Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης

Σήμερα, 21 Νοεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης, που ο εορτασμός της καθορίστηκε το 1996 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Το σκεπτικό πίσω από την απόφαση είναι η «ενθάρρυνση των ανταλλαγών τηλεοπτικών προγραμμάτων μεταξύ των χωρών, και ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με την ειρήνη, την ασφάλεια, τον πολιτισμό την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη».

Είναι ηλίου (και οθόνης…) φαεινότερον πως αυτή η Ημέρα είναι ένα ακόμα γελοίο ευχολόγιο, ένα ευσεβής πόθος του ΟΗΕ, που δεν αντανακλά την τηλεοπτική και κοινωνική πραγματικότητα ούτε στο ελάχιστο. Η ευχή για μια τέτοια τηλεόραση, όπως  αυτή που εκφράζει ο ΟΗΕ με την Ημέρα του, είναι απολύτως ανάλογη με την απάντηση των υποψηφίων Μις, όταν πέρα από τα προφανή σωματικά τους προσόντα, οι διοργανωτές, ανιχνεύοντας το εσωτερικό του εγκεφάλου τους, τις ρωτούν τί εύχονται για τον κόσμο: «Παγκόσμια ειρήνη», απαντούν οι καλλονές, πεταρίζοντας τα βλέφαρά τους.

Και είναι ειρωνικό να συσχετίζεται σήμερα η τηλεόραση με την ειρήνη, την ασφάλεια και τον πολιτισμό, όταν αυτές ακριβώς οι αξίες είναι οι τελευταίες στη λίστα προτεραιοτήτων της παγκόσμιας τηλεοπτικής παραγωγής. Σήμερα η τηλεόραση είναι ο κυριότερος προπαγανδιστικός και εξημερωτικός παράγοντας ελέγχου των μαζών, οι οποίες υφίστανται αυτοβούλως μια εντατική εκπαίδευση, καθώς κάθονται μπροστά στην οθόνη.

Οι τηλεθεατές μαθαίνουν να παραμένουν υποταγμένοι καταναλώνοντας προϊόντα και υπηρεσίες, που εν πολλοίς δεν χρειάζονται, μαθαίνουν να σκοτώνουν τον πολύτιμο, λιγοστό ανεπανάληπτο χρόνο τους βλέποντας ηλίθια υπνωτιστικά θεάματα, μαθαίνουν εντέλει να υποτάσσονται στην παγκόσμια πολιτική και οικονομική εξουσία, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, που το τελευταίο που προάγουν είναι η σφαιρική ενημέρωση, η κριτική σκέψη και η αμφισβήτηση της προπαγάνδας.

Αυτά κάνει εν πολλοίς η τηλεόραση σήμερα στο παγκόσμιο κοινό, του οποίου καλλιεργεί εντατικά τα ταπεινότερα των ενστίκτων του. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, φυσικά υπάρχουν δίκτυα, προγράμματα και τηλεοπτικοί παραγωγοί που προσφέρουν θεάματα και ακροάματα υψηλής ποιότητας, πνευματική τροφή μεγάλης αξίας. Φυσικά υπάρχει και η καλή τηλεόραση που ψυχαγωγεί χωρίς να αποκοιμίζει, που ενημερώνει χωρίς να ποδηγετεί, που ευαισθητοποιεί χωρίς να ευνουχίζει. 

Φυσικά υπάρχουν εκπομπές για τη Φύση και τον πολιτισμό, για την Τέχνη και την επικοινωνία και την ανεκτικότητα και την ελευθερία. Όμως είναι σταγόνες στον τηλεοπτικό ωκεανό, που κυριαρχείται από γελοιωδέστατα τηλεπαιχνίδια, αγελαία σπορ, γκεμπελικά δελτία ειδήσεων και ψυχοφθόρες διαφημίσεις. 

Η Παγκόσμια Ημέρα του ΟΗΕ για την Τηλέοραση, που δεν λέει κουβέντα για την αθλιότητα της ισχύουσας κατάστασης, που δεν στηλιτεύει τον πελώριο όγκο του πολύχρωμου τηλεοπτικού πολτού που προβάλλεται καθημερινά, κάθε δευτερόλεπτο, στα δισεκατομμύρια των οθονών, έχει τόση αξία όσο και οι ευχές που σου στέλνει ένας πολιτικός στο μέιλ σου, σε εσένα και σε είκοσι χιλιάδες άλλους ψηφοφόρους. Ο πολιτικάντης ούτε σε είδε ποτέ, ούτε σε ξέρει, αλλά επειδή έχει ανάγκη την ψήφο σου, σου εύχεται «χρόνια πολλά». Όσο ειλικρινής είναι αυτός με τις ευχές του, τόσο είναι και ο ΟΗΕ με το ευχολόγιό του για την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης.

Από πού κρατάει η σκούφια μας

Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.