“Χρυσή Αυγή: Υπόθεση όλων μας” – Ένα ντοκιμαντέρ που ανήκει στον κόσμο και όχι στους δημιουργούς του

«Δεν είμαι Ελληνογαλλίδα. Είμαι Ελληνίδα της διασποράς. Γέννημα-θρέμμα γαλλικής παιδείας, αλλά με ελληνική καταγωγή». Η Ανζελίκ Κουρούνη, σκηνοθέτρια και ανταποκρίτρια στην Ελλάδα πολλών γαλλόφωνων Μέσων, με βάζει στη θέση μου. Η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό της είναι λιγότερο γνωστό από την έρευνα της για τη δράση της Χρυσής Αυγής, έρευνα που ξεκίνησε ήδη το 2009, φέρνοντας το 2016 το πρώτο σχετικό ντοκιμαντέρ. Το «Χρυσή Αυγή. Μια προσωπική υπόθεση», βάζοντας την κάμερα στα ενδότερα της οργάνωσης και διερευνώντας τις υπόγειες σχέσεις της με φορείς επίσημων θεσμών, προειδοποίησε εγκαίρως, ταξίδεψε και βραβεύτηκε σ΄όλο τον κόσμο, έγινε σημαία στα ευρωπαϊκά αντιφασιστικά κινήματα, αλλά.. Αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ από την ΕΡΤ κι ας βρίσκεται δωρισμένο στα αρχεία της από το 2017. Γιατί; Μας το λέει κι αυτό η σκηνοθετρια.

Η ίδια, πάντως, με τον στενό συνεργάτη της Θωμά Ιακόμπι, επίσης ανταποκριτή γαλλόφωνων Μέσων στην Ελλάδα και με μία μικρή, αφοσιωμένη ομάδα συνεργατών ετοίμασαν και ένα ακόμα ντοκιμαντέρ. Το «Χρυσή Αυγή. Υπόθεση όλων μας» ετοιμάζεται να κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις 30 Ιουνίου, ενταγμένο στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, παρουσία κοινού επιτέλους-παρότι ήδη έχει προβληθεί σε αρκετά φεστιβάλ που έγιναν λόγω πανδημίας online και ήδη έχει αποσπάσει βραβεία («πήραμε ήδη ένα βραβείο στη Βενεζουέλα, ένα στη Βολιβία και τα βραβεία καλύτερου ντοκιμαντέρ από το φεστιβάλ των Πέντε Ηπείρων στη Βενεζουέλα και από το Φεστιβάλ Γυναικών στο Λος Αντζελες») και προσκλήσεις για προβολές σ΄όλο τον κόσμο. Είναι άλλωστε η μοναδική ταινία που έγινε για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, παρακολουθώντας πιστά τα γεγονότα απ΄την αρχή μέχρι τις 12 Οκτωβρίου 2020 όταν η ηγετική ομάδα του μορφώματος, που ήδη πέντε μέρες νωρίτερα είχε αναγνωριστεί στο εφετείο ως «εγκληματική οργάνωση», οδηγήθηκε στη φυλακή. Η ταινία δεν έχει βρει παρόλα αυτά ακόμα διανομή για τις ελληνικές αίθουσες. Για όλα αυτά, αλλά και για τη γνωριμία της με τη Μάγδα Φύσσα, για ένα φοιτητικό 2ευρω που την συγκίνησε, για τα γυρίσματα στις 7 Οκτωβρίου μέσα στο Εφετείο και για πολλά ακόμα μιλά σ΄αυτή τη συνέντευξη η Ανζελίκ Κουρούνη. Σε κάποια σημεία παρεμβάλλουμε και τον Θωμά Ιακόμπι. Είναι άλλωστε γνωστή η ιστορία του άγριου ξυλοδαρμού που υπέστη, μέρα μεσημέρι, στο Σύνταγμα, από μέλη της Χρυσής Αυγής που δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ παρότι ο κος Ιάκομπι μας αποκαλύπτει ότι ο ίδιος αναγνώρισε κάποιους από αυτούς μόλις προχθές…

-Κυρία Κουρούνη το ντοκιμαντέρ σας «Χρυσή Αυγή. Υπόθεση όλων μας» θα κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη με τους θεατές παρόντες επιτέλους. Με μέτρα, αλλά παρόντες…

«Η ανησυχία όλων μας ήταν μήπως, λόγω κορονοϊού, η ταινία παίξει μόνο διαδικτυακά. Εμείς, όλη η ομάδα, την έχουμε δει δεκάδες φορές. Και κάθε φορά όλοι μας κλαίγαμε, φωνάζαμε, βρίζαμε, γελούσαμε. Θέλουμε να δούμε αν θα συμβεί και στους άλλους. Θέλουμε να δούμε πώς θα αντιδράσει ο κόσμος».

-Για την ώρα κυκλοφόρησε το τρέιλερ που τελειώνει με την ανακοίνωση της απόφασης του Εφετείου στο πλήθος, στις 7 Οκτωβρίου του 2020. Έκλαψε πολύς κόσμος εκείνη τη μέρα. Εσείς κλάψατε;

«Άρχισα να κλαίω, μετά έσφιξα τα δόντια και το απαγόρευσα στον εαυτό μου γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω σωστή δουλειά. Εκείνη τη μέρα ήμουν εγώ επάνω, ο Θωμάς κάτω κι άλλες δύο κάμερες έξω, για να έχουμε καλύτερα πλάνα. Όταν βγήκε η απόφαση το πρώτο πράγμα που κάναμε οι δυό μας ήταν να τρέξουμε να καταγράψουμε αυτό που περιμέναμε όλοι 5,5 χρόνια. Δεν είχαμε καμία αίσθηση του τι γινόταν έξω. Απολύτως καμία. Καταλάβαμε αργότερα όταν είδαμε τις εξωτερικές εικόνες».

-Κι όταν είδατε τη Μάγδα Φυσσα να φωνάζει «τα κατάφερες γιε μου»;

«Ήθελα να φωνάξω κι εγώ. Να συμμεριστώ αυτή τη μοναδική ιστορική, πολιτική κι ανθρώπινη στιγμή, αλλά δεν μπορούσα. Βέβαια άρχισαν να κυλούν δάκρυα και δεν έβλεπα τι τραβούσα, αλλά συνέχισα να δουλεύω. Δεν βρισκω λέξεις να περιγράψω τη στιγμή και τα αντικρουόμενα συναισθήματα: Να σκέφτομαι που πρέπει να είναι οι κάμερες, να δίνω ανταποκρίσεις σε γαλλικά Μέσα, να σκέφτομαι τι οπτική γωνία χρειάζομαι για το μοντάζ, να αναρωτιέμαι που είναι ο Θωμάς. Έπρεπε να γίνουν όλα μαζί. Οπότε το συναισθηματικό στοιχείο στο βαθμό που θα εμπόδιζε να γίνουν όλα αυτά, έπρεπε να μείνει στην άκρη. Απ΄την άλλη πλευρά το συναίσθημα στην οπτική γωνία και στην ποιότητα της εικόνας που παίρναμε, όφειλε να μείνει. Κι αυτό δεν αφορούσε μόνον εμένα, αλλά όλη μας την ομάδα».

–Άρα το πιο δύσκολο εκείνη την ημέρα ήταν αυτό;

«Ναι, το δυσκολότερο ήταν να βάλω στην άκρη το συναισθηματισμό μου, τις σκέψεις μου, τις πολιτικές και ιδεολογικές μου πεποιθήσεις και να κάνω με επαγγελματισμό τη δουλειά μου. Είχα βέβαια διαρκώς την εντύπωση ότι χάνω κάτι σημαντικό, μια ιδιαίτερη στιγμή της Ιστορίας στην Ελλάδα, γιατί δεν βρίσκομαι ανάμεσα στον κόσμο να φωνάξω και να χαρώ. Δεν ήμουν με την κολλητή μου ή με τα παιδιά μου που ήταν έξω, στο δρόμο. Δεν μπόρεσα να αγκαλιάσω τους δυο κάμεραμεν, τον μοντέρ. Δεν αγκάλιασα τον Θωμά. Σκεφτόμασταν «η ταινία, η ταινία». Και βέβαια όταν ηρέμησε και η κυρία Μάγδα και ο κόσμος, άρχισαν τα μπαμ-μπουμ απ΄την αστυνομία».

-Πάντως ήταν συγκινητική η αυθόρμητη συμμετοχή περισσότερων κι από 20.000 ανθρώπων και κρίμα που διαλύθηκε έτσι αυτή η συγκέντρωση.

«Καταρχάς ήταν τουλάχιστον 50,000 κόσμος και θα το δείτε και στα πλάνα μας. Ήταν αυτός ο όγκος ή η απόφαση που έπεσε βαριά στην αστυνομία; Γιατί αν σου πετούν ένα μπουκάλι και αντιδράς έτσι απέναντι σ ένα τόσο μεγάλο πλήθος, τι θα έκανες δηλαδή αν κάποιος πέταγε πέτρα; Θα απαντούσες με μπαζούκας; Και τέλος πάντων ο κος Χρυσοχοΐδης δεν έδωσε ποτέ πειστικές εξηγήσεις γιατί χάλασαν αυτή την, όχι μόνο αριστερή, μεγάλη, αντιφασιστική, δημοκρατική γιορτή».

-Στο επίκεντρο του ντοκιμαντέρ σας είναι η Μάγδα Φύσσα. Πως την πλησιάσατε;

«Έχω κάνει αρκετές ταινίες με «βαρύ» θέμα: το τραφικινγκ των γυναικών, τα θύματα της ραδιενέργειας, πολιτικούς κρατουμένους… Ποτέ δεν έκανα ελαφριές ταινίες. Είμαι πολύ κακή σ αυτό. Είχα απέναντι από την κάμερα μου πάντα ανθρώπους που, όπως λέει και μία γαλλική έκφραση, η ζωή τους, τους επεφύλασσε «δυστυχήματα». Ήξερα πως να προσεγγίσω πονεμένους ανθρώπους. Με τη Μάγδα όμως πέρασαν δυο χρόνια μέχρι να τολμήσω να της ζητήσω κάτι. Στην πρώτη ταινία μάλιστα δεν την είχα βάλει καθόλου όχι γιατί δεν θα είχε ενδιαφέρον αλλά… τι να πεις σε μία μάνα που έχασε τον γιό της; Η συνέντευξη με τη Μάγδα Φύσσα γι αυτό το δεύτερο ντοκιμαντέρ ήταν ό,τι δυσκολότερο έχω κάνει έως τώρα. Εξυπακούεται ότι το πρώτο που κυριαρχούσε σ όλη μας την ομάδα ήταν ο σεβασμός. Έπρεπε οπωσδήποτε να σεβαστούμε την ίδια, τον πόνο, τον αγώνα της. Αλλά έπρεπε κι αυτός ο πόνος, αυτή η σεμνότητα, αυτή η μαχητικότητα να φανεί. Η συνέντευξη μαζί της κράτησε αρκετό καιρό».

-Πού κάνατε γυρίσματα;

«Στο Εφετείο. Και για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ο διευθυντής φωτογραφίας Χριστόφορος Γεωργούτσος είχε την ιδέα να τραβηχτούν οι συνεντεύξεις εκεί. Σ ένα χώρο που δεν ήταν ουδέτερος. Ένα χώρο όπου είχε καταθέσει ο Μιχαλολιάκος κι ο δολοφόνος του Παύλου Φυσσα, Μια αίθουσα όπου είχαν δοθεί μάχες, όπου οι Χρυσαυγίτες χλευάσανε την κυρία Μάγδα. Τελικά σε μία αίθουσα «πονεμένη», φορτισμένη και όχι ουδέτερη».

-Υπάρχουν στοιχεία που δεν κατέγραψε η δημοσιογραφική κάμερα και είναι στο ντοκιμαντέρ;

«Υπάρχουν στοιχεία που ήταν εκεί αν κάποιος ήθελε να τα ψάξει. Υπάρχουν και κάποιες ακόμα συνεντεύξεις πολύ δυνατές όπως π.χ. αυτή του Νίκου Δένδια. Και των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής (αυτών των ανθρώπων που επί 5,5 χρόνια έβαλαν την υπόλοιπη ζωή τους σε παρένθεση) αλλά αυτοί έχουν ήδη μιλήσει. Υπάρχουν επίσης γυρίσματα που κάναμε στη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση στη Γερμανία και στο Ευρωκοινοβούλιο».

-Σήμερα καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την πρεμιέρα σας ποια είναι η επιδίωξή σας;

«Η ίδια που ήταν εξαρχής για όλη την ομάδα. Αυτή η ταινία είναι μια παρακαταθήκη γιατί είναι κι η μοναδική που έγινε για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό παρότι στην αρχή ήμουν πεπεισμένη ότι θα χρειαστεί να δίνω μάχες για να τραβάω πλάνα με όλους τους συνάδελφους που θα έκαναν ταινίες γι αυτή την ιστορική δίκη. Τελικά ήμουν η μόνη. Υπήρχαν κανάλια αλλά για δημοσιογραφική δουλειά. Και υπάρχουν βέβαια οι καταπληκτικές φωτογραφίες της «Ευρωκίνησης» και ειδικά της Τατιάνας Μπόλαρη που μου παραχώρησε υλικό για την ταινία και την ευχαριστώ. Όπως υπάρχουν και τα βιβλία με τις αγορεύσεις των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής. Αλλά κινηματογραφικό υλικό για ό,τι συνέβη αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει άλλο. Είναι παράξενο. Διότι αυτή η δίκη, όπως έχω ξαναπεί και επιμένω, είναι σημαντικότερη από τη δίκη της Νυρεμβέργης. Η δίκη της Νυρεμβέργης έγινε από ένα στρατιωτικό δικαστήριο σε μια ηττημένη χώρα και οι νικητές δίκασαν τους ηγέτες ενός καθεστώτος που δεν ήταν τότε νόμιμα εκλεγμένο. Εδώ έχουμε, σε περίοδο ειρήνης, ένα δικαστήριο που δικάζει ένα κόμμα νόμιμα εκλεγμένο (αυτό συνέβαινε όταν άρχισε η δίκη) στη Βουλή του λίκνου της Δημοκρατίας, ένα κόμμα μάλιστα που ήταν επί χρόνια τρίτη πολιτική δύναμη. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, πουθενά αυτό. Γι αυτό αυτή η δίκη έγινε «σημαία» για όλα τα αντιφασιστικά κινήματα σ΄όλο τον κόσμο και για όσους μάχονται ενάντια στον δικό τους εθνικό φασισμό. Γι αυτό λοιπόν κάναμε αυτό το ντοκιμαντέρ. Για να το δει ο κόσμος. Αυτή η ταινία δεν μου ανήκει. Ανήκει στον κόσμο».

-Πότε θα βγει στις αίθουσες;

«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Δεν έχω διανομέα. Να θυμίσω ότι το ντοκιμαντέρ έγινε από μία μικρή ομάδα, με τη συμπαράσταση του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λουξεμπουργκ και του απλού κόσμου. Κάναμε μάλιστα crowfunding και ακόμα κάνουμε γιατί δεν έχουν πληρωθεί οι συνεργάτες μας».

-Ποια ήταν ως εδώ λοιπόν η εμπειρία του crowfunding;

«Υπάρχουν άνθρωποι που μας έδωσαν μεγάλα ποσά και άνθρωποι που είχαν κανονίσει να δίνουν ένα ευρώ κάθε μήνα. Άνθρωποι που έβλεπες ότι δεν έχουν χρήματα όπως μια φοιτήτρια που μας έδωσε δυο ευρώ. Ίσως αυτό να ήταν ακόμα πιο συγκινητικό γιατί άλλο είναι να έχεις και να δίνεις και άλλο να τα στερείσαι. Τα δυο ευρώ της κοπέλας, προφανώς ήταν ο καφές της».

-Αλλά τωρα δεν βρίσκετε εδώ διανομή ενώ ήδη έχει υπάρξει ενδιαφέρον από το εξωτερικό..

«Έχουν ήδη προγραμματιστεί δύο περιοδείες στη Γαλλία, μία στη Βρετάνη και μια στη νότια Γαλλία και ξέρω ότι προγραμματίζονται προβολές και σε δυο γαλλικές αλυσίδες σινεμά που είχαν προβάλλει και την πρώτη ταινία μου. Στην Ελλάδα όμως δεν έχω γνωριμίες. Είμαι outsider. Και για να πω την αλήθεια δεν έψαξα κι εγώ διανομέα για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ δεν γνωρίζω κανέναν».

-Και τo πρώτο ντοκιμαντέρ σας, «Χρυσή Αυγή, Μια προσωπική υπόθεση», ταξίδεψε παντού..

«Ναι πήγε σε τουλάχιστον 20 διεθνή φεστιβάλ, πήρε πολλά βραβεία, έκανε τρείς περιοδείες στη Γερμανία και μία στη Γαλλία, πήγαμε σε Βέλγιο, Ιταλία κι Ελβετία, κάναμε skype με την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, αλλά το ντοκιμαντέρ δεν έπαιξε ποτέ ολόκληρο στην ΕΡΤ παρότι τους το κάναμε δώρο για ιδεολογικούς λόγους».

-Γιατί δεν έπαιξε στην ΕΡΤ;

«Ένας γνωστός Ελβετός κριτικός που συνάντησα το 2017, στο Βερολίνο στο πλαίσιο του δεύτερου Hellas Filmbox Berlin, αποφάσισε μόνος του να ψάξει γιατί κι άρχισε να τηλεφωνεί στην ΕΡΤ…Μάταια. Κατέληξε να στείλει στη διοίκηση ένα μέιλ ειδοποιώντας τους ότι «εγώ θα γράψω ότι σας ρώτησα και δεν μου απαντήσατε γιατί δεν προβάλλετε το ντοκιμαντέρ». Κι έτσι του απάντησαν επισήμως (κι έχω κι εγώ στα χέρια μου αντίγραφο της απάντησής τους) ότι «το ντοκιμαντέρ δεν αντιστοιχεί στο μίνιμουμ στάνταρ ποιότητας της ΕΡΤ»…

-Πριν από αυτές τις απογοητεύσεις και τις πίκρες, πώς αντιμετωπίσατε όσο γυρίζατε τα ντοκιμαντέρ το φόβο; Δεχτήκατε συχνά απειλές και επιθέσεις.

«Απειλές δεχτήκαμε όλοι: Ο Θωμάς, εγώ, το ΟΜΝΙΑ TV Ξύλο, η πρώτη που έφαγε ήμουν εγώ. Αλλά στην δεύτερη φάση εκείνος που έφαγε άγριο ξύλο και μάλιστα δυο φορές ήταν ο Θωμάς. Του έσπασαν τη μύτη, του έκλεψαν τηλέφωνα, μαγνητόφωνα…. Είναι και αυτό σε μια σκηνή του τωρινού ντοκιμαντέρ με το οποίο θελήσαμε να ερευνήσουμε κι αυτό: Ποια είναι η σωστότερη αντίσταση σ αυτό; Νομική; Πολιτική; Ένα ισχυρό δημοκρατικό τόξο; Η παιδεία; Όλα αυτά μαζί; Γι αυτό μιλάμε για μια «Υπόθεση όλων μας». Δεν είναι ότι δεν φοβόμαστε. Εγώ φοβάμαι, προσέχω. Είδαμε με τον Σαχζάτ Λουκμάν και με τον Φύσσα τι είναι ικανοί να κάνουν. Αλλά δεν κάνουμε πίσω..»

-Κύριε Ιακόμπι τί σκέφτεστε εκ των υστέρων για τις επιθέσεις που δεχτήκατε; Για το ξύλο;

«Χαίρομαι που δεν ήταν εκείνη τη στιγμή δίπλα και η Ανζελίκ- γιατί εγώ είμαι ένα μοντέλο λίγο πιο.. στιβαρό. Συνέβη και κάτι ακόμα, όμως. Τη στιγμή που έτρωγα κλωτσιές στη μούρη και μου έλεγαν και «ήθελες ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή; Να πάρτα τα τωρα..», άκουσα μία γυναίκα που ήταν μαζί τους να είναι λίγο σοκαρισμένη όχι επειδή με έδερναν, αλλά επειδή έδερναν κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία. «Ναι αλλά με την ταινία, μας έκανε μεγάλη ζημιά» της απάντησε ένας από τους πιτσιρικάδες που με έδερναν, Ε αυτό μ΄έκανε πολύ περήφανο»

-Δεν φοβηθήκατε για τη ζωή σας;

Θ.Ι. «Αν είχαν μαχαίρι ίσως να μην ήμουν τώρα εδώ. Ευτυχώς είχα τύχη που δεν είχε ο Παύλος Φυσσας κι ο Λουκμαν. Δεν έβγαλαν μαχαίρι. Επειδή ήμασταν στην πλατεία Συντάγματος και είχε αστυνομία γύρω-γύρω. Όχι ότι η αστυνομία με προστάτεψε, αλλά αν ήθελαν εύκολα θα τους είχαν σταματήσει».

-Δεν ταυτοποιήθηκαν έκτοτε τα άτομα που σας επιτέθηκαν;

Θ.Ι.: «Παρότι δώσαμε στην αστυνομία και το βίντεο και τα πάντα, στο πρώτο επεισόδιο δεν έγινε ΕΔΕ και τη δεύτερη φορά το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξε η αστυνομική ΕΔΕ ήταν ότι όλα έγιναν καλά, αλλά δεν βρέθηκαν αυτοί που μου επιτέθηκαν. Ξέρετε κάτι; Προχθές μου έστειλαν το εξώφυλλο του Ημερολογίου του 2019 της Χρυσής Αυγής. Δυο από τους τύπους που διακρίνονται πίσω από τον Κασιδιάρη ήταν οι δύο από τους δέκα που μου επιτέθηκαν τότε. Τους έχω και σε πλάνα στην κάμερα»

Ανζελίκ Κουρούνη: «Ζήσαμε πολλές οριακές στιγμές. Μια άλλη ήταν την τελευταία στιγμή όταν έβαζαν τον Μιχαλολιάκο και τους άλλους στην αστυνομική κλούβα για να τους πάνε στη φυλακή. Εγώ κι ο Θωμάς τραβούσαμε και ήταν εκεί κι όλοι οι δημοσιογράφοι αλλά και οι δικοί τους: η Ουρανία, η γυναίκα του Μιχαλολιάκου κ.ά, Και για μια στιγμή κάνω σήμα του Θωμά «ρε γαμω το αυτός ο τύπος γιατί μας κοιτάει έτσι;» Αυτός που μας κοίταγε λοιπόν με τέτοιο απίστευτο μίσος ήταν ο σημαιοφόρος και body guard του Μιχαλολιάκου. Φοβήθηκα ότι όταν θα φύγει το λεωφορείο, θα μας την πέσουν. «Που είναι το αυτοκίνητο;» ρώτησα τον Θωμά. Ήταν 2-3 δρόμους πιο εκεί. Ζήτησα από συναδέλφους να μας συνοδεύσουν, μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο, να κλειδώσουμε τις πόρτες και να φύγουμε…»

-Το ντοκιμαντέρ σας βγαίνει την ώρα που ο Χρήστος Παππάς έχει εξαφανιστεί, που μόλις λίγες ημέρες πριν εκδόθηκε ο Γιάννης Λαγός και οδηγήθηκε στον Δομοκό και ο Κασιδιάρης ανακοίνωσε τη δημιουργία νέου κόμματος. Θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας;

«Μα η δίκη δεν εξαφάνισε τον φασισμό και την ακροδεξιά απ την Ελλάδα. Η δίκη πέτυχε να μην αντιμετωπίζεται ως επίσημη δομή το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που πλέον δεν μπορεί να αποκαλείται κόμμα, αλλά είναι εγκληματική οργάνωση. Η δίκη πέτυχε επίσης την αφύπνιση ενός κόσμου. Με όλα όσα έγιναν η Χρυσή Αυγή όπως την γνωρίζαμε τουλάχιστον, μάλλον δεν θα υπάρχει πια. Όμως από το ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που τους ψήφιζε και έχει βαθιές ακροδεξιές, φασιστικές, χουντικές και ίσως και ναζιστικές εκτιμήσεις, υπάρχουν αρκετοί ακόμα που δεν ζητούν πάρα να βρουν ένα κόμμα για να μπουκάρουν. Ένα κόμμα που θα συμμερίζεται τις απόψεις της Χρυσής Αυγής π.χ. ως προς το μεταναστευτικό, το φεμινισμό, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Υπάρχει ένα κόμμα με βουλευτές που συμμερίζονται μερικές από αυτές τις απόψεις και είναι αυτό που έχει την εξουσία αυτή τη στιγμή. Το κόμμα βουλευτές του οποίου έλεγαν ότι μπορούν να συνεργαστούν με «μία σοβαρή Χρυσή Αυγή». Δεν συμμερίζονται όλοι βέβαια στη Ν.Δ. αυτή την άποψη-και δεν ξέρουμε τι θα επικρατήσει».

-Μ΄αυτά και μ΄αυτά μιλήσαμε για ένα ντοκιμαντέρ που είναι ιστορικό προτού καν να βγει-όταν βγει-στις ελληνικές αίθουσες…

«Κερδίσαμε τη μάχη αλλά έχουμε πόλεμο μπροστά μας. Κι ένα Εφετείο. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να είναι μόνη εκεί η Μάγδα, η πολιτική αγωγή και οι μάρτυρες, αλλά να είμαστε όλοι ενωμένοι παρά τις ιδεολογικές διαφορές που μπορεί να έχουμε- διότι αυτή τη στιγμή έχουμε κι έναν κοινό εχθρό. Και μέχρι εδώ, τα πεντέμισι χρόνια αποδεικνύουν ότι όσο δύσκολο κι αν είναι, μπορούμε να νικήσουμε».

• Εκτός από την Ανζελίκ Κουρούνη και τον Θωμά Ιάκομπι για το ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή. Υπόθεση όλων μας» συνεργάστηκαν οι: (Μοντάζ) Χρόνης Θεοχάρης, (Διεύθυνση φωτογραφίας) Χριστόφορος Γεωργούτσος, (Κάμερες) Γιαννης Μισουρίδης, Ραφαέλ Κομίνης, (Colour correct) Θάνος Τσάντας, (Μιξάζ) Teemu Takatalo, (Μουσική) Anton Kuhner, (Γραφικα) Σωτηρία Παπαδοπούλου, (Τεχνικός βοηθός) Έκτορας Κουρούνης. Λεπτομέρειες για την ταινία και το crowfunding που συνεχίζεται, στην ειδική σελίδα του ντοκιμαντέρ https://goldendawnapublicaffair.com

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις