Αναζητείται κοινή λογική αλλά και αγάπη για τον άνθρωπο

Δεν σκοπεύουμε να παραδώσουμε μαθήματα ανθρωπισμού στους νησιώτες του Ανατολικού Αιγαίου οι οποίοι πράγματι έχουν δεχθεί τα τελευταία χρόνια τεράστιο βάρος στο μεταναστευτικό. Αλλά, όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό, δεν πρόκειται να αφήσουμε ασχολίαστα νοσηρά φαινόμενα όπως το πογκρόμ εναντίον μεταναστών, τους προπηλακισμούς εναντίον ανθρώπων που δουλεύουν για ΜΚΟ και το σχηματισμό ομάδων περιφρούρησης (!) για την τήρηση της τάξης!

Να υπενθυμίσουμε ότι αυτό το τελευταίο θυμίζει άλλα καθεστώτα, του προηγούμενου αιώνα που ο κόσμος φαίνεται να έχει αφήσει οριστικά πίσω του. Η μήπως δεν είναι έτσι; Οι παρακρατικοί του Μουσολίνι πάντως συγκροτούσαν ομάδες περιφρούρησης στην Ιταλία της δεκαετίας του 30 και οι παρακρατικοί του Χίτλερ πρωταγωνίστησαν στη Νύχτα των Κρυστάλλων στη Γερμανία.

Ισως ακούγονται πολύ σκληρές και άδικες αυτές οι ιστορικές αναφορές. Ομως, το πόσο εύκολα μπορεί να πέσει κάποιος στην παγίδα της ακροδεξιάς ρητορικής και να μετατραπεί στο μακρύ χέρι μίας αόρατης και απάνθρωπης εξουσίας είναι, δυστυχώς, αποδεδειγμένο. Και αν σήμερα οι αγανακτισμένοι κάτοικοι βγαίνουν στους δρόμους και κυνηγούν πρόσφυγες και μετανάστες, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα το κάνουν και στο μέλλον “σημαδεύοντας” άλλους ως εχθρούς;

Οταν φοράς την προβιά του τέρατος, τη γούνα του λύκου, δύσκολο μετά να την βγάλεις από πάνω σου. Τη συνηθίζεις. Οπως και την αθλιότητα άλλωστε. Προσαρμόζεσαι σ’ αυτήν, βλέπεις ότι έχει “αποτελέσματα”, την “αγαπάς” και σου γίνεται δεύτερη φύση, ένα πολύ κακό χούι. Και ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Οι άνθρωποι που συνωστίζονται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου-που δεν δοκιμάζονται πρώτη φορά από προσφυγικό κύμα- προφανώς και είχαν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνουν στις ζωές τους από να διαβιούν στις παραγκουπόλεις της Μόριας και των άλλων περιοχών που υπάρχουν hot-spots. Το έχουμε γράψει τόσες φορές, άλλη μία δεν χάλασε και ο κόσμος.

Ουδείς εχέφρων άνθρωπος δεν βάζει τον ίδιο και την οικογένειά του σε θανάσιμο κίνδυνο να διασχίσει θάλασσες με θαλασσοπνίχτες αν δεν υπάρχει πραγματικά ΣΟΒΑΡΟΣ λόγος, αν δεν πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου.

Αλήθεια, οι νησιώτες παρακολουθούν δελτία ειδήσεων για να διαπιστώσουν τι γίνεται τις τελευταίες ημέρες στην Ιντλίμπ της Συρίας; Πως αδειάζουν πόλεις και χωριά από πολίτες που όπως-όπως προσπαθούν να προφυλαχθούν από το τσεκούρι και τη φωτιά του πολέμου; Μόνο τις τελευταίες τέσσερις ημέρες έφτασαν στα συροτουρκικά σύνορα 90.000 Σύροι!

Οκ, θα πουν ότι οι περισσότεροι από τους αιτούντες άσυλο αυτόν τον καιρό στα νησιά είναι Αφγανοί. Δεκτόν. Μόλις όμως πριν από λίγες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας έκθεση που ανέφερε ότι μόνο μέσα στο 2019 έπεσαν στην επικράτεια του Αφγανιστάν 7500 βόμβες! Εσείς, που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές, θα καθόσασταν μαζί με τα παιδιά σας να τρώτε τις βόμβες στο κεφάλι;

Αδιάφορη, κατά την άποψη του γράφοντος, η συζήτηση για το αν πρόκειται για πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες. Η οικονομική ανέχεια, άλλωστε, που οδηγεί έναν άνθρωπο στην παράνομη μετανάστευση αποτελεί μορφή βίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η πείνα είναι βία, το να μην μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου ένα ποτήρι γάλα και ζεστά ρούχα είναι μορφή πολέμου. Τελεία.

Αρα, τι ζητάμε από τους νησιώτες; Κοινή λογική. Να θεωρήσουν ότι με τις άγριες τακτικές που κάποιοι (ευτυχώς, όχι όλοι) από τους κατοίκους υιοθετούν η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Να αναζητήσουν λύσεις μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση και την κεντρική διοίκηση οι οποίες μπορούν να εφαρμοστούν. Το να κλείσουν όμως όλες οι υπάρχουσες δομές και να μην ανοίξει καμία καινούργια δεν συνιστά λύση αλλά βόμβα. Ανθρωπιστική, οικονομική, κοινωνική.

Οι τοπικοί άρχοντες καλό θα είναι να μην υπερθεματίζουν σε λαϊκισμό και να τονίζουν στους ψηφοφόρους τους ότι εύκολες λύσεις στο πρόβλημα δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν, θα είχαν εφαρμοστεί προ πολλού. Οι κυβερνητικοί ας υπενθυμίσουν στους δικούς τους ψηφοφόρους ότι της γης οι κολασμένοι που συνωστίζονται στα νησιά καμία διάθεση δεν έχουν να παραμείνουν στη χώρα μας. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό αλλά καθαρά ευρωπαϊκό. Και η Ευρώπη ζει, για κακή μας τύχη, στον κόσμο της.

Χρειάζεται, όμως, και ανθρωπιά. Ναι, ακόμα και τώρα. Μετά από πέντε σχεδόν χρόνια δραματικής κατάστασης. Τη λεβεντιά του κανείς τη δείχνει στα δύσκολα και τις ευθύνες τις αναζητά από αυτούς που πραγματικά τις έχουν, όχι από τους απελπισμένους που ξοδεύουν οικονομίες μιας ζωής για ένα ταξίδι στο επικίνδυνο και αφιλόξενο άγνωστο.

Στη μεγάλη κρίση του 2015 οι νησιώτες απέδειξαν ότι διαθέτουν και φιλότιμο και μπέσα. Ας μην επιτρέψουν τώρα στα ακραία στοιχεία να τους διαβάλουν οδηγώντας τους στα πιο επικίνδυνα μονοπάτια.

Οσο για τους κορυφαίους Υπουργούς που ονειρεύονται Αμυγδαλέζες και “να μην ξεμυτίζει κανείς ούτε μία ώρα το 24ώρο”, υπάρχει και θεός. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν. Αν δεν φοβούνται τους ανθρώπους, ας φοβηθούν το θεό (τους) με τον οποίο άλλωστε δείχνουν να έχουν και προνομιακές σχέσεις από το παρελθόν…