O Alice Cooper κάνει comeback για να τιμήσει το παρελθόν του

Στις 4/4 έκλεισε τα 73. Βέβαια, είναι γεγονός ότι η ηλικία είναι απλοί αριθμοί. Δηλαδή, δεν σημαίνει ότι τα χρόνια που κουβαλάμε μας ‘βαραίνουν’ όλους με τον ίδιο τρόπο. Και στην τελική, ο καθείς έχει δικαίωμα να είναι όσων χρόνων αισθάνεται -δημοκρατία έχουμε. Ο Alice Cooper νιώθει πως είναι σε φάση που -μετά 57 χρόνια καριέρας- έχει ακόμα να πει πράγματα. Και για αυτό κυκλοφόρησε τη νέα του δουλειά. Είναι η πρώτη προσωπική για τον 21ο αιώνα και έχει τίτλο ‘Detroit Stories’. Eίναι το 28ο studio album του καλλιτέχνη που έχει πουλήσει περισσότερους από 50 εκατομμύρια δίσκους, στην καριέρα του.

Ο Alice Cooper αποθέωσε τη σκηνή που δημιούργησε ο Screamin’ Jay Hawkins

O Screamin’ Jay Hawkins (Αμερικανός συνθέτης, τραγουδιστής, μουσικός, ηθοποιός, παραγωγός ταινιών και πυγμάχος) ήταν ο πρώτος που πειραματίστηκε με αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως shock rock. Δηλαδή, το συνδυασμό της rock με τη heavy metal και έμφαση στις πολύ θεατρικές live εμφανίσεις που τιμούν το shock value (εικόνα, κείμενο, πράξη ή άλλη μορφή επικοινωνίας που προκαλεί αρνητικά συναισθήματα, όπως η αηδία, ο θυμός και ο φόβος), του οποίου εκφραστής είναι και ο Marilyn Manson).

O Hawkins, o οποίος ασχολήθηκε με το κλασικό πιάνο ως παιδί -καθώς ήθελε να ασχοληθεί με την όπερα-, στα 13 πλαστογράφησε το πιστοποιητικό γεννήσεως, πήγε στο στρατό, πολέμησε, τραγουδούσε και έγινε πρωταθλητής μποξέρ, πριν απολυθεί με τιμές το 1952 και γίνει μουσικός με ιδιαίτερο στιλ ντυσίματος (λεοπά ρούχα, κόκκινο δέρμα, τρελά καπέλα και μικρόφωνο που είχε το σχήμα κρανίου -ενώ όσο τραγουδούσε εκτοξεύονταν καπνογόνα). Πειραματίστηκε με τα blues για κάποια χρόνια, πριν παρουσιάσει το 1956 την πρώτη πραγματικά δική του δουλειά. Ήταν ο δικός του τρόπος εκτέλεσης του ‘I put a spell on you’.

Το 1993 είχε αποκαλύψει τι είχε πει στο δάσκαλο μουσικής που είχε ως έφηβος, τη μέρα που του είπε το ‘αντίο’: “Αυτά που θέλω να κάνω με τη μουσική δεν είναι τα συμβατικά, που ξέρουν όλοι. Θέλω να αποκτήσω τις δικές μου ιδέες. Πήρα από εσένα όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι, ώστε να κάνω αυτό που θέλω. Αν μείνουμε κι άλλο μαζί, θα κάνω τη ζωή σου μίζερη”.

Αυτός λοιπόν, ξεκίνησε τη shock rock. Ο Cooper ήταν εκείνος που τη διέδωσε και για αυτό χαρακτηρίστηκε από τους συναδέλφους του και τους δημοσιογράφους των μουσικών περιοδικών ως ο ‘νονός’ της. Εξήγησε πως για πηγές έμπνευσης είχε τις ταινίες τρόμου, τη garage rock και τις μακάβριες παραστάσεις που είχαν ως στόχο να σοκάρουν το κοινό που τον παρακολουθούσε. Το δημιούργημα του ήταν εκ των πιο επιτυχημένων και σημαινόντων acts της δεκαετίας του ’70. Όσο τον κατέκριναν oι ‘αυθεντίες’ της εποχής, τόσο τον λάτρευε ο κόσμος. Αλλά πως ξεκίνησαν όλα.

Ο Vincent Damon Furnier, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 4/2 του 1948, στο Detroit. Ήταν το μεσαίο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας “που δεν είχε ποτέ πολλά λεφτά, αλλά δεν πείνασε και ποτέ”. Ο πατέρας του ήταν ευαγγελιστής εκκλησίας Μορμόνων, της οποίας πρόεδρος ήταν ο παππούς του, ο οποίος το 1971 έγινε και Aπόστολος. O Vincent μεγάλωσε στο ναό και είχε ενεργό ρόλο, από τα 11.

Όταν ήταν 7 χρόνων είχε πάει με την οικογένεια του στην California, για να ζήσουν με τους θείους του. “Στο σπίτι υπήρχε πισίνα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα πισίνα και είχα εντυπωσιαστεί. Αποφάσισα ότι μια μέρα θα αποκτήσω τη δική μου. Πως θα πιάσω την καλή”. Ήταν αδύνατος “με ‘στενό’ πρόσωπο και ακανόνιστα, αλλά όχι δυσάρεστα, χαρακτηριστικά. Είχαν να κάνουν με τις γαλλικές ρίζες των γονιών μου -βλέπεις σε πίνακες Γάλλων το πρόσωπο μου”. Αργότερα ανακάλυψε πως έχει ρίζες και στους Sioux.

Η δουλειά του πατέρα του ήταν ο λόγος που η οικογένεια μετακόμιζε συχνά. Μετά τη διετία στην California, ακολούθησε η διετία στην Pennsylvania, η μετεγκατάσταση στην Arizona και ένα διαρκές πήγαινε έλα, έως ότου έγινε μαθητής high school -και έγινε η επιστροφή στην Arizona. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από τους συμμαθητές του, καθώς είχε χάσει μια σχολική χρονιά εξαιτίας επιπλοκών που παρουσιάστηκαν σε επέμβαση σκωληκοειδίτιδας -που έγινε σοβαρή περιτονίτιδα, με τους γιατρούς να λένε στη μητέρα του πως είχε λιγότερες πιθανότητες από 50% να ζήσει. Έζησε.

Ο ίδιος έχει περιγράψει το νεαρό εαυτό του ως ‘πρόωρα αναπτυγμένο και μικρό διάβολο’, με θύμα τη μικρότερη αδελφή του. “Μέχρι σήμερα, όταν βλέπω την αδελφή μου -η οποία διδάσκει στο Yale μαθηματικά- της αποκαλύπτω κάτι ακόμα που είχαν κάνει όταν ήμασταν παιδιά, με τρόπο που οι γονείς μας ήταν πεπεισμένοι πως έφταιγε εκείνη. Της αγόρασα ένα αυτοκίνητο, για να μην είναι πια θυμωμένη μαζί μου”. Το χόμπι του ήταν ο μοντελισμός και το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Ως μαθητής λέει πως ήταν καλός. “Με συμπαθούσαν οι καθηγητές, γιατί είχα τον τρόπο μου να τους κερδίζω. Είχα εξελιχθεί σε εξαιρετικό διπλωμάτη, ενώ διασκέδαζα πάντα την τάξη”.

Το 1964, σε ηλικία 16 χρόνων είχε δηλώσει συμμετοχή στο διαγωνισμό ταλέντων του σχολείου του (Cortez High School), χωρίς να έχει μπάντα. Έφτιαξε μια με τέσσερις φίλους του από την ομάδα των μεγάλων αποστάσεων (Dennis Dunaway, Neal Smith, Michael Bruce και Glen Buxton -πέθανε το 1977). Μόνο ένας ήξερε να παίζει ένα μουσικό όργανο -κιθάρα. Οι άλλοι προσποιούνταν πως έπαιζαν. Το γκρουπ ονομάστηκε Earwings. Τα μέλη φορούσαν κοστούμια και περούκες, για να παραπέμπουν στους Beatles. Βλέπεις, οι μουσικές τους ήταν παρωδία αυτών των ‘Σκαθαριών’ και οι στίχοι τροποποιημένοι, ώστε να αναφέρονται στην ομάδα του στίβου. H πρώτη εμφάνιση έγινε στην καφετέρια του σχολείου. Η ανταπόκριση ήταν εξαιρετική, δεδομένου ότι οι Earwings ήταν οι νικητές του διαγωνισμού. Τότε αποφάσισαν να γίνουν κανονική μπάντα. Αγόρασαν μουσικά όργανα από ενεχυροδανειστήριο και άρχισαν τα μαθήματα. Άλλαξαν και όνομα. Έγινε οι Spiders. Ο άνθρωπος μας ήταν ο τραγουδιστής -και ο στιχουργός. Το 1966 ‘έβγαλαν’ την πρώτη δική τους δουλειά. Είχε τον τίτλο ‘Don’t Blow Your Mind’ και έγινε Νο1 της περιοχής.

Ένα χρόνο μετά άρχισαν τα tour και τις εμφανίσεις, έγιναν οι Nazz και προς το τέλος του έτους μετακόμισαν στο Los Angeles -έχοντας κάνει και αλλαγή στη σύνθεση. Εκεί έμαθαν πως υπήρχαν και άλλοι Nazz και υποχρεώθηκαν να βρουν άλλο όνομα. Διάλεξαν το Alice Cooper. “Δημιουργούσε την εντύπωση ενός μικρού κοριτσιού με γλειφιτζούρι στο ένα χέρι και χασαπομάχαιρο στο άλλο”. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως το είχε προτείνει στον Vincent μια γιατρός/μάγισσα που είχε ‘μιλήσει’ μέσω ενός πίνακα πνευμάτων (Ouija).

Το κατοχύρωσαν και νομικά και έπαιζαν dark, εκκεντρική, ψυχεδελική ροκ στα δυο πρώτα album τους. Δεν φαινόταν να είναι αρκετή η μουσική τους για να αυξήσει το κοινό τους. Τότε ο Vincent πρότεινε να προσθέσουν ένα twist, κάτι που θα τους διαφοροποιούσε. Έτσι γεννήθηκε η shock rock περσόνα του: έγινε ο κακός, ο γυναικάς, με τα κουρελιασμένα ρούχα και το μακιγιάζ. “Την εμπνεύστηκα από δυο ταινίες: το ‘What Ever Happened to Baby Jane?’, όπου η Bette Davis φορούσε ένα άθλιο μέικ απ, που ‘έτρεχε’ κάτω από τα μάτια της και το ‘Barbarella’ με την Anita Pallenberg να υποδύεται τη Μεγάλη Τύραννο και να φορά μαύρα δερμάτινα γάντια, με σουγιάδες να προεξέχουν”.

Το συγκρότημα είχε επιτυχία, αλλά δεν είχε κάνει ακριβώς θραύση. Μετά το βράδυ που δεν εμφανίστηκαν παρά ελάχιστοι, στο κλαμπ που είχαν ‘κλείσει’ στην California, ο μάνατζερ Shep Gordon ζήτησε να τους δει. Τους είπε πως θα έπρεπε να γίνουν πιο παραγωγικοί και κανόνισε ένα ραντεβού με τον  Zappa, ο οποίος αναζητούσε ιδιαίτερα acts για την εταιρία του (Straight Records). Ο εκ των πιο ολοκληρωμένων συνθετών της ροκ (μεταξύ πάρα πολλών άλλων) κάλεσε τα μέλη στο σπίτι του, στις 7. Εννοούσε το απόγευμα. Εκείνα πήγαν το πρωί. Η διάθεση τους να παίξουν εκείνη την ώρα ψυχεδελικό ροκ τον έπεισε ότι του ‘κάνουν’. Τους έδωσε συμβόλαιο για τρία άλμπουμ. Μετά έκλεισε και τις GTOs (Girls Together Outrageously), γυναικείο γκρουπ που ντυνόταν σαν ‘Barbie ανθρώπινων διαστάσεων’.

Mια στάση εδώ.

Μέλος των GTOs ήταν η Christine Frka, με την οποία έκανε σχέση ο σημερινός μας πρωταγωνιστής. Η Frka πέθανε από υπερβολική δόση, το Νοέμβριο του 1972. Η επόμενη σχέση του ήταν με την Raquel Welch (ήταν η εποχή που η Welch κυκλοφορούσε ως η πιο ωραία γυναίκα στο Hollywood), την οποία εγκατέλειψε για τη δασκάλα μπαλέτου και χορογράφο Sheryl Goddard. Παντρεύτηκαν τον Μάρτιο του 1976. Συνεργάζονταν έως το 1982. Ένα χρόνο μετά, η Goddard κατέθεσε αίτηση διαζυγίου. Ως αιτία ανέφερε πως ο σύζυγος της ήταν αλκοολικός. Ίσχυε. Τα ξαναβρήκαν το 1984. Δεν χώρισαν ποτέ ξανά, ενώ απέκτησαν τρία παιδιά. Σε συνέντευξη που έδωσε ο Cooper το 2002 είχε πει πως δεν απάτησε ποτέ τη σύντροφο του. Στην ίδια συνέντευξη είπε και ότι το μυστικό για μια μεγάλη σε διάρκεια και ευτυχισμένη σχέση, είναι “να βγαίνετε ραντεβού με τον άνθρωπο σας”.

Το 2019 πρόσθεσε και το “έχουμε υποσχεθεί πως θα είμαστε μαζί έως το θάνατο”. Τα media αναρωτήθηκαν αν εννοούσε πως έχουν αποφασίσει να πεθάνουν και μαζί. Η διευκρίνιση ήλθε μέσω της USA Today, όπου είπε “εννοούσα ότι επειδή είμαστε κάθε μέρα, όλη μέρα μαζί -στο σπίτι και στη δουλειά- αν συμβεί κάτι σε έναν από εμάς, το πιθανότερο είναι να στοιχίσει και τη ζωή του άλλου -από τον πόνο. Δεν έχουμε κάνει συμφωνία αυτοκτονίας, αλλά συμφωνία ζωής”. Για την ιστορία, διαγνώστηκαν αμφότεροι με Covid-19, ενώ στις αρχές του μήνα έκαναν το εμβόλιο.

Ένα ατύχημα καθιέρωσε την περσόνα

Το Σεπτέμβριο του 1969 σε μια εμφάνιση στο Toronto, ένα το κοτόπουλο εμφανίστηκε στη σκηνή, ενώ έπεφταν πούπουλα από τον οροφή. Ο Vincent πήρε το πουλερικό, το πέταξε στο κοινό, προσγειώθηκε στις πρώτες θέσεις όπου κάθονταν οι άνθρωποι στα αναπηρικά αμαξίδια και το ‘διέλυσαν’.

Tην επομένη αυτό που είδατε ήταν πρωτοσέλιδο παντού. Τα άρθρα έγραφαν πως είχε ξεριζώσει, με τα δόντια του, το κεφάλι του κοτόπουλου πριν το πετάξει στον κόσμο. Του τηλεφώνησε ο  Zappa να τον ρωτήσει αν ήταν αλήθεια. Ο Vincent του είπε πως όχι και το αφεντικό του απάντησε “ό,τι και αν γίνει, μην πεις σε κανέναν άλλον ότι δεν το έκανες”.

Η επιτυχία αποτέλεσε γεγονός, με τα τραγούδια τους να έχουν συνεχείς εμφανίσεις στις λίστες του Billboard. Βοήθησε και η εξαγορά του συμβολαίου του γκρουπ από την Warner Bros, το 1971. Ο Vincent είχε ήδη αρχίσει να κάνει και προσωπικές δουλειές. Διάφοροι λόγοι, μεταξύ τους και θέματα υγείας, αλλά κυρίως το ‘άδειασμα’ όλων έπειτα από μια δεκαετία εμφανίσεων ήταν ο λόγος που το γκρουπ Alice Cooper έκανε την τελευταία του εμφάνιση τον Απρίλιο του 1974, στη Βραζιλία. Το όνομα επέστρεψε σε solo εκδοχή, το 1975. Ο Vincent πληρώνει έκτοτε κάθε χρόνο δικαιώματα στα μέλη (έχουν τελειώσει όλα την Καλών Τεχνών), για την εμπορική του χρήση. Παραμένουν φίλοι.

Για τον πρώτο δίσκο (Welcome to my nightmare), ο Alice Cooper πια προσέλαβε τους μουσικούς που συνόδευαν τον Lou Reed. Ο παραγωγός του πάντα ο ίδιος, ο άνθρωπος που όπως έγραψε η Guardian ‘είχε βρει τον τέλειο καμβά, για να ζωγραφίσει τη hard rock’: ο Bob Ezrin (Pink Floyd, Kiss). Η εταιρία του η Atlantic Records. Το ‘Only Women Bleed’, έφτασε στο Νο10, στις ΗΠΑ.

Παρέμεινε στην επικαιρότητα, αλλά απείχε πολύ από την επιτυχία της δεκαετίας του ’70. Ακόμα δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα. Είχε αφήσει τα καλύτερα για τη συνέχεια. Μεταξύ αυτών που έκανε ήταν και να λειτουργεί ως σύμβουλος άλλων μουσικών, όταν διαπίστωνε πως έχουν πρόβλημα εθισμού. Το 1986 οι Megadeth ‘άνοιγαν’ τις εμφανίσεις του. Παρατήρησε πως τα μέλη έκαναν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τα πλησίασε και τους μίλησε -αποκαλύπτοντας όσα είχε ζήσει ο ίδιος. Μετά σύναψε ιδιαίτερη σχέση με τον frontman (Dave Mustaine), ο οποίος έκτοτε τον αποκαλεί νονό του. “Προσπάθησα να είμαι πάντα διαθέσιμος για τους φίλους μου. Είναι άνθρωποι που μπορούν να μου τηλεφωνούν όποια ώρα της ημέρας, για να μου εκμυστηρευτούν το πρόβλημα τους. Ξέρουν πως είμαι εκεί για αυτούς”.

Ο τύπος που αναφέρεται στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο όταν θέλει να αποστασιοποιηθεί από την περσόνα του και πίστευε ανέκαθεν πως η ροκ μουσική δεν πρέπει να αναμειγνύεται με την πολιτική (για να σατιρίσει την ιστορία, έθετε υποψηφιότητα για πρόεδρος από το 1972 που κυκλοφόρησε το ‘Elected’ έως το 2016 και είχε για slogan ‘μπορώ να κάνω το ίδιο καλά το τίποτα που κάνουν εκείνοι’), συνήθιζε να μιλάει για τα ναρκωτικά και στο κοινό του. Σε μια εμφάνιση είχε πει “γεια σας. Είμαι ο Alice Cooper. Από όσους τρόπους υπάρχουν σήμερα για να ‘φτιαχτείτε’, τα σκληρά ναρκωτικά είναι η χειρότερη επιλογή. Είναι η πιο ηλίθια επιλογή. Αν σας ‘πιάσει’ να κάνετε χρήση, θα έλθω στο σπίτι σας και θα σκίσω το λαιμό του κουταβιού σας”. Για την απόφαση του να βοηθά όποιον έχει ανάγκη, μετά όσα είχε περάσει ο ίδιος, βραβεύτηκε σε γιορτή της μουσικής.

Ήθελε να τιμήσει τη σκηνή που τον ‘έφτιαξε’

Σε ό,τι αφορά το δισκογραφικό comeback (η δουλειά που κυκλοφόρησε σήμερα είναι η πρώτη προσωπική του, για τον 21ο αιώνα), είπε ότι “είμαι ένα παιδί του Detroit και ήθελα να του αποδώσω το σεβασμό που αξίζει, ως πόλη του rock and roll” δήλωσε στο Yahoo!, “για 60 χρόνια έζησα στην California και την Arizona. Όταν όμως, με ρωτούν από πού είμαι απαντώ από το Detroit. Είναι παράσημο για εμένα” εξηγεί. Τα 15 tracks που ετοίμασε ο Αμερικανός καλλιτέχνης είναι εμπνευσμένα “από τους ήχους και τη ψυχή της πόλης, όπου τη δεκαετία του ’60 όλοι οι γονείς δούλευαν στην αυτοκινητοβιομηχανία και οι ήχοι των μεγάλων μηχανημάτων έφταναν στα αυτιά των παιδιών ως δυνατή ροκ μουσική. Oι κάτοικοι της πόλης δεν θέλουν sof rock. Θέλουν να τους πιάσεις από το λαιμό και να τους ταρακουνήσεις, γιατί αυτή είναι η νοοτροπία της περιοχής. Είναι αουτσάιντερ, αποφασισμένα να πετύχουν και αυτό κάνει τις μπάντες τους πιο δυνατές, τον ήχο πιο σκληρό”.