ΕΣΗΕΑ: Απεργία ή απεργίες για το θεαθήναι;

Για να εξηγηθούμε εξ αρχής και να μην ξεκινήσει δίκη προθέσεων. Το άρθρο αυτό γράφεται με σκοπό να βοηθήσει -και όχι να υπονομεύσει- τον αγώνα των δημοσιογράφων, οι οποίοι πλήττονται βάναυσα ως κλάδος, την ίδια στιγμή που η ενημέρωση που παράγεται (και με δική μας ευθύνη) δεν είναι πάντοτε χωρίς σκοπιμότητες- το αντίθετο ίσως.

Την Τετάρτη, ημέρα της πανελλαδικής απεργίας των εργαζομένων, η συνδικαλιστική μας ηγεσία αποφάσισε για μια ακόμα φορά, να κηρύξει 24ωρη απεργία, χωρίς βεβαίως (και αυτό είναι ένα πρώτο ζήτημα), χωρίς καμία προετοιμασία. Η απεργία μας, μάλιστα, έγινε την ίδια ημέρα με την απεργία των συνδικάτων, γεγονός που συνέβαλε να υποβαθμιστεί η προβολή της, έστω και αν ήταν από τις απεργίες που μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη.

Εδώ και μερικά χρόνια και αφού χρειάστηκαν πιέσεις και επιστολές από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος προς την ηγεσία μας (όχι νομίζω τη σημερινή) έγινε δεκτό το αυτονόητο, να μην απεργούμε την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας, κάτι με το οποίο, έστω και με καθυστέρηση, συμμορφωθήκαμε. Τώρα, άραγε, τι άλλαξε και απεργούμε την ίδια ημέρα;

Βεβαίως, είναι βασική αρχή πως μια απεργία περιφρουρείται. Εδώ και καιρό, με το διαδίκτυο να έχει αναβαθμισμένο ρόλο στην ενημέρωση των πολιτών, κορυφαία σάιτ εργάζονται την ημέρα της απεργίας και δεν τρέχει τίποτε! Πού είναι η περιφρούρηση; Και πώς αυτή θα γίνει; Θα το συζητήσουμε στ’ αλήθεια ή θα επιμείνουμε σε απεργίες-πυροτεχνήματα, αν και πάντα βεβαίως ισχύει ο στίχος του Μ. Ρασούλη που τόσο ωραία τραγουδάει η Χαρούλα “τίποτε δεν πάει χαμένο”; (Και με αυτή την έννοια δεν μηδενίζω την απεργία, να συμβάλω στην επιτυχία προσπαθώ).

Βασική αρχή μιας απεργίας, επίσης είναι ο σχεδιασμός. Η προετοιμασία της, τα σωστά αιτήματα (που δεν μπορεί να είναι μόνο συντεχνιακά, αλλά -ίσως και πρωτίστως- θέματα υπεράσπισης της πλουραλιστικής ενημέρωσης και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας), η κλιμάκωσή της με επόμενες κινήσεις, για τις οποίες εγώ (και, όπως γνωρίζω και πολλοί άλλοι) δεν γνωρίζουν τίποτε!

Βασική συνδικαλιστική αρχή, επίσης, είναι πως από μια απεργία δεν πρέπει να χάνουν μόνο οι εργαζόμενοι και η εργοδοσία να μην χάνει τίποτε, αντιθέτως να κερδίζει το ποσό από τα μεροκάματα των εργαζομένων. Δεν μπορεί, δηλαδή, να γίνονται απεργίες που κερδίζουν οι εργοδότες και, ως εκ τούτου, ορισμένοι (και το ξέρουμε όσοι είμαστε στο επάγγελμα) εύχονται να γίνονται πιο συχνά 24ωρες!

Τέτοια στοργή το κεφάλαιο προς τον εργαζόμενο έχει να δείξει από το τότε που η Αλίκη Βουγιουκλάκη ερωτεύτηκε τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια”! Και να με συγχωρείτε, αλλά μια κινητοποίηση που χάνουν οικονομικά (γιατί πολιτικά, επαναλαμβάνω, “τίποτε δεν πάει χαμένο”) μόνο οι εργαζόμενοι και κερδίζουν μόνο οι εργοδότες, περισσότερο μοιάζει με λοκ-άουτ, παρά με απεργία!

Υ.Γ. 1: Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ. Έχει βεβαίως τις δικές του ευθύνες, αλλά ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.

Υ.Γ. 2: Η κριτική που ασκείται από το άρθρο είναι στον αντίποδα της τοποθέτησης του πρωθυπουργού για τις απεργίες, τοποθέτηση που μας πάει πίσω, στην παλαιά δεξιά…