Εκδιδόμενοι άνδρες: Ένα κοινό μυστικό στις πιάτσες της Ομόνοιας και του Μεταξουργείου

Μπροστά από τα άλλοτε ανοιχτά πολυκαταστήματα γύρω από την Πλατεία Ομονοίας, ίσως να έχεις προσέξει τους άνδρες που κάποτε στρέψανε το βλέμμα τους προς το μέρος σου, που ίσως σου κλείσανε το μάτι, ίσως σου χαμογέλασαν, που ίσως τους προσπέρασες, αλλά ίσως και να μην τους έχεις δει ποτέ.

Είναι οι εκδιδόμενοι άνδρες που θα συναντήσεις κατά κόρον στην Ομόνοια, αλλά και στο Μεταξουργείο και το Πεδίον του Άρεως. Είναι οι εκδιδόμενοι άνδρες που -αν και μειονότητα στην εργασία στο σεξ στην Ελλάδα-, υπάρχουν γύρω μας, παρόλο που κρύβονται στο σκοτάδι.

Η πελατεία τους αφορά άνδρες, αλλά οι περισσότεροι δεν τοποθετούν τους εαυτούς τους ως ομοφυλόφιλους, ούτε όμως και ως εκδιδόμενους. Πολλοί “συστήνονται” ως ετεροφυλόφιλοι, καθώς θεωρούν την εργασία στο σεξ κάτι που κάνουν για περιορισμένο χρονικό διάστημα ή περιστασιακά.

Κατά τα τελευταία χρόνια, ο αριθμός των αλλοδαπών που εργάζονται στο σεξ στην Ελλάδα ολοένα και αυξάνεται. Νεαροί άνδρες, ερχόμενοι από αναπτυσσόμενες χώρες, καταφεύγουν στην εργασία στο σεξ, με σκοπό την επιβίωση, ενώ πολλοί από αυτούς είναι πρόσφυγες πολέμου.

Οι εκδιδόμενοι άνδρες, ως επί το πλείστον, δεν είναι οργανωμένοι σε φορείς, μιας και η υπαίθρια εργασία στο σεξ στην Ελλάδα είναι παράνομη. Οι εκδιδόμενοι άνδρες δεν κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις που οφείλουν να κάνουν τα εργαζόμενα στο σεξ άτομα, καθώς δεν γνωρίζουν πού μπορούν να απευθυνθούν σε περίπτωση που χρήζουν ανάγκης υπηρεσιών υγείας.

Ακόμη, η γνώση σε θέματα πρόληψης Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων και HIV είναι ελάχιστη, ειδικά αν τα άτομα προέρχονται από χώρες που η πληροφόρηση πάνω στα θέματα αυτά δεν είναι επαρκής ή κι αν οι ίδιοι δε γνωρίζουν (καλά) την ελληνική γλώσσα.

Άνθρωποι στο σκοτάδι, χωρίς αμφιβολία… Αφού, οι περισσότεροι εξ αυτών κρύβουν την επαγγελματική ιδιότητά τους από τον οικογενειακό ή και φιλικό κύκλο. Κάποιοι έχουν σχέση με γυναίκες, άλλοι είναι παντρεμένοι με παιδιά, άλλοι συγκατοικούν με τους γονείς τους, ζώντας έτσι μια διττή ζωή, υπό το φόβο να μη μαθευτεί η αλήθεια.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν το επάγγελμα αυτό αποκλειστικά για να βρουν χρήματα για τη δόση τους, όντες χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών. Ένας από αυτούς είναι και ο 28χρονος Άγγελος, ο οποίος εργάζεται στο σεξ εδώ και δύο χρόνια, κάνοντας πιάτσα στην περιοχή της Ομόνοιας.

Ο Άγγελος μιλά στο News 24/7 για το πώς βιώνει την εργασία στο σεξ, για τη μάχη της επιβίωσης, για τους κινδύνους που ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή, αλλά και για το πώς τα ναρκωτικά τον καθόρισαν και του άλλαξαν τη ζωή.

Ακόμη, μιλά για τις πιάτσες της ανδρικής πορνείας της Αθήνας, για το προφίλ των πελατών, για τους ανήλικους εκδιδόμενους, αλλά και για το ρόλο της Αστυνομίας που “κλείνει” το μάτι στους πελάτες, αδιαφορώντας για τις περιπτώσεις ανηλίκων που συχνάζουν στις πιάτσες.

Ξεκίνησα με χασίς, πήγα στην κοκαΐνη και κατέληξα στην πρέζα

Τέλειωσα ένα ΙΕΚ μαγειρικής το 2016, δούλεψα σε κουζίνες ως βοηθός σεφ και είχα μια κανονική ζωή μέχρι τα 25 μου. Έμενα μόνος, είχα το σπίτι μου, είχα την κοπέλα μου, ώσπου ξαφνικά εκείνη με άφησε. Μετά από λίγους μήνες ξεκίνησα τα ναρκωτικά. Ήταν το στήριγμά μου η κοπέλα μου, δεν είχαν κανέναν άλλον στη ζωή μου τόσο κοντά μου. Πήρα πολύ βαριά τον χωρισμό μας, έπεσα σε κατάθλιψη και άρχισα τα αντικαταθλιπτικά και τα ναρκωτικά.

Ξεκίνησα με χασίς, πήγα στην κοκαΐνη και κατέληξα στην πρέζα. Ξεκίνησα τα ναρκωτικά από ερωτική απογοήτευση και επειδή δεν είχα ποτέ την οικογένειά μου δίπλα μου. Ένιωθα ότι δεν έχω κανένα στήριγμα και έψαχνα τη λύση στις ουσίες. Αλλά στις ουσίες λύση δεν υπάρχει. Τώρα το καταλαβαίνω, αλλά τώρα είναι αργά.

Οι γονείς μου ήταν πάντα στον κόσμο τους. Δε με στήριξαν ποτέ. Ούτε οικονομικά, ούτε μου έδωσαν αγάπη, δεν υπήρξαν στο πλάι μου. Ο πατέρας μου ήταν βίαιος με τη μάνα μου και δεν τον έβλεπες ποτέ στο σπίτι. Έχω ένα χρόνο να τους μιλήσω.

Όταν άρχισα τα ναρκωτικά, μετά από τρεις μήνες κατάλαβαν στη δουλειά ότι είμαι χρήστης και με έδιωξαν. Και τότε άρχισα να βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ στα ναρκωτικά. Τα λεφτά τέλειωναν, εγώ ήμουν τελείως παρατημένος και απ’ τους γύρω μου και απ’ τον εαυτό μου και τότε ένας γείτονας που είναι ανοιχτά γκέι, μου είπε ότι κάνει πιάτσα στην Ομόνοια και με παρότρυνε να το κάνω και εγώ.

Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ, αν με ρωτούσες πριν δύο χρόνια ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά τώρα έχω που κάνω πιάτσα από τα 26, δύο χρόνια ακριβώς. Ακόμα και σήμερα δε μπορώ να το πιστέψω ούτε εγώ ο ίδιος. Εγώ βγαίνω στην Ομόνοια. Εκεί βλέπεις πιο πολλούς Έλληνες, στο Μεταξουργείο βλέπεις πιο πολλούς ξένους, κυρίως Αφρικανούς.

Δεν είμαι γκέι, το κάνω για τη δόση μου και μόνο

Δε νιώθω ότι είμαι γκέι, το βλέπω καθαρά ως επάγγελμα και το κάνω για να βγάζω χρήματα και μόνο. Μονάχα για τη δόση μου και για το νοίκι και τα έξοδα. Βασικά το κάνω για τη δόση μου. Αν δεν ήμουν μέσα στα ναρκωτικά, θα μπορούσα να κάνω μια φυσιολογική ζωή, να βρω μια φυσιολογική δουλειά και δε θα χρειαζόταν να κάνω αυτό που κάνω. Όταν θέλω να πάρω τη δόση μου και δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, είναι καλύτερο να κάνω αυτό, παρά να πάω να κλέψω.

Πάντα είχα σχέσεις μόνο με γυναίκες. Και όταν σταματήσω αυτή τη δουλειά, γιατί θέλω να τη σταματήσω, θέλω να γυρίσω στη φυσιολογική μου ζωή, να κάνω σχέση με μια κοπέλα και να σταματήσω τα ναρκωτικά.

Όποιον κι αν ρωτήσεις εδώ, θα σου πει ότι δεν είναι γκέι. Πολλοί είναι παντρεμένοι με παιδιά, πολλοί έχασαν τη δουλειά τους και έφτασαν εδώ, πολλοί κάνουν διπλή ζωή και δεν ξέρει κανένας ότι βγαίνουν στην πιάτσα. Μπορεί στο σπίτι να λένε ότι δουλεύουν σε καφετέρια και να έρχονται εδώ, ξέρω τέτοια παιδιά.

Τον πελάτη τον καταλαβαίνεις από το βλέμμα

Αυτοί που ψάχνονται εδώ είναι συνήθως μεσήλικες γκέι που γουστάρουν νεαρά αγόρια. Συνήθως είναι 50ρηδες, 60ρηδες. Τους καταλαβαίνεις αμέσως από το βλέμμα όταν σε πλησιάζουν. Οι περισσότεροι που κάνουν πιάτσα είναι ενεργητικοί. Και οι περισσότεροι πελάτες είναι παθητικοί. Εγώ είμαι ενεργητικός. Δεν έχω κάνει ποτέ παθητικό σεξ και δε θέλω να δοκιμάσω. Υπάρχουν πελάτες που μου ζητάνε να με πηδήξουν, αλλά τους λέω ευγενικά όχι, μπορεί να πιέσουν να μου πουν ότι θα μου δώσουν πιο πολλά λεφτά και τότε τους διώχνω.

Έχει τύχει να κάνουν τσαμπουκά δυο – τρεις, να μου ζητήσουν κάτι παραπάνω ή να ζητήσουν να κάνουμε σεξ χωρίς προφυλακτικό, αλλά τους έχω διώξει. Δεν έχει τύχει να γίνει μεγαλύτερη φασαρία -ευτυχώς-, αλλά έχει τύχει να μαλώσω με πελάτη, να φύγει απ’ το ξενοδοχείο χωρίς να με πληρώσει, επειδή δεν έκατσα να με πηδήξει.

Έρχονται, σε κοιτάνε κι αν τους κάνεις, σε πλησιάζουν και σε ρωτάνε τι μπορείς να τους κάνεις. Αν τα βρείτε στο κομμάτι αυτό, τότε σε ρωτάνε για τα λεφτά. Κι αν τα βρούμε και εκεί, τότε ή πάμε σε κάποιο ξενοδοχείο εδώ στην Ομόνοια ή πάμε κάπου με το αμάξι ή και στο σπίτι τους.

Η τιμή είναι ανάλογα τον πελάτη. Υπάρχουν κάποιοι που τους βλέπω ότι είναι έχουν λεφτά, οπότε θα τους ζητήσω πιο πολλά. Η τιμή είναι από 30 μέχρι 50 ευρώ. Υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν για 5 και 10 ευρώ. Υπάρχουν άστεγοι και ανήλικοι εδώ που το κάνουν και για ένα σουβλάκι. Αυτό δε μπορώ να αντέξω. Τα ανήλικα. Και δε μπορώ να ανεχτώ ούτε αυτούς που ψάχνονται για ανήλικα. Όταν βλέπω κάτι μπροστά μου, τους διώχνω. Δε θέλω όμως φασαρίες ούτε μπλεξίματα και δε μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω μόνος μου, γιατί θα βρεθώ μπλεγμένος με κυκλώματα και μπορεί να φάω και το κεφάλι μου.

Η Αστυνομία ξέρει τι γίνεται, αλλά κάνει τα στραβά μάτια

Πολλές φορές έχουν περάσει αστυνομικοί και πριν και τώρα με τον κορονοϊό και ξέρουν. Όλοι ξέρουν, αλλά κάνουν τα στραβά μάτια. Δε μπορούν να μας κάνουν και τίποτα. Το ξέρουμε και το ξέρουν κι οι ίδιοι. Αυτό που μπορούν να σου κάνουν είναι να σε πάνε στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων και μετά από δύο ώρες σε αφήνουν και γυρνάς πίσω στην πιάτσα σου.

Όλη μέρα είναι γεμάτες οι πιάτσες. Μέρα μεσημέρι βλέπει ο κόσμος, βλέπει η Αστυνομία, αλλά δεν ασχολείται κανένας. Πολύ – πολύ να σου πουν κάτι, να σε βρίσουν, να σε προσβάλουν και να φύγουν. Καταρχάς, μας γνωρίζουν, ξέρουν τα πρόσωπά μας. Πιο πολύ πάνε στους ξένους, εμάς τους Έλληνες σχεδόν ποτέ δε μας πειράζουν.

Το θέμα είναι τα ανήλικα. Ξέρουν τι γίνεται και δεν κάνουν τίποτα. Για αυτά τα παιδιά με πειράζει, είναι κρίμα. Αυτά τα παιδιά δε θα έπρεπε να είναι εδώ, ούτε στο δρόμο. Θα έπρεπε να είναι στο σπίτι με την οικογένειά τους, όμως η ζωή είναι άδικη για αυτά τα παιδιά. Είναι στο έλεος του δρόμου και μέσα στον κίνδυνο, μέσα στα ναρκωτικά και το εμπόριο. Ξέρουν τι γίνεται όλοι, αλλά δε μιλάει κανένας. Το ίδιο γίνεται και στο Μεταξουργείο και στη Βικτώρια και στο Πεδίον του Άρεως και αλλού στην Αθήνα.

Περιμένω τη μέρα που θα πάρω πίσω τη ζωή μου

Για το σημείο που έχω φτάσει φταίω μόνο εγώ, τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες. Όμως, υπάρχουν λόγοι που έχουμε φτάσει εδώ, όσοι φτάσαμε στην πορνεία. Η οικογένεια παίζει μεγάλο ρόλο. Το να έχεις έναν άνθρωπο να είναι δίπλα σου, να σε στηρίξει, να σου μάθει κάποια πράγματα, κάποιες αρχές. Μετά, αφού μπλέξεις, πρέπει να υπάρχουν φορείς να σε βοηθήσουν να ξεφύγεις. Να ξεφύγεις απ’ τις πιάτσες κι απ’ τα ναρκωτικά.

Το ‘πα και πριν και θα το ξαναπώ, τα παιδιά. Τα ανήλικα. Να μπουν στη μέση οργανώσεις και φορείς και να κάνουν κάτι. Αυτό είναι το πιο σοβαρό. Δε γίνεται να ζουν έτσι τα παιδιά, δεν τους αξίζει. Πρέπει να σταματήσει αυτό που γίνεται τόσα χρόνια εδώ με τα παιδιά και κάποιος επιτέλους να νοιαστεί για τις ψυχές τους.

Δεν αξίζει σε κανέναν να είναι εδώ. Δεν αξίζει σε κανέναν να πουλάει το σώμα του. Περιμένω τη μέρα που θα σταματήσω να έρχομαι εδώ. Κάθε μέρα πριν κοιμηθώ αυτό σκέφτομαι. Περιμένω τη μέρα που θα κόψω τα ναρκωτικά, που θα βρω μια κανονική δουλειά και θα πάρω πίσω τη ζωή μου.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις