Οι ταινίες της εβδομάδας: Ένα must ντοκιμαντέρ για τον Ταρκόφσκι και δύο ενήλικα animation

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Ο Παράδεισος Έπεσε στη Γη

 

(“It Must Be Heaven”, Ελία Σουλεϊμάν, 1ω42λ)

Μια δεκαετία μετά τον “Χρόνο που Απομένει”, ο Ελία Σουλεϊμάν επιστρέφει ως σιωπηλή φιγούρα, μια σαστισμένη καρικατούρα που παρακολουθεί τον κόσμο γύρω της δίχως να ταιριάζει πραγματικά σε αυτόν. Ως Ε.Σ., δηλαδή μια κάποια εκδοχή του εαυτού του, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης ταξιδεύει σε χώρες και πόλεις μακριά από την πατρίδα του, παρατηρώντας συμπεριφορές και κουλτούρες και το πώς όσο απομακρύνεται κι όσο τα σκηνικά αλλάζουν, τόσο οι παραλληλισμοί και οι ομοιότητες επιμένουν.

Ο Σουλεϊμάν έχει σχετικά μικρό σύνολο έργου, μόλις 4 μεγάλου μήκους ταινίες (με την καλύτερη αυτών, την “Θεϊκή Παρέμβαση” πίσω στο 2002), όμως αυτή η πολύ αστεία και πολύ θλιμμένη μίξη Μπάστερ Κίτον και Ζακ Τατί κατέχει τη δική της γωνιά στο φιλμικό σύμπαν. Κι ας μην προσπαθεί να επανεφεύρει τον εαυτό του ή να δημιουργήσει κάποιο καθοριστικό έργο του. Ζώντας πλέον στο Παρίσι, αντλεί από τα σκηνικά γύρω του, γεννώντας από αυτά έναν χορογραφημένο σουρεαλισμό της καθημερινότητας: η σεκάνς με τους αστυνομικούς και τα Segway είναι από τα πιο αστεία πράγματα που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά, ενώ κάθε μικρή του σκετς παρατήρηση μοιάζει με ρυθμικό χορό του παραλόγου.

Ο ίδιος μοιάζει κατασταλλαγμένος, πάντα απορημένος με τον κόσμο γύρω του, μια φιγούρα που μοιάζει να μην ταιριάζει πουθενά. Ούτε στις απλές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις ούτε στον κόσμο του κινηματογραφικού industry (όπου εμφανίζονται και μερικά αξιομνημόνευτα gags αλλά και κάποιου guest stars-έκπληξη). Είναι μια ταιριαστή τοποθέτηση, μια στυλιστική αλληγορία για έναν Παλαιστίνιο που ο ίδιος μοιάζει να μην ανήκει πουθενά. Που έχοντας βρει μια σιωπηλή θέση στον κόσμο, παρατηρεί συμπεριφορές, κουλτούρες και παραλληλισμούς, και στη συνέχεια προχωρά στο επόμενο σκετς.

Αντρέι Ταρκόφσκι. Σινεμά Σαν Προσευχή

 

(“Andrey Tarkovsky. A Cinema Prayer”, Αντρέι Α. Ταρκόφσκι, 1ω37λ)

Από τα πιο σημαντικά ντοκιμαντέρ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πάνω σε μία σκηνοθετική μορφή, το “Σινεμά Σαν Προσευχή” διαθέτει κάτι το μοναδικό από την ίδια του τη σύλληψη. Γυρισμένο από τον γιο του μέγιστου Αντρέι Ταρκόφσκι, ο οποίος διευθύνει το Ινστιντούτο Ταρκόφσκι και αποτελεί μια αληθινή αυθεντία πάνω στο έργο του πατέρα του, το φιλμ έχει ως ραχοκοκαλιά σπάνια ηχητικά κλιπς του auteur να μιλά με πάθος για την τέχνη, τη ζωή, το έργο του και την αναζήτηση του θεϊκού μέσα από το σινεμά. Όπως μαρτυρά κι ο τίτλος, για τον Ταρκόφσκι η αληθινή τέχνη διαθέτει τη στόφα μιας προσευχής, μέσα από τον τρόπο που προσεγγίζει κάτι το βαθύτατα πνευματικό.

Η ταινία είναι δομημένη σε κεφάλαια ακολουθώντας την φιλμογραφία του Αντρέι Ταρκόφσκι βήμα προς βήμα, μιας και μέσα από αυτή την διαδρομή σχηματίζεται τελικά όλη του η προσωπική ιστορία και αγωνία. Παρακολουθούμε το πώς ήρθε σε πλήρη ρήξη με την ίδια του την πατρίδα παρότι αποτελούσε περήφανο μέρος της πνευματικής και πολιτιστικής της παράδοσης, και το πώς η αγνότητα του καλλιτεχνικού του οράματος δεν σταμάτησε να συναντά εμπόδια μέχρι και το τέλος.

Ο υιός Ταρκόφσκι ντύνει τον μονόλογο του πατέρα του με σπάνιο αρχειακό υλικό από τα γυρίσματα των ταινιών του εμπλουτίζοντας την αφήγηση με αποσπάσματα ποίησης του παππού του, Αρσένι Ταρκόφσκι. Με αυτό τον τρόπο το φιλμ μετατρέπεται σε κάτι παραπάνω από μια διαδρομή σε μια αποκομμένη από τον κόσμο φιλμογραφία- γίνεται ένας κινηματογραφικός διάλογος ανάμεσα σε τρεις γενιές Ταρκόφσκι καθώς μέσα από το έργο τους, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτό, όποια κι αν είναι η Τέχνη τους, αναζητούν την πνευματική υπέρβαση μέσα από μια διαδρομή ενός αιώνα, ήχων, εικόνων, έργων.

Κυκλοφορούν Επίσης

Γιοζέπ (“Josep”, Ορέλ, 1ω11λ). Φεβρουάριος 1939. Η Γαλλική κυβέρνηση κατακλύζεται από Ισπανούς που αποδρούν από τη δικτατορία του Φράνκο και η λύση που βρίσκει είναι να τους συσσωρεύσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι πρόσφυγες δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να χτίσουν τους δικούς τους στρατώνες, να τρέφονται με τα άλογα που τους μετέφεραν έξω από τη χώρα τους, και να πεθάνουν ανά εκατοντάδες λόγω της έλλειψης υγιεινής και νερού. Σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα, δύο άνδρες, χωρισμένοι από τα συρματοπλέγματα, θα γίνουν φίλοι μεταξύ τους. Ο ένας είναι αστυνομικός, ο άλλος είναι ο Γιοζέπ Μπαρτόλι, σχεδιαστής αλλά και μαχητής κατά του Φράνκο. Ένα animation-εικαστική πρόταση, που αποτέλεσε επίσημη επιλογή του ακυρωμένου Φεστιβάλ Καννών 2020 και τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας.

Τα Χελιδόνια της Καμπούλ (“Swallows of Kabul”, Ζαμπού Μπρετμάν & Ελεά Γκομπέ-Μεβεγιέκ, 1ω21λ). Το έτερο ενήλικο animation της εβδομαδας. Καλοκαίρι του 1998 στην Καμπούλ υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν. Η Ζουνάιρα και ο Μόσεν είναι νέοι και ερωτευμένοι. Παρά την καθημερινή βία και τη δυστυχία, ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα, μια ανόητη χειρονομία κάνει τη ζωή τους να πάρει μια αμετάκλητη στροφή και όλα θα αλλάξουν. Από το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών του 2019.

Το Γεράκι του Φυστικοβούτυρου (“The Peanut Butter Falcon”, Τάιλερ Νίλσον & Μάικλ Σβαρτς, 1ω37λ). Αφού τρέχει μακριά από ένα ίδρυμα που τον φιλοξενεί προκειμένου να εκπληρώσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας παλαιστής, ένας άνδρας με σύνδρομο Ντάουν γίνεται φίλος με έναν παράνομο που γίνεται προπονητής και σύμμαχός του. Με τον Σάια ΛαΜπαφ και την Ντακότα Τζόνσον.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr