“ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΩ”! ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΔΙΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ HIV

Η Άννυ παλεύει να πάρει ανάσα μετά τα λόγια που είπε και τα αδύνατα πόδια της μετά βίας τη στηρίζουν, ωστόσο η ασθενής με HIV από την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία συνεχίζει να αψηφά την εξουθενωτική ασθένεια.

“Έχω έξι παιδιά. Ποιος θα τα φροντίσει αν πεθάνω; Πρέπει να ζήσω!”, λέει η 37χρονη, αγγίζοντας τον λαιμό της που είναι φουσκωμένος από τους λεμφαδένες της που έχουν πρηστεί.

Η Άννυ λαμβάνει θεραπεία εδώ και τρεις ημέρες στο μοναδικό κοινοτικό νοσοκομείο που είναι αφιερωμένο στη φροντίδα ασθενών σε προχωρημένο στάδιο του AIDS στο Μπανγκούι, την πρωτεύουσα της Κεντρικής Αφρικανικής Δημοκρατίας. Το νοσοκομείο προσφέρει ελπίδα σε όσους πάσχουν από αυτήν την ανίατη ασθένεια σε μια χώρα, που από το 2013 βρίσκεται σε έναν σχεδόν συνεχή εμφύλιο πόλεμο.

Ο HIV επηρεάζει περίπου 110.000 από τα 5,4 εκατομμύρια ανθρώπων της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, αλλά το γεγονός ότι δεν γίνονται επαρκείς εξετάσεις, σημαίνει ότι υπάρχουν και πολλοί νοσούντες που απλώς δεν γνωρίζουν ότι είναι θετικοί.

Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, σχεδόν το 70% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, γεγονός που καθιστά το κόστος μίας εξέτασης απαγορευτικό για τον μέσο κάτοικο της χώρας -κι ας κοστίζει λίγο παραπάνω από πέντε ευρώ.

“Μόνο στο Μπανγκούι, η ‘κυριαρχία’ της επιδημίας είναι δύο φορές υψηλότερη από τον εθνικό μέσο όρο”, λέει η γιατρός Τζένιφερ Στέλλα για να προσθέσει στη συνέχεια ότι πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι είναι μολυσμένοι και πως τα δύο τρίτα των οροθετικών ξεκινούν τη θεραπεία μόνο αφού βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο της νόσου.

“Ο σύζυγός μου πέθανε από τον HIV, έτσι έμαθα ότι ήμουν κι εγώ οροθετική”, θυμάται η Άννυ.

Καταφύγιο από το στίγμα

Με την υποστήριξη των “Γιατρών Χωρίς Σύνορα”, το κοινοτικό νοσοκομείο του Μπανγκούι έχει 68 κλίνες και άλλες 15 ΜΕΘ.

Η Στέλλα διαχειρίζεται ομάδες στο πλαίσιο του έργου των “ΓΧΣ” για το “προχωρημένο AIDS”, το οποίο έργο προσφέρει επείγουσα περίθαλψη σε ασθενείς, προτού οι γιατροί τους παραπέμψουν σε κέντρα υγείας όπου θα μπορούν να λαμβάνουν θεραπεία εφ’ όρου ζωής.

Σε ένα παράρτημα της παθολογικής υπηρεσίας, δύο άντρες που φορούν κίτρινες αδιάβροχες μπότες ψεκάζουν με χλωριωμένο νερό κάποιους φραγμένους σωλήνες, μέσα απ’ τους οποίους αναδύεται μια ανυπόφορη μυρωδιά. Έξι οροθετικοί τους παρακολουθούν σιωπηλοί. Έχοντας κολλήσει εδώ και χρόνια HIV, και ζώντας με τον ιό χωρίς να το γνωρίζουν, πλέον το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι σοβαρά εξασθενημένο και αγωνίζεται να καταπολεμήσει τις λοιμώξεις.

Το λεπτό σώμα μιας νεαρής γυναίκας εξαφανίζεται κάτω από ένα λευκό σεντόνι. Δεν έχει ούτε τη δύναμη να στραφεί προς τους φροντιστές της.

“Πολλοί από τους ασθενείς μας φτάνουν σε κώμα”, λέει η γιατρός. “Το ποσοστό θνησιμότητας είναι μεταξύ 10% και 15%. Υπάρχουν ενήλικες που κατά την άφιξή τους ζυγίζουν ακόμη και 30 κιλά, τη στιγμή που περίπου το 70% των ασθενών πάσχει και από φυματίωση”, προσθέτει.

Οι περισσότεροι ασθενείς στο νοσοκομείο έχουν HIV και ξεχωρίζουν απ’ τους υπόλοιπους ασθενείς και εξαιτίας των μεγάλων κουτιών με φάρμακα που έχουν στο κρεβάτι τους.

Τοποθετούνται στα ίδια δωμάτια με άλλους ασθενείς, “χωρίς αυτό να είναι πρόβλημα”, λέει η Στέλλα.

Μια κρυφή αρρώστια

Έξω από το νοσοκομείο όμως, οι φορείς του HIV αντιμετωπίζουν ακόμη μία σκληρή μάχη, αυτή με το κοινωνικό στίγμα που περιβάλλει την ασθένεια και εν τέλει εντείνει τις δυσκολίες τους.

Η εχθρική αντιμετώπιση από την πλειοψηφία των συμπολιτών τους, τους αναγκάζει να κρύψουν τη διάγνωσή τους. Κι αυτό γιατί το να κρατήσεις μυστικό αυτό το άσχημο νέο, είναι από ό, τι φαίνεται ο πιο σίγουρος τρόπος για να αποφύγεις την απόρριψη από την οικογένεια και τους φίλους.

Η Μαλίκα, μια 43χρονη γυναίκα, της οποίας το λουλουδάτο κίτρινο φόρεμα δεν μπορεί να κρύψει το εξαιρετικά πια αδυνατισμένο σώμα της, ανακάλυψε ότι έχει μολυνθεί από τον ιό κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης το 2006. Μέχρι σήμερα, μόνο ο σύζυγος και ο μεγαλύτερος γιος της το γνωρίζουν.

“Πάντα φοβόμουν τις κοροϊδίες ή την κριτική των ανθρώπων γύρω μου. Η ασθένειά μου είναι ένα μυστικό”, είπε με ένα αδύναμο χαμόγελο να φωτίζει το ζοφερό της βλέμμα.

Η Μαλίκα άρχισε τη θεραπεία αμέσως μετά τη διάγνωση της και, προς μεγάλη της ανακούφιση, ούτε ο σύζυγός της ούτε κάποιο απ’ τα παιδιά της έχει κολλήσει κάτι.

Παρότι χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ξεκινήσει δημόσιες εκστρατείες για την καταπολέμηση του AIDS, οι προσπάθειες της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας κατά της ασθένειας έχουν μειωθεί. Ωστόσο, η Στέλλα είναι πεπεισμένη ότι η μάχη ενάντια στην ασθένεια μπορεί να κερδηθεί.

Η ζωτικής σημασίας αντιρετροϊκή θεραπεία είναι εξαιρετικά ακριβή, αλλά το κοινοτικό νοσοκομείο Μπανγκουί την παρέχει δωρεάν.

“Το φάρμακο μειώνει το ιικό φορτίο, πράγμα που σημαίνει ότι ο HIV δεν μεταδίδεται. Μπορούμε να ζήσουμε με το AIDS”, υποστηρίζει.

Με πληροφορίες από το AFP