Ουκρανία: “Μπαμπά, σε παρακαλώ μην πεθάνεις”

Τα ιατρικά δεδομένα και οι μαρτυρίες των ανθρώπων που απομακρύνθηκαν με το ιατρικό τρένο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα δείχνουν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία διεξάγεται με εξωφρενική αδιαφορία για την προστασία των αμάχων. Κάθε μέρα, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο τρένο ακούνε οδυνηρές ιστορίες. Μια 30χρονη γυναίκα μοιράστηκε την συγκλονιστική ιστορία για το τι βίωσε η οικογένειά της*.

«Είμαστε από τη Μαριούπολη. Υποφέραμε πολύ στον πόλεμο. Όταν έγινε μια έκρηξη κοντά στην πολυκατοικία μας, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στους γονείς του συζύγου μου. Ζουν σε μια μονοκατοικία και μείναμε εκεί για μερικές εβδομάδες.

Ο άντρας μου είναι αστυνομικός. Όταν άρχισαν οι φήμες για επερχόμενες “εκκαθαρίσεις” από παραστρατιωτικές ομάδες που στόχευαν βετεράνους πολέμου και αστυνομικούς, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την πόλη. Μας πήρε σχεδόν μια βδομάδα να φύγουμε από τη Μαριούπολη. Ήταν δύσκολο να βγούμε από την αριστερή πλευρά της πόλης, αφού σχεδόν όλες οι γέφυρες είχαν καταστραφεί. Έμεινε μόνο μια γέφυρα.

Ήμασταν πέντε άτομα στο αυτοκίνητο – ο σύζυγός μου, ο γιος μου, η αδελφή του συζύγου μου και η τρίχρονη κόρη της και εγώ. Η κουνιάδα μου μόλις με είχε επισκεφτεί από το Κίεβο. Το αυτοκίνητο ήταν γεμάτο, με όλες τις τσάντες και τα υπάρχοντά μας χωμένα σε κάθε γωνιά. Είχαμε μόνο ένα αυτοκίνητο, οπότε έπρεπε να αφήσουμε τους γονείς μας πίσω. Δεν είχαμε αρκετό χώρο.

Είχαμε σήματα στα παράθυρα των αυτοκινήτων που έλεγαν ότι είχαμε παιδιά στο αυτοκίνητο και είχαμε επίσης χρησιμοποιήσει παλιά ρούχα ως λευκή σημαία. Δέσαμε επίσης λευκά υφάσματα στους πλαϊνούς καθρέφτες, επισημαίνοντας σαφώς ότι το αυτοκίνητό μας μετέφερε πολίτες.

Όταν φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, ακούσαμε εκρήξεις. Είδαμε έναν άντρα ξαπλωμένο στο έδαφος, τα πόδια του κείτονταν ξεχωριστά από το πάνω μέρος του σώματός του. Ούρλιαζε για βοήθεια και προσπαθούσε να συρθεί προς το αυτοκίνητό μας αλλά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε. Έπρεπε να προχωρήσουμε. Υπήρχαν ενεργοί βομβαρδισμοί. Μετά άρχισαν οι πυροβολισμοί.

Στην αρχή, νόμιζα ότι θα στόχευαν τα λάστιχα του αυτοκινήτου. Είχα ακούσει αναφορές ότι πυροβολούσαν τα λάστιχα για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να φύγουν. Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι στόχευαν τα παράθυρά μας και πιο συγκεκριμένα το κάθισμα του συνοδηγού. Ο άντρας μου ούρλιαζε ότι πρέπει να κατέβουμε όλοι. Προσπάθησα να καλύψω το κεφάλι μου με τις τσάντες γύρω μου και με το λάπτοπ μου. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα.

Το αυτοκίνητο χτύπησε κάτι μεταλλικό και σταμάτησε. Και έτσι ξεκίνησε το πιο φρικτό μέρος της ιστορίας. Γύρισα αργά το κεφάλι μου προς τα αριστερά, προς τον άντρα μου και είδα ότι το τζιν του ήταν καλυμμένο με αίμα. Κοίταξα λίγο καλύτερα και είδα ότι και το μπλουζάκι του ήταν καλυμμένο με αίμα. Όταν τελικά είχα το θάρρος να κοιτάξω το κεφάλι του, είδα ότι η αριστερή του πλευρά ήταν μέσα στα αίματα. Στην αρχή, νόμιζα ότι τον είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι και ήταν νεκρός. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά το μάτι του είχε υποστεί σοβαρή ζημιά. Τα παιδιά άρχισαν να κλαίνε. Ο γιος μου είπε, «Μπαμπά, σε παρακαλώ μην πεθάνεις».

Τότε ξαφνικά οι πυροβολισμοί σταμάτησαν εντελώς και επικράτησε μόνο σιωπή. Δεν μπορούσα να έχω μια εικόνα του τι συνέβαινε μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν μπορούσα να δω τα παιδιά ή την αδερφή του άντρα μου. Δεν μπορούσα να δω αν ήταν ζωντανοί. Ήταν ένα χάος, οι τσάντες καταστράφηκαν εντελώς, τα πράγματά μας ήταν παντού. Το μπροστινό παράθυρο ήταν σπασμένο και υπήρχαν γυαλιά παντού. ‘Αρχισα να πανικοβάλλομαι. Πήδηξα έξω και άρχισα να ουρλιάζω, «Υπάρχουν παιδιά στο αυτοκίνητο. Πώς μπορείτε να πυροβολείτε παιδιά;» Μετά φώναξα για βοήθεια. Είπα, «Ο άντρας μου πεθαίνει». Αλλά κανείς δεν απάντησε. Υπήρχε μόνο σιωπή.

Φοβόμουν ότι αν δεν προχωρούσαμε παραπέρα, θα μας πυροβολούσαν. Αλλά ήξερα επίσης ότι έπρεπε να σταματήσω την αιμορραγία με κάποιο τρόπο. Είχα ετοιμάσει ένα κουτί πρώτων βοηθειών, που ευτυχώς δεν καταστράφηκε. Ήταν ακόμα κάτω από τα πόδια μου – κυριολεκτικά το μόνο πράγμα που ήταν ακόμα άθικτο στο αυτοκίνητο. Του έδωσα αιμοστατικό [επίδεσμο για να σταματήσει η αιμορραγία] και πίεσα με ένα επίθεμα το μάτι του. Μετά έλεγξα αν όλοι οι άλλοι ήταν ζωντανοί.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο της 17ης περιφέρειας – το μόνο λειτουργικό νοσοκομείο σε όλη την πόλη – είχαν χειρουργείο αλλά δεν είχαν εξειδικευμένους χειρουργούς. Οι δύο γιατροί που ήταν σε υπηρεσία ανέφεραν ότι εργάζονταν εκεί ουσιαστικά ασταμάτητα από τις 24 Φεβρουαρίου. Παρέπεμψαν τον άντρα μου στο οφθαλμολογικό τμήμα. Δεν μπορούσαν να κάνουν χειρουργική επέμβαση λόγω του μπλακάουτ στην πόλη, έτσι απλά έραψαν το πάνω μέρος του βλεφάρου μαζί με το κάτω. Μόνο αυτό μπορούσαν να κάνουν. Μας διέθεσαν δύο κρεβάτια στο νοσοκομείο. Ο άντρας μου ξερνούσε αίμα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι άλλοι προσπάθησαν να κοιμηθούν, αλλά ήταν μια φρικτή νύχτα. Το πρωί είδαμε λεωφορεία μπροστά από το νοσοκομείο να πηγαίνουν προς το Volodarske.

Όταν φτάσαμε εκεί, δεν υπήρχαν γιατροί και νοσοκομείο, μόνο εθελοντές που μοίραζαν παυσίπονα και επιδέσμους. Περάσαμε δύο μέρες εκεί στην τοπική σχολή καλών τεχνών όπου ο σύζυγός μου κοιμόταν σε ξύλινες παλέτες και καθόμασταν σε σκαμπό. Μάθαμε ότι ένας ντόπιος οδηγούσε ανθρώπους σε μια μεγαλύτερη πόλη κοντά με αντάλλαγμα χρήματα. Μας άφησε κατευθείαν στο νοσοκομείο εκεί. Στην ακτινογραφία μπορούσαμε να δούμε ότι το αριστερό μάτι του άντρα μου ήταν γεμάτο γυάλινα θραύσματα. Η κατάστασή επιδεινώθηκε. Ζητήσαμε χειρουργείο, αλλά δεν ήταν δυνατόν. Για πέντε ημέρες, μείναμε σε μια τοπική εκκλησία, όπου μας δόθηκε φαγητό. Ήταν η πρώτη φορά σε ενάμιση μήνα που είχαμε ζεστό νερό.

Την 1η Απριλίου, ταξιδέψαμε. Συνάδελφοι του συζύγου μου μας περίμεναν και τον πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο στο Dnipro. Έκανε χειρουργική επέμβαση και του είπαν ότι ήταν πολύ τυχερός που παρόλο που είχε περάσει μια εβδομάδα από τον τραυματισμό του, η μόλυνση δεν εξαπλώθηκε στον εγκέφαλο. Ο σύζυγός μου θα χρειαστεί άλλη μια εγχείρηση για να ανακατασκευάσει το οστό των ματιών του. Στη συνέχεια, θα γίνει οφθαλμική προσθετική.

Την επόμενη μέρα, όλοι επανασυνδεθήκαμε και περάσαμε ενάμιση μήνα στο Dnipro. Τώρα, είμαστε στο δρόμο για το Lviv με αυτό το ιατρικό τρένο. Τόσα πολλά έχουν συμβεί από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος. Όλα τα δάκρυα έχουν στερέψει και τώρα θέλω να προχωρήσω.

Η 30χρονη ζήτησε να κρατήσει την ανωνυμία της για τη δική της ασφάλεια και της οικογένειάς της.

Υποστήριξε κι εσύ το έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Γίνε Υποστηρικτής Πρώτης Γραμμής https://msf.gr/support/statheri

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις