Release Athens 2022: Οι Pet Shop Boys και οι Thievery Corporation μας χάρισαν ένα μυθικό πάρτι

Σε κάθε event, σε κάθε dj set, σε κάθε – σχεδόν – μουσική περίσταση, υπάρχουν κάποια τραγούδια που λειτουργούν σαν “κόλλα”, σαν συνδετικός κρίκος που μπορούν με κάποιο μαγικό τρόπο να κάνουν ένα ετερόκλητο κοινό να χορέψει, να τραγουδήσει, να αγκαλιαστεί. Να λυτρωθεί, έστω για μερικές στιγμές.

 Στο δικό μου το μυαλό, η μουσική των Pet Shop Boys λειτουργούσε πάντοτε ως μια τέτοιου είδους μορφή “κόλλας”. Σαν γέφυρα τέλος πάντων. Ίσως να φταίει το γεγονός πως το μουσικό ντουέτο των Neil Tennant και Chris Lowe δε μπήκε ποτέ σε φορμαλισμούς και νόρμες. Δεν ακολούθησε ποτέ δηλαδή ένα στερεοτυπικό μοτίβο, αντιθέτως επένδυσε στο ύφος, φυσικά στη φωνή του Neil Tennant, και στον πειραματισμό. Αυτή την ευεργετική ετερογένεια έφεραν και στη Πλατεία Νερού το βράδυ της Πέμπτης, στη συναυλία τους στο Release Athens 2022. Μια ετερογένεια που κατάφερε να “παντρέψει” στον ίδιο χώρο, ανθρώπους από κάθε ηλικία, αλλά και από κάθε μουσικό στυλ. Προσωπικά είχα μεγάλη προσδοκία για το live δύο τύπων που εδώ και σαράντα χρόνια έχουν καταφέρει να διατηρήσουν χαμηλό προφίλ και να χτίσουν κάτι μαγικό: Ένα μουσικό σύμπαν που ακροβατεί ανάμεσα στην ανεμελιά και το κοινωνικό σχόλιο, τη χαρά και τη γλυκιά μελαγχολία, τη ποίηση και τα μπιτ.

Από την άλλη, είναι κάπως αστείο το να σκεφτείς πως στην αρχή της καριέρας τους, το ποπ ντουέτο κατηγορήθηκε αρκετά για την “λιτή” σκηνική τους παρουσία, κάτι που βέβαια έκαναν σκόπιμα, απέναντι στη στυλιστική υπερβολή των απαρχών των 80s. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, οι “boys” άρχισαν να ενσωματώνουν σκηνικά στοιχεία από την όπερα και το θέατρο, τα οποία κουβαλούν μαζί τους ακόμη.

Η εντυπωσιακή αρχή:

Στη Πλατεία Νερού μπορεί να μην είδαμε κουστουμαρισμένους χορευτές, ωστόσο είδαμε μια εντυπωσιακή σκηνογραφία, με το ντουέτο να αλλάζει κουστούμια, και ένα τεράστιο wall να κρύβει και να αποκαλύπτει ανά διαστήματα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Η όλη avant garde αισθητική ήρθε και στην Αθήνα και έδεσε με το show που παρουσίασαν, στον απόλυτο βαθμό. Καθόλου τυχαίο επίσης το γεγονός πως κατά τη διάρκεια του live, έπαιζαν από πίσω τους οι φωτογραφίες του Eric Watson, εκείνες που τους έκαναν διάσημους σε όλο τον πλανήτη, καθώς και βίντεό τους από το 1984 έως το 1991. Σκεφτόμουν επίσης, πόσο ακομπλεξάριστος πρέπει να είσαι, για να πορεύεσαι στα 60 σου και στην “πλάτη σου” να εμφανίζεται ο πρότερος εαυτός σου, εκείνος που συνδέθηκε με το pick της καριέρας και της δημιουργίας σου, και να τον κρατάς μαζί σου ως σταθερή αναφορά, και όχι ως τροχοπέδη.

Πολιτικό “χρώμα”

Συναυλικά, το live των Pet Shop Boys ξεκίνησε με μια σημαία της Ουκρανίας στο video wall πάνω στη σκηνή, η οποία άφησε το μήνυμά της και εν συνεχεία έδωσε τη θέση της στο ντουέτο. Λίγο αργότερα ήρθε άλλωστε και το It’s Alright από το Introspective toy 1988, που 34 χρόνια μετά, ηχεί ως παραπάνω από επίκαιρο.

Dictation being forced in Afghanistan

Revolution in South Africa taking a stand

People in Eurasia on the brink of oppression

I hope it’s gonna be alright

‘Cause the music plays forever

Εξ αρχής το live των Pet Shop Boys έδειχνε πως θα καταλήξει σε πάρτι, σε μια γιορτή της μουσικής και των dreamers, όπως αποκαλούσε συχνά πυκνά το κοινό του ο Tennant. Ξεκάθαρο highlight ήταν η διασκευή στο Where The Streets Have No Name των U2, που έμπλεξε μαεστρικά με το Can’t Take My Eyes Off You και με ένα εκκωφαντικό I Love You Baby στο ρεφρέν. Στα καπάκια ακολούθησε το Rent με τη κατάμεστη Πλατεία Νερού να χορεύει από τη σκηνή μέχρι την είσοδο του Release (ο κόσμος πρέπει να ξεπέρασε τις 15 χιλιάδες).

Πάρτι, πάρτι, πάρτι

Συνολικά, το live κινήθηκε ακριβώς όπως το αντίστοιχο που παρουσίασαν οι Pet Shop πριν λίγες ημέρες στο Glastonbury. Ξεκίνησε με το Suburbia, μας έδωσε Opportunities και κάπου στα μισά απογειώθηκε με το Domino Dancing (ναι, πολλοί φαντάστηκαν τη Donna Botman να χορεύει κάπου εκεί, ανάμεσα στο κοινό της Αθήνας).

Μια ντισκομπάλα ρε παιδιά μας έλειψε κάπου εκεί.

Από εκεί και πέρα ακολούθησε το απόλυτο ξεσήκωμα. Always On My Mind, Dreamland, το προσωπικά αγαπημένο Heart, το It’s Alright (Glastonbury 2022), το Go West, το απόλυτα απελευθερωτικό sing along It’s A Sin, το μεθεξιακό West End Girls και για κλείσιμο, το Being Boring. Όποιος ισχυριζόταν πως το live των “Boys” θα ήταν μια βαρετή ρετροσπεκτίβα και δε βρέθηκε στη συναυλία, πραγματικά έχασε μια μεγάλη ευκαιρία για να αναθεωρίσει σχετικά με το τι σημαίνει αληθινά “διαχρονικό”, χωρίς φανφάρες και μεγαλοστομίες.

Θέλαμε περισσότερο; Ναι, θέλαμε. Δεν ακούσαμε το What Have I Done to Deserve This, δεν ακούσαμε το Jealousy και το Se A Vida E (That’s The Way Life Is), αλλά μετά από ένα πάρτι, μετά από μια τέτοια performance, πώς να μη θέλεις κι άλλο;

Πρακτικά, το live τελείωσε στις 12.30 και όλοι σκεφτήκαμε πως ένα δίωρο, δεν θα ήταν καθόλου μα καθόλου… αμαρτία. Κάτι που ίσχυε φυσικά και για τους Thievery Corporation οι οποίοι έκλεισαν το show τους λίγο μετά τις 21.30 (βγήκαν στις 20.00 ακριβώς).

Στο “αντίο” τους, οι βρετανοί μας άφησαν κάπως έτσι. “Θυμόμαστε ό,τι είμαστε, ό,τι θα μπορούσαμε να είμαστε και όσους χάσαμε στη διαδρομή”, είπε ο Tennant αφού παρουσίασε τη μπάντα του, τιμώντας την ιστορία του ντουέτου, τη μουσική του, και τη ζωή συνολικά. Και ναι, μετά από αυτό το ταξίδι που κράτησε 90 λεπτά, όλοι φύγαμε με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα μούτρα, γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Μάλλον αυτό φταίει που το πρωί της Παρασκευής, το hashtag #petshopboys, έγινε νο.1 trend στο ελληνικό twitter…

Πριν τους Pet Shop Boys οι Thievery Corporation είχαν φροντίσει για ακόμη μια φορά να ανεβάσουν τον πήχη, ψηλά. Πολύ πολύ ψηλά. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι είναι μια από τις προσωπικές μου αδυναμίες, αλλά η παρακάτω εικόνα μιλάει από μόνη της.

Χωρίς καμία υπερβολή, οι Thievery Corporation με τα χρόνια γίνονται μόνο καλύτεροι. Δένουν, ωριμάζουν, ταξιδεύουν σε διαφορετικά ηχοτόπια, και στα live τους βγάζουν ένα αμάγαλμα που την ώρα που φαντάζει τόσο δικό τους, είναι και τόσο ετερογενές που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνουν τελικά να μη χάνουν τη ταυτότητά τους. Ρέγκε, νταμπ, τριπ χοπ, ηλεκτρονική μουσική, χιπ χοπ, έθνικ, φανκ, όλα εκεί σε ένα ακατάπαυστο live act.

Τυπικά, μετά τη τρίτη φορά που τους είδα, αναμένω ήδη την επόμενη.

Το “χαλί” για τους Thievery στρώθηκε από τον Κ. Βήτα που έπαιξε μία χορταστική ώρα με κομμάτια από όλη την καριέρα του, ενώ πριν τον Κ. Βήτα το event άνοιξε με τους Mazoha και Bobya Cottisha (τους οποίους δυστυχώς δεν προλάβαμε λόγω κίνησης).

Εν κατακλείδι, τι ζήσαμε το βράδυ της Πέμπτης; Τη δύναμη της πραγματικά καλής, διαχρονικής μουσικής από καλλιτέχνες που τιμούν τη δουλειά και το κοινό τους. Αυτό και μόνο αυτό.

Στα επόμενα, με υγεία!

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις