Παυλόπουλος: Ανάγκη σεβασμού της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης

Την ανάγκη σεβασμού της Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την ομιλία του στην παρουσίαση του βιβλίου του Νικόλαου Δημητρακόπουλου με τίτλο: «ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ 1897», που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής στην Καρύταινα.

Αναφερόμενος στην προσωπικότητα του Νικολάου Δημητρακοπούλου, έκανε λόγο για έναν Ευπατρίδη Πολιτικό και εμπνευσμένο νομοθέτη και εξέφρασε το αυτονόητο χρέος, και υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, να σταθεί, στις θεσμικές και πολιτικές παρακαταθήκες που μας έχει αφήσει ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος ως προς την ανάγκη σεβασμού της Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.

Όπως τόνισε: «Το έργο του Νικολάου Δημητρακοπούλου πρέπει να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί και σήμερα» και συνέχισε λέγοντας πως αν πρέπει να επιλέξει μεταξύ των παρακαταθηκών του Νικολάου Δημητρακόπουλου θα ξεχώριζε: Πρώτον, την παρακαταθήκη του πλήρους σεβασμού της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των Δικαστικών Λειτουργών. Και, δεύτερον, την παρακαταθήκη της έγκαιρης και αποτελεσματικής απονομής της Δικαιοσύνης, έτσι ώστε να εξαλειφθεί το φαινόμενο της, λόγω βραδύτητας, αρνησιδικίας.

«Φαινόμενο, το οποίο δυναμιτίζει, διαβρωτικώς, την εμπιστοσύνη του διαδίκου στην αποστολή των Δικαστικών Λειτουργών, άρα την εμπιστοσύνη του προς το Κράτος Δικαίου και την Αρχή της Νομιμότητας» σημείωσε ο Πρόεδρος και πρόσθεσε ότι «η Δίκαιη Δίκη, κατοχυρωμένη πολλαπλώς από το Εθνικό, το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο, αποτελεί κορωνίδα του όλου Νομικού μας Πολιτισμού».

Υπογραμμίζοντας τη συνεισφορά του Νικολάου Δημητρακοπούλου στην οργάνωση και την λειτουργία της Δικαιοσύνης, αναφέρθηκε στον νόμο περί σεβασμού, εκ μέρους πάντων, της Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και, ιδίως, της προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των Δικαστικών Λειτουργών. «Στο πλαίσιο του νόμου αυτού ιδιαίτερη θέση κατέχει η θεσμοθέτηση, για πρώτη φορά, Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου, του οποίου η δικαιοδοσία και αρμοδιότητα επικεντρώνονταν στην προστασία των Δικαστικών Λειτουργών από έξωθεν παρεμβάσεις κατά την άσκηση του δικαιοδοτικού τους έργου, κυρίως δε στην αξιοκρατική αντιμετώπισή τους κατά την διαδρομή του cursus honorum, που καθορίζει την πορεία της σταδιοδρομίας τους ως την κορυφή της Δικαιοσύνης» πρόσθεσε ο κ. Παυλόπουλος.

Περιγράφοντας το Νομοθετικό Έργο και την προσφορά του Νικολάου Δημητρακοπούλου στην Ιστορία του Nεώτερου Ελληνικού Κράτους, υπογράμμισε το σπάνιο πολιτικό του ήθος και την εμβληματική του θεσμική προσφορά, ως εμπνευσμένος Νομομαθής και Νομοθέτης.

Όπως υποστήριξε, η συμβολή του, ως Υπουργού Δικαιοσύνης, στο νομοθετικό έργο της πρώτης Κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου υπήρξε μοναδική και καθοριστική και μάλιστα μέσα σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ετών.

Υπενθύμισε, επίσης, -καταδεικνύοντας το μέγεθος της ολοκληρωμένης νομικής του προσωπικότητας- ότι, αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος είχε απευθύνει εγκύκλιο προς όλα τα Κρατικά όργανα, ιδίως δε τα Δικαστικά, μέσω της οποίας προσδιόριζε τους στόχους του νομοθετικού του έργου, περιγράφοντας, ταυτοχρόνως, με μελανά χρώματα τα μεγάλα προβλήματα του Ελληνικού Κράτους τότε: Γραφειοκρατία, διαφθορά, έλλειψη ισονομίας κατά την άσκηση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και, κυρίως, κραυγαλέα έλλειψη σεβασμού της Ανεξαρτησίας των Δικαστικών Λειτουργών, τόσο της προσωπικής όσο και της λειτουργικής.

Επισήμανε, ακόμη, ότι, στην εγκύκλιό του αυτή, ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος υπογράμμιζε ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της Δικαιοσύνης, το οποίο και σήμερα δεν έχει πλήρως αντιμετωπισθεί και ταλανίζει ακόμη την λειτουργία της. «Πρόκειται για το πρόβλημα της μεγάλης βραδύτητας κατά την απονομή της Δικαιοσύνης, γεγονός το οποίο, κατά τον Νικόλαο Δημητρακόπουλο, οδηγούσε, σε μεγάλη μάλιστα κλίμακα, στην ολοένα και πιο έντονη εμφάνιση περιπτώσεων αποκρουστικής και άκρως διαβρωτικής, για το κύρος της Δικαιοσύνης, αρνησιδικίας» πρόσθεσε ο κ. Παυλόπουλος.

Παράλληλα, παρατήρησε ότι το νομοθετικό έργο του Νικολάου Δημητρακοπούλου κινήθηκε πάνω σε δύο, κατά βάση, άξονες: Πρώτον, εκείνον της υπεράσπισης της κοινωνικής συνοχής και του κοινωνικού ιστού, μέσω της θεσμοθέτησης των αντηρίδων ενός πρωτοποριακού για τα δεδομένα της εποχής Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, κυρίως δια της οδού της θέσπισης επαρκών εγγυήσεων άσκησης καίριας σημασίας Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Και, δεύτερον, εκείνου της οργάνωσης μιας σύγχρονης Δικαστικής Εξουσίας, μέσω της θέσπισης επαρκών εγγυήσεων σεβασμού της προσωπικής και λειτουργικής Ανεξαρτησίας των Δικαστικών Λειτουργών.

Τέλος, υποστήριξε πως μεγάλο μέρος της επιτυχίας του νομοθετικού αυτού έργου του Νικολάου Δημητρακοπούλου οφείλεται στο ότι ο ίδιος είχε, προηγουμένως, ετοιμάσει το έδαφος, σε συνταγματικό μάλιστα επίπεδο, συγκεκριμένα δε στο Σύνταγμα του 1911. Όπως ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος: «ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο κατά την Αναθεώρηση, η οποία οδήγησε στην τελική διαμόρφωση του Συντάγματος του 1911, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτό σχετικές διατάξεις – γενικές αρχές τόσο για το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου όσο και για την Δικαστική Εξουσία, άρα την Δικαιοσύνη. Επιπλέον, ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος στάθηκε, κυριολεκτικώς, στο πλευρό του Ελευθερίου Βενιζέλου, ώστε η Βουλή του 1910 να καταστεί Αναθεωρητική, και όχι Συντακτική, όπως πολλοί τότε απαιτούσαν».