Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο σοκαριστικός Χρυσός Φοίνικας του “Titane” και ο καλύτερος Αλμοδόβαρ εδώ και χρόνια

Σήμερα ξεχωρίζει ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών στο διχαστικό “Titane” της Ζουλιά Ντικουρνό, η βραβευμένη στη Βενετία νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ “Παράλληλες Μητέρες” με την Πενέλοπε Κρουζ και το τολμηρό σίκουελ τρόμου “Η Νύχτα με τις Μάσκες 2” με την Τζέιμι Λι Κέρτις εναντίον του Μάικλ Μάγιερς για άλλη μια φορά.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Παράλληλες Μητέρες

*****

(“Madres Paralelas”, Πέδρο Αλμοδόβαρ, 2ω)

Δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και κοινωνικού background γνωρίζονται στο μαιευτήριο και γεννούν την ίδια στιγμή. Στη συνέχεια χάνονται ξανά, όμως η ζωή τους επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Όταν λέμε πολλές, το εννοούμε. Η ταινία σε πρώτη φάση εξελίσσεται εντελώς αφοσιωμένα και αναπολογητικά ως μια μελοδραματική τελενοβέλα, με διαρκείς ανατροπές, αποκαλύψεις και δραματικές εξάρσεις. Ο ρυθμός εδώ είναι μαεστρικός όπως και ο τρόπος που αποτυπώνεται το πέρασμα του χρόνου, ενώ οι ηθοποιοί -με μπροστάρη την Πενέλοπε Κρουζ σε μια εκπληκτική δραματική ερμηνεία, στην όγδοη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη- πουλάνε στο κοινό την κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή δεδομένων. Ο Αλμοδόβαρ σκηνοθετεί με προσοχή στη λεπτομέρεια, με χροιές σασπένς, αγωνίας και υπερβολής. Πολύ απλά, δε μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς.

Πρόκειται ωστόσο για μια θαρραλέα πολιτική και αισθητικά πολυεπίπεδη ταινία, με μια σπουδαία Πενέλοπε Κρουζ στο κέντρο της. Αυτό που φαινομενικά είναι ένα απολαυστικό οικογενειακό σασπένς δράμα, κρύβει από κάτω του την εξερεύνηση της συλλογικής μας αναζήτησης για την αλήθεια και για τα όσα σημαίνει η -πολιτιστική, κοινωνική, όσο και οικογενειακή- κληρονομιά. Είτε μιλάμε για ένα μουσείο που αναζητά κυριολεκτικούς σκελετούς του εμφυλιακού παρελθόντος της χώρας, είτε για δύο μητέρες σε αναζήτηση μιας ρευστής αλήθειας που διαρκώς μοιάζει να ξεγλιστρά από τα χέρια και από τη σχέση τους. Αναρωτιούνται ακόμα και για τη θέση τους στον κόσμο, τη σχέση τους με όσα τους έμαθαν οι γονείς τους, και όσα σκοπεύουν να μάθουν στις κόρες τους. Μα είναι όμως εφικτό να ξέρουμε στα αλήθεια ποιοι είμαστε, όσο δεν αναζητούμε τις ρίζες μας, όσο δεν ρίχνουμε φως σε κάθε πτυχή της κληρονομιάς μας;

Ο Αλμοδόβαρ συνδέει το προσωπικό με το πολιτικό με έναν τρόπο πραγματικά αναπάντεχο και σχεδόν ένοχα απολαυστικό, μέχρι την κορύφωση της ταινίας σε ένα ανατριχιαστικό φινάλε που, σε δεύτερη ανάλυση, δεν έρχεται τελικά και τόσο ξαφνικά. Πρόκειται για μια αναζήτηση που βρίσκεται διαρκώς κάπου έξω από την ιστορία όπως αυτή μας προσφέρεται, σαν μια αλήθεια που ο Αλμοδόβαρ ανασύρει με προσοχή και φροντίδα μέσα από τα κενά σιωπών και χρονικών αποστάσεων. Ακόμα και στυλιστικά, τα πάντα στην αισθητική του φιλμ έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βλέπουμε πιο καθαρά μια εικόνα που είναι ήδη μπροστά μας, από φωτογραφίες still life (που παίρνει η Τζάνις, η ηρωίδα της Κρουζ) που παρουσιάζουν εντυπωσιακά κάτι το πεζό και καθημερινό, μέχρι το πρόσωπο της ίδιας της ηθοποιού το οποίο μοιάζει να σμιλεύεται από τις σκιές των δωματίων του σπιτιού της. Ο Αλμοδόβαρ σκηνοθετεί μια κινηματογραφική ανασκαφή.

Titane

*****

(Ζουλιά Ντικουρνό, 1ω48λ)

Ακολουθώντας μια σειρά ανεξήγητων, βίαιων εγκλημάτων και μια σκηνή χορού (και ίσως και σεξ) που αψηφά τα όρια της φύσης και της λογικής, ένας πατέρας επανενώνεται με τον γιο του, που αγνοείται εδώ και μια δεκαετία. Πώς συνδέονται αυτά μεταξύ τους; Εξαιρετική ερώτηση.

Το εκτελεστικά υπερφορτωμένο “Titane” του φετινού Χρυσού Φοίνικα βρίσκει την Ζουλιά Ντικουρνό να επιστρέφει μετά το φανταστικό της ντεμπούτο, “Raw”, όπου έδειξε πως κατέχει τον έλεγχο μιας αλληγορίας μέσα από ένα προσωποκεντρικό σινεμά του σοκ. Εδώ επιχειρεί να ταιριάξει κάθε πιθανή ακρότητα με τρόπο που μοιάζει συχνά υπολογισμένα άτακτος και που βλέπει μια καλτ ιστορία σεξουαλικής φρίκης και body horror εκδίκησης να μεταμορφώνεται σε ανύποπτο χρόνο σε κάτι σαν το προ ετών έξοχο ντοκιμαντέρ “The Impostor”, μια σπουδή πάνω στον παραλογισμό της επιθυμίας που επουλώνει συναισθηματικά κενά αλλοιώνοντας κάθε άλλη οπτική του κόσμου.

Σε αυτή την ακατηγοριοποίητη ιστορία απώλειας και συναισθηματικής επούλωσης τα πάντα είναι ρευστά: η ιστορία, τα φύλα, ακόμα και η σχέση με την Αλληγορία. Οι ιδέες που προτείνονται είναι πολλές και απολύτως τίποτα στο φιλμ δεν είναι αδιάφορο ή χωρίς αξία. Όμως κάτω από τις εντυπωσιακές (και εντυπωσιακά αποτυπωμένες) κορυφώσεις βρίσκεται τελικά ένα κενό, με την Ντικουρνό να επιχειρεί να συνταιριάξει σωματικό και αλληγορικό τρόμο με έναν ασυνεπή συναισθηματισμό. Μια φιλμική κατασκευή φτιαγμένη περισσότερο για να αναλύεται διεξοδικά σε διαρκείς κύκλους (μιας και δεν βρίσκεται κάτι στη μέση) παρά για να ζει μέσα μας, κι αυτό είναι τελικά που την κάνει καλύτερη ως βράβευση (κέρδισε τον πιο πολυσυζητημένο Χρυσό Φοίνικα της πρόσφατης μνήμης) παρά απλώς ως ταινία. Υποθέτω, στην εποχή που πρέπει διαρκώς να παλεύεις για να αρπάξεις την προσοχή του κοινού, και με την διάρκεια και τη συνέπεια του κειμένου να περνούν σε δεύτερη μοίρα, αυτή η προσέγγιση είναι αν μη τι άλλο κατανοητή.

Η Νύχτα με τις Μάσκες 2

*****

(“Halloween Kills”, Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, 1ω45λ)

Μια ταινία πρακτικά έτοιμη εδώ κι ένα χρόνο, κρατημένη όμως στο συρτάρι λόγω της πανδημίας. Αναρωτιόμαστε αν θα έπαιζε διαφορετικά κυκλοφορώντας στα τελειώματα της εποχής Τραμπ από ό,τι σήμερα: Ένα μεγάλο μέρος της οπτικής του φιλμ και της κοσμοθεωρίας του, έχει να κάνει με τη συλλογικότητα του κακού, έτσι όπως αυτό καταλαμβάνει κοινότητες και πλήθη, μετατρέποντας ανθρώπους σε ορμητικά κτήνη. Είναι φυσικά μια ενδιαφέρουσα ιδέα σε κάθε εποχή, κι η οποία δεν τραβά φτηνούς παραλλήλους με την τραμπική εικονογραφία, όμως η σύνδεση (έστω σε ένα ευρύτερο επίπεδο έμπνευσης) είναι και πάλι σαφής.

Στο σίκουελ της ταινίας του 2018, η δράση συνεχίζεται ακριβώς από το σημείο που την αφήσαμε (θεωρώντας πως όλα έχουν τελειώσει, ως είθισται), αλλά εμπλέκει και στοιχεία τόσο από την ορίτζιναλ ταινία του 1978, όσο και επιπλέον ιδέες και χαρακτήρες που εφευρίσκει εμπλουτίζοντας αφηγηματικά εκείνη τη νύχτα. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν δένει παρελθόν και παρόν υπό μια νέα κατεύθυνση, διερωτώμενος για την επίδραση του κακού πάνω μας, και θυμίζοντας σε σημεία περισσότερο τον καρτουνίστικο αμοραλισμό της σειράς του για το ΗΒΟ, “Vice Principals”, παρά μια τυπική ταινία τρόμου. Είναι μια slasher ταινία με πραγματικά πάρα πολύ φονικό (δεν τους λυπάται τους σκοτωμούς) που την ίδια στιγμή κοιτάζει προς τα μέσα, όχι προς τα έξω.

Μεγάλο κομμάτι του μύθου της η ορίτζιναλ ταινία τον οφείλει στα εμβληματικά steadicam πλάνα του κακού που κοιτάζει προς τα θύματα. Το “Halloween Kills” κοιτάζει τον εαυτό του, φέρνοντας μια νέα οπτική, άτσαλα οπερατικής εκτέλεσης, σε έναν εξαιρετικά γνώριμο μύθο. Η ταινία θα διχάσει για αυτό το λόγο, όμως αξίζει μιας προσεκτικής ματιάς και συζήτησης πάνω στις ιδέες που καταθέτει- ακόμα κι αν η λεπτότητα ή η χάρη δεν συγκαταλέγεται στα προτερήματά της.

Οικογένεια Άνταμς 2

*****

(“The Addams Family 2”, Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον, Λόρα Μπρουσό, 1ω33λ)

Η αγαπημένα νοσηρή οικογένεια επιστρέφει και αυτή τη φοράει πάει διακοπές. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εκείνους. Συνέχεια του διασκεδαστικού και πολύ όμορφου animation του 2018, με μπόλικη δόση χιούμορ και οικογενειακού συναισθήματος που κάνει το φιλμ κάπως πιο πεζά μελιστάλαχτο από όσο αξίζει στους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Παραμένει συμπαθέστατη θέαση για όλη την οικογένεια.

Respect

*****

(Λιζλ Τόμι, 2ω25λ)

Η Τζένιφερ Χάντσον ερμηνεύει την Αρίθα Φράνκλιν σε ένα εντελώς τυπικό biopic που ακολουθεί την ιέρεια της σόουλ από την παιδική της ηλικία μέχρι να φτάσει στην κορυφή. Τηλεοπτικής υφής θέαμα, τυπικά αφηγηματικό σενάριο, προτείνεται μόνο σε ορκισμένους φανς της Αρίθα που οπωσδήποτε θα ενδιαφέρονται για το θέμα έτσι κι αλλιώς.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.