Εκκλησία: Πυλώνας σκοταδισμού και απο-ιεροποίησης

Η Εκκλησία της Ελλάδος αντί να ενστερνιστεί το αυτονόητο από την αρχή της πανδημίας, δηλαδή, το «δεινής ανάγκης ουδέν ισχυρότερον», και να πράξει τα δέοντα που εσχάτως υιοθέτησε, υπήρξε απελπιστικά μετέωρη, αμήχανη, φοβική και αντιρρητική απέναντι στις εναγώνιες εκκλήσεις της επιστήμης να υιοθετηθούν επειγόντως μέτρα ώστε να αναχαιτιστεί η λοιμική του ελαύνοντος ιού.

Ευεξήγητος φόβος: Η κατηχητική της δεσποτεία είχε εμπεδώσει στο χριστεπώνυμο πλήρωμα την ιδέα ότι τα πάντα είτε είναι θέλημα Θεού να συμβούν είτε ότι αντιμετωπίζονται μονάχα από τη χάρη του.

Πώς να απευθυνθεί τώρα στην κοινωνία για να της πει ψιθυριστά και κομψά ότι η πίστη δεν αποτελεί μονόδρομο σωτηρίας; Πώς να πείσει τα στίφη παρωπιδοφόρων ιερωμένων να μετατραπούν σε φορείς σωτήριων προτροπών για τις μάσκες και το εμβόλιο, όταν η ίδια τους είχε αφήσει στο έλεος του σκοταδιστικού λαβυρίνθου;

Έχει ειπωθεί χίλιες φορές: Αργά κινήθηκε η Εκκλησία, βραδυπορούσα ανησύχησε και καθυστερημένα ανέλαβε στιβαρές πρωτοβουλίες όπως η πρόσφατη για τα τέστ και την προσέλευση στους ναούς.

Επίσης τραγικά όψιμα συνειδητοποίηση (;) ότι η στάση της κατά την κρίσιμη εποχή της πανδημίας ενδέχεται να πλήξει τη ρωμαλέα δυναμική της πίστης στον θεό, η οποία-όπως αποδείχτηκε- δεν είναι θαυματοποιός δύναμη και σωτήρια καταφυγή.

Άναυδη μπροστά στο σαρωτικό κύμα απο-ιεροποίησης που άρχισε να κυριαρχεί στον κόσμο ακριβώς λόγω της θεϊκής «απουσίας» στην κρίσιμη μάχη, η Εκκλησία έσπευσε ασθμαίνουσα να εμφανιστεί υπεύθυνη και αποφασιστική δύναμη για να εξοστρακίσει τις αλγεινές εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει η απαράδεκτη στάση της.

Φευ! Είναι πολύ αργά. Η αναμενόμενη θετική επενέργεια της τελευταίας εγκυκλίου θα αναμετράται μονίμως στη συνείδηση του κόσμου με την πολύμηνη εγκληματική αμηχανία και απραξία της. Θα αναμετράται και θα ηττάται.

Για την εξίσου προβληματική και φοβική έναντι της Εκκλησίας κυβέρνηση δεν χρειάζονται πολλά. Πρυτάνευσε η ψηφοθηρική ιδιοτέλεια και υψώθηκε μέσα της δεσποτικός ο φόβος της εκλογικών απωλειών εξαιτίας μετακόμισης θρησκόληπτων ψηφοφόρων προς το φιλόδοξο γήπεδο ομάδων της Ακροδεξιάς και του υπέργηρου Συντηρητισμού.

Και ιδού το μόνιμο πυρηνικό όπλο της Εκκλησίας έναντι πασών των κυβερνήσεων: Η άρρητη απειλή ότι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει ρεύμα πολιτικής μετακίνησης των πιστών.

Κάτι πήγε να κάνει ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ, ήπια και προσεκτικά, για να διορθωθούν κάπως τα κακώς κείμενα, αλλά απέτυχε οικτρά μπροστά στο μέλαν τείχος της εκκλησιαστικής παντοδυναμίας.

Το παράδοξο είναι ότι ούτε οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματική σχέση της κοινωνίας με την Εκκλησία και τους υπηρέτες της θεϊκής θέλησης. Παπαδαριό τους ανεβάζει, παπαδαριό τους κατεβάζει, διαχωρίζοντας  εσωτερικά τη θρησκευτική της πίστη από το πράττειν των ιερωμένων και των ταγών.

Οι σκοτεινιασμένοι και αμετάπειστοι θύλακες δεν λείπουν από την κοινωνία. Όμως η πλειονότης, με ανοιχτούς τους πόρους της και χωρίς να πάρει διαζύγιο από την ένθεη πτυχή της, θα μπορούσε να συμμεριστεί την τεκμηριωμένη κριτική για την Εκκλησία και να αποδεχτεί βαθμηδόν γόνιμες μεταρρυθμίσεις. Θα μπορούσε…

Δεινή ήττα

Φυσικά, το θέμα της θρησκευτικής πίστης δεν είναι παίξε-γέλασε. Όσοι την υποτιμούν ή τη χλευάζουν με τυποποιημένους αφορισμούς, χτυπάνε γροθιά το μαχαίρι:

Εκείνοι που προσπάθησαν να ξερριζώσουν την πίστη των ανθρώπων στο υπέρτερο θεϊκό Άγνωστο έχουν αποτύχει παταγωδώς. Γιατί οι άνθρωποι από κάπου θέλουν να πιαστούν.

Νιώθουν μετέωροι στη Γη, αδυνατώντας να εξηγήσουν το πώς και το γιατί της Δημιουργίας. Ψάχνουν να βρουν «κάτι» ώστε να αντιμετωπίσουν πειστικά τον φόβο του επέκεινα. Να μετατρέψουν το πρόσκαιρο της Υπαρξης σε αιώνια ζωή.

Αυτά καλύπτουν οι θρησκείες. Αρωγοί στις μοναχικές υπαρξιακές στιγμές τα δόγματα, έστω και ως αγωγοί καλοφτιαγμένων μύθων, οπλίζουν τον άνθρωπο με πίστη. Μετατρέπουν το κενό του σε ανθοφόρο κήπο, καταπραύνουν τον καημό του και δίνουν προοπτική στο πεπερασμένο του ενθάδε βίου.

Δυστυχώς, η πολύτιμη αυτή βακτηρία μετεβλήθη συν τω χρόνω σε δυναστικό φόβητρο εγκλωβίζοντας τους πιστούς σε αραχνιασμένο κόσμο. Πρωταγωνιστής, η Εκκλησία.

Αντί να δια-φωτίζει, συνδυάζοντας στη διδαχή της την πίστη με την ελευθερωτική φρόνηση, συσκοτίζει, σβήνει τα φώτα των πολύμορφων εσωτερικών αναζητήσεων και υποχρεώνει δυναστικά σε μονόδρομη πορεία εξάρτησης από το δικό της απόλυτο δόγμα.

Τα είπαμε και πιο πάνω: Έχουσα επίγνωση της καταλυτικής ισχύος που διαθέτει ελέω των λόγων που προαναφέρθηκαν, η Εκκλησία λειτουργεί απροκάλυπτα ως πυλώνας αλαζονικής εξουσίας. Φιλοδοξεί και συνήθως επιτυγχάνει να επηρεάζει -και ενίοτε ατύπως να συγκυβερνά με- την κεντρική εξουσία.

Ας ελπίσουμε ότι η προϊούσα απομύθευση της κηρυγματικής σωτηριολογίας και η αποτυχία τη Εκκλησίας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, θα ενισχύσουν τον ρόλο πεφωτισμένων ιερωμένων και θα οδηγήσουν σε δραστικές αναθεωρήσεις.

Αλλιώς, θα υποστεί οδυνηρή ήττα η θρησκευτικότητα και θα κυριαρχήσει εφεξής η απο-ιεροποίηση, απότοκη ασύνετης συμπεριφοράς εκ μέρους της Εκκλησίας…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις