“ΑΝ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Π@@ΣΤΗΣ, ΘΑ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΣΑ”
Πώς είναι να μεγαλώνεις στην επαρχία με έναν ομοφοβικό πατέρα, ενώ είσαι γκέι.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ΛΟΑΤΚΙ+ Υπερηφάνειας, το Magazine εγκαινιάζει την ενότητα των “Rainbow Stories”, με πρώτη ιστορία αυτή του 27χρονου Νίκου, ο οποίος μιλά για τα χρόνια της “ντουλάπας”, για τον ομοφοβικό πατέρα, αλλά και για τη σκληρή μάχη που έδωσε με τον εαυτό του, με μοναδικό στόχο την ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητάς του.
Πώς είναι να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο στην επαρχία; Πώς βιώνεις την ομοφοβία μέσα στην οικογένειά σου, σε σημείο που να απειλείται η ίδια σου η ζωή; Ο Νίκος απαντά, μέσα από μια συγκλονιστική εξομολόγηση. Για ευνόητους λόγους, δε θέλησε ν’ αποκαλύψει τα στοιχεία του τα οποία βρίσκονται στη διάθεση του Magazine.
“Αν ο γιος μου ήταν π@@στης, θα αγόραζα ένα όπλο και θα τον πυροβολούσα στο κεφάλι, για να ξεπλύνω τη ντροπή της οικογένειας. Για να σταματήσω να ρεζιλεύομαι. Όλοι θα με καταλάβαιναν και θα με δικαιολογούσαν. Καλύτερα ο γιος μου να είναι στο χώμα, παρά να ξέρω ότι γ@μιέται τα βράδια με άνδρες”.
Αυτά τα λόγια βγήκαν από το στόμα του ίδιου μου του πατέρα, καθώς πριν χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας σε ένα μικρό χωριό της Λάρισας, κάναμε μια συζήτηση γύρω από την ομοφυλοφιλία.
Λόγια που στην ηλικία των 17 τότε, για ένα γκέι αγόρι που προσπαθεί να βρει τον εαυτό του και να αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του, χαράχτηκαν στη μνήμη του για πάντα.
Λόγια που με σόκαραν, με στιγμάτισαν και με έκαναν να πιστέψω -δυστυχώς- ότι το να είμαι γκέι είναι ανεπίτρεπτο και πως πρέπει να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να “αλλάξω”.
Λόγια που με γέμισαν φόβο, που με έκαναν να πιστεύω πως αν κάποτε του πω πως δεν είμαι αυτός που θέλησε και ονειρεύτηκε, ίσως την επόμενη στιγμή να είμαι νεκρός.
Ο πατέρας μου, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έκανε σχέδια για μένα, χωρίς, όμως, να νοιαζεται για το αν τα σχέδια αυτά είναι και δικά μου.
Με μεγάλωσε έχοντας ως δεδομένο ότι ο προορισμός μου είναι να είμαι straight και δε μπορεί να είμαι τίποτα άλλο, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι άρρωστο, είναι ντροπιαστικό και απεχθές.
“Όταν γίνεις 30, θα βρεις μια γυναίκα όμορφη, πλούσια και θα την παντρευτείς”.
“Όταν παντρευτείς τη γυναίκα σου, θα κάνουμε ένα μεγάλο γάμο και θα καμαρώνω“.
“Όταν κάνεις παιδιά με τη γυναίκα σου, στο αγόρι που θα γεννήσεις, προφανώς και θα δώσεις το όνομά μου”.
Και εγώ στο άκουσμα αυτών, να απορώ τι πάει λάθος με μένα, να σκέφτομαι ποιος Θεός με έχει καταραστεί και την ίδια στιγμή να πασχίζω να αποδείξω σε όλους γύρω μου πως είμαι straight.
Από τα 15 μέχρι και τα 20, έζησα βυθισμένος στη θλίψη, μόνο και μόνο επειδή είμαι γκέι. Με σχεδόν καθημερινές κρίσεις πανικού, με αυτοκτονικές σκέψεις και με τάσεις φυγής, επειδή η οικογένειά μου και ο τότε περίγυρός μου θεωρούσαν ντροπή να είσαι διαφορετικός, να είσαι ελεύθερος, να είσαι π@@στης, για να το πω όπως θα το ‘λεγαν οι ίδιοι.
Μέρα με τη μέρα βυθιζόμουν όλο και πιο πολύ στη θλίψη, στη μοναξιά, στην ενοχή, έχοντας μονίμως ένα συναίσθημα ασφυξίας.
Και έπρεπε κάπως να κολυμπήσω και να αναδυθώ απ’ τα βάθη της “ντουλάπας”, στη ζωή και την ελευθερία.
Και έτσι, κουρασμένος πια, κάποια στιγμή έφυγα μακριά, αφού κατάλαβα ότι οικογένεια δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που σε γέννησαν, το σπίτι που μεγάλωσες, οι δεσμοί αίματος. Οικογένεια είναι και εκεί που νιώθεις ελεύθερα.
Και αποφάσισα πως πρέπει να φτιάξω τους δικούς μου δεσμούς αίματος. Βρήκα γονείς που δε μ’ έφεραν στον κόσμο, παππούδες που δε μου άλλαξαν πάνες, αδέρφια που δεν έπαιξαν μαζί μου στα 5 μου, αλλά τους ένιωσα και τους νιώθω οικογένεια.
Ποτέ δεν είναι αργά να αποδεχτείς τον ΛΟΑΤΚΙ+ εαυτό σου και να πιστέψεις ότι δικαιούσαι μια ελεύθερη ζωή, δικαιούσαι να ζεις τον έρωτα, δικαιούσαι να έχεις παιδιά και οικογένεια.
Ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαχθείς από τοξικές σχέσεις και τοξικούς δεσμούς (αίματος), που δε σου επιτρέπουν να είσαι αυτός/η/ο που θες.
Γιατί στο τέλος της ημέρας ή και της ίδιας της ζωής, ένα μεγάλο χαμόγελο θα σκάσει στο πρόσωπό σου, όταν νιώθεις πως έκανες ό,τι μπορούσες για να είσαι ελεύθερος και πως, παρά τις τρικλοποδιές, στο τέλος τα κατάφερες”.
