Οι ταινίες της εβδομάδας: To πολυβραβευμένο “Digger” με τον Βαγγέλη Μουρίκη και νέο “Fast & Furious”

Οι θερινοί κινηματογράφοι έχουν ανοίξει και το σινεμά αποτελεί πάλι μια αφορμή εξόδου. Παρουσιάζουμε όλες τις πρεμιέρες της Πέμπτη 17 Ιουνίου.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Digger

 

(Τζώρτζης Γρηγοράκης, 1ω41λ)

Ο Νικήτας μένει μόνος του στην κορυφή ενός ορεινού δάσους, έχοντας επαφή μόνο με τους ανθρώπους που συνθέτουν αυτή την μικρή, απομακρυσμένη κοινωνία. Η επίθεση που θα δεχτεί τώρα είναι διπλή. Από τη μία, μια βιομηχανία επεκτείνεται δίχως έγνοια για το φυσικό τοπίο, κάνοντας τα πάντα για να βάλει χέρι στην ιδιοκτησία του. Και ταυτόχρονα, ο γιος του έρχεται να τον συναντήσει ύστερα από 20 χρόνια, διεκδικώντας μερίδιο του κτήματος, μετά τον θάνατο της μητέρας του. Με φόντο ένα φυσικό τοπίο διαρκώς απειλούμενο, οι δύο άντρες θα έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση, αρνούμενοι να κάνουν πίσω.

Στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του, ο Τζώρτζης Γρηγοράκης τοποθετεί μια γνώριμα ανθρώπινη δυναμική πατέρα-γιου-κοινωνίας μέσα σε ένα κόσμο τέτοιας αμόλυντης φυσικότητας που μοιάζει με κάτι το σχεδόν μουσειακό. Είναι φυσικά κι αυτό κομμάτι της αμεσότητας και της σιωπηλής απόγνωσης που επικοινωνεί η ταινία, όπου φυσικό τοπίο και άνθρωπος σε μια σχεδόν ποιητική ακινησία δέχονται την επίθεση ενός εξωτερικού, φασαριόζικου, απάνθρωπου στοιχείου, μιας μηχανής που δεν καταλαβαίνει από αρμονία, από ηθική, από ρίζες.

Ο φακός του Γρηγοράκη, σε διεύθυνση φωτογραφίας του Γιώργου Καρβέλα, απορροφά κάθε λεπτομέρεια, κάθε στιγμή φυσικής ισορροπίας, κάθε σιωπή του δάσους, κάθε μικρή και μεγάλη ένωση ανθρώπου και περιβάλλοντος. Είναι ταυτόχρονα μια ιστορία πατεράδες και γιους και για ανείπωτους οικογενειακούς πόνους και εντάσεις, όσο και μια ιστορία για τη γη που χάνουμε- κι όλα όσα βυθίζονται μαζί της. Με τη συνδρομή ενός εξαιρετικού καστ (ο Μουρίκης σε μια από τις μεστά ανθρώπινες και πονεμές ερμηνείες της καριέρας του, ο Πανταζάρας γεμάτος περιέργεια και θυμό, η Κόκκαλη σαν τοπικό πνεύμα), ο Γρηγοράκης δημιουργεί μια ψυχωμένη περιπέτεια στα σύνορα του βιομηχανικού πολιτισμού (αυτό αν μη τι άλλο δίνει στην ταινία έναν ουσιαστικά γουέστερν χαρακτήρα) για ήρωες κολλημένους στους ίδιους κύκλους και συνήθειες.

Αλλά μήπως αυτό δεν μας κάνει ανθρώπους τελικά; Η ταινία ζωντανεύει σε κάθε κόντρα των χαρακτήρων, σε κάθε συγκινητικό ξέσπασμα, σε κάθε συνάντηση στο τοπικό μπαρ που καταλήγει σε τσακωμό, ή σε χορό, ή σε κάτι από όλα. Κι αν σε στιγμές ο συμβολισμός κυριολεκτεί με τρόπο επικίνδυνο για την εσωτερική ισορροπία του φιλμ, στην πραγματικότητα το “Digger” δεν χάνει ποτέ τον έλεγχο και -κυρίως- την αγνότητα του μηνύματός του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αργύρης Πανταζάρας και Σοφία Κόκκαλη μιλούν στο The Magazine για τους ρόλους τους στην ταινία

Fast & Furious 9

 

(F9, Τζάστιν Λιν, 2ω25λ)

Επιτέλους, η παρέα πάει στο διάστημα! Όχι, αλήθεια. Πάνε στο διάστημα. Καιρός δεν ήταν; Στην 9η ταινία της σειράς, η Οικογένεια του Τορέτο τα βάζει με έναν υπερκατάσκοπο από το παρελθόν του Ντομ, και η επιστροφή ενός αγαπημένου ήρωα μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη.

Ο σκηνοθέτης που βοήθησε το franchise να γιγαντωθεί με το “Fast Five” και με το υποτιμημένο αλλά εκπληκτικό “Tokyo Drift” επιστρέφει μετά από απουσία δύο ταινιών φέρνοντας μαζί ξανά την μοναδική του αίσθηση ρυθμού και, εχμ, πρόσφυσης. Η σειρά έχει προ πολλού ξεφύγει και δεν έχει νόημα να περιμένουμε ποτέ να επιστρέψει στο επίπεδο δρόμου των πρώτων φιλμ, ενώ τα σαπουνοπερατικά storylines ξεφουσκώνουν κάθε αληθινή αίσθηση δραματουργίας, καθιστώντας τις ιστορίες κενές. Τότε γιατί να δει κανείς αυτό το σίκουελ;

Γιατί ο Λιν αγκαλιάζει κάθε εξωφρενικό στοιχείο σε «τέρμα γκάζια» επίπεδο, παραδίδοντας ένα φιλμ όπου η πλοκή είναι πρακτικά αχρείαστη και οι χαρακτήρες είναι απλώς οχήματα για τους αληθινούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τα οχήματα. Η δράση και η πλοκή είναι ξανά δεμένη 100% σε πάσης φύσεως αυτοκίνητα, τανκς, φορτηγά, αυτοσχέδια διαστημόπλοια(!) κι αν αυτός είναι ένας τρόπος να επιστρέψει ξανά η σειρά στο τιμόνι του οδηγού (κάτι που απουσίαζε ολοένα και περισσότερα στις τελευταίες ταινίες), τότε καλώς. Είναι ένα κατασκεύασμα εντελώς κούφιο, αλλά ο Λιν ξέρει να χορογραφεί εκπληκτικές σεκάνς δράσης, με τον δρόμο ως καμβά.

Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα

 

(“Promising Young Woman”, Έμεραλντ Φενέλ, 1ω53λ)

Μαύρη κωμωδία για μια γυναίκα που, έχοντας τραυματιστεί από ένα τραγικό και βίαιο περιστατικό στο παρελθόν της, αφοσιώνεται στο κυνήγι της εκδίκησης, απέναντι σε όσους και όσες συνέβαλαν σε αυτό. Η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης Έμεραλντ Φένελ καδράρει την Κάσι σαν ποπ, παστέλ αγιογραφία σε αυτή την σκοτεινή διαδρομή εκδίκησης, την ώρα που ένας στυλιζαρισμένος κυνισμός διαπερνά το φιλμ- μια ενδιαφέρουσα, καλοδεχούμενη σύγκρουση αισθητικών και διαθέσεων.

Ωστόσο το μέτριο σενάριο (βραβευμένο με Όσκαρ) κρέμεται από μια τρίτη πράξη που δεν λειτουργεί και παρολίγον ακυρώνει το φιλμ, την ώρα που ένας μονομανής συμβολισμός το διατρέχει και μια συζητήσιμη, αυτοαναιρετική ηθική το περικυκλώνει (η πίστη στην αστυνομία και μηχανισμούς ενός προϋπάρχοντος συστήματος ελέγχου είναι τουλάχιστον πρόχειρη). Κι όμως, με έναν συναρπαστικό τρόπο το φιλμ τελικά όχι απλά ισορροπεί, αλλά και απογειώνεται. Το χέρι της Φένελ είναι γεμάτο σιγουριά και βεβαιότητα, η ματιά της εξοργισμένη και η Κάρεϊ Μάλιγκαν πετυχαίνει μια εξαιρετικής πολυπλοκότητας ερμηνεία. Η ταινία σε παίρνει μαζί της κι αυτό δείχνει αν μη τι άλλο ένα εντυπωσιακό δημιουργικό ένστικτο από την πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτη.

Ερωτική Επιθυμία

(“In the Mood for Love”, Γουόνγκ Καρ Γουάι, 1ω38λ)

Σε 4Κ επανέκδοση το αριστούργημα του Γουόνγκ Καρ Γουάι, μια από τις 2-3 κορυφαίες ταινίες του 21ου αιώνα ως τώρα. Από τον οδηγό στο σινεμά του σπουδαίου δημιουργού στο OneMan:

«Το In the Mood for Love είναι η ύψιστη ραψωδία του Wong για την επιθυμία, μία μεθυστική ιστορία αγάπης για δύο γείτονες που ερωτεύονται ο ένας τον άλλον αφού ανακαλύπτουν ότι οι σύζυγοί τους τούς απατούν. Η παράνομη σχέση τους απεικονίζεται στα πιο παθιασμένα χρώματα, αποχρώσεις του κόκκινου που διαπερνούν την οθόνη. Είναι μία ταινία εκθαμβωτικής ομορφιάς και απεριόριστης θλίψης που κλείνει αινιγματικά καθώς ο χρόνος κυνηγάει τους ήρωές της. Λήψεις και σκηνές επαναλαμβάνονται, με το slow motion να καθρεφτίζει τη λαχτάρα των χαρακτήρων να παραμείνουν στη στιγμή για περισσότερο.»

Γιάλντα, η Νύχτα της Συγχώρεσης

 

(“Yalda, a Night for Forgiveness”, Μασούντ Μπάκσι, 1ω29λ)

H Μαριάμ σκότωσε σε ατύχημα τον συζυγό της και καταδικάστηκε σε θάνατο, και το μόνο πρόσωπο που μπορεί να τη σώσει είναι η κόρη του. Πρέπει να εμφανιστεί σε ένα τηλεοπτικό ριάλιτι και να συγχωρέσει δημόσια τη Μαριάμ, όμως η αυτό αποδεικνύεται δύσκολο καθώς επισκέπτονται ξανά το παρελθόν τους. Έξυπνο high concept που λειτουργεί ως παιχνίδι ηθικής αλλά και σάτιρα του τηλεοπτικού ανθρωποφαγικού κολοσαίου, που δεν απογειώνεται ποτέ όμως προσφέρει αρκετές καλές ιδέες.

Το Δυστύχημα

 

(“Accident”, Τζόζεφ Λόουζι, 1ω45λ)

Οι ζωές τριών ανθρώπων συνδέονται χάρη σε ένα τρομακτικό ατύχημα, και μέσα από φλάσμπακς επισκεπτόμαστε το παρελθόν τους, τις συνδέσεις τους, και το πώς μια φοιτήτρια βρίσκεται ανάμεσα σε έναν φοιτητή και στον καθηγητή του. 4 χρόνια πριν κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα με τον “Μεσάζοντα” το 1971, ο Τζόζεφ Λόουζι σκηνοθετεί άλλο ένα σενάριο του Χάρολντ Πίντερ, διαποτισμένο με έναν κυνισμό και εκφράζοντας τη βαθιά υπαρξιακή κρίση -σε κοινωνικό επίπεδο- του τέλους των ‘60s. Οι ρυθμοί είναι εξαιρετικά αργοί και τα μοτίβα επαναλαμβανόμενα, σε ένα φιλμ περισσότερο της εποχής του, που όμως σίγουρα καταφέρνει να αποτυπώσει κάτι καίριο για την περίοδο εκείνη.

Κυκλοφορεί επίσης

Όρνιθες (Ή πώς να Γίνεις Πουλί): Κατά κάποιο τρόπο making of αλλά και ταυτόχρονα αφηγηματική επέκταση της παράστασης “Όρνιθες” του Νίκου Καραθάνου, που επιχειρεί να απεικονίσει κάτι από τη φαντασία και τις σκέψεις των συντελεστών. Σε σκηνοθεσία Μπάμπη Μακρίδη.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις