Η αμηχανία των γερανών του… Τάσου Μπιρσίμ

Περιμένοντας να ανοίξουν οι κάλπες και να αρχίσουμε να ερμηνεύουμε το αποτέλεσμα και να αξιολογούμε (περισσότερο ή λιγότερο) “νικητές” και (περισσότερο ή λιγότερο) “ηττημένους”, εάν επιχειρηθεί ένας μικρός απολογισμός της προεκλογικής σκληρής, πολωτικής και ενίοτε “τοξικής” αντιπαράθεσης, νομίζω πως πρέπει να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: φθάσαμε στο τέλος των μεγάλων ανοιχτών πολιτικών συγκεντρώσεων!

“Άνεργοι” και αμήχανοι οι γερανοί του εμβληματικού Τάσου Μπιρσίμ, κλειστά και φοβισμένα, πια, τα τηλεοπτικά πλάνα των ανοικτών οριζόντων, τρόμος των κομματικών επιτελείων μπροστά στο αχανές των μεγάλων πλατειών και λεωφόρων.

Ας το παραδεχθούμε, μάλλον γίναμε περισσότερο… Ευρωπαίοι, την ώρα που ελάχιστα μιλήσαμε για την Ευρώπη σε αυτή την προεκλογική περίοδο.

Δεν έχει μεγάλη σημασία εάν οι συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεγαλύτερες από εκείνες της Ν.Δ ή τούμπαλιν, όπως μπορεί να ισχυρισθεί καθένας, ανάλογα με τον κομματικό “πατριωτισμό” ή ίσως και την πραγματικότητα. Οφείλουμε να επισημάνουμε, νομίζω, πως και τα δύο κόμματα φοβήθηκαν, για παράδειγμα, την Αθήνα. Το επικοινωνιακό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη προτίμησε το κλειστό και ελεγχόμενο γήπεδο στο Περιστέρι, εκείνο δε του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, αναμφίβολα, ιδιαίτερα ικανοποιημένο από την τελική εικόνα στην πλατεία Συντάγματος.

Στις επαρχιακές πόλεις τα πράγματα ήταν ελάχιστα διαφορετικά, αν και εκ των πραγμάτων ο “ενθουσιασμός” εντονότερος και η κινητοποίηση κόσμου ευκολότερη. Το συμπέρασμα, ωστόσο, παραμένει: η μεγαλύτερη μερίδα ψηφοφόρων δεν συμπεριφέρθηκαν σε αυτές τις ευρωεκλογές ως οπαδοί, αν και διακηρύχθηκε έντονα απ΄ όλες τις πλευρές ο κρίσιμος χαρακτήρας της αναμέτρησης.

Η τελευταία φορά που ένα κόμμα κατόρθωσε να δημιουργήσει “ρεύμα νίκης” και να προσελκύσει μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων στις πλατείες, ήταν στις αναμετρήσεις του 2015 (δύο βουλευτικές εκλογές και το δημοψήφισμα) και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αλλάξει.

Η κόπωση μετά από 8 χρόνια βαθιάς κρίσης και τρία μνημόνια, η διάψευση, ίσως, της προσδοκίας ότι μπορεί να επέλθουν συνταρακτικές αλλαγές, οι “κοινοί τόποι” στις πολιτικές των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και άλλα χαρακτηριστικά έχουν επιδράσει αρνητικά.

Η εικόνα αυτή μπορεί κατάτι να αλλάξει στις βουλευτικές εκλογές -όποτε διεξαχθούν- καθώς το διακύβευμα θα είναι ακόμα πιο κρίσιμο (διακυβέρνηση), ωστόσο είναι μάλλον βέβαιο πως το εκλογικό σώμα αποφεύγει να υιοθετήσει ξανά την “συμπεριφορά” που σημάδεψε όλες τις μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης,

Ας το κρατήσουμε αυτό, Έχει ενδιαφέρον και αναμφίβολα αποτελεί ένα μήνυμα στα κομματικά επιτελεία. Ο ενθουσιασμός και η ελπίδα για μεγάλες αλλαγές είναι που κινητοποιεί τον κόσμο. Όταν δεν υπάρχουν, οι ψηφοφόροι στέκουν αμήχανοι και δεν (αυτο)προσφέρονται για τα εντυπωσιακά πλάνα των παλαιότερων “μπενχουρικών” ανοικτών συγκεντρώσεων…