Οι ταινίες της εβδομάδας: Η φωτιά που έρχεται και το μυστικό ενός Ναζί

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Θα Έρθει η Φωτιά

2.5/5

(“Fire Will Come / O Que Arde”, Ολιβιέ Λάσε, 1ω25λ)

Σε ένα ορεινό χωριό της Γαλικίας χαμένο μες στο πράσινο της φύσης, ένας άντρας φυλακισμένος για εμπρησμό είναι και πάλι ελεύθερος. Έχοντας -ή θέλοντας να- αφήσει πίσω το παρελθόν του προσπαθεί να βρει πάλι τη θέση του στη μικρή κοινότητα η οποία τον αποδέχεται με μια κάποια ανθρωπιά. Όταν όμως η ηρεμία της περιοχής ταράζεται από μια νέα, σαρωτική φωτιά, οι πάντες βλέπουν στο πρόσωπό του την ενοχή.

O Ολιβιέ Λάσε κινηματογραφεί με υπομονή και εικαστική διάθεση εντυπωσιασμού την ορεινή φύση σα να επρόκειτο για πίνακες υπερβολικά όμορφους για να συνεχίσουν να υπάρχουν, όμως πίσω από την υπνωτιστική ιστορία κοινωνικής αμφιβολίας και προσωπικής εξιλέωσης δεν υπάρχει πολύ ψαχνό. Το φιλμ θα δούλευε καλύτερα αν δεν υπάκουε σε κανέναν απολύτως δραματουργικό κανόνα, παρά χανόταν εξ ολοκλήρου στο αχανές τοπίο που κάθε κάδρο επιχειρεί να αντιπαραβάλει στα κλειστά όρια της ανθρώπινης κοινωνικής εμπειρίας. Όμως όπως παρουσιάζεται είναι απλώς ένα αργό κομμάτι σινεμά που μοιάζει και το ίδιο να μην ξέρει τι είναι ακριβώς αυτό που έχει να πει.

Ταινία παραφουσκωμένη ακόμα και στην μικρότερη της μιάμισης ώρας διάρκειά της, αυτή η “Φωτιά” παραμένει πάντως ακόμα κι έτσι ένα αποστομωτικό εικαστικό θαύμα που απογειώνεται όποτε δεν επιχειρεί να πει το παραμικρό. Τελικά, αυτό το αμφίβολο πορτρέτο εξιλέωσης και προκατάληψης προδίδεται από την -αργόσυρτη- αφηγηματική κοινοτυπία του κι ας μην σταματάς ποτέ να θες να το κοιτάς. Χρυσός Αλέξανδρος στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και βραβείο στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών.

Μεταφορά

2.5/5

(Ηλίας Γιαννακάκης, 1ω55λ)

Ένα ντοκουμέντο πάνω στη μεταφορά της Εθνικής Βιβλιοθήκης από το κτίριο του Τσίλλερ στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με αφήγηση πρώτου προσώπου (της βιβλιοθήκης) από την Αμαλία Μουτούση και με διαρκείς ματιές στην παλαιά και σύγχρονη Ιστορία που περιτυλίγει αυτό το σύνολο εθνικής γνώσης στο πέρασμα των δεκαετιών.

Δεν θυμάμαι ποιος το είχε γράψει, αλλά στο twitter είχε ειπωθεί κάποτε η εξαιρετική παρατήρηση πως αν οι βιβλιοθήκες δεν ήταν ένα concept που ήδη υπήρχε, σήμερα θα φαινόταν εξωγήινο. Λέει πολλά αυτή η σοκαριστικά ακριβής παρατήρηση για τον τρόπο με τον οποίον η γνώση και η κουλτούρα έχουν περιχαρακωθεί από το κέρδος κατά την ευθεία διαδρομή της ανθρώπινης Ιστορίας κι από το πώς μοιάζει να έρχεται όλο και περισσότερο στο περιθώριο του σήμερα.

Ο Γιαννακάκης τολμά μια ιδέα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, δίνοντας φωνή και ψυχή στην Βιβλιοθήκη που μας καθοδηγεί στην χρονοβόρα και γεμάτη απρόοπτα διαδικασία της μεταφοράς της, παρατηρώντας παράλληλα τις κοινωνικές εξελίξεις που συμβαίνουν γύρω της στο πέρασμα των χρόνων. Η σύνδεση δεν μοιάζει πάντα οργανική και το εύρημα της αφήγησης είναι μια τολμηρή ιδέα που μπορεί όμως και να ξενίσει, αλλά το φιλμ παραμένει σε κάθε περίπτωση ένα φιλόδοξο ντοκουμέντο πάνω στην παράδοση της γνώσης και της -ακόμα και κυριολεκτικής!- θέσης της σε ένα κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο.

*Η ταινία θα προβληθεί αποκλειστικά το Σάββατο και την Κυριακή στον Δαναό παρουσία του δημιουργού.

Κυκλοφορούν Επίσης

Το Μυστικό Μας

1.5/5

(“The Secrets We Keep”, Γιούβαλ Άντλερ, 1ω37λ)

Η Μάγια, μια Ρομά που επέζησε του πολέμου και τώρα ζει με την οικογένειά της την ήρεμη ζωή του Αμερικάνικου ονείρου των ειρηνικών προαστίων, βλέπει μια μέρα στη γειτονιά της να κυκλοφορεί ο Ναζί στρατιώτης που κάποτε την βασάνισε και την βίασε. Φυσικά ζει πλέον υπό άλλη ταυτότητα όμως η Μάγια, σίγουρη για αυτό που θυμάται, τον απαγάγει με τη βοήθεια του αβέβαιου άντρα της (στο ρόλο ο Κρις Μεσίνα, πάντα ευχάριστη η παρουσία του αλλά είναι κάπως miscast εδώ) και τον κρατά στο υπόγειο του σπιτιού της ώσπου να αποφασίσει τι σκοπεύει να κάνει.

Το “αναγνώρισα έναν Ναζί που ζει με άλλο όνομα” υπο-είδος θρίλερ είναι πάντα συναρπαστικό στη βάση του ίσως επειδή σε ένα πολύ βαθύ επίπεδο συνείδησης και ταύτισης, μπορούμε πάντα πολύ εύκολα να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του όποιου ανθρώπου ζει το ηθικό δίλημμα τρόμου- όσο και την ίδια την αμφιβολία. Είναι; Δεν είναι; Κι αν είναι, τι κάνεις γι’αυτό; Η Νούμι Ραπάς εξακολουθεί να έχει εκπληκτική παρουσία και να μπορεί να κουβαλά κάθε δεύτερης διαλογής θρίλερ ή περιπέτεια στο οποίο πλέον συμμετέχει, αλλά ο Άντλερ δουλεύει πάνω της με τρόπο επαναλαμβανόμενο, κάτι που τελικά χαρακτηρίζει και την ταινία του: Ένα ενδιαφέρον θρίλερ που παρακολουθείς με ενδιαφέρον και αγωνία που όμως ξεφουσκώνει υπό το βάρος μιας ηθικής και κινηματογραφικής περιπλοκότητας που ποτέ δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί.

Ο Μυστικός Κήπος

1/5

(“The Secret Garden”, Μαρκ Μάντεν, 1ω39λ)

Όταν οι πλούσιοι γονείς ενός κοριτσιού ξαφνικά πεθαίνουν, πρέπει από την Ινδία όπου έμενε να σταλεί πίσω στη Βρετανία για να ζήσει με τον απομονωμένο και στριφνό θείο της. Εκεί θα ανακαλύψει το μυστικό ενός μαγευτικού κρυφού κήπου που βρίσκεται χαμένος στα εδάφη της έπαυλης. Νέα διασκευή του αγαπημένου βιβλίου της Φράνσις Χότζσον Μπερνέτ από τις αρχές του 20ου αιώνα, που όμως μοιάζει κολλημένη σε μια εποχή για την οποία δεν έχει και πολλά να πει. Άνευρο και δίχως μαγεία, κυλάει με ρυθμούς που δύσκολα θα κρατήσουν το ενδιαφέρον των νεότερων θεατών στους οποίους απευθύνεται.

Η Φωλιά (“The Nest”, Σον Ντέρκιν, 1ω47λ). O Ρόρι είναι ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας που φέρνει την Αμερικάνα γυναίκα και τα παιδιά τους στην γενέτειρά του Αγγλία προκειμένου να ερευνήσει νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες. Όμως έχοντας εγκαταλείψει την γνώριμη και ασφαλή προαστιακή ζωή τους, η οικογένεια βρίσκεται βυθισμένη στην απόγνωση καθώς η ζωή σε μια απαρχαιωμένη έπαυλη απειλεί να τους καταστρέψει. Τζουντ Λο και Κάρι Κουν πρωταγωνιστούν στην πολυαναμενόμενη νέα ταινία του σκηνοθέτη του “Martha Marcy May Marlene”.

Συνεχίζεται

Τα Σκυλιά Δεν Φοράνε Παντελόνια

3.5/5

(“Koirat Eivat Kayta Housuja / Dogs Don’t Wear Pants”, Τζ-Π Βαλκεπάα, 1ω45λ)

Χρόνια πριν, ο Γιούχα χάνει τη γυναίκα του σε ένα ατύχημα για το οποίο ρίχνει φταίξιμο και στον εαυτό του. Σήμερα, βυθισμένος ακόμα στη θλίψη, τη μοναξιά και την ενοχή, γνωρίζει μια τυχαία ντομινάτριξ και μέσα από τις συναντήσεις μαζί της προσπαθεί να νιώσει ξανά για πρώτη φορά, κάτι. Οι στιγμές μαζί της αποκτούν έναν όλο και εντονότερο BDSM χαρακτήρα κατά τις οποίες ο Γιούχα προσπαθεί με έναν τρόπο να φτάσει όσο πιο κοντά γίνεται σε μια συνθήκη πνιγμού και απόγνωσης- όμως με έναν διαρκώς διαπραγματεύσιμο έλεγχο ανάμεσα στον ίδιο και στη Μόνα.

O διευθυντής φωτογραφίας Πιετάρι Πελτόλα βυθίζει το φιλμ σε αποχρώσεις μαύρου και κόκκινου, στα σκοτεινά υπόγεια και τους διαδρόμους όπου ο ήρωας αναζητά κάτι που θα τον κάνει να νιώσει (και να θυμηθεί). Ο Βαλκεπάα κινείται με άνεση και σιγουριά ανάμεσά τους οδηγώντας μας με σιγουριά στην άλλη άκρη, δίχως ποτέ να αρνείται την ωμότητα και την αγριότητα του αντικειμένου του. Η ταινία έκπληξη του μήνα.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.