Γιώργος Θεοφάνους: Η συγκίνηση για τη μητέρα του και το σημείωμα που τον “λύγισε”
Για την απώλεια της μητέρας του σε ηλικία 16 ετών και τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στην Κύπρο, μίλησε ο Γιώργος Θεοφάνους στο "Ενώπιος Ενωπίω".
- 26 Μαΐου 2020 11:56
Στην εκπομπή “Ενώπιος Ενωπίω” βρέθηκε καλεσμένος το βράδυ της Δευτέρας (22/05) ο Γιώργος Θεοφάνους, ο οποίος μίλησε στον Νίκο Χατζηνικολάου για τα παιδικά του χρόνια στην Κύπρο, για την σπουδαία καριέρα του και την οικογένειά του.
Ο γνωστός στιχουργός και συνθέτης μίλησε για τη ζωή του στη Λάρνακα και, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας του, σε ηλικία 16 ετών, κάτι που τον έκανε να βουρκώσει στο πλατό. Όταν δε, ο παρουσιαστής έδειξε ένα σημείωμα από το αρχείο του μουσικού, που σχετίζεται με τη μητέρα του, ο Γιώργος Θεοφάνους “λύγισε”. Για τη μητέρα του είπε χαρακτηριστικά:
“Η μητέρα μου ήταν αυτή που με “πίστευε”. Δεν λέω πως ο πατέρας μου δεν με «πίστευε», αλλά… Έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν ούτε 16 ετών! Δεν με έχει δει ποτέ. Ακόμα και στις απλές συναυλίες του ωδείου, δεν κατάφερε να έρθει να με δει. Ήταν άρρωστη από όταν ήμουν στο Δημοτικό ακόμα. Ήμουν 12 ετών και θυμάμαι σαν τώρα πως είχε καρκίνο στον μαστό, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Δεν μας είπε τίποτα! Αυτό το λάθος που κάνουν οι γυναίκες… Η πρόληψη είναι το κυριότερο. Αποφάσισε να μην μας το πει λοιπόν. Περάσαμε τις γιορτές μαζί και μετά την Πρωτοχρονιά μπήκε για χειρουργείο. Εγώ έχω γενέθλια 9 Ιανουαρίου. Ψήσαμε λοιπόν ένα κέικ στο σπίτι και έσβησα τα κεράκια στο νοσοκομείο. Και της έγραψα αυτό το ποίημα σε μια κάρτα”.
Ο Γιώργος Θεοφάνους αναφέρθηκε και στον πατέρα του, περιγράφοντας μια πολύ διαφορετική σχέση από εκείνη που είχε με τη μητέρα του, λέγοντας:
“Ο πατέρας μου πρόλαβε να με δει αλλά δεν ήθελε ποτέ. Ο πατέρας μου ήταν δράκος. Δεν πέρασα καθόλου καλά μαζί του. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Κάπου διάβαζα ότι είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αυτό που είμαστε τώρα είναι η πρόσθεση των αναμνήσεών μας. Θυμάμαι την ημέρα της κηδείας της μαμάς μου. Ήταν εκεί η μάνα της, η γιαγιά της και η αδερφή μου. Έκλαιγαν όλοι και έλεγαν “έμειναν τα παιδιά ορφανά”. Εγώ όχι. Πήγα πάνω από το χώμα και ακόμα κι όταν έφυγαν όλοι δεν έκλαιγα. Τώρα συγκινούμαι. Τότε είπα ότι αυτό θα με κάνει πιο δυνατό”.
