Ένας χορογραφικός φόρος τιμής στον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη

Υπάρχει κάποιο σημείο που η ορειβασία μπορεί να συναντηθεί με την Τέχνη; Ο ορειβάτης σχεδιάζει διαδρομές, ιχνηλατεί, προσπαθεί να κατακτήσει την τελειότητα της κορυφής. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ένας καλλιτέχνης.

Ο Ιταλός χορογράφος Piergiorgio Milano δημιούργησε το “White Out”, έναν φόρο τιμής σε όλους τους ορειβάτες που έχουν εξαφανιστεί ή έχουν αναμετρηθεί με αυτό το επίπεδο κινδύνου, στο απέραντο λευκό των ψηλών βουνών: Σε εκείνους που κατακτούν το μάταιο. Το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας αφιερώνει το “White Out” στον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη.

“Η χορογραφική μου γλώσσα είναι το αποτέλεσμα χρόνων έρευνας για τη σύνδεση των τεχνών του χορού, του θεάτρου και του τσίρκου. Οι παραστάσεις μου χαρακτηρίζονται από έντονη θεατρική αισθητική, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί και να αναπτυχθεί ο χορός με πλήρη ελευθερία ποίησης και δεξιοτεχνίας. Βάζω τον εαυτό μου να ισορροπεί ανάμεσα σε διαφορετικές τέχνες, κατηγορίες ή κλάδους.

Στην προσπάθεια να πάω πέρα από αυτή τη γραμμή, βρίσκω τη δύναμη που τροφοδοτεί τις δημιουργικές μου διαδικασίες. Αφιερώνομαι ολοκληρωτικά, ώστε τα έργα μου να παραμένουν πάντα το αποτέλεσμα μιας ριζικής αλληλεπίδρασης μεταξύ χορού, τσίρκου και θεάτρου” αναφέρει στο NEWS 24/7 o Piergiorgio Milano.

Η παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στις 15 Ιουλίου είναι μία συναρπαστική, αστεία και δραματική διαδρομή, όχι μόνο στο φυσικό τοπίο που δημιουργείται επί σκηνής, αλλά και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.

Ανεβαίνουμε κάθε μέρα στα βουνά της ζωής μας, ακόμα κι όσοι ζουν δίπλα στη θάλασσα και είναι ψαράδες, μερικές φορές αποφασίζουν να σκαρφαλώσουν στα βουνά…

Στόχος της παράστασης; Να δημιουργήσει μια χορογραφική εμπειρία και μία οπτική σύνθεση τόσο ισχυρή, που η απεραντοσύνη του βουνού να μπορεί να μεταφερθεί σε ένα θέατρο, επιτρέποντας στο κοινό να βιώσει αυθεντικά το κρύο, το χιόνι και την καταιγίδα σε έναν βραχώδη κατακόρυφο κρημνό.

“Μπορείς έτσι αν θες να μείνεις συγκεντρωμένος με τα μάτια σου κολλημένα στον ουρανό, να κοιτάς το μέλλον και να προσπαθείς να αδράξεις την ευτυχία.
Ή μπορείς να κοιτάξεις πού βρίσκεσαι, να ξεχάσεις πως πρέπει να σκαρφαλώσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που νομίζες πως ήταν ακίνητο στην πραγματικότητα δεν είναι και δεν ήταν ποτέ. Έτσι, καθώς το χέρι σου κλείνει για να πάρει το σχήμα μιας μικρής προεξοχής ή σχισμής στον βράχο, καθώς το σώμα σου πιέζει και προσαρμόζεται στον τοίχο, συνειδητοποιείς ότι με τον ίδιο τρόπο ο βράχος έχει προσαρμοστεί για εκατομμύρια χρόνια στον αέρα στο νερό και στον καιρό. Και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι δεν χορεύεις πια μόνος στον τοίχο, αλλά ότι με κάθε πιάσιμο των δακτύλων σου ή κάθε στάση του ποδιού σου, όλη η ιστορία της γης χορεύει γύρω σου” λέει, επιχειρώντας να περιγράψει τι είναι αυτό που θα δούμε.

WHITE OUT – Η κατάκτηση του μάταιου: Μπορείτε να μας εξηγήσετε τον τίτλο αυτής της χορογραφίας; Γιατί χρησιμοποιείτε τη λέξη μάταιο;

Το White Out είναι ένα ειρωνικό και δραματικό ταξίδι, όχι μόνο μέσα από το φυσικό τοπίο που προκαλείται στη σκηνή, αλλά και μέσα από την ανθρώπινη εσωτερικότητα. Η λέξη “μάταιος” προέρχεται από το βιβλίο του Lionel Terray «Ο κατακτητής του μάταιου” και είναι μια μεταφορά για να περιγράψει πόσο σημαντική θα μπορούσε να είναι η αναρρίχηση στα βουνά, παρόλο που δεν υπάρχει τίποτα υλικό ή πρακτικό για να το πετύχεις. Γι’ αυτό και μάταιο.

Είναι παράδοξο γιατί η αναρρίχηση στα βουνά ανήκει εξ ολοκλήρου στο σύμπαν της ανθρώπινης ψυχής και γι’ αυτό ορίζεται ως μάταιη, γιατί δεν έχει παραγωγικό στόχο. Φυσικά δεν είναι μάταιη, αλλά απαραίτητη όπως κάθε πνευματική πρακτική.

Μπροστά μας υπάρχει πάντα ένα βουνό που μας κάνει να νιώθουμε μικροί και μας τρομάζει. Όμως αρχίζουμε να το ανεβαίνουμε και μερικές φορές φτάνουμε ακόμα και στην κορυφή, οπότε παραμένει μόνο εμείς και το βουνό.

Ανεβαίνουμε κάθε μέρα στα βουνά της ζωής μας, ακόμα κι όσοι ζουν δίπλα στη θάλασσα και είναι ψαράδες, μερικές φορές αποφασίζουν να σκαρφαλώσουν στα βουνά… Μπροστά μας υπάρχει πάντα ένα βουνό που μας κάνει να νιώθουμε μικροί και μας τρομάζει. Όμως αρχίζουμε να το ανεβαίνουμε και μερικές φορές φτάνουμε ακόμα και στην κορυφή, οπότε παραμένει μόνο εμείς και το βουνό.

Ο φόβος εξαφανίζεται, η κούραση έχει σχεδόν ξεχαστεί και ήδη αναζητούμε μια υψηλότερη πρόκληση Το βουνό μέσα μας είναι σαν τον ορίζοντα, περπατάμε δύο βήματα πιο κοντά, απομακρύνεται δύο βήματα πιο μακριά, κάνουμε δέκα βήματα, προχωρά δέκα βήματα πιο πέρα….

Όσο και να περπατήσουμε δεν θα το φτάσουμε ποτέ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός; Το περπάτημα το ίδιο.

Πώς μας επιτρέπει το βουνό να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην ανθρώπινη φύση;

Τα βουνά είναι μέρος της φαντασίας μας, είναι ένα τόσο δυνατό σύμβολο για όλους. Αλλά ταυτόχρονα είναι απλώς βράχοι και τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό βοηθούν να κοιτάξουμε πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση, γιατί όταν κοιτάμε τις ιστορίες του βουνού κοιτάμε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτά.

Και όλα αυτά που προβάλλουμε στα βουνά είναι απλώς μια αντανάκλαση του εαυτού μας. Ο φόβος, το θάρρος, η εμμονή, η ανθεκτικότητα, η αγάπη, η φιλοδοξία ανήκουν σε όλους μας, αλλά απλώς ενισχύονται σε ένα ορειβατικό ταξίδι..

Τι συμβολίζει αυτό το ταξίδι; Και πώς επικοινωνεί αυτή η χορογραφία με το σήμερα;

Το White Out αφηγείται την ιστορία μιας μικρής κοινότητας που κάνει ένα ταξίδι μύησης. Μιλάει για την ανθρώπινη φύση και έρχεται αντιμέτωπο με τα θέματα του θανάτου, του χωρισμού, των προσωπικών φιλοδοξιών, της φιλίας και των σχέσεων μέσα σε μια ομάδα.

Το βουνό είναι μια μεταφορά, ο μεγεθυντικός φακός που μας επιτρέπει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην ανθρώπινη φύση. Η λήψη αποφάσεων, η αντιμετώπιση δυσκολιών, αλληλοστήριξη, αποτελούν βήματα έναρξης στη ζωή του καθενός μας και συνεκδοχικά και του κοινού.

Όλα αυτά που προβάλλουμε στα βουνά είναι απλώς μια αντανάκλαση του εαυτού μας. Ο φόβος, το θάρρος, η εμμονή, η ανθεκτικότητα, η αγάπη, η φιλοδοξία ανήκουν σε όλους μας, αλλά απλώς ενισχύονται σε ένα ορειβατικό ταξίδι..

Η χορογραφία αυτή πραγματεύεται αυτά τα θέματα άμεσα, διατηρώντας μια ευθύγραμμη γλώσσα, που συνδέεται με ισχυρές οραματικές εικόνες φόρτισης, με μια νότα χιούμορ. Για αυτούς τους λόγους, το White Out έλαβε θετικά σχόλια από όλα τα είδη κοινού. Είναι μια παράσταση που δεν έχει ηλικία. Επικοινωνεί σήμερα, όπως θα μπορούσε να έχει κάνει στο παρελθόν ή θα έκανε στο μέλλον. Η αναρρίχηση στα βουνά θα είναι πάντα ένας τρόπος για να ξεπεράσουμε τα ανθρώπινα όρια και θα είναι πάντα κάτι παρόν στην ανθρώπινη ιστορία.

Είναι τελικά η ορειβασία καλλιτεχνική γλώσσα;

Νομίζω ότι η ορειβασία είναι μεν ένα άθλημα, αλλά όπως κάθε τι ανθρώπινο που αγγίζει ένα επίπεδο αριστείας, θα μπορούσε να αποτελέσει μια μορφή τέχνης.

Ένα κείμενο του Emilio Comici, ένός εμβληματικού Ιταλού ορειβάτη εξηγεί ακριβώς αυτό: «Το να γνωρίζεις πώς να επινοήσεις τον πιο λογικό και κομψό τρόπο για να προσεγγίσεις μια κορυφή, έναν τρόπο που περιφρονεί την πιο άνετη και πιο εύκολη πλαγιά. Και να περπατήσεις αυτό το μονοπάτι όλα σου τα νεύρα και τους τένοντες να καταπονούνται απελπισμένα για να ξεπεράσουν την «έλξη του κενού και την αναρρόφηση του ιλίγγου». Αυτό είναι ένα αληθινό και μερικές φορές εκπληκτικό έργο τέχνης: ένα προϊόν του πνεύματος και της αισθητικής που, λαξευμένο στους βραχώδεις τοίχους, θα διαρκέσει αιώνια, όσο τα βουνά έχουν ζωή».

Λογική, κομψότητα, άγγιγμα του κενού, έργο τέχνης. Και αυτό το έργο τέχνης έχει αιώνια αξία. Ναι γιατί το μεγαλείο του καλλιτέχνη βρίσκεται και σε αυτό, στο να ζει για πάντα. Και ο ορειβάτης που ανακαλύπτει και ιχνηλατεί, σύμφωνα με μια λογική δεν είναι κατά κάποιο τρόπο καλλιτέχνης;

Πώς νιώθετε που θα παρουσιάσετε αυτή την παράσταση στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Είμαι εξαιρετικά χαρούμενος και περήφανος που μπορώ να δείξω τη δουλειά μου σε ένα τόσο σημαντικό διεθνές πλαίσιο. Εγώ και η υπόλοιπη ομάδα είμαστε τόσο περίεργοι και πρόθυμοι να δούμε την ανταπόκριση του κοινού της Καλαμάτας. Είμαι σίγουρος ότι αυτό που προτείνουμε θα είναι μια πραγματική γεμάτη, νέα εμπειρία για αυτούς. Επίσης, ελπίζω αυτή να μην είναι η μοναδική ευκαιρία να εμφανιστεί το White Out στην Ελλάδα!

15.7 | 19:30 | 55’/ Μέγαρο Χορού Καλαμάτας / Εναλλακτική Σκηνή