Ράτκο Μλάντιτς: Αμετάκλητα ένοχος ο “χασάπης της Βοσνίας” – Το Διεθνές Δικαστήριο απέρριψε την έφεση

Αμετάκλητα ένοχο για γενοκτονία και σειρά εγκλημάτων πολέμου έκρινε το απόγευμα της Τρίτης το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης τον Ράτκο Μλάντιτς, βάζοντας τέλος σε μία υπόθεση 26 χρόνων.

Οι πέντε δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου απέρριψαν την έφεση του 78χρονου Σερβοβόσνιου στρατιωτικού, ο οποίος θα περάσει στην φυλακή το υπόλοιπο της ζωής του.

16 χρόνια καταζητούμενος

Στη Σερβία γνώριζαν πως ζούσε ανάμεσα τους. Τον έβλεπαν να περπατά στους δρόμους της πόλης. Ή παραπλεύρως του Σάβα. Εκεί έτυχε να τον δω, σε έναν καφέ με έναν εκ των κορυφαίων καλαθοσφαιριστών της χώρας αυτής. Εκείνος με ενημέρωσε για την ταυτότητα του ηλικιωμένου που περπατούσε ‘χωμένος’ στο παλτό του, με καπέλο και ένα κασκόλ να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ράτκο Μλάντιτς δεν έκανε ιδιαίτερη προσπάθεια να κρυφτεί, παρ’ ότι ήταν καταζητούμενος -από το 1995- από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY). Δεν άλλαξε τακτική, ούτε μετά τη σύλληψη του άμεσου συνεργάτη του, Ράντοβαν Κάρατζιτς, o οποίος κρυβόταν για 13 χρόνια, συνελήφθη το 2008 και καταδικάστηκε το 2016 σε κάθειρξη 40 ετών, ως ένοχος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Μεταξύ τους ήταν η γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα. Ο εμπνευστής της σφαγής που έχει περάσει στην ιστορία ως η χειρότερη θηριωδία στην Ευρώπη, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ο Μλάντιτς, o οποίος καταδικάστηκε για γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, με το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να απορρίπτει την έφεση του.

Ένα μικρό μάθημα ιστορίας -με Έλληνες να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε σφαγή

Η Σρεμπρένιτσα είχε κηρυχθεί ασφαλής περιοχή από τα στρατεύματα του ΟΗΕ και φυλασσόταν από Ολλανδούς στρατιώτες που δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα να αναχαιτίσουν τους Σέρβους, οι οποίοι επιτέθηκαν τον Ιούλιο του 1995 -στο απόγειο του εμφυλίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Οι Βόσνιοι που έτρεξαν στο στρατόπεδο του ΟΗΕ για να σωθούν, δεν έγιναν δεκτοί. Όπως δεν έγινε αποδεκτό το αίτημα των κυανόκρανων του ΟΗΕ για ενίσχυση.

Κατ’ εντολή του Μλάντιτς (εκείνος επιμένει πως η εντολή άνηκε στον Μιλόσεβιτς), ο πληθυσμός της Σρεμπρένιτσα χωρίστηκε σε άνδρες και γυναίκες, με τους Σέρβους να εκτελούν και τους 8000 άμαχους άρρενες (χαρίστηκαν στους ηλικιωμένους), τους οποίος εν συνεχεία πέταξαν σε ομαδικούς τάφους. Για την ακρίβεια, πέταξαν τους περισσότερους και άφησαν κάποιους να σκάψουν τους δικούς τους τάφους. Μετά τους πυροβόλησαν για να πέσουν μέσα σε αυτούς.

Ο Μλάντιτς εμφανιζόταν στις φωτογραφίες της εποχής, να μοιράζει γλυκά στα παιδιά της πόλης και να τους μιλάει γλυκά. Όπως γύριζε την πλάτη του για να φύγει, έδινε την εντολή της εκτέλεσης τους. Αυτό δεν το έδειχναν τα ντοκουμέντα που έλεγχε πλήρως. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισε, καθώς βρέθηκε υλικό στα χέρια Ελλήνων εθελοντών.

Fact: οι φρικαλεότητες στη Σρεμπρένιτσα είχαν και συμμετοχή Ελλήνων. Ήταν 30 με σαράντα εθελοντές μισθοφόροι ή πρώην καταδρομείς που δεν είχαν πάρει μέρος σε πραγματικές μάχες. Δεν βρέθηκαν μόνο στο πλευρό των ‘αδελφών’ Σέρβων, αλλά όπως έχει αποδείξει έρευνα, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Την επομένη της σφαγής, ύψωσαν την ελληνική σημαία, δίπλα στη σερβική στη καθημαγμένη Σρεμπρένιτσα, ενώ παρασημοφορήθηκαν από τον Κάρατζιτς. Από το καλοκαίρι του 2006 έχει διαταχθεί σχετική εισαγγελική έρευνα.

Ο στρατιωτικός διοικητής των Σέρβων της Βοσνίας συνελήφθη 16 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Του κατηγορητηρίου ηγείτο η σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ακολουθούσαν πολλά άλλα εγκλήματα, όπως η πολιορκία του Σαράγεβο που κράτησε 43 μήνες και στο διάστημα αυτό σκοτώθηκαν 10.000 άνθρωποι (ήταν αυτός που τη συνέλαβε, ενώ εκτελούσε ο ίδιος κατοίκους σαν να έκανε προπόνηση σκοποβολής). Όλα αυτά έγιναν στο πλαίσιο της ‘εθνοκάθαρσης’, την οποία σχεδίασε μαζί με τους Κάραζιτς και Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (πρώην πρόεδρος της Σερβίας, που επίσης παραπέμφθηκε, αλλά πέθανε πριν την έκδοση της απόφασης).

Η ‘πολιτική της εθνοκάθαρσης’ είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός καθαρά εθνικού σερβικού κράτους. Όσοι δεν ήταν βέροι Σέρβοι έπρεπε να εξαφανιστούν. Με το καλό (εκτοπισμό) ή με το άσχημο (δολοφονία). Στον πόλεμο αυτό που διήρκεσε από το 1992 έως το 1995, σκοτώθηκαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι και άλλαξαν πατρίδα 2.2 εκατομμύρια.

Πώς έτυχε να συλληφθεί ο άνθρωπος που αποκαλούσε τον εαυτό του ‘Θεό’ -ενώ είναι άθεος

Το Βελιγράδι δεχόταν πιέσεις για να συνεργαστεί με τις έρευνες από το 2004. Έκτοτε συνεργάτες του στρατηγού άρχισαν να εμφανίζονται και να παραδίδονται στις αρχές. Εκ των βασικών προϋποθέσεων που είχε θέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ένταξη της Σερβίας, ήταν η σύλληψη του ‘χασάπη των Βαλκανίων’, ο οποίος παρέμενε όχι άφαντος, αλλά ασύλληπτος -καθώς απολάμβανε την προστασία μέρους των σερβικών αρχών. Πληροφορίες τον ήθελαν να ζει προστατευμένος στην ανατολική Βοσνία και να ταξιδεύει στη Σερβία, τη Μόσχα, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα.

Το Μάιο του 2011 η αστυνομία έλαβε πληροφορίες, σχετικές με τις ομοιότητες που είχε άνδρας ονόματι ‘Μίλοραντ Κόμαντιτς’ που κυκλοφορούσε σε χωριό 120 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας, με τον Μλάντιτς. Συνελήφθη στο σπίτι του εξαδέλφου του. Η εξέταση του DNA έδειξε πως είναι ο ‘αρχιτέκτονας’ της γενοκτονίας που διατελέστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας.

Τα χρόνια περνούσαν, τα αποδεικτικά στοιχεία της τρομακτικής δράσης του αυξάνονταν και πλήθαιναν (τα έγραφα έφτασαν τα 10.000 και οι μάρτυρες τους 600), εν τούτοις εκείνος δήλωνε αθώος, επαναλαμβάνοντας ότι δεν είχε κάνει κάτι περισσότερο από το καθήκον του. “Η τύχη μου ήταν να υπερασπιστώ τη χώρα μου, που καταστράφηκε από τις δυτικές δυνάμεις”. Όπου ‘δυτικές δυνάμεις’ εννοούσε τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το Βατικανό.

Η δίκη κράτησε μια εξαετία καθώς πέραν του όγκου των στοιχείων και των μαρτύρων, διεκόπη πολλάκις, λόγω προβλημάτων υγείας του Μλάντιτς -υπέστη εγκεφαλικά επεισόδια και ο δικηγόρος του προειδοποιούσε πως ο πελάτης του μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή. Δεν πέθανε. Το Μάρτιο του 2020 είχε εκδίκαση, αλλά αναβλήθηκε, καθώς έπρεπε να υποβληθεί σε επέμβαση στην καρδιά.

Η καταδίκη και η έφεση

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον καταδίκασε -το 2017- σε ισόβια, ως ένοχο για τις 10 από τις έντεκα κατηγορίες που αντιμετώπιζε. Αθωώθηκε για τη γενοκτονία σε έξι πόλεις της Βοσνίας, το 1992. Ήταν ένοχος για  “εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά Κροατών και μουσουλμάνων της Βοσνίας, που είχαν ως στόχο τη δημιουργία ‘εθνικά καθαρών’ περιοχών”, για δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, απαγωγές, απελάσεις, εξόντωση, τρόμο, ομηρία, παράνομη απέλαση και μεταφορά πολιτών, λεηλασίες, καταστροφή τόπων λατρείας,παράνομες επιθέσεις εναντίον αμάχων, απαγωγή μελών του ΟΗΕ. Στην ανάγνωση της ετυμηγορίας, εκείνος ούρλιαζε “είναι όλα ψέματα”.

Επειδή στο μυαλό του όλα ήταν ψέματα, προσέφυγε κατά της πρωτόδικης απόφασης, με τους εκπροσώπους του να επιμένουν πως η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ κακή και ως εκ τούτου δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδικασία. Με την ευκαιρία, η πολιτική αγωγή ζήτησε να κριθεί ένοχος και για την μια κατηγορία που είχε αθωωθεί πρωτοδίκως. Πέντε δικαστές ανέλαβαν να παρουσιάσουν τα συμπεράσματα τους, ενώπιον των μανάδων των θυμάτων της γενοκτονίας.

Για την ιστορία, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia) ολοκλήρωσε τις εργασίες του το Δεκέμβριο του 2017. Δηλαδή, με τον Μλάντιτς. Από το 1993 έως τότε απήγγειλε κατηγορίες σε 161 άτομα, εκ των οποίων οι 90 καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν, 21 αθωώθηκαν, 13 υποθέσεις μεταφέρθηκαν σε δικαστήρια της Βοσνίας, Κροατίας και Σερβίας και 37 τελείωσαν πριν την ολοκλήρωση τους, είτε γιατί αποσύρθηκαν οι κατηγορίες, είτε γιατί πέθαναν οι κατηγορούμενοι.

Πώς όμως, ο Μλάντιτς είχε τη δυνατότητα να κάνει ό,τι έκανε

Ο Ratko Mladić γεννήθηκε στις 12/3 του 1942 στο Μποζανόβιτσι, χωριό που βρίσκεται 40 χιλιόμετρα νότια του Σαράγεβο -και το 1991 είχε πληθυσμό 66 κατοίκων. Ο πατέρας του, Neđa ήταν μέλος του στρατού των Σερβοβόσνιων. “Ο Ratko μεγάλωσε σε εθνικιστικά παθιασμένο περιβάλλον που είχε παράδοση πολέμου”, αναφέρει το Biography.

Ο Neđa σκοτώθηκε το 1945, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από Κροάτες συνεργάτες των Ναζί, ενώ ήταν σε εξέλιξη επιχείρηση δολοφονίας του Ante Pavelić, φασίστα Κροάτη ηγέτη, μέλος της Ustaše (κροατική υπερεθνιστική οργάνωση, με Κροάτες και μουσουλμάνους που μάχονταν στο πλευρό Γερμανών). Τότε η Βοσνία Ερζεγοβίνη άνηκε στο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας που ήλεγχε πλήρως η Ustaše.

Χρόνια μετά, όπως προσπαθούσε να εξηγήσει τα του άσβεστου μίσους εναντίον των Βόσνιων μουσουλμάνων, είχε πει σε στρατηγό των Ηνωμένων Εθνών στα Βαλκάνια πως “ο γιος μου είναι ο πρώτος εδώ και πολλές γενιές που γνώρισε τον πατέρα του. Εξαιτίας των τόσων πολλών επιθέσεων που έχουν γίνει εναντίον του σερβικού λαού, πολλά παιδιά δεν είχαν τη δυνατότητα να γνωρίσουν τους μπαμπάδες τους”.

Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του, ο Ratko ήταν 2 χρόνων. Μεγάλωσε με τη μητέρα του, Stana, την αδελφή του Milica και τον αδελφό του Milivoje.  Αφότου ο καταδικασμένος για εγκλήματα πολέμου τελείωσε το δημοτικό, έπιασε δουλειά ως γανωματής σε βιοτεχνία που άνηκε στον Τίτο, στο Σαράγεβο. Στα 15 έγινε μέλος της Σχολής Στρατιωτικής Βιομηχανίας, από εκεί πήγε στην Στρατιωτική Ακαδημία και έπειτα σε εκείνη για αξιωματικούς.

Αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1965, όταν άρχισε την καριέρα του στο Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό, τον τέταρτο μεγαλύτερο στα βαλκάνια. Αυτό δεν τον εμπόδισε να αναρριχάται διαρκώς. Το πρώτο του πόστο ήταν εκείνο του αξιωματικού, στα Σκόπια. Στα 23 ήταν ο νεαρότερος στρατιώτης της μονάδας του. Έγινε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Το 1968 έγινε ο δεύτερος υπολοχαγός και το 1970 κρίθηκε ως κατάλληλος για να ηγηθεί διμοιρίας. Το 1974 ηγήθηκε ενός τάγματος και λίγο αργότερα μιας ταξιαρχίας.  Ακολούθησε η παρουσία του στην ανώτερη στρατιωτική σχολή του Βελιγραδίου, από όπου αποφοίτησε με 9.5. Άριστα ήταν το 10.

Με αυτό το χαρτί έγινε υπολοχαγός συνταγματάρχης, το Δεκέμβριο του 1980. Έξι χρόνια μετά ήταν συνταγματάρχης και το Γενάρη του 1989 επικεφαλής του τμήματος παιδίας της Τρίτης Στρατιωτικής Περιφέρειας των Σκοπίων. Μια διετία μετά ήταν ο αναπληρωτής διοικητής του Σώματος της Πρίστινα. Είχε την έδρα του στο Κοσσυφοπέδιο, όπου επικρατούσε ένταση μεταξύ του σερβικού και του αλβανικού πληθυσμού. Ως διοικητής του 9ου σώματος τακτοποίησε τις κροατικές δυνάμεις που είχαν εισβάλει στο Κνιν, πρωτεύουσα της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Σερβικής Κράινα. Χρησιμοποίησε τη φιλοδοξία, το άτρωτο και ό,τι άλλο θεωρούσε πως είχε ως προσόν για να προχωρήσει περαιτέρω στην καριέρα του -πατώντας στο χάος που επικρατούσε στην περιοχή.

Όπου ‘χάος’ καθώς δεν υπήρχαν στολές ή καθορισμένοι χώροι μάχης, οι εχθροί δεν αναγνωρίζονταν μεταξύ τους και τη νύφη την πλήρωναν αθώοι πολίτες. Ήταν ένα περιβάλλον στο οποίο έλαμψε ο Μλάντιτς, αφού δεν είχε κάτι να τον κρατά από το να περνά από τη μια πλευρά στην άλλη και να κάνει τη δουλειά του. Σε μια περίπτωση που τον αναγνώρισαν, κατάφερε να πείσει πως ήταν αυτός που έλεγε η ταυτότητα που κρατούσε. Χάριν της προσφοράς του στην ενοποίηση των σερβικών θέσεων στην Κράινα έγινε στρατηγός, τον Απρίλιο του 1992. Ως τέτοιος βοήθησε την πολιτοφυλακή του Μίλαν Μάρτιτς στην πολιορκία του Κλέβο και τη μάχη του Ζάνταρ. Ακολούθως, ανέβηκε ένα ακόμα σκαλοπάτι: έγινε υποστράτηγος του Λαϊκού Στρατού.

Στις 2/5 του 1992, ένα μήνα μετά την διακήρυξη ανεξαρτησίας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, με τους στρατηγούς του απέκλεισαν το Σαράγεβο. Η Εθνοσυνέλευση των Σέρβων της Βοσνίας είχε αποφασίσει να δημιουργήσει σερβοβοσνιακό στρατό. Έδωσε στον Μλάντιτς το γενικό πρόσταγμα (έγινε αρχηγός επιτελείου στρατού, αναπληρωτής διοικητής και διοικητής του κεντρικού επιτελείου του σερβοβοσνιακού στρατού). Οι ηγέτες τον είχαν δει στις εφημερίδες, να χαρακτηρίζεται ως ‘αυτός που ηγείται πολεμικών πρωτοβουλιών’. Άρα έπρεπε να μεταφερθεί από το γιουγκοσλαβικό στρατό στον σερβοβοσνιακό.

Κέρδισε τους πάντες, με το “το κυρίαρχο σχήμα της ένοπλης σύγκρουσης είναι η επίθεση” που είχε πει στους New York Times. Εκεί είπε και ότι “έχω επιθετικό χαρακτήρα και αυτό είναι ιδιαίτερα αποδεκτό στις υψηλές θέσεις του στρατού της Δημοκρατίας των Σέρβων”.

Με δικές του εντολές, διεκόπη η κυκλοφορία από και προς την πόλη, το νερό και ο ηλεκτρισμός. Έτσι άρχισε η τετραετής πολιορκία της πόλης -η μεγαλύτερη στη σύγχρονη ιστορία των πολέμων. Διέταξε τον αδιάκοπτο βομβαρδισμό του Σαράγεβο, γιατί όπως έλεγε ήταν ο μόνος τρόπος να διατηρήσει τη σερβική μειονότητα που απειλούνταν από κυβέρνηση που κυριαρχείτο από μουσουλμάνους. Όταν οι δυνάμεις της Βοσνίας επιχείρησαν να διασφαλίσουν δίοδο μεταξύ του Σαράγεβο και της Τούζλα, ο στρατός του Μλάντιτς (80.000 άνθρωποι) αντιστάθηκε σε επίθεση από τρία μέτωπα και σκότωσε 1000 στρατιώτες.

Ως ο πρώτος στρατηγός του Σερβοβοσνιακού στρατού πήρε στα χέρια του τον έλεγχο του 70% της χώρας, μέσα σε λίγους μήνες.  Ενόσω ήταν σε εξέλιξη η πολιορκία του Σαράγεβο, το σπίτι που μοιραζόταν με τον αδελφό του κατεστράφη ολοσχερώς από φωτιά, ενώ πέθανε η κόρη του, Άνα. Ήταν 23. Φάνηκε να έχει αυτοκτονήσει, ως αντίδραση στα όσα κυκλοφορούσαν για τον πατέρα της.

Fact: στην Εθνοσυνέλευση ο πρόεδρος των Σερβοβόσνιων, Κάρατζιτς είχε ανακοινώσει τους έξι στρατηγικούς στόχους του. Μεταξύ τους ήταν “η οριοθέτηση του κράτους ως ξεχωριστού από τις δυο άλλες εθνικές κοινότητες”. Ένας άλλος στόχος ήταν “η δημιουργία διαδρόμου από την κοιλάδα του ποταμού Ντρίνα και την εξάλειψη του ποταμού ως σύνορο μεταξύ των σερβικών κρατών”. Το σχόλιο του Μλάντιτς ήταν το εξής:

“Εκεί δεν μπορούμε να καθαρίσουμε, ούτε έχουμε κόσκινο για να κοσκινίσουμε ώστε να μείνουν μόνο οι Σέρβοι και να φύγουν οι υπόλοιποι. Δεν ξέρω πώς θα τα εξηγήσει αυτά ο κύριος Κάρατζιτς στον κόσμο. Αυτό θα ήταν γενοκτονία”.

Έως το Δεκέμβριο του 1992 όλος ο κόσμος μάθαινε τα όσα φρικιαστικά γίνονταν στη Βοσνία, με διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μιλούν για εθνοκάθαρση και να ζητούν παρεμβάσεις. Όταν ρεπόρτερ ζήτησε από τον Μλάντιτς να σχολιάσει σχόλιο βρετανικής εφημερίδας, κατά το οποίο ήταν ο αρχηγός της εθνοκάθαρσης απάντησε “δεν είναι έγκλημα να υπερασπίζεσαι τους δικούς σου ανθρώπους. Είναι ιερή υποχρέωση”. Δεν φάνηκε να ‘νιώθει’ ούτε άρχισαν οι έρευνες για εγκλήματα πολέμου. Ήταν ο τρίτος πιο δυνατός αξιωματούχος της χώρας του και ενημέρωνε ότι “θα μείνω στην ηγεσία του στρατού, για όσο καιρό με χρειάζονται οι άνθρωποι μου. Δεν είμαι έτοιμος να ακολουθήσω τις οδηγίες της Δύσης και να απομακρυνθώ. Δεν μπορούν και να με απομακρύνουν οι πολιτικοί της περιοχής μου”.

Τον Ιούνιο του 1995 τα στρατεύματα που διοικούσε, διώχθηκαν με αεροπορικές επιθέσεις του ΝΑΤΟ, ώστε να υποχρεωθούν να συμμορφωθούν με τελεσίγραφο του ΟΗΕ για την απομάκρυνση βαρέων όπλων από το Σαράγεβο. Η απάντηση του απόλυτου ηγέτη ήταν να ‘μπει’ στην ‘ασφαλή περιοχή’ του ΟΗΕ, που ήταν η Σρεμπρένιτσα.

Δυο μήνες μετά τη σφαγή, ο Κάραντζιτς χαρακτήρισε τον ‘σφαγέα της Βοσνίας’ ως υπεύθυνο για την απώλεια δυο σημαντικών σερβικών πόλεων στη βόρεια Βοσνία -τις κατέλαβαν Κροάτες- πριν ανακοινώσει αλλαγές στην ηγεσία του στρατού. Έκανε τον Μλάντιτς σύμβουλο του. Προφανώς κι εκείνος δεν αποδέχθηκε ησύχως τη μοίρα του, με τον πρόεδρο να τον χαρακτηρίζει ‘τρελό’ και να επιδιώξει την απομάκρυνση του. Τελικά, πήρε πίσω την απόφαση, με τον Μλάντιτς να λέει “όλοι πρέπει να καταλάβουν ένα πράγμα: στοιχίζω ακριβά και ο κόσμος με προστατεύει. Με προστατεύουν η φήμη μου, η ειλικρίνεια μου και οι προσωπικές θυσίες που έχω κάνει για αυτόν τον πόλεμο”. Τελικά, αποχώρησε το Νοέμβριο του 1996, υπό την πίεση πολιτικών ηγετών.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις