Νταντά Γρηγορόπουλου: Γιατί ζήτησα συγγνώμη από τον Αλέξανδρο

Ένα εξαιρετικό παιδί, γελαστό, χαρούμενο, με πολύ αθώο βλέμμα και όνειρα που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει, περιέγραψε στο News 24/7 στους 88,6 η παιδαγωγός του Αλέξανδρου, Βιργινία Χρυσουλάκη.

Αναφέρθηκε στην πολύ ζεστή οικογένειά του, ενώ έκανε λόγο για μια μητέρα αξιοπρεπή, βαθύτατα καλλιεργημένη, πολύ κοντά και στα δύο της παιδιά.

“Μεγάλωσε δύο εξαιρετικά παιδιά με αγάπη και φροντίδα”. “Δεν έχουν βάση όσα ακούστηκαν στο δικαστήριο, αμαυρώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου”, είπε η κα Χρυσουλάκη και ζήτησε να μην ξεχαστεί το γεγονός ότι ένας φορέας εξουσίας βρέθηκε απέναντι σε ένα παιδί και του στέρησε τη ζωή.

“Τα Εξάρχεια είναι μια πολύ ζωντανή γειτονιά, όπως και ο Αλέξανδρος ήταν ένα πολύ ζωντανό παιδί με όνειρο, είχε πολλά να δώσει και δεν μπόρεσε. Κάποιος του στέρησε αυτή την ευκαιρία και αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Μιλάμε για ένα παιδί με αθώο βλέμμα. Εκείνο το βράδυ είχε μιλήσει με τη μητέρα του, είχαν συνεννοηθεί να τον πάρει όταν θα έφευγε, περίμενε ένα τηλεφώνημά του και το τηλεφώνημα δυστυχώς ήρθε από το νοσοκομείο”, είπε για να συνεχίσει:

“Είχα δει ένα πολύ άσχημο όνειρο εκείνες τις μέρες για τον Αλέξανδρο. Δουλεύω με 15χρονους στα σχολεία όλα αυτά τα χρόνια. Ζουν με μοναξιά, με προβλήματα, πρέπει να είμαστε κοντά στα παιδιά”, τόνισε ως εκπαιδευτικός κατ’ επάγγελμα. “Η νεολαία και τώρα σιγοβράζει. Υπάρχει αγωνία, προβληματισμός. Φροντίζουμε να μιλάμε με τα παιδιά, να τα ακούμε και να ενημερώνονται”.

“Ζήτησα συγγνώμη από το παιδί γιατί τον πίεζα να τα κάνει όλα πιο σωστά. Αυτό είναι το δράμα των παιδιών. Η απαίτηση να αποδίδουν σε όλα τέλεια. Στην προσπάθειά μας αυτή ξεχνάμε τη ψυχή τους, το συναίσθημά τους, ότι είναι σε μια ευάλωτη ηλικία. Πρέπει να μοιραζόμαστε πράγματα μαζί τους. Αυτό αισθάνομαι ότι έκανα λάθος τα πρώτα χρόνια μου στην εκπαίδευση. Ακόμα και τα ίδια τα παιδιά σήμερα είναι ανταγωνιστικά και αυτό είναι λάθος”, κατέληξε η παιδαγωγός.

Το γράμμα που είχε γράψει η Βιργινία Χρυσουλάκη για τον Αλέξανδρο:

“Με στόχο την καρδιά…   

Στην αρχή δεν υπήρχαν λόγια… μόνο δάκρυα, οργή και θλίψη. Για το γεγονός που συντάραξε όλους μας μιλάω, το θάνατο, τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου. Η μοίρα το έφερε να συναντήσω αυτό το γλυκύτατο πλάσμα σε μια τρυφερή ηλικία και να μοιραστώ μαζί του στιγμές όμορφες, δύσκολες, χαρούμενες, αληθινές. Να δω το χαμόγελό του, να αφουγκραστώ την καρδιά του. Εκείνη που ο ειδικός φρουρός έβαλε στόχο, εκτελώντας με ψυχραιμία και ακρίβεια…Αν γράφω αυτές τις γραμμές το κάνω γιατί αισθάνομαι πως το οφείλω όχι μόνο σε εκείνον μα και σε όλους τους μαθητές μου, μαζί με μια μεγάλη συγγνώμη…

Συγγνώμη καλέ μου Αλέξανδρε για όλες εκείνες τις φορές που σε μάλωσα γιατί δεν έγραφες σωστά το «κ», συγνώμη γιατί τόσο σε πίεσα να έχεις ένα καθαρό και τακτοποιημένο τετράδιο, συγγνώμη για όλες τις στιγμές που θέλοντας να σου περάσω τη γνώση ήμουν αυστηρή και ανυποχώρητη, που στόχευα τόσο πολύ στο –έτσι και αλλιώς έξυπνο- μυαλουδάκι σου, συγγνώμη για εκείνες τις φορές που η καρδιά σου και ό,τι αυτή πολύτιμο κουβαλούσε περνούσε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον απόλυτο στόχο: «να μάθεις σωστά».

Συγγνώμη για τα τρυφερά και τόσο, μα τόσο καλότυχα και ονειρεμένα παραμύθια που σου διάβαζα, εκείνα που δεν είχαν δράκους και κακούς λύκους να παραμονεύουν. Συγγνώμη που δεν σου είπα την αλήθεια για τον κόσμο που σε περιμένει, το βίαιο, τον άδικο, τον παράλογο… Συγγνώμη που δε σε προετοίμασα. Αν ήξερες, μπορεί τον κακό λύκο να τον καταλάβαινες και να φυλαγόσουν!

Συγγνώμη παιδί μου, κάθε μαθητή και μαθήτριά μου για όλες εκείνες τις άχαρες στιγμές που το μυαλό γίνεται ο αποκλειστικός στόχος, που οι παλμοί της καρδιάς, η επαφή, το συναίσθημα ατονούν και χάνονται μέσα στο ισοπεδωτικό χωνευτήρι του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συγγνώμη που σε βομβαρδίζω με θεωρίες  και λόγια όταν στην πράξη τίποτα δεν κάνω για να φτιάξω την κοινωνία μας καλύτερη, ώστε να έχω να σου παραδώσω ένα κομματάκι ελπίδας, εκείνης της ελπίδας που βρίσκω στο βλέμμα σου όταν τολμώ να σε κοιτάξω κατάματα.

Αυτής της ελπίδας το φως -που στις μέρες μας φαντάζει λιγοστό, είναι η αλήθεια – κράτα το φυλαχτό και μην το σπαταλάς ανώφελα. Άναψε μια μικρή φωτιά και ζέστανε τον παγωμένο από τη βία, την οργή και τη θλίψη κόσμο μας. Μην αφήσεις το σκοτάδι να μας πνίξει. Τούτες τις μέρες που έρχονται, τις γιορτινές ψάξε και βρες την αληθινή χαρά μέσα σου, εκείνη που πηγάζει από την αγάπη, τη συντροφικότητα, το μοίρασμα και μην υποκύψεις στις σειρήνες της χαλασμένης από το χρήμα κοινωνίας μας. Κάνε δώρο στους γύρω σου αυτήν την αλήθεια της ψυχής σου, μήπως και ο κόσμος ζεστάνει λίγο, μήπως αποκτήσει λίγη ανθρωπιά…

Κι εγώ ένα πράγμα σου υπόσχομαι: πως θα προσπαθώ από δω και πέρα να βάζω πρώτα απ’ όλα στόχο την καρδιά, την τρυφερή και ανήσυχη εφηβική σου καρδιά…”.