Νένα Μεντή VS Δήμητρα Παπαδήμα για τη Μαρίκα Κοτοπούλη

H Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και άφησε το στίγμα της ισχυρό όχι μόνο στην καλλιτεχνική ζωή της χώρας, αλλά και στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ήταν μια σπάνια καλλιτέχνιδα αλλά και μια πανίσχυρη προσωπικότητα με ενεργή συμμετοχή στο πολιτικό, πνευματικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής της. Ενώ γεννήθηκε μέσα σε μεγάλη φτώχεια, κατάφερε να αποκτήσει μοναδική δόξα και χρήμα. Η ζωή της χαρακτηρίστηκε από ακραία πάθη, τρελούς έρωτες και θανάτους, που σημάδεψαν την εθνική μας ταυτότητα. Πέρασε μέσα από τρεις πολέμους και στάθηκε όρθια, γιατί πάνω από το ταλέντο της θεατρικής της τέχνης, διέθετε το μοναδικό ταλέντο της ζωής. Η Μαρίκα ήθελε και ήξερε να ζει τη ζωή της απόλυτα και αντισυμβατικά. Ενώ ανήκε στο κατεστημένο, ήξερε να πηγαίνει κόντρα σ΄αυτό, όποτε η περίσταση και τα πιστεύω της το απαιτούσαν.

Τέτοιες προσωπικότητες πάντα εμπνέουν και “παίζουν” πρωταγωνιστικό ρόλο σε νέα έργα που προσπαθούν να δώσουν σάρκα κι οστά στη ζωή τους. Φέτος στη σκηνή ανεβαίνουν δύο παραστάσεις με κεντρική ηρωίδα τη Μαρίκα Κοτοπούλη.

Από τις 15 Οκτωβρίου η Νένα Μεντή και ο Πέτρος Ζούλιας συναντούν για άλλη μια χρονιά επί σκηνής την “ΜΑΡΙΚΑ” στο θέατρο Χώρα και ταξιδεύουν στον πολυδιάσταστο και αντιφατικό κόσμο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Το κείμενο του Πέτρου Ζούλια δημιουργήθηκε μετά από βαθιά έρευνα σε κείμενα, βιβλία, συνεντεύξεις και διηγήσεις γύρω από περιστατικά της επεισοδιακής ζωής της. Άλλοτε αστεία κι άλλοτε δραματικά, τα γεγονότα δημιουργούν μια σκηνική αφήγηση που ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Η παράσταση ξεκινά από αυτά που πράγματι συνέβησαν για να φύγει με τα φτερά της μυθοπλασίας σε μια σκηνική αναδημιουργία του πλούσιου υλικού της βιογραφίας της Μαρίκας Κοτοπούλη.

Στην αρχή της παράστασης βρίσκουμε τη Μαρίκα το 1937, την εποχή που εγκαινιάζει το σημερινό θέατρο Ρεξ. Ύστερα γνωρίζουμε την τρομερή προσωπικότητα της «δασκάλας» , όταν το 1941 ιδρύει τη θεατρική της σχολή, μέσα στην καρδιά της Κατοχής για να φτάσουμε ως την αργή αλλά σταθερή πορεία της, προς το τέλος του έργου της, το 1954, τότε που φεύγει πια κι από τη ζωή.

Μια ημέρα μετά (16 Οκτωβρίου) στο θέατρο Αλκμήνη η Δήμητρα Παπαδήμα “συναντά” την Μαρίκα Κοτοπούλη, στο “ΑΓΡΙΜΙ”, ένα έργο που έγραψε η ίδια και συσκηνοθετεί μαζί με τον Γιάννη Μποσταντζόγλου. Στο έργο μιλάει για τον μεγάλο και παθιασμένο της έρωτα με το Ίωνα Δραγούμη, τις αδυναμίες της, τα πάθη της, αυτοσαρκάζεται, καταριέται, βρίζει, πάσχει.

Πιστός της συνεργάτης ο Μητσάκος, (Δημήτρης Μυράτ) που δεν την αφήνει από το μάτι του παρά τα δώδεκα, μόλις, χρόνια του. Η Μαρίκα μένει…. γυμνή μπροστά στον ταραχώδη, αταίριαστο, ερωτά της για τον αριστοκράτη Ίωνα Δραγούμη. Εξαρτημένη για χρόνια από εκείνον και τη μορφίνη, αφήνεται σε μια παραζάλη από όργια και ουσίες, για να σωθεί από μια κοινωνία που την αμφισβητεί, αλλά κυρίως για να δραπετεύσει από τον εαυτό της.

Το καλοκαίρι του 1920, σε ηλικία 33 χρόνων περιμένει για είκοσι τρεις μέρες στο καμαρίνι της τον Ίωνα Δραγούμη. Όταν αυτός δεν έρχεται τον ψάχνει στο κοινό, κρατάει κενή τη θέση του στο κέντρο της πλατείας, αλλά και τη διπλανή για …το καπέλο του. Η άδεια θέση, για είκοσι τρεις ολόκληρες μέρες, την φτάνει στο σημείο να ξεπερνάει ακόμα περισσότερο τα όρια της. Παίζει τους ρόλους της με απίστευτη δύναμη, σαν θηρίο στο κλουβί που σπάει τις σιδεριές του κατεστημένου και ελευθερώνεται. Και όταν, σε μία παράσταση, διακρίνει ανάμεσα στους θεατές την Πηνελόπη Δέλτα, την αντίζηλη, αρπάζει την ευκαιρία να την αντιμετωπίσει όπως ανέκαθεν το λαχταρούσε η ψυχή της και την αναγκάζει να αποχωρήσει ντροπιασμένη από την αίθουσα.

Όταν έμαθε για το θάνατο του αγαπημένου της Ίωνα – 23 μέρες της το κρατούσαν κρυφό – γαντζωμένη στο σανίδι του θεάτρου ουρλιάζει «Μήτσο την αλήθεια, όταν παίζω στην Ορέστεια βγάζω τέτοιο σπαραγμό….;» Αυτή είναι η θεατρίνα. Της απομένει ακόμα μια «παράσταση».Το Αγρίμι, η Μαρίκα Κοτοπούλη, αψηφά τα προσχήματα και μας …ανοίγει τα μάτια! Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της στα άγνωστα μονοπάτια της ζωής…. Όμως, κάπου ανάμεσα στο κοινό, που δεν την αφήνει από τα μάτια του, βρίσκεται ένας άντρας για να ακουμπήσει πάνω του τη μοναξιά της. Ο Γιώργος Χέλμης, ο επίσημος εραστής όλων αυτών των χρόνων. Τον προειδοποιεί πως καίει σαν φλόγα και ξεκαρδίζεται στα γέλια… Το γέλιο είναι ό,τι απόμεινε μέσα στις στάχτες!

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις