ΠΕΝΤΕ ΝΕΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΥΝ

Η επαγγελματική ενασχόληση με τη γη δεν είναι ένα διαδεδομένο “σπορ” για τους millennials. Υπάρχουν, ωστόσο, νέοι άνθρωποι που αποφασίζουν να λερώσουν τα χέρια τους και να μπουν στη διαδικασία παραγωγής στον πρωτογενή τομέα. Προϊόντα που αναζητάμε, που έχουν βασική θέση στην κουζίνα και το φαγητό μας, που ταξιδεύουν ανά την Ελλάδα και φτάνουν μέχρι το εξωτερικό, παράγονται με κόπο, σεβασμό στη φύση και όραμα για ένα καλύτερο μέλλον.

Το μέλι, το αλεύρι, το κρασί, τα βότανα και το τυρί, τρόφιμα πολύτιμα και δημοφιλή στη μεσογειακή διατροφή, που ουκ ολίγοι έχουν εκθειάσει, έχουν ελληνική υπογραφή και βασίζονται στη χειρωνακτική εργασία και την αφοσίωση. Νέοι παραγωγοί παίρνουν το ρίσκο να πέσουν στα βαθιά, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τους κρατικούς φορείς, ή αποφασίζουν να πάρουν τη σκυτάλη από την οικογένειά τους, με στόχο να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα.

Ανάμεσά τους και δυναμικές γυναίκες, που ενάντια σε κάθε πατριαρχική αντίληψη για τον ρόλο τους στην κοινωνία – ακόμα και εν έτει 2022 – δείχνουν ότι η δύναμη δεν γνωρίζει φύλο και πηγάζει μόνο από μέσα μας.

Αργύρης Γεωργάκας, ο μελισσοκόμος

Όταν το 1948 ο ς έκανε το πρώτο του βήμα στη μελισσοκομία, ίσως δεν φανταζόταν ότι 70 χρόνια αργότερα, ένας άλλος Αργύρης, ο εγγονός του, θα συνέχιζε το όραμά του και θα συνέβαλε στην εξωστρέφεια της επιχείρησης και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Ο 31 ετών μελισσοκόμος από την Αρναία Χαλκιδικής, συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση, έχοντας στο πλευρό του τους γονείς, τον αδερφό και τη σύντροφό του.

Το Μέλι Γεωργάκα βραβεύεται κάθε χρόνο στον διεθνή διαγωνισμό γεύσης και ποιότητας GREAT TASTE AWARDS στο Λονδίνο, με το πευκόμελο, τα τελευταία χρόνια, να έχει αποσπάσει έξι συνεχόμενες διακρίσεις στον συγκεκριμένο θεσμό, “ένα δύσκολο επίτευγμα”, όπως λέει ο ίδιος ο Αργύρης. “Αυτό που δεν ξεχνάω με τίποτα ήταν η πρώτη φορά. Δεν είχα πει σε κανέναν ότι δήλωσα συμμετοχή. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη”.

Έχοντας μεγαλώσει σε μελισσοκομική οικογένεια, με τον παππού και τον πατέρα του να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στο εν λόγω κλάδο, η ενασχόληση του Αργύρη ήρθε μάλλον φυσικά. “Το ερέθισμα προήλθε από αυτούς. Κυρίως από τον πατέρα μου που είναι το πρότυπο μου. Είναι εργατικός και πολύ αφοσιωμένος στη δουλεία του. Αυτό το πάθος πέρασε και σε μένα”.

Ο Αργύρης ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο τμήμα δασολογίας και φυσικού περιβάλλοντος, γνωρίζοντας όμως από πάντα ότι αυτό που θα τον έκανε ευτυχισμένο ήταν να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση επιστρέφοντας στον τόπο του. “Ήθελα να επενδύσω και να συνεχίσω την επιχείρηση μας”.

“Ήταν εύκολο για μένα επειδή είχα την υποστήριξη των γονιών μου να κάνω αυτό που θέλω. Στο επαγγελματικό κομμάτι οι βάσεις της δουλειάς υπήρχαν στην οικογένεια. Η γνώση και η εμπειρία για τους ορθούς μελισσοκομικούς χειρισμούς ήταν γνωστοί αφού και ο πατέρας μου και ο παππούς μου ήταν από τους καλύτερους επαγγελματίες στην Ελλάδα. Επίσης σημαντικό ρόλο πιστεύω ήταν η νοοτροπία που απέκτησα μέσα από το σπίτι για την εργασία. Ποτέ δεν άκουσα τη φράση ‘να διοριστείς ή να βρεις μια καλή δουλειά’”.

Αυτό που αγαπάει περισσότερο στη δουλειά του είναι ότι παρά τις βραβεύσεις και την επιτυχία, το Μέλι Γεωργάκα παραμένει μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση που που πουλάει το μέλι της. “Η αποστολή και η δουλειά τους”, όπως τονίζει είναι να δίνουν στους πελάτες τους “ποιοτικό μέλι”. “Τι είναι η ποιότητα; Είναι η παραγωγή προϊόντων που πληρούν καθορισμένες προδιαγραφές με σκοπό την ασφάλεια και ικανοποίηση του καταναλωτή. Αυτή λοιπόν η ικανοποίηση των πελατών μέσω της προσφοράς των προϊόντων μας είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο. Δεν υπάρχει πιο ευχάριστο από το να σου λένε συγχαρητήρια για το μέλι που μου έδωσες. Δικαιώνεσαι για τον κόπο που τράβηξες και μέσα σου νιώθεις ευχαρίστηση”.

Μυστικό για την επιτυχία δεν υπάρχει. Είναι η πολύωρη καθημερινή δουλειά, να κάνεις όσα σου αρέσουν και όσα δεν σου αρέσουν, χωρίς να αναβάλλεις πράγματα και η συνεχής ανάπτυξη, στην καθημερινότητα του Αργύρη. Ο ίδιος ψάχνει συνεχώς για νέες ιδέες αλλιώς, όπως λέει “το μυαλό μαραίνεται και στενεύει”. “Κάθε χρόνο κάνω ένα τουλάχιστον ταξίδι στο εξωτερικό για να ξεφεύγω από το πεδίο καθημερινής εργασίας. Έτσι δημιούργησα το μέλι κρέμα και το πρωτοβγάλαμε στην ελληνική αγορά”. Κρατώντας σταθερή την ποιότητα, ο Αργύρης κατάφερε να κάνει την επιχείρηση της οικογένειάς του περισσότερη εξωστρεφή και αναγνωρίσιμη. Πλέον, από το eshop τους στέλνουν τα προϊόντα τους σε όλο τον κόσμο και ο καθένας μπορεί να τα παραγγείλει παντού.

Αργυρώ Κουτσουράδη, η παραγωγός αρωματικών φυτών

Η αγάπη της για τη γη της Χίου, η επιθυμία της για την προστασία της φύσης και των φυτών και η ανάγκη να δημιουργήσει στον τόπο της και να εργαστεί σε αυτόν, ώθησε την Αργυρώ Κουτσουράδη να ιδρύσει τη Myrovolos Organics. Με όνομα εμπνευσμένο από τις άφθονες και μαγευτικές μυρωδιές της γης της Χίου η παραγωγός αρωματικών φυτών ίδρυσε την οικοτεχνία τον Οκτώβριο του 2015 στο Χαλκειό, ένα χωριό 7 χιλιόμετρα από το κέντρο του νησιού στην περιοχή Καμποχώρων Χίου.

Χωρίς να έχουν οι γονείς της ούτε οι παππούδες της σχέση με τον κλάδο της γεωργίας, η σχέση της Αργυρώς με τα αρωματικά φυτά ξεκίνησε στο τρίτο έτος των σπουδών της στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης όπου και φοίτησε στη Σχολή Γεωπονίας στο Τμήμα Αγροτικής Ανάπτυξης. Ένα Μεταπτυχιακό μετά στη σχολή Επιστημών των Φυτών στο Τμήμα Φυτικής Παραγωγής της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών και μία έρευνα στο Université Lille-II για το πώς το εκχύλισμα δυόσμου μπορεί να μειώσει τα επίπεδα του νεανικού σακχάρου, έδωσαν ακόμα περισσότερα εφόδια στην Αργυρώ.

“Το γεγονός ότι ασχολήθηκα σε πολύ μικρή ηλικία με αυτό, δηλαδή από τα 24, στην αρχή ήταν πρωτόγνωρο και δύσκολο. Στην ουσία ένα παιδί από τη φοιτητική ζωή να περνά στην επιχειρηματικότητα, να ρισκάρει και να μην ξέρει αν αυτό που πάει να κάνει θα πετύχει ή όχι . Τώρα το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και πολύ τυχερή που ξεκίνησα από τόσο μικρή. Έχοντας μια ωριμότητα παραπάνω από την τότε ηλικία και βλέποντας τους κόπους μου, η χαρά και η συγκίνηση είναι μεγάλη όμως και οι προσδοκίες μου μεγαλύτερες. Νιώθω μεγάλη χαρά που οι προσπάθειες μου αναγνωρίζονται και τα προϊόντα μας είναι αποδεκτά. Η ποιότητα τους ξεχωρίζει και αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη μου επιβράβευση”.

Στη Myrovolos Organics καλλιεργούνται δεκαπέντε είδη αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών. Τα κριτήρια επιλογής του είδους ήταν η φυσική τους εξάπλωση σε παρόμοιο κλίμα και εδαφικό περιβάλλον, η θέση των αγρών και η καταλληλότητα των εδαφών. Ανάμεσα στους κύριους πελάτες βρίσκονται delicatessen, super market, φαρμακεία, καφεκοπτεία και μαγαζιά που εξειδικεύονται στα βιολογικά προϊόντα. Τα προϊόντα φεύγουν όμως κι εκτός Ελλάδας, συγκεκριμένα σε Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Φινλανδία, Ιταλία και Νέα Υόρκη.

Η ενασχόληση με τη γη και τη φύση είναι κάτι που εκφράζει πολύ την Αργυρώ. Της αρέσει να περιποιείται τα φυτά από το αρχικό τους στάδιο μέχρι τη συγκομιδή, να τα βλέπει καθαρά και να τα φροντίζει σαν μικρά παιδιά. “Νιώθω ότι είναι μια δημιουργική δουλειά που μέσα από αυτή αναπτύσσομαι κι εγώ η ίδια σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Τα συναισθήματα που λαμβάνω είναι μόνο θετικά. Χαρά, ευτυχία, ευημερία”.

Το να είσαι παραγωγός στην Ελλάδα είναι δύσκολο. Η Αργυρώ εντοπίζει αρκετές δυσκολίες όσο αφορά τις χρηματοδοτήσεις, καθώς τα τραπεζικά ιδρύματα δύσκολα χρηματοδοτούν και απαιτούνται πολλά κριτήρια. Επίσης, τα κανάλια προώθησης των προϊόντων δεν υπάρχουν δεν είναι οργανωμένα, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες λίστες για να ξέρεις σε ποιους απευθύνεται το προϊόν σου και ποιοι είναι οι άμεσοι πελάτες σου. “Ψάχνεις μόνος σου ανάμεσα σε εκατοντάδες δυνητικούς πελάτες”.

Αγαπημένα αλλά και best-seller προϊόντα, είναι το κρίταμο και η κάπαρη. Και τα δύο απαιτούν ξεχωριστή δουλειά από τα βότανα, καθώς δεν ακολουθείται η διαδικασία αποξήρανσης αλλά τοποθετούνται και μεταποιούνται σε βάζα με άλμη και ξύδι. Όραμα της Αργυρώς για την επιχείρησή της είναι να δημιουργήσει καινοτόμα προϊόντα με άλλα τοπικά υλικά, όπως το μανταρίνι και η μαστίχα Χίου.

Ηλιάνα Μαλίχιν, η οινοποιός

Στα 27 της χρόνια, χωρίς να έχει “πλάτες” στην αμπελουργία παρά μόνο ένα μικρό χωράφι κληρονομιά από τον παππού της, η Ιλιάνα Μαλίχιν έχει καταφέρει να αναβιώσει ένα ολόκληρο χωριό στην Κρήτη, πρωτοστατώντας στη δημιουργία των φυσικών κρασιών, και να οδηγήσει μια ολόκληρη αγορά να αναζητά τις ετικέτες της.

Νιώθει τυχερή και ευγνώμων για όσα έχει, αλλά και για τους ανθρώπους που συνάντησε και πρόσθεσαν ένα λιθαράκι στο δρόμο για όσα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής. “Δεδομένου ότι δεν προέρχομαι από οικογένεια οινοποιών, μπορώ να πω ότι όλα έγιναν μαγικά, σχεδόν μοιραία θα έλεγα. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο και προσπαθώ ακατάπαυστα για το καλύτερο, βρίσκοντας πάντα τον εαυτό μου σε εγρήγορση” λέει η ίδια.

Η Ηλιάνα ασχολείται 100% με τη βιολογική καλλιέργεια και τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται και με τη βιοδυναμική. Μετά τις σπουδές της στη Γεωπονική σχολή Ηρακλείου, έκανε μεταπτυχιακό στην Οινολογία, έβγαλε το πρώτο της κρασί, το Rizes2 στα 24 της, με τον επίσης νεαρό αμπελουργό από τη Σαντορίνη, Σπύρο Χρυσό, και βίωσε την πρώτη της σημαντική στιγμή γύρω από το κρασί όταν μέσα από την έρευνα για τη διπλωματική της, κατάφερε να απομονώσει τις ζύμες του Βιδιανού – κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Σήμερα, στις Μέλαμπες της Κρήτης, συνεχίζει τη σκληρή δουλειά, ελπίζοντας σε μια αλλαγή, σε έναν “πιο όμορφο κόσμο με σεβασμό και αγάπη τόσο για τη φύση όσο και για τον άνθρωπο” όπως τονίζει. Προσπαθεί να πείσει τον κόσμο να δει την αναγκαιότητα της βιολογικής καλλιέργειας και φυσικά την αξία των παλαιών αμπελώνων που έχουν τα χωριά στο Ρέθυμνο.

Σκοπός και όνειρό της είναι να μπορέσει να σώσει το μεγαλύτερο μέρος από αυτά τα αμπέλια, και να δημιουργήσει διαφορετικές ετικέτες από κάθε χωριό ώστε να τονίσει τις φοβερά όμορφες διαφορές και ιδιαιτερότητες τους. “Θα ήθελα να δω χωριά σε εποικοδομητικό αναβρασμό, οι νέοι να παραμένουν σε αυτά και να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς βασιζόμενοι στα αμπέλια και τις ελιές τους”.

Για την Ηλιάνα, η ζωή μας είναι στιγμές, και υπάρχουν πολλές που θυμάται με χαρά και φυσικά οι περισσότερες συνδέονται με την φύση και το κρασί. Όπως όταν κατάφερε να βρει την πρώτη της δουλειά ως οινολόγος, ή όταν «ανέστησαν» ένα φοβερά παλιό και ταλαιπωρημένο αμπέλι και είδε πρώτη φορά τους καρπούς του. Όταν την εμπιστεύτηκαν οι πρώτοι αμπελουργοί από το Φουρφουρά, έπειτα από τις Μέλαμπες. Όταν οι παραγωγοί της κοιτούν με ευγνωμοσύνη βλέποντας τα αμπέλια τους να “ανθίζουν”. “Μυρωδιές, χρώματα, γεύσεις Βιδιανών. Είναι τόσες πολλές…”.

“Οι άνθρωποι που προσπαθούν πραγματικά σε αυτή τη χώρα, πολλές φορές είναι στην αφάνεια. Δυστυχώς ο πρωτογενής τομέας στην Ελλάδα δεν χαίρει καμίας εκτίμησης, παρόλο που και ένα μικρό παιδάκι θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας μας. Δυστυχώς, θα πω και πάλι, ο παραγωγός είτε νέος είτε μη, δεν έχει καμία βοήθεια και φωνή στην Ελλάδα”.

Κατερίνα Μόσχου, η τυροκόμος

Το “Πάριον Τυροκομείο” ξεκίνησε το 2018 στην Πάρο, περίπου 2 χλμ. από την Μάρπησσα στον επαρχιακό δρόμο προς το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου. Η Κατερίνα Μόσχου, απόφοιτος του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και με προϋπηρεσία σε μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες, πήρε την απόφαση να επιστρέψει μόνιμα στο νησί της μητέρας της και να στήσει μια σύγχρονη τυροκομική μονάδα που εκτείνεται σε 150 τετραγωνικά.

Οι αναμνήσεις της από το νησί, πολλές και όμορφες. Η ίδια θυμάται να συνοδεύει τη γιαγιά Κατίνα στο άρμεγμα και να ανυπομονεί για το επόμενο καλοκαίρι. Η απόφασή της να εγκατασταθεί από την Αθήνα στην Πάρο, σίγουρα δεν ήταν εύκολη, σήμερα όμως φαντάζει τελείως σωστή για την ίδια.

Το “Πάριον Τυροκομείο” αφορά μια καθετοποιημένη γαλακτοπαραγωγική μονάδα, όπου με σεβασμό στην παράδοση και στο φυσικό περιβάλλον του τόπου της Πάρου παράγει γνήσια προϊόντα πλούσια σε γεύση με σεβασμό προς τον καταναλωτή. Κάθε στάδιο της διαδικασίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της Κατερίνας και των ανθρώπων που την πλαισιώνουν. Από την καλλιέργεια των ζωοτροφών και την εκτροφή των αιγοπροβάτων, μέχρι τη συλλογή του γάλακτος και την τελική παραγωγή.

Πρόσφατα, η Κατερίνα έκανε το επόμενο βήμα στο ήδη επιτυχημένο εγχείρημά της. Ακολουθώντας την παράδοση των παππούδων της και των Κυκλάδων γενικότερα, που είχαν τις αγελάδες μόνο ως βοηθητικά ζώα για τα χωράφια, έφτιαξε τη δική της φάρμα με περίπου 250 ντόπια αιγοπρόβατα. Στόχος της είναι σταδιακά να γίνει η μετάβαση της παραγωγής όλων των προϊόντων με αιγοπρόβειο γάλα. “Τα ζώα είχαν εγκλιματιστεί στο ξηρό περιβάλλον των Κυκλάδων. Γι΄αυτό κι έφτιαχναν τότε τόσο υπέροχα τυριά” λέει η ίδια, που πλέον παράγει, μεταξύ άλλων, γραβιέρα, μυζήθρα, ξηρό ανθότυρο και γιαούρτι αποκλειστικά με αιγοπρόβειο γάλα.

“Είναι αρκετά δύσκολο, θέλει πολύ χρόνο, καθώς πρόκειται για μια ξεχωριστή επιχείρηση. Θέλει πολύ προσωπική εργασία. Όταν είσαι μικρή επιχείρηση, δεν μπορείς να χτυπήσεις τιμές και είναι λογικό γιατί δεν μπορείς να απορροφήσεις εύκολα τα έξοδα. Σίγουρα, δεν μπορούν να γίνουν όλα σωστά όπως θα γινόταν σε μια μεγάλη επιχείρηση, που έχει τμήμα marketing για παράδειγμα, αλλά η ομορφιά είναι ότι τα προϊόντα έχουν μέσα το μεράκι και την ψυχή μας. Καταλαβαίνω ότι στον καταναλωτή φτάνει πιο ακριβά, αλλά πραγματικά αν μπορούσα να εξηγήσω πόσα είναι τα έξοδα και οι φόροι (πληρώνουμε ακόμα και για τα υλικά συσκευασίας ή για να διακινούνται τα προϊόντα μας στα ράφια). Και πλέον έχουμε και τις ανατιμήσεις στην ενέργεια, τις ζωοτροφές και τα μεταφορικά”.

Δεν είναι όμως η κοπιαστική δουλειά που έχει να διαχειριστεί η τυροκόμος, αλλά και τα στερεότυπα. “Έχω δεχτεί ειρωνικά σχόλια λόγω του φύλου μου, του “τύπου εσύ θα κάνεις γάλα;” αλλά και μομφές για την ηλικία μου, ποτέ θα κάνω παιδιά αφού δουλεύω, γιατί στα 39 μου χρόνια είμαι μεγάλη για την επαρχία”. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια που ζει και δραστηριοποιείται στο νησί, η Κατερίνα δεν έχει προλάβει να κάνει τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό της. Χαίρεται όμως και καμαρώνει με τα απλά, με τις κατσίκες της, τα προϊόντα της που βρίσκουν τον δρόμο για το σούπερ-μάρκετ και το γάλα της. Και σίγουρα κρατάει την ηρεμία που της προσφέρει η ζωή μακριά από την Αθήνα.

Η μικρή, προσεγμένη παραγωγή του “Πάριον Τυροκομείο” διανέμεται σε όλο το νησί και σε επιλεγμένα καταστήματα στην Αθήνα, όπως το Μιράν και το Veggie Story. Η Κατερίνα άλλωστε δεν επιθυμεί να φτάσουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά να τα βρίσκει κάποιος στην Πάρο.

“Η ενασχόληση με τη γη δεν είναι στη νοοτροπία του Έλληνα, δεν είναι μόνο πρόβλημα της Πάρου. Θεωρείται υποτιμητικό να είσαι σε χωράφι ή να έχεις ζώα. Είναι πιο φανταχτερό να ανοίξεις ένα beach bar. Το θέμα είναι να αλλάξει αυτό. Ακούγεται ίσως χαζό, αλλά δεν με πειράζει που δεν μπορώ να βάψω τα νύχια μου ή να ισιώσω τα μαλλιά μου. Ασχολούμαι με τα ζώα”.

Νικόλαος Σταματέρης, ο μυλωνάς

Γεννημένος στη Λήμνο, από οικογένεια μυλωνάδων, ο Νικόλαος Σταματέρης επέλεξε από νωρίς ότι θα είναι η τρίτη γενιά που θα συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση στο Αλεύρι Λήμνου. Έτσι, σπούδασε Τεχνολογία Τροφίμων στη Γεωπονικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η παρουσία του στην παραγωγική διαδικασία ήταν ενεργή από πολύ νωρίς. “Είναι ένα επάγγελμα εμπειρικό και απαιτείται αρκετός χρόνος για την απόκτηση της τεχνογνωσίας. Θα μπορούσα να πω πώς μεγάλωσα μέσα στον οικογενειακό μας μύλο”.

Η απόφασή του να συνεχίσει το επάγγελμα του παππού και του πατέρα του ήταν μονόδρομος. Αγαπώντας ήδη το όλο εγχείρημα και έχοντας ως δάσκαλο τον πατέρα του, πήρε όλη τη γνώση που χρειαζόταν. Και η ανταπόκριση του κόσμου ήρθε να επισφραγίσει τους κόπους μιας δουλειάς που γίνεται με σεβασμό. “Ο άνθρωπος που μου μετέδωσε γνώση, αγάπη και σεβασμό για το εγχείρημα είναι ο Ευάγγελος Σταματέρης, ο πατέρας μου. Όλα όσα εγώ παρέλαβα ως ολοκληρωμένη παραγωγική μονάδα και ένα ολοκληρωμένο τελικό προϊόν ήταν το δικό του όραμα πριν σαράντα χρόνια. Με πολλές θυσίες, πείσμα και υπομονή αλλά και με αδιαπραγμάτευτη την άριστη ποιότητα κατάφερε καθιερώσει και να συνδέσει στη συνείδηση των καταναλωτών το προϊόν με την ποιότητα. Ήταν ο πρώτος που συσκεύασε το σκληρό Αλεύρι Λήμνου σε συσκευασία κιλού, και το τοποθέτησε στα σούπερ μάρκετ και έτσι το γνώρισε όλη η Ελλάδα”.

Ως νέα γενιά, χρειάστηκε χρόνος ώστε να έρθει η στιγμή των πρωτοβουλιών, ειδικά όταν οι διαπραγματεύσεις γίνονται με ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερο δυναμισμό και αντίληψη. “Δεν το θεωρώ απαραίτητα άδικο, εξάλλου η γνώση και η εμπειρία απαιτούν κόπο και χρόνο, ένα πτυχίο πιστοποιεί τη γνώση ωστόσο η εμπειρία θα διδάξει πως να τη διαχειρίζεσαι. Επιπλέον, η νέα γενιά καλείτε να κάνει το ΄΄δικό της΄΄ κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι ωστόσο μια πρόκληση”.

Στη δουλειά του αγαπάει πολλά, κυρίως όμως ό,τι αφορά στο παραγωγικό κομμάτι, από τη παραλαβή της πρώτης ύλης, την προετοιμασία του καρπού, την άλεση μέχρι τη συσκευασία. Είναι μια διαδικασία περίπλοκη και χρονοβόρα, όπως τονίζει, που απαιτεί γνώσεις στο τρόφιμο και στη μηχανολογία. “Αυτή η χαρά όταν πιάνω στα χέρια μου το αλεύρι και είναι ακριβώς αυτό που θέλω, έχει το χρώμα, την υφή, το άρωμα και τη γεύση που πρέπει, είναι κάθε φορά η ίδια. Χαίρομαι επίσης ιδιαίτερα με την ανταπόκριση των καταναλωτών, κάθε τηλεφώνημα, μήνυμα, για να εκφράσουν τον θαυμασμό και την ικανοποίηση, είναι χαρά για μένα. Είναι φοβερό να δέχεσαι φωτογραφίες στα social από της δημιουργίες τους με το αλεύρι και να καμαρώνουν ακριβώς όπως καμαρώνω και εγώ για το αλεύρι μου”.

Τα μυστικά της επιτυχίας ξεκινούν από την καλή πρώτη ύλη, και όπως εξηγεί είναι σημαντικό ο καρπός να έχει όλα τα φυσικοχημικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για ένα άριστο αποτέλεσμα. Έπειτα, είναι η διαδικασία της άλεσης, ο τρόπος που θα επεξεργαστείς τον καρπό, η προσοχή που θα δώσεις κατά τη διαδικασία. Και εννοείται η αγάπη. Τα προϊόντα της οικογένειας Σταματέρη δεν χαρακτηρίζονται ως βιομηχανοποιημένα, καθώς ακολουθείται ο παραδοσιακός τρόπος άλεσης. Ένα παράδειγμα είναι ότι κατά την προετοιμασία του καρπού και μετά τον καθαρισμό του ακολουθεί η πλύση του σιταριού βοηθώντας σημαντικά στη τελική ποιότητα του αλεύρου.

“Η δυσκολία ξεκινάει από την ώρα που αναλαμβάνεις να συνεχίσεις, να διατηρήσεις ή και να αναδείξεις το όραμα και την προσπάθεια των προηγούμενων με ό,τι αυτό συνεπάγεται, κόποι και θυσίες. Στην περίπτωση των οικογειακών επιχειρήσεων και παραδόσεων, τα κίνητρα έχουν να κάνουν κυρίως με το συναίσθημα, όταν δε το εγχείρημα που αναλαμβάνεις είναι ήδη κάτι που έχει καθιερωθεί στην αγορά και στην εκτίμηση των καταναλωτών, η πίεση είναι μεγαλύτερη, ανάλογη όμως είναι σε δυναμική και η ικανοποίηση, η χαρά και ο ενθουσιασμός όταν όλα πάνε καλά και γνωρίζεις ότι έχεις ανταποκριθεί επαρκώς στις όποιες απαιτήσεις”.