Ο Χριστός και η γέννησή του

Να πούμε αρχικά πως ο Χριστός κρατούσε από μεγάλο τζάκι… Η Βίβλος Γενέσεως Ιησού Χριστού αναφέρει σαράντα ονόματα προγόνων! Ξεκινά από τον Πατριάρχη Αβραάμ και καταλήγει στον Ιωσήφ, τον «μνήστορα» της Μαρίας, της Παναγίας, από την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς. Θα θυμάστε: «Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιούδας, Φαρές, Εσρώμ, Αράμ, Αμιναδάβ, Ναασσών, Σαλμών, Βοόζ, Ωβήδ, Ιεσσαί… », και πάει λέγοντας. Ένα εξαιρετικό γενεαλογικό δέντρο, στο οποίο φιγουράρει και ο βασιλιάς Δαυίδ.

Τώρα, όσον αφορά την ετυμολογία του ονόματος «Ιησούς», αυτό προέρχεται από το «Yesuah», που είναι συντετμημένος τύπος του «Yehosuah», το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει «ο Γιαχβέ είναι σωτηρία». Τώρα, το «Μεσσίας», προέρχεται από το αραμαϊκό «mesiha», που σημαίνει «χριστός, χρισμένος», από το ρήμα «masah» δηλαδή «σημαδεύω, χρίω με λάδι». Ο Μεσσίας ήταν το πρόσωπο το οποίο περίμεναν οι Εβραίοι να έρθει ως σωτήρας και ελευθερωτής τους, λέει το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας. Έτσι, ο Ιησούς ονομάστηκε Μεσσίας, ένα όνομα που αποδόθηκε ως Χριστός, δηλαδή «χρισμένος από το Θεό σωτήρας», όπως οι βασιλείς, οι ιερείς και οι Προφήτες.

Ο Ιουδαϊσμός δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του Ιησού ως Μεσσία, θεωρώντας τον έναν ακόμα Προφήτη στον μακρύ, μακρύτατο κατάλογο των Προφητών. Οι Ορθόδοξοι Εβραίοι ακόμα περιμένουν τον Μεσσία… Αλλά «χρισμένοι», δηλαδή εξέχοντες στη θέση, το αξίωμα ή την υπηρεσία που προσέφεραν στο λαό των Εβραίων, ήταν και άλλα βιβλικά πρόσωπα, όπως ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Δαβίδ.

Τώρα, όσον αφορά τα Χριστούγεννα, την εορτή της Γέννησης του Ιησού, η ιστορία είναι κάπως περίπλοκη.

Λοιπόν, η γέννηση του Χριστού άρχισε να εορτάζεται την 25 Δεκεμβρίου από τον 4ο αιώνα, όταν ήταν Πάπας ο Ιούλιος ο Πρώτος. Από τη Δύση, η ίδια ημερομηνία πέρασε στην Ανατολή, τον ίδιο αιώνα, τον 4ο. Ο Ιουστινιανός το 529 κήρυξε την ημέρα των Χριστουγέννων επίσημη αργία. Τώρα, τα Χριστούγεννα γιατί να γιορτάζονται την 25 Δεκεμβρίου και όχι μια οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία;

Διότι η Ιστορία λέει πως την ίδια ημερομηνία εορταζόταν στη Ρώμη ο «ακατανίκητος θεός Ήλιος»… «Dies Natalis Solis invicti» ήταν η ρωμαϊκή ονομασία για την εορτή των «γενεθλίων», εντός εισαγωγικών, του Θεού Ήλιου, την 25 Δεκεμβρίου. Επίσης, την ίδια ημερομηνία εορτάζονταν σε όλη την ρωμαϊκή επικράτεια τα γενέθλια του θεού Μίθρα, που είχε ταυτιστεί με τον Θεό Ήλιο…

Ασφαλώς και οι λειτουργοί της νέας θρησκείας αξιοποίησαν την ήδη «καταξιωμένη» και σεβαστή ημερομηνία της 25 Δεκεμβρίου για να γιορτάσουν τα γενέθλια του νέου Θεού. Οι Ρωμαίοι για αιώνες γιόρταζαν και χαίρονταν εκείνη την ημέρα. Ε, οι νέοι αρχιερείς δεν τους απογοήτευσαν, καθώς πολλά από τα έθιμα που τηρούνταν την ημέρα της παγανιστικής 25 Δεκεμβρίου, επέζησαν επί Χριστιανισμού, όπως είναι η αναταλλαγή δώρων, τα γλέντια και τα χαρτοπαίγνια, μόνο που μεταφέρθηκαν στην Πρωτοχρονιά.

Να πούμε επίσης πως, ο υπολογισμός του έτους μηδέν ή ένα, από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, όταν στο θρόνο της Ρώμης καθόταν ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος, ενώ βασιλιάς της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας, η αφετηρία δηλαδή της χρονολόγησης που ισχύει σήμερα σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι κάτι συμβατικό…

Ο υπολογισμός του γενέθλιου έτους του Ιησού στηρίζεται στις εκτιμήσεις του αστρονόμου και μοναχού Διονυσίου του Μικρού, ο οποίος, τον τέταρτο αιώνα, καθόρισε, με τα πενιχρά δεδομένα που είχε στη διάθεσή του, το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης ως το έτος γέννησης του Ιησού. Ακόμα κι αν ήταν έτσι όμως, ο υπολογισμός αυτού του έτους με τα σύγχρονα αστρονομικά δεδομένα πέφτει εφτά χρόνια νωρίτερα – ο Χριστός, με δυο λόγια, εάν βέβαια θέλουμε να είμαστε απολύτως ακριβείς, γεννήθηκε γύρω στο επτά …προ Χριστού!

Πράγματι, όλες οι υπόλοιπες ιστορικές και επιστημονικές πληροφορίες, όπως το αστρονομικό φαινόμενο που αποκλήθηκε «άστρο της Βηθλεέμ», δηλαδή η συναστρία Κρόνου, Δία και Αφροδίτης, ή ο θάνατος του Ηρώδη, συνηγορούν υπέρ αυτής της χρονολογίας: επτά προ Χριστού!

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.