Ο Αχιλλέας Λιαρμακόπουλος είναι ο διεθνής μετρ των πνευστών που θες να γνωρίσεις

Όταν τον ρώτησαν αν θα ήθελε να έρθει στην Ελλάδα με τους Canadian Brass είχε απαντήσει "μακάρι". Τέσσερα χρόνια μετά, η ευχή του διεθνώς καταξιωμένου Έλληνα τρομπονίστα πραγματοποιείται, αφού θα βρεθεί στο Μέγαρο Μουσικής για τη συναυλία "Οι Canadian Brass συναντούν την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών", με ένα πολυσυλλεκτικό γιορτινό πρόγραμμα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ
29 Δεκεμβρίου 2018 09:10

Στα 33 του χρόνια ο Αχιλλέας Λιαρμακόπουλος θα μπορούσε να υπερηφανευτεί ότι έχει πετύχει όσα λίγοι στην ηλικία του: Κατάφερε να γίνει τρομπονίστας των θρυλικών Canadian Brass, του δημοφιλούς Κουιντέτου Χάλκινων Πνευστών, για τους οποίους η Washington Post έχει γράψει ότι «με τον αξεπέραστο συνδυασμό της δεξιοτεχνίας, του αυθορμητισμού και του χιούμορ, λαμπρύνουν τα προγράμματα συναυλιακών χώρων και διεθνών φεστιβάλ σε ολόκληρο τον κόσμο».

Καταμετρά περισσότερες από 100 εμφανίσεις με τους Pink Martini, το ανατρεπτικό λάτιν/τζαζ γκρουπ που λατρεύει το ελληνικό κοινό. Έχει ηχογραφήσει πέντε σόλο άλμπουμ αλλά και έχει πολυάριθμες συμμετοχές σε άλμπουμ κλασικής, ποπ, λάτιν μουσικής. Κρατά θέση βοηθού καθηγητή στο Brooklyn College at CUNY University στη Νέα Υόρκη από το 2014, πριν ακόμα κλείσει τα 30.

Λίγες ημέρες πριν έρθει στην Αθήνα για τη συναυλία «Οι Canadian Brass συναντούν την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών» στο Μέγαρο Μουσικής 4 Ιανουαρίου, το News 24/7 μίλησε με τον ταλαντούχο μουσικό για τη μεγάλη του αγάπη, το τρομπόνι, τους δασκάλους που τον σημάδεψαν, τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της διεθνούς καριέρας με βάση την Αμερική, αλλά και την άσβεστη επιθυμία επιστροφής στην Ελλάδα.

Πόσες ώρες διαβάζατε την ημέρα; Άραγε ποιον χώρο επιλέγατε για την πρακτική σας δεδομένου του ότι τα Χάλκινα είναι υπέρ το δέον φασαριόζικα;

«Πριν φύγω για την Αμερική διάβαζα καθημερινά, μια με δύο ώρες. Διάβαζα πάντα σπίτι μου. Όταν ήμουν 11 χρονών, χτύπησε το κουδούνι και όταν άνοιξα φοβήθηκα… Είδα έναν αστυνομικό – τον είχε φωνάξει η “καλή” μου γειτόνισσα. Του είπα πως έπαιζε ο πατέρας μου, όχι εγώ!» (γέλια)

Ποιος από τους δύο γονείς σας νιώθατε να καταλαβαίνει περισσότερο τη σχέση σας με τη μουσική; Σας έδωσαν κάποια συμβουλή;

«Ευτυχώς είχα περίσσευμα στήριξης και από τους δυο. Το μόνο που μου είπαν είναι ότι στη ζωή χρειάζεται μέτρο, όχι υπερβολές.»

Πότε αποφασίσατε ότι θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη μουσική;

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα πως η μουσική ήταν το πάθος μου, αλλά την πρώτη φορά που έπαιξα στην Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων κατάλαβα πως θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά. Μου άρεσε πολύ να παίζω μουσική με άλλους μουσικούς.»

Ως μέλος των Canadian Brass τα τελευταία χρόνια πώς νιώθετε για τα βραβεία (Grammy, Juno, Echo) με τα οποία έχει τιμηθεί το συγκρότημα;

«Σίγουρα νιώθω μεγάλη τιμή, όμως και ευθύνη να είμαι σε ένα γκρουπ με μια τόσο μεγάλη ιστορία.»

Ποιο κομμάτι είχατε ετοιμάσει όταν πήγατε για ακρόαση στους Canadian Brass;

«Μου έστειλαν ένα βιβλίο 350 σελίδων με σχεδόν όλο το ρεπερτόριο του γκρουπ, μόλις τρεις μέρες πριν… Δεν υπήρχε περίπτωση να μάθω όλα αυτά κομμάτια σε τρεις μέρες, οπότε κοίταξα μόνο τα πιο δύσκολα και όσα είχαν εκτεθειμένα σόλο.»

Είχατε τρακ; Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση; Θυμάστε τι σας είπαν;

«Αρκετό, αλλά ήταν τόσο φιλικοί και χαμογελαστοί που με έκαναν να αισθανθώ όμορφα από την αρχή. Η ακρόαση ήταν μια μεγάλη πρόβα τριών ωρών. Ήθελαν να δουν πως συνεργάζομαι μαζί τους και πως ταιριάζει ο ήχος μου στο σύνολο. Αλλά και πως ταιριάζουμε γενικότερα, διότι, ξέρετε, όταν βρισκόμαστε σε περιοδεία, το να είσαι με ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς είναι πολύ σημαντικό. Πριν καν φτάσω σπίτι με είχαν ειδοποιήσει ότι με θέλουν στο γκρουπ.»

Είναι προφανές από τη δουλειά σας ότι έχετε έφεση στο λάτιν. Πώς προέκυψε αυτό;

«Αγάπησα την μουσική της Λατινικής Αμερικής από πολύ μικρός. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου έζησαν κάποια χρόνια στη Βενεζουέλα, μάλιστα η μητέρα μου γεννήθηκε εκεί. Μεγάλωσα ακούγοντας δίσκους λάτιν μουσικής που υπήρχαν στο σπίτι, μιας και οι παππούδες μου και οι θείοι μου υπήρξαν μετανάστες εκεί. Έχω πολλούς δίσκους με μουσική από την Καραϊβική μέχρι την Χιλή και την Αργεντινή.»

Ήταν για εσάς ένα στοίχημα η ανατροπή του τρόπου που το ευρύ κοινό αντιμετωπίζει τα Χάλκινα, ταυτίζοντάς τα με τις πομπώδεις, όσο και εντυπωσιακές, Φιλαρμονικές των Δήμων;

«Κανένα στοίχημα, είναι πια γνωστό ότι το τρομπόνι είναι ένα ευέλικτο όργανο, δεν είναι μόνο για φιλαρμονικές. Το συναντάμε εκεί, αλλά και σε τζαζ γκρουπ, λάτιν γκρουπ, συμφωνικές ορχήστρες, μικρά και μεγάλα μουσικά σύνολα.»

Οι Canadian Brass

Θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό;

«Τυχερός σίγουρα, αλλά ταυτόχρονα θέλει πολύ σκληρή δουλειά.»

Είστε φιλόδοξος;

«Αρκετά, ίσως περισσότερο από όσο πρέπει κάποιες φορές.»

Τι “πήρατε” από τον κάθε δάσκαλό σας;

«Από τον πρώτο μου δάσκαλο, Παναγιώτη Στέφο, σίγουρα πήρα τον ενθουσιασμό, αλλά και το πάθος για το τρομπόνι, το οποίο με ακολουθεί από τότε. Εκτός από τον αξεπέραστο τρόπο με τον οποίο έπαιζε τρομπόνι, είχε και μια υπέροχη φωνή. Στα μαθήματα πάντα τραγουδούσε, όταν παίζαμε. Ήθελε μεγάλη προσπάθεια να φτάσει κάποιος το πάθος της φωνής του, κάτι το οποίο μου έβγαλε από πολύ νωρίς μεγάλη μουσικότητα.

Ο Κώστας Αυγερινός με πρόσεξε σαν παιδί του, μου έδωσε πολλά εφόδια στην τεχνική, αλλά και στη μουσικότητα. Είχε ένα μεγάλο ταλέντο να δίνει απίθανα παραδείγματα, τα οποία τα μετέφερε στο τρομπόνι και έτσι όλα γίνονταν πιο εύκολα. Και ήταν πάντα μεγάλη έμπνευση να τον ακούω να παίζει.»

Από τον θρύλο του τρομπονιού και Α’ τρομπόνι στη Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο, Μαρκ Λώρενς;

«Ο Mark Lawrence ήταν πολύ ειλικρινής, δεν χαριζόταν. Το πιο σημαντικό που έμαθα όμως από αυτόν ήταν όταν μια μέρα μου είπε «δεν θέλω να γίνεις από τους μουσικούς που στηρίζονται μόνο στο ταλέντο τους, το ταλέντο δεν είναι αρκετό, χρειάζεται και πολύ σκληρή δουλειά».

Από τους καθηγητές σας στο Curtis;

«Ο Nitzan Haroz ήταν ο πιο νέος σε ηλικία από τους δασκάλους μου και λειτούργησε με έναν ειδικό τρόπο στη μουσική διαδρομή μου, καθώς παρότρυνε την συμμετοχή μου σε διάφορα μουσικά σύνολα και διαγωνισμούς και χαιρόταν μαζί μου σαν φίλος. Ο Blair Bollinger ήταν επίσης δάσκαλός μου στο Curtis, εξαιρετικός μπασοτρομπονίστας.

Δεν θα ήθελα να παραλείψω τον Scott Hartman, τον οποίο είχα γνωρίσει το 2001 σε σεμινάριο χάλκινων στα Καλάβρυτα και ξανασυνάντησα το 2008 στην ακρόασή μου στο Yale. Έμαθα πολλά για τη μουσική δωματίου μαζί του.»

Ένα σχόλιο για τη σύμπραξή σας με την ΚΟΑ στις 4 Ιανουαρίου;

«Είναι σίγουρα από τις πιο σημαντικές συναυλίες της ζωής μου και είμαι πραγματικά χαρούμενος που θα παίξουμε με την ΚΟΑ, σε μουσική διεύθυνση της Φαίδρας Γιαννέλου, αλλά και με την παιδική χορωδία Rosarte, υπό τη διεύθυνση της Ρόζης Μαστροσάββα.»

Γιατί είναι σημαντικός ο ερχομός σας στην Ελλάδα; Η απόσταση κι η νοσταλγία εξιδανικεύουν;

Σίγουρα ναι. Ο ερχομός μας στην Αθήνα είναι ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό γεγονός, ειδικά για εμένα. Δεν σας κρύβω και τη μεγάλη μου χαρά που θα παίξω δίπλα στον δάσκαλό μου.»

Θα μπορούσατε, όπως το κάνουν άλλοι σολίστ, διεθνούς εμβέλειας, να έχετε ως βάση σας την Ελλάδα;

«Αν ήταν εφικτό θα προτιμούσα να ζω στην Ελλάδα και να ξεκινώ από εδώ για τις περιοδείες. Αλλά οι συναυλίες είναι πολλές και ανά μικρά, τακτά διαστήματα οπότε είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να έχω βάση την Ελλάδα, ειδικά όταν το 60% των συναυλιών είναι στην Αμερική.»

Ωστόσο δεν κρύβετε ότι θα επιθυμούσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα…

«Οι προτεραιότητες και οι επιλογές μου αυτή τη στιγμή δεν μου το επιτρέπουν. Όμως θα το ήθελα και θέλω να πιστεύω πως θα το κάνω κάποια στιγμή.»

Με αφετηρία τη Νέα Υόρκη ταξιδεύετε σε όλο τον κόσμο. Ποιο είναι το προσωπικό κόστος αυτού του τρόπου ζωής;

«Το κόστος είναι ο χρόνος μακριά από την οικογένεια μου και τους φίλους μου.»