Αυτά είναι τα τρία βιβλία που πρέπει να διαβάσεις τον Νοέμβριο

Νοέμβριος, τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, και εν μέσω πανδημίας, συζητήσεων των επιδημιολόγων για το τι θα γίνει με τα ολοένα αυξανόμενα κρούσματα του κορωνοϊού και ανησυχίας για ένα νέο επερχόμενο lockdown, εμείς ψάξαμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων τις νέες τους εκδόσεις προκειμένου να φροντίσουμε για τα αναγνωστικά μας εφόδια.

Τρία ήταν τα βιβλία που συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον μας στις ξένες εκδόσεις των τελευταίων μηνών.

“Η μεγάλη ιδέα” – Anton Beraber

Εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινεται το μυθιστόρημα του Anton Beraber «Η μεγάλη ιδέα» (μετάφραση: Αλεξάνδρα Κωσταράκου) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Πυκνό στη γραφή του, εκτείνεται σε 608 σελίδες, πολιτικό και ποιητικό ταυτόχρονα με αξιοπρόσεκτη δύναμη γραφής που μαγνητίζει ακόμη και στο ξεφύλλισμά του.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει ο συγγραφέας σε συνέντευξή του στο περιοδικό L’Obs: «Για μένα, το επικό νήμα δεν έχει κοπεί: επιστρέφουμε στις μεγάλες αφηγήσεις, με έργα όπως ο Harry Potter ή το Game of Thrones. Πρέπει ωστόσο να ξαναδώσουμε στο έπος την ικανότητα να ερμηνεύει τον σημερινό κόσμο. Ζούμε τη χρυσή εποχή των σειρών• το θεωρώ, όμως, μια πολύ καλή είδηση για τη λογοτεχνία. Οι σειρές ανέλαβαν υπό τη δικαιοδοσία τους, πλήρως, αυτό που αποκαλούμε πλοκή. Η λογοτεχνία έχει, λοιπόν, ελεύθερο το πεδίο για να επινοήσει εκ νέου τον εαυτό της, να γίνει ξανά λυρική. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, υπό την αιγίδα της τριάδας Pierre Michon, Pierre Guyotat, Pierre Bergounioux».

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε: 1922: η Ελλάδα ανακαλύπτει ότι η Μεγάλη Ιδέα ήταν μια ουτοπία που κατέληξε εφιάλτης. Πενήντα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ένας φοιτητής μελετά στη διατριβή του την περίπτωση του Σαούλ Καλογιάννη, στρατιώτη που πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο Καλογιάννης αποδεικνύεται ήρωας απρόβλεπτος: ηττημένος και λιποτάκτης, σιωπηλός και χαρισματικός, άγγελος και δαίμονας μαζί, γίνεται ένας άπιαστος Οδυσσέας. Όμως οι περιπλανήσεις του στον χώρο και στον χρόνο συνθέτουν μια Οδύσσεια χωρίς την αίγλη του μύθου και το άγγιγμα των θεών· οι αναφορές που ξεπηδούν εδώ κι εκεί από το αρχαίο πρότυπο υπάρχουν μόνο για να ανατραπούν: «…μάλλον είδαν τον λαχανόκηπο του πατέρα τους, τον τοίχο από ξερολιθιά και το γέρικο, τυφλό σκυλί που δεν περίμενε παρά να τους χαιρετήσει για να πεθάνει. Πρόβλημά τους. Εγώ δεν είχα ποτέ μου σκύλο».

Οι μάρτυρες που βρίσκει ο ερευνητής, όλοι απόκληροι της Ιστορίας, διαδέχονται ο ένας τον άλλο για να αφηγηθούν το πεπρωμένο του Καλογιάννη, το ταξίδι του από τα πέρατα της Ανατολής μέχρι τις ακτές του Νέου Κόσμου. Οι εποχές αποφεύγουν το ημερολόγιο, το σκηνικό συνεχώς ανατρέπεται, οι μαρτυρίες είναι αντικρουόμενες: ακούει γεγονότα διαβρωμένα από τον χρόνο, μαθαίνει συμβάντα που αγνοεί το νόημά τους. Προσπαθεί να εξηγήσει τα αίτια, τις προθέσεις, να ξεδιαλύνει το σκοτάδι. Η έρευνα, που συναντά συνεχώς εμπόδια, θα οδηγήσει τον ερευνητή στις φυλακές της χούντας των συνταγματαρχών, στα βουνά, που κρατούν ακόμα τις αναμνήσεις του Εμφυλίου, στα σύγχρονα ταραγμένα Βαλκάνια. Θα ανακαλύψει ότι ο μύθος του Καλογιάννη καλπάζει και ξεσηκώνει ερήμους, κυκλαδίτικα νησιά, δάση από γιγάντιες φασκομηλιές, πολιτείες κάτω απ’ τα κύματα…

Μυθιστόρημα περιπετειώδες, ξεδίπλωμα απέραντης φαντασίας, με γλώσσα πληθωρική και οραματική με μπαρόκ εξάρσεις, που στην αδιάκοπη ροή της συνδυάζει το υψηλό και το ταπεινό, το τραγικό και το κωμικό, τον ρεαλισμό και την ποίηση. Ο πρωταγωνιστής τού Beraber, παρόλο που το όνομά του διατρέχει το βιβλίο σαν επωδή, παραμένει ένα αίνιγμα. Χαμένος πότε στις αβύσσους του Ωκεανού, πότε στην άβυσσο της ψυχής του, «μόνος, σκοτεινός… και ακυβέρνητος», τι ήταν αυτός ο άντρας με τα μάτια γεμάτα σκοτάδι; Ιδεαλιστής, προδότης ή ο τελευταίος ήρωας; Α.Κ.

Ο Anton Beraber γεννήθηκε σε προάστιο του Παρισιού το 1987 και ζει στο Κάιρο. “Η Μεγάλη Ιδέα” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Σπούδασε φιλολογία και αρχαιολογία. Διδάσκει αρχαία ελληνικά και λατινικά, ενώ επίσης, ασχολείται επαγγελματικά με το σκάκι. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Transfuge πρώτου μυθιστορήματος, καθώς και με το βραβείο Valery Larbaud.

“Πρόσωπα σε Aπόγνωση” – Paula Fox

Η σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg είναι μία από τις αγαπημένες μας, καθώς σ΄αυτή μπορεί να βρει κανείς πολλά σημαντικά, σύγχρονα και παλαιότερα, λογοτεχνικά έργα. Σημειώστε πως όλα τα βιβλία της σειράς είναι γραμμένα σε πολυτονικό σύστημα και συμπληρώνονται από εμπεριστατωμένες εισαγωγές, σημειώσεις, επίμετρα, εργοβιογραφικά και βιβλιογραφικά σημειώματα, πίνακες κ.ά.

Το βιβλίο της Paula Fox “Πρόσωπα σε Aπόγνωση (μετάφραση: Ρένα Χατχούτ) συμπεριλαμβάνεται στα σημαντικότερα έργα του μεταπολεμικού ρεαλισμού. Το ενδιαφέρον μας μαγνήτισε η ιστορία που περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Μπρούκλιν, δεκαετία του ’60: Mέσα σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα και πιο βίαιη, ο Ότο και η Σόφη Μπέντγουντ, ένα ζευγάρι μορφωμένων πλούσιων Αμερικανών, μόλις έχουν ανακαινίσει το σπίτι τους, έχουν αγοράσει ένα καινούργιο πολυτελές αυτοκίνητo και όλα στη ζωή τους φαίνεται να πηγαίνουν καλά. Το δάγκωμα, ωστόσο, μιας αδέσποτης γάτας και η υποψία ότι η γάτα είναι λυσσασμένη γίνονται αφορμή για να αποκαλυφθούν τα ρήγματα στον φαινομενικά επιτυχημένο γάμο τους και η αφετηρία για μια σειρά συγκρούσεων και ανατροπών.

Ο Jonathan Franzen στον πρόλογο του βιβλίου το “απογειώνει” σημειώνοντας πως το βιβλίο είναι «ανώτερο από οποιοδήποτε μυθιστόρημα συγχρόνων της Φοξ (1923-2017): του Τζον Απντάικ, του Φίλιπ Ροθ και του Σολ Μπέλοου».

“Ο εικονογραφημένος άνθρωπος” – Ray Bradbury

“Ο εικονογραφημένος άνθρωπος” του Ρέυ Μπράντμπερυ κυκλοφορεί από τον Ιούλιο του 2021 από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση του Βασίλη Δουβίτσα, ενώ συνοδεύεται από επίμετρο του μεταφραστή και ένα κείμενο της Μάργκαρετ Άτγουντ.

Το γεγονός ότι το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να ανατυπώνεται αδιάλειπτα, από το 1951 που εκδόθηκε, αποτελεί αν μη τι άλλο απόδειξη της καθολικής αποδοχής του. Και πράγματι πρόκειται για ένα βιβλίο σκοτεινό που συνδυάζει έξοχα μέσα του την επιστημονική φαντασία, τη λογοτεχνία του φανταστικού, αλλά και πολλά στοιχεία θρίλερ.

Στην παρουσίαση του βιβλίου διαβάζουμε χαρακτηριστικά: “Με το ευφυές πλαίσιο που ανοίγει και κλείνει το βιβλίο, ο Μπράντμπερυ συστήνεται ως ο ανώνυμος αφηγητής που συναντά τον Εικονογραφημένο Άνθρωπο – έναν περιπλανώμενο, που όλο του το σώμα είναι ένας ζωντανός καμβάς με εξωτικά τατουάζ. Το ακόμα πιο αξιοσημείωτο, και διαρκώς πιο ενοχλητικό, είναι ότι οι ίδιες οι εικονογραφήσεις είναι κατά έναν μαγικό τρόπο ζωντανές. Αν ο Ελ Γκρέκο στις δόξες του είχε φιλοτεχνήσει μινιατούρες, όχι μεγαλύτερες από μέγεθος παλάμης, απείρως λεπτομερείς, με όλη την ωχροκίτρινη χρωματική παλέτα του, την επιμήκυνση των μορφών και την ανατομία του, ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το σώμα αυτού του ανθρώπου για την τέχνη του…

Όμως, ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος έχει προσπαθήσει να κατακάψει τις εικονογραφήσεις του. Έχει δοκιμάσει γυαλόχαρτο, οξύ κι ένα μαχαίρι. Διότι, όταν δύει ο ήλιος, οι εικόνες αστράφτουν σαν κάρβουνα, σαν διασκορπισμένα διαμάντια.

Τρεμοπαίζουν και ζωντανεύουν. Oι φιγούρες ενεργοποιούν τις ιστορίες τους – φωνές υψώνονται, μικρές και απαλές, προλέγοντας το μέλλον. Η καθεμία ιστορία προβάλλει και ξεδιπλώνει τη δική της αφήγηση, όπως στη «Σαβάνα» όπου κάποια απροσάρμοστα παιδιά παίζουν ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας πέρα από κάθε όριο. Ή στο «Καλειδοσκόπιο», ένα συγκινητικό πορτραίτο ξεβρασμένων αστροναυτών που ετοιμάζονται να επανεισχωρήσουν απροστάτευτοι στην ατμόσφαιρά μας. Ή στην «Ώρα μηδέν», όπου εξωγήινοι εισβολείς έχουν ανακαλύψει τον πιο εύλογο σύμμαχό τους – τα ίδια μας τα παιδιά. Παρότι γράφτηκαν τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, αυτές οι κλασικές ιστορίες θα παραμένουν ανατριχιαστικά επίκαιρες ακόμα και σε πενήντα χρόνια από σήμερα”.

Ποιος είναι ο Ρέυ Μπράντμπερυ

Ο Ρέυ Μπράντμπερυ γεννήθηκε στο Ουωκήγκαν του Ιλλινόι το 1920. Η οικογένειά του μετακόμισε στο Τουσόν στην Αριζόνα και το 1934 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου ο Ρέυ τελείωσε το γυμνάσιο. Μια και δεν μπορούσε να συνεχίσει τις σπουδές του για οικονομικούς λόγους, πουλούσε εφημερίδες για να ζήσει και συνέχισε μια συνήθεια από το Ιλλινόι για τη μόρφωσή του : επισκεπτόταν τις δημόσιες βιβλιοθήκες.

Ο Μπράντμπερυ έγραφε από πολύ νεαρή ηλικία και είκοσι ετών είδε την πρώτη του ιστορία να δημοσιεύεται στο περιοδικό Weird Tales. Έκτοτε δημοσιεύτηκαν περίπου 500 διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποιήματά του. Τα περισσότερα από τα βιβλία που τον έκαναν διάσημο, όπως Τα χρονικά του Άρη (The Martian Chronicles, 1950 ), Ο εικονογραφημένος άνθρωπος (The Illustrated Man, 1952), Κρασί από πικραλίδα (Dandelion Wine, 1957 ), Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω (Something Wicked This Way Comes, 1962) και βέβαια το Φαρενάιτ 451, είχαν τη φόρμα του μυθιστορήματος.

Για αρκετά χρόνια συνεργάστηκε στο σενάριο τηλεοπτικών εκπομπών Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει (Alfred Hitchcock Presents) και Η ζώνη του λυκόφωτος (The Twilight Zone), ενώ το 1953 υπέγραψε το σενάριο για την κινηματογραφική διασκευή του Μόμπυ Ντικ από τον Τζων Χιούστον. Ανέβασε ο ίδιος στη σκηνή δύο από τα θεατρικά του έργα, έγραψε δύο μιούζικαλ, δύο καντάτες διαστημικής θεματολογίας, σε συνεργασία με τον Lalo Schifrin και τον Jerry Goldsmith, και συνεργάστηκε σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων, με τίτλο Icarus Montgolfier Wright, η οποία προτάθηκε για Όσκαρ το 1962. Το 1963 ήταν σύμβουλος για την κατασκευή του περιπτέρου των ΗΠΑ στη Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης, ενώ παρείχε συμβουλές κατά την ανέγερση του Disney World και σε άλλα πολεοδομικά έργα. Σε μια από τις προσσεληνώσεις πληρώματος του Apollo, οι αστροναύτες βάφτισαν έναν από τους κρατήρες της Σελήνης Dandelion, προς τιμήν του μυθιστορήματος Dandelion Wine. Το Something Wicked This Way Comes μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη και η σειρά του Ray Bradbury Theater για την καλωδιακή τηλεόραση έλαβε επτά βραβεία. Το Φαρενάιτ 451 γυρίστηκε ταινία από τον François Truffaut το 1966.

Παντρεμένος από το 1946 με τη Marguerite, την οποία γνώρισε σε ένα βιβλιοπωλείο, έζησε μαζί της έως το θάνατό της, το 2003, και από το γάμο τους απέκτησαν τέσσερις κόρες. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1999, τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι. Τιμήθηκε με διάφορες διακρίσεις, μεταξύ άλλων και από την αμερικανική και τη γαλλική κυβέρνηση, ενώ το 2000 του απένειμε μετάλλιο το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίων της Αμερικής για την εξέχουσα συνεισφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία. Υποστήριξε με πάθος σε όλη του τη ζωή το θεσμό των ανοιχτών δημόσιων βιβλιοθηκών ως παράγοντα μόρφωσης όλων των ανθρώπων. Πέθανε στο Λος Άντζελες στις 5 Ιουνίου 2012, σε ηλικία 91 ετών, κατά τη διέλευση της Αφροδίτης από τη Γη.

Ο Μπράντμπερυ πάλεψε για να βγάλει από πάνω του την ετικέτα του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, απαιτώντας μάλιστα να αφαιρεθούν οι λέξεις «Επιστημονική Φαντασία» από την πρώτη έκδοση του Εικονογραφημένου Ανθρώπου. Η «επιστήμη» και τα διαγαλαξιακά σκηνικά παρέχουν μονάχα το υπόβαθρο για την πραγματική εστίαση των τόσο ιδιαίτερων ιστοριών του – που ο ίδιος ο Μπράντμπερυ αποκαλούσε «παράξενες γωνιές» του ανθρώπινου ψυχισμού. Εξετάζοντας αυτές τις γωνιές, ο Μπράντμπερυ μας οδηγεί πολύ μακριά από τους κόσμους της παραδοσιακής επιστημονικής φαντασίας, προειδοποιώντας μας για τον κίνδυνο να ξεχάσουμε τη θεμελιώδη μας ανθρωπιά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις