ΟΙ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν το σεξ όπως εμείς σήμερα. Μια ματιά να ρίξεις στους μύθους, στην ιστορία, στα έργα τέχνης της εποχής εκείνης, το καταλαβαίνεις, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Ήταν πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι και είχαν κάποιες πρακτικές και συνήθειες, που ακόμα και σήμερα που νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, ίσως να ακούγονται παράξενες.

Ακολουθούν έξι απ’ αυτές τις κοινά αποδεκτές συνήθειες:

Την πορνεία την επιδοτούσε το κράτος

Μπορεί να είναι δύσκολο σήμερα να φανταστεί κανείς τους υποψήφιους πρωθυπουργούς να διαφωνούν για το πόσα θα πρέπει να ξοδεύει το κράτος στην πορνεία, αλλά στην αρχαία Ελλάδα, η πορνεία ήταν νόμιμη και σε ορισμένες περιπτώσεις διοικούνταν από το κράτος.

Μάλιστα, εκείνος που ρύθμισε τις τιμές στους κρατικούς οίκους ανοχής δεν ήταν άλλος από τον σπουδαίο νομοθέτη, Σόλωνα.

Αυτοί οι οίκοι ανοχής είχαν και γυναίκες και άνδρες ως σεξεργάτες, με τους δεύτερους να εξυπηρετούν κυρίως μεγαλύτερους άνδρες. Αυτά τα καταστήματα πρόσφεραν πολύ πιο φτηνές υπηρεσίες από εκείνες που πρόσφεραν οι ιερόδουλες στους δρόμους, οι οποίες συχνά φορούσαν σανδάλια τα οποία άφηναν πίσω τους ένα αποτύπωμα στο έδαφος που έγραφε “ακολουθήστε με”.

Ωστόσο, οι πιο πλούσιοι πολίτες είχαν στη διάθεσή τους και κάποιες επιπλέον υπηρεσίες στοn δημόσιο οίκο ανοχής. Αυτοί οι θαμώνες μπορούσαν να υπογράψουν συμβόλαιο με κάποια από εκείνες τις ερωμένες, που ήταν ειδικευμένες στο να ευχαριστούν τους άνδρες τόσο σωματικά όσο και με το ανώτερο πνεύμα τους.

Ο Σόλων θα χρησιμοποιούσε κατάλληλα τα φορολογικά έσοδα που θα κέρδιζε η Αθήνα από αυτούς τους δημόσιους οίκους ανοχής προκειμένου να χτίσει έναν ναό -σε ποια άλλη- στην Αφροδίτη.

Η μοιχεία ήταν πολύ χειρότερη από τον βιασμό

Έχοντας κατά νου το πόσο ανοιχτόμυαλοι ήταν στο σεξ οι αρχαίοι Έλληνες, αυτή η αυστηρότητα γύρω από τη συζυγική απιστία μπορεί να μας φανεί και λίγο περίεργη. Στην πραγματικότητα, το να αποπλανήσεις τη γυναίκα ενός άλλου άνδρα θεωρούταν χειρότερο και από τον βιασμό. Ο λόγος γι’ αυτό οφειλόταν στη γενικευμένη πεποίθηση που είχαν ότι η γυναίκα αποτελούσε “κτήμα” του άντρα και επομένως η μοιχεία ήταν μια μορφή κλοπής.

Και ο βιασμός θεωρούταν επίσης ανήθικος, αλλά αν η γυναίκα ήταν ανύπαντρη δεν θεωρούταν και τόσο σοβαρό έγκλημα. Σκέψου μόνο πόσο συνηθισμένη ήταν η σεξουαλική επίθεση στην ελληνική μυθολογία με πολλούς θεούς να εξαπατούν τις γυναίκες -στην καλύτερη περίπτωση- προκειμένου να τις ρίχνουν στο κρεβάτι

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, η πράξη της μοιχείας “απαιτούσε” από τον άντρα να εκδικηθεί, ενώ ο βιασμός όχι. Ένας άντρας που έπιανε έναν άλλον άντρα με τη γυναίκα του, μπορούσε να του επιβάλει οποιαδήποτε τιμωρία -από τον δημόσιο εξευτελισμό έως τον θάνατο.

Το να φιλάς μια γυναίκα θεωρούταν παράξενο

Για κάποιον λόγο και κάτω από ορισμένες συνθήκες, το να φιλάς τη γυναίκα σου ήταν κάτι το απαράδεκτο στην αρχαία Ελλάδα. Αρχικά να πούμε ότι το φιλί ως μορφή χαιρετισμού ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό, ακόμη και όταν χαιρετούσες εκείνους που μόλις είχες γνωρίσει. Πολλοί άντρες χαιρετούσαν τους γνωστούς τους με ένα φιλί στο χέρι, στο μάγουλο ή ακόμη και στα χείλη πριν από σημαντικές επαγγελματικές συναντήσεις.

Ωστόσο, το να φιλάς τη γυναίκα σου δημόσια, μια τόσο συνηθισμένη πρακτική στις μέρες μας, θα μπορούσε τότε να θεωρηθεί έως και ένδειξη αδυναμίας για έναν άντρα. Για παράδειγμα ο Περικλής είχε επικριθεί επειδή πολύ συχνά φιλούσε τη γυναίκα του δημοσίως στα χείλη.

Αυτή η παράξενη προκατάληψη απέναντι στο φιλί εξηγείται μόνο αν καταλάβει κανείς τι ακριβώς σήμαινε εκείνα τα χρόνια: σήμαινε την ισότητα μεταξύ των δύο μερών και από τη στιγμή που οι γυναίκες στις περισσότερες ελληνικές πόλεις-κράτη δεν ήταν ίσες με τους άνδρες, δεν μπορούσαν να “φιληθούν ως ίσες”.

Αυτή η συνήθεια του Περικλή έδινε επίσης την εντύπωση ότι ο ίδιος θα μπορούσε να τεθεί υπό τον έλεγχο της συζύγου του, γεγονός επίσης απαράδεκτο για τις προκαταλήψεις της εποχής -αλλά και σεξιστικό, καθώς προερχόταν απ’ το πρότυπο της γυναίκας-πλανεύτρας που μετέτρεπε τον άντρα της σε υποχείριό μέσα από το κάλλος της, όπως έχουμε δει σε πολλούς ελληνικούς μύθους.

Ο δημόσιος αυνανισμός έκανε εντύπωση (αλλά όχι και τόσο)

Η γενική πεποίθηση σήμερα είναι ότι τον αυνανισμό καλύτερα να τον χαρεί κάποιος μέσα στην ιδιωτικότητα του σπιτιού του. Στην αρχαία Ελλάδα όμως, ο δημόσιος αυνανισμός, αν και δεν επιδοκιμαζόταν, δεν θα σε έστελνε και έγκλειστο στο δεσμωτήριο με κάποια κατηγορία.

Για παράδειγμα, αυτή η “συνήθεια” χρησιμοποιήθηκε και από τον Διογένη προκειμένου να αμφισβητήσει την εξουσία. Ο Διογένης, ιδρυτής της κυνικής φιλοσοφίας, ζούσε μέσα σε ένα πιθάρι και γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί επικριτές του τον αποκαλούσαν και “σκύλο”.

Όταν, λοιπόν, μια μέρα κάποιος τον επέπληξε για τη συνήθειά του να “ανακουφίζεται” δημόσια, ο Διογένης του απάντησε: “Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να καταπραΰνεις και την πείνα σου, τρίβοντας μια άδεια κοιλιά”.

Στη “Λυσιστράτη” του Αριστοφάνη, την αρχαία κωμωδία όπου οι γυναίκες αρνούνται το σεξ στους άνδρες προκειμένου να σταματήσουν τον πόλεμο Αθήνας-Σπάρτης, οι Σπαρτιάτες χλευάζονται για την ενθουσιώδη ενασχόλησή τους με την ευχαρίστηση του εαυτού τους. Είναι μάλιστα πολύ ταιριαστό που οι ειρηνευτικές συνομιλίες ξεκινούν με την εμφάνιση ενός Σπαρτιάτη κήρυκα του οποίου η στύση ξεχώριζε, δείχνοντας ότι και στη Σπάρτη είχαν υποφέρει από την “απεργία” των δικών τους γυναικών.

Ζωγράφιζαν πέη κυριολεκτικά παντού

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει για την κυριαρχία του γυμνού στα αρχαία αγάλματα και την περηφάνια που είχαν οι αρχαίοι για την τέχνη τους. Τα αγάλματα όμως δεν ήταν το μόνο μέσο έκφρασης που θα χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες για να δείξουν φαλλούς στον υπόλοιπο κόσμο. Οι καλλιτέχνες απεικόνιζαν πέη παντού, κυριολεκτικά παντού, από τα δημόσια έργα τέχνης μέχρι τα ποτήρια κρασιού. Φαίνεται ότι καθώς θα έπιναν ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρα κατά τη διάρκεια κάποιου συμποσίου, θα έβρισκαν αστείες αυτές τις εικόνες.

Έχει βρεθεί μέχρι και αγγείο που απεικόνιζε μια γυναίκα να φροντίζει ένα χωράφι γεμάτο από πέη. Είχαν χιούμορ, αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε.

Πάρταραν άγρια

Όπως είδαμε και πιο πάνω -και όπως έτσι κι αλλιώς ξέρουμε πολύ καλά- οι Έλληνες το αγαπούσαν το κρασί τους. Το συμπόσιο ήταν ένα σημαντικό κομμάτι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.

Μαζεύονταν κάπου μεταξύ 14 και 27 άντρες σε ένα δωμάτιο, ξάπλωναν σε καναπέδες με μαξιλάρια και ένα προσωρινό φόρουμ ιντελεξουέλ συζητήσεων γεννιόταν. Είναι πολλά τα διάσημα έργα της λογοτεχνίας που απεικονίζουν αυτές τις περίπλοκες φιλοσοφικές συζητήσεις, με το Συμπόσιο του Πλάτωνα να κρατά φυσικά την κορυφαία θέση.

Στην πραγματικότητα, το συμπόσιο θα μπορούσε να γίνει πολύ λιγότερο “πολιτισμένο” από την απεικόνισή του στη λογοτεχνία. Θα μπορούσε να είναι απλά το προοίμιο ενός τρελού πάρτι μεθυσμένων, με μεγάλες ποσότητες αλκοόλ να ρέουν, drinking games και τραγούδια.

Δεν ήταν ασυνήθιστο να προσλαμβάνονται μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες για το συμπόσιο, οι οποίοι πολύ συχνά κατέληγαν να κάνουν και σεξουαλικές χάρες στους καλεσμένους.

Αν και οι γυναίκες γενικά δεν επιτρέπονταν στο συμπόσιο, ορισμένες φορές προσλαμβάνονταν ακριβοπληρωμένες ιερόδουλες για χάρη των καλεσμένων.