Γιώργος Οικονόμου για την έρευνα του 20/20: Ο φόβος για τον κορονοϊό είναι χρήσιμος

To 6ο κύμα της έρευνας που πραγματοποιεί η aboutpeople για το 20/20 του News 24/7 από την αρχή της πανδημίας του κορονοϊού, δείχνει πως ο μέσος Έλληνας εξακολουθεί να είναι ανήσυχος για το εργασιακό του μέλλον. Το 75,2% των ερωτηθέντων συνεχίζει να πιστεύει πως ο ιός είναι μια μεγάλη απειλή για τον κόσμο, ενώ η οικονομία είναι αυτή που προκαλεί το μεγαλύτερο άγχος και φόβο για την επόμενη μέρα.

Μάλιστα, μόλις το 8,3% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι οι οικονομικές συνέπειες θα διαρκέσουν ένα 6μηνο, το 24,5% περίπου ένα χρόνο, το 32,7% δύο χρόνια και το 28,8% είναι προετοιμασμένο για κρίση “διαρκείας” 2 έως 5 ετών.

Τα παραπάνω ευρήματα σχολιάζει στο News 24/7 ο ψυχίατρος, Γιώργος Οικονόμου.

Ο κ. Οικονόμου, αναλύει τρία δεδομένα:

“1. Ο κορονοϊός είναι μια απειλή πραγματικότητας αλλά και φόβου. Φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για τον άλλον για εμάς. Φόβος για τον φόβο. Έτσι ανταποκρίνεται και στον γενικότερο ορισμό του stress που προσδιορίζεται ως μια ψυχοσωματική αντίδραση του οργανισμού σε πραγματικά ή φανταστικά εξωτερικά ερεθίσματα τα οποία αντιλαμβάνεται ως απειλητικά για την ακεραιότητά του. Είναι βέβαια η πρώτη φορά που έχουμε επίσημη ιατρική οδηγία φόβου και απόστασης προς τον διπλανό και το κόστος αυτής θα είναι μακροπρόθεσμο και δυσκολοπρόβλεπτο.

2. Ο έχων φόβο θα έχει δικαίωμα σε μια μάχη ακόμα. Η επίδειξη αμεριμνησίας και σιγουριάς είναι μια δήλωση. Δήλωση θάρρους, εγωκεντρισμού, υπέρβασης. Θα πρέπει όμως να προσμετρηθεί ειλικρινώς και με καθαρή ματιά ο κίνδυνος τιμωρίας. Το θάρρος, το μέγεθος και η ποιότητα του κρίνεται όταν εκ των προτέρων είναι γνωστή η πιθανότητα  των επιχείρων. Τότε που οι μεταθέσεις, οι μεταμφιέσεις και η άγνοια δεν προσφέρουν τίποτε. Τότε που η υποψία συναλλαγής και διαπραγμάτευσης με την όποια ανώτερη αρχή δεν θα έχει ζητούμενο εξαιτίας της αστοχίας.

3. Όσο περισσότερο μικραίνει η ομάδα αναφοράς τόσο μεγαλύτερη -αναίτια- ασφάλεια νοιώθει. Αυτό δεικνύει την υπερβολική και λάθος εμπιστοσύνη και συνολικά την στρεβλή ανάγνωση της ικανότητας διαχείρισης κατά μόνας. Είναι ίδιον των απαντήσεων ανώριμων προσωπικοτήτων και κοινωνιών κατά συνέχεια. Έτσι είναι όμως ο παγκόσμιος άνθρωπος, όχι μόνο ο Έλληνας ειδικά σε περιόδους όπου η κρίση είναι βαθιά και κυρίως απροσδόκητη”.