμού κατάφερε να μεταθέσει την ουσία του σοβαρού θέματος από το μεταναστευτικό και τις επαναπροωθήσεις στον δικό της φρενιασμένο τρόπο, με αποτέλεσμα να τεθεί εκποδών ο  προβληματισμός για τα σημαντικά αυτά ζητήματα.

Εννοείται ότι τα κακεντρεχή σχόλια, η ενασχόληση με την προσωπική της ζωή της συναδέλφου και τα συναφή είναι απαράδεκτα. Εξίσου απαράδεκτες και οι επιφανειακές προσεγγίσεις σε διαχρονικού ενδιαφέροντος θέματα όπως τα Μήντια και η Ενημέρωση…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις