Οι διάλογοι του Προκόπη Παυλόπουλου με τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ

Τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας για την επίσκεψη-επιτυχημένη κατά γενική ομολογία- του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου στο Πεκίνο πέφτουν, είναι ίσως η κατάλληλη ευκαιρία να επισημανθούν ορισμένες πτυχές των συζητήσεών του με την κινεζική ηγεσία που, μάλλον, πέρασαν «στα ψιλά», έχουν όμως τη δική τους σημασία. Και μένουμε στη σημασία προς δυο κατευθύνσεις, εκείνη που αφορά την Ευρώπη και εκείνη που αφορά αποκλειστικώς την Ελλάδα.

Αναφορικά με την Ευρώπη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξεκαθάρισε, με απόλυτη ειλικρίνεια, στην κινεζική ηγεσία ότι η Ελλάδα είναι πάντα ανοιχτή στην όσο το δυνατό ευρύτερη και πολύπλευρη συνεργασία με την Κίνα, πλην όμως, όπως διευκρίνισε, «μόνο υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι δεν θίγεται, ούτε στο ελάχιστο, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και η ευρωπαϊκή νομοθεσία». Και προχώρησε ένα βήμα παρακάτω, τονίζοντας ότι «είναι και προς το συμφέρον της Κίνας η συνεργασία με μία όσο το δυνατόν πιο ενιαία και πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση». Και αξίζει τον κόπο να έρθει στο φως ότι τόσο ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ όσο και ο Κινέζος Πρωθυπουργός Λι Κετσιάο, από τη μια πλευρά, αποδέχθηκαν πλήρως τον όρο του σεβασμού του ευρωπαϊκού κεκτημένου και , από την άλλη , με την ίδια ακριβώς διατύπωση, είπαν στον Έλληνα Πρόεδρο ότι: «H Κίνα είναι υπέρ μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης, δοθέντος μάλιστα ότι υπό τις συνθήκες αυτές η πολιτική της Ευρώπης μπορεί να λειτουργήσει σταθεροποιητικά για ολόκληρο τον Πλανήτη.» Κάτι το οποίο ικανοποίησε τόσο περισσότερο την Ελληνική πλευρά, όσο ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν έπαψε, από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του, να μιλά για τον «πλανητικό ρόλο» της Ευρώπης.

Αναφορικά με την Ελλάδα, η «προστιθέμενη αξία» της επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας εντοπίζεται ιδίως στην, έμμεση πλην σαφή, στάση του Κινέζου Προέδρου και του Κινέζου Πρωθυπουργού «υπέρ της λύσης του Κυπριακού και της οριοθέτησης της Κυπριακής ΑΟΖ με πλήρη σεβασμό του διεθνούς δικαίου, κυρίως δε του δικαίου της θάλασσας», κατά τη συνθήκη του Montego Bay του 1982. Για να φτάσει σε μια τέτοια θέση η, συνήθως επιφυλακτική σ΄αυτά τα θέματα, κινεζική ηγεσία, καθοριστικό ρόλο έπαιξε το γνωστό πάγιο επιχείρημα του Προκόπη Παυλόπουλου: «Ας μην ξεχνάμε ότι αν αποδεχθούμε, στο πλαίσιο της Διεθνούς Κοινότητας, τέτοιες αυθαιρεσίες της Τουρκίας ως προς την ερμηνεία του διεθνούς δικαίου, κυρίως του δικαίου της θάλασσας, τότε δημιουργούμε ένα εξαιρετικά αρνητικό και άκρως επικίνδυνο προηγούμενο, που θα μπορούν να επικαλεσθούν, εξίσου αυθαιρέτως, στο μέλλον και άλλα κράτη, δημιουργώντας έτσι συνθήκες χαοτικής αποδυνάμωσης της ισχύος των κανόνων, στους οποίους βασίζεται η διεθνής νομιμότητα».