Το βαρύ φορτίο τριών δικαστών: Να ξεπλύνουν χιλιάδες ντροπές…

Υπάρχουν οριακές στιγμές στη δικαστική ιστορία. Όπως το 1963, όταν οι εισαγγελείς Χρήστος Σαρτζετάκης και Παύλος Δελαπόρτας, αγνοώντας απειλές και πιέσεις, έστειλαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Όπως το 1975, όταν οι δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών (πρόεδρος Γιάννης Ντεγιάννης) καταδίκασαν σε ισόβια τους πραξικοπηματίες της 21^ηςΑπριλίου 1967.

Μια τέτοια οριακή στιγμή έχουμε σήμερα. Τρεις δικαστές (Μαρία Λεπενιώτη, Γεσθημανή Τσουλφόγλου και Ανδρέας Ντόκος) θα ανακοινώσουν την απόφασή τους για την πολύκροτη και πολύχρονη δίκη της Χρυσής Αυγής. Δεν θα πω τίποτα για την ουσία της υπόθεσης, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Θα πω μόνο για το βάρος που εξ αντικειμένου σηκώνουν με αυτήν την απόφαση. Ποιο είναι αυτό το βάρος;

Πρώτον, πριν από 80 χρόνια οι ναζί αιματοκύλισαν τον κόσμο και κατέστρεψαν την Ελλάδα. Πόση ντροπή, για μια χώρα που έχει Δίστομο, Καλάβρυτα, Κοκκινιά, Κάνδανο, Κομμένο, Χορτιάτη και τόσες άλλες μαρτυρικές πόλεις και χωριά, να ανεχθεί επί εφτά χρόνια τους ιδεολογικούς απογόνους των ναζί. Αυτήν την ντροπή θα ξεπλύνει η σημερινή απόφαση, όσο ξεπλένεται.

Δεύτερον, η Χρυσή Αυγή είναι μια συμμορία, μια εγκληματική οργάνωση. Όμως, δυστυχώς, ήταν και κόμμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, με τη ντροπιαστική ψήφο εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Αυτήν τη ντροπή θα ξεπλύνει, όσο ξεπλένεται, η σημερινή απόφαση.

Τρίτον, εκτός από τη ντροπιαστική λαϊκή ψήφο, οι νεοναζί γιγαντώθηκαν από την υποστήριξη, άμεση και έμμεση, μέσων ενημέρωσης. Αυτών που εκθείαζαν το «κοινωνικό» τους έργο σε γειτονιές της Αθήνας ή πρόβαλαν τα μπράτσα και τις ερωτικές κατακτήσεις του Κασιδιάρη. Αυτή η ντροπή δεν ξεπλένεται.

Τέταρτον, τους νεοναζί εκθείαζαν διάφοροι «καλλιτέχνες», οι οποίοι είχαν γοητευθεί, από τον «πατριωτισμό», τον «τσαμπουκά», τον«αντισυστημισμό» τους. Ελπίζω σήμερα να κρυφτούν και να μη βγουν να τους υπερασπιστούν. Η δικαστική απόφαση θα ξεπλύνει και τη δική τους ντροπή.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: μέχρι να πέσει νεκρός ο Παύλος Φύσσας από το μαχαίρι του Ρουπακιά η επίσημη Πολιτεία ανέχθηκε την εγκληματική δράση των χρυσαυγιτών. Το στίγμα αυτό μετριάζεται στη συνέχεια από την αποφασιστική στάση και εδώ πρέπει να εξάρουμε τη συμβολή δύο προσώπων: Νίκος Δένδιας, ο υπουργός που «έδεσε» την υπόθεση και Χαράλαμπος Βουρλιώτης, ο εισαγγελέας,που συνέταξε το παραπεμπτικό βούλευμα. Το ότι σήμερα όλα τα κόμματα-από την Δεξιά έως την Αριστερά-ομονοούν στον χαρακτηρισμό «εγκληματική οργάνωση» είναι μια σημαντική κατάκτηση, που μας επιτρέπει να παραβλέψουμε τις κατά καιρούς μικροκομματικές στοχεύσεις τους. Ευτυχώς, γι’ αυτές δεν χρειάζεται να κάνουν κάτι οι δικαστές.

Στις οριακές στιγμές, οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν μεγάλο βάρος συνήθως ανταποκρίνονται. Και σήμερα είναι μια οριακή στιγμή για τη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Μετά από μια ντροπιαστική οκταετία, με τους νεοναζί να μολύνουν το Κοινοβούλιο και τον δημόσιο βίο, μια απόφαση τριών δικαστών μπορεί να τους στείλει οριστικά εκεί που αξίζει να είναι, στον απόπατο της Ιστορίας. Και να ξεπλύνει χιλιάδες ντροπές του πρόσφατου παρελθόντος μας.