Ποιος χρειάζεται μάτια για να ονειρεύεται – Η ζωή μετά την επίθεση με βιτριόλι

Η Nomita Halder γεννήθηκε στην Khulna πριν από 43 χρόνια και τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει αφιερώσει τη ζωή της στην εκπαίδευση παιδιών με οπτική αναπηρία. Μέχρι στιγμής έχει γράψει περισσότερα από 200 βιβλία σε σύστημα Braille και σκοπός της είναι να κάνει τη ζωή των μαθητών της ομορφότερη για όσο καιρό αντέχει.

Η ζωή της Nomita άλλαξε το 1983, όταν γυρνώντας από το σχολείο ένας μεσήλικας άνδρας την σταμάτησε στον δρόμο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, το βιτριόλι είχε ήδη αρχίσει να καίει το δέρμα της. “Κρατούσα τα βιβλία μου στο δεξί χέρι. Με το αριστερό προσπάθησα να καθαρίσω το πρόσωπό μου”. Το πρόσωπό της είχε ήδη αρχίσει να καίγεται. “Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να βλέπω μπροστά στα μάτια μου τα χέρια μου να λιώνουν”, έχει εξομολογηθεί στο παρελθόν.

Μεταφέρθηκε αμέσως στο τοπικό νοσοκομείο της Khulna “Sadar”, όπου οι γιατροί την περιέθαλψαν και ενημέρωσαν τους γονείς της για την επίθεση. Το υγρό που είχε χυθεί στο πρόσωπο της Nomita ήταν ένα εξαιρετικά διαβρωτικό οξύ. Περίπου το 75 τοις εκατό του προσώπου της, του κεφαλιού και των χεριών της, ήταν ολοκληρωτικά καμμένο. Τα δάχτυλα της είχαν λιώσει και η Nomita είχε χάσει την όρασή της.

Κατά τη διάρκεια της θεραπείας της μια επίσκεψη επρόκειτο να της αλλάξει τη ζωή. Ο Joseph Marjello, ένας Ιταλός ιεραπόστολος, είχε συναντήσει την Veronica Campbell, την διευθύντρια του “Baptist Mission Integrated School” (BMIS), ενός σχολείου για τυφλά παιδιά στην Dhaka. Αυτό έμελλε να γίνει το δεύτερο σπίτι της.

Μετά από διάφορα επεισόδια κατάθλιψης και με την πάροδο του χρόνου η Nomita κατάφερε να αποφοιτήσει. Έμαθε να διαβάζει και να γράφει σε σύστημα Braille και πλέον ήταν έτοιμη να δώσει τις εξετάσεις της. Σπούδασε κοινωνιολογία και δούλεψε με ζήλο για να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Να γίνει δασκάλα σε παιδιά με οπτική αναπηρία.

Επέστρεψε το 1996 στο σχολείο που αποφοίτησε, όμως αυτή τη φορά έχοντας εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της.

Το 1998 μεταφέρθηκε στην Ισπανία, μαζί με 5 ακόμα θύματα επίθεσης με οξύ, προκειμένου να προβεί σε θεραπείες αποκατάστασης του δέρματός της. Όμως το βάθος των τραυμάτων της, δεν επέτρεπε καμία αισθητή βελτίωση. Οι γιατροί κατάφεραν να χωρίσουν τα δάχτυλα της γεγονός που χάρισε στην ίδια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.

Το 2004 μετέβη στην Ινδία στην πόλη Ahmadabad για ακόμα πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση. Μέσω του προγράμματος που συμμετείχε (Intensive Teacher’s Training Programme for Visually Impaired) ανέπτυξε ακόμα περισσότερο τις μαθηματικές τις δεξιότητες.

Επιστρέφοντας από την Ινδία, παρακολούθησε μαθήματα υπολογιστών, εμβαθύνοντας σε νέα λογισμικά και αποκτώντας έτσι τη δυνατότητα να διδάσκει στους μαθητές της τη χρήση του ίντερνετ ή των email. Έμαθε να χειρίζεται την Perkins, μια γραφομηχανή για άτομα με αναπηρία ενώ συχνά παρέδιδε μαθήματα μουσικής και χορού.

Η Nomita μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να εργάζεται στο BMIS και έχει βοηθήσει εκατοντάδες παιδιά με καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας. Στον ελεύθερο της χρόνο κάθεται μπροστά από την τηλεόραση και ακούει παλιές μελωδίες, ράβει πουλόβερ και φτιάχνει χειροποίητες τσάντες με φλοράλ σχέδια.

Αυτή τη στιγμή, ογδόντα παιδιά φοιτούν υπό την καθοδήγηση της ενώ η ίδια μένει μαζί με τριαντα πέντε μαθήτριές της στον χώρο φιλοξενίας του BMI.

Η Nomita αντιμετωπίζει την κάθε μέρα με χαμόγελο και θα συνεχίσει να κάνει την ζωή των παιδιών με οπτική αναπηρία ομορφότερη για όσο καιρό μπορεί.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις