Φίλησε ο Χαρδαλιάς το χέρι του παπά; Δεν έχει καμία σημασία

Πριν λίγες μέρες είχαμε αναφερθεί στη σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, όποια θέση και αν κατέχει, όταν έρχεται αντιμέτωπος με ζητήματα ζωής και θανάτου, όπως είναι η επιδημία κορονοϊού. Πριν αλέκτορα φωνήσαι οι ελπίδες μας εξανεμίστηκαν.

Το περιστατικό με τον Νίκο Χαρδαλιά και το χειροφίλημα στον ιερέα στην Καρδίτσα, είναι μια ακόμα επιβεβαίωση του ότι ο χαβαλές που ακολούθησε με την άρση του πρώτου lockdown συνεχίζεται μέχρι η φάρσα να μετατραπεί σε τραγωδία.

Μπορεί ο κ. Χαρδαλιάς να διέψευσε αυτό που είδαμε όλοι στην κάμερα, με επιχειρήματα που ταιριάζουν σε ανάλυση ποδοσφαιρικού αγώνα, “δεν βρήκε η μπαλα το χέρι, βρήκε το στήθος” και στη συνέχεια ο ίδιος ο ιερέας να έδωσε τα συγχαρητήριά του για την κίνηση αυτή, ωστόσο στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία, αν το χειροφίλημα ήταν εύστοχο ή όχι.

Ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, είτε πέτυχε χέρι, είτε ράσο, είτε τίποτα, έκανε χειραψία, δεν φορούσε μάσκα τη συγκεκριμένη στιγμή και πλησίασε το πρόσωπό του στο χέρι ενός άλλου ανθρώπου, όταν ο ίδιος όπου σταθεί και όπου βρεθεί μιλά για το ΧΑΜ – Χέρια (πλένουμε), Αποστάσεις (κρατάμε), Μάσκες (φοράμε).

Το μήνυμα που έδωσε με την κίνησή του ήταν συντριπτικό. Είναι ο άνθρωπος που εδώ και μήνες δεν εμφανίζεται απλώς για να ανακοινώσει ξερά τα μέτρα, αλλά τα συνοδεύει με συμβουλές και προτροπές, που ομολογουμένως λειτούργησαν στο πρώτο κύμα. Επομένως έχει ο ίδιος αλλά και η κυβέρνηση προσδώσει στο ρόλο του μια σημασία, που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους παραστρατήματα.

Ακόμα και σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, η Πολιτεία κρατά απολύτως φοβική στάση απέναντι στην Εκκλησία από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα. Ο κ. Χαρδαλιάς, επαναλαμβάνει διαρκώς πόσο καλός χριστιανός είναι, ο κ. Κουμουτσάκος μεταλαμβάνει και φωτογραφίζεται, η κυβέρνηση διστάζει να πράξει τα αυτονόητα, βουλευτές και υπουργοί είτε δεν παίρνουν θέση για τη Θεία Κοινωνία ή απλώς υποστηρίζουν ότι δεν κολλάει, επειδή το αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος.

Δεν έχει νόημα να συζητάμε για μια μάχη που έχει χαθεί, όχι μόνο από αυτή την κυβέρνηση, αλλά και από όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης.

Ακόμα όμως και με θρησκευτικούς όρους να αναλύσουμε το ζήτημα, θα έπρεπε η ίδια η Εκκλησία και οι ταγοί της να βοηθήσουν τους ψηφοθήρες και φοβικούς πολιτικούς, να πάρουν τις αποφάσεις που πρέπει εγκαίρως και όχι “να διαπραγματεύονται αιωνίως”.

Ο κορονοϊός έχει στοιχεία από την Παλαιά Διαθήκη του Θεού Τιμωρού, των καταποντισμών, των πλημμυρών, των αδελφοκτονιών και άλλων καθόλου θεάρεστων πραγμάτων. Θα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα στις δέκα πληγές του Φαραώ (αίμα, βάτραχοι, κουνούπια, μύγες, θανατικό στα ζώα, καπνός, χαλάζι, ακρίδες, Σκοτάδι, θάνατος πρωτότοκων).

Παράδειγμα για την αντιμετώπισή του όμως μπορεί να βρει κανείς στην Καινή Διαθήκη και στην ουσία των όσων κήρυξε ο Χριστός. Στο πολύ απλό δηλαδή “αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”.

Αυτό που απαιτείται από τους πολίτες σήμερα είναι να τηρήσουν την ουσία αυτής της εντολής, την ώρα που ιερείς και πολιτικοί ασχολούνται με τους τύπους και τα παιχνίδια εξουσίας.

Διότι τι άλλο είναι παρά απόλυτη εφαρμογή του “αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν” το να θυσιάζει κάποιος την καθημερινότητά του και να τηρεί μέτρα που δεν αρέσουν σε κανέναν, για να προστατέψει τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του, τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες;

Και τι άλλο είναι παρά υποκρισία και φαρισαϊσμός, να χρησιμοποιείς την “ωραιότερη ιστορία στον κόσμο”, είτε ως πηγή εξουσίας, είτε ως μέσο για να αυγατίζουν τα ψηφαλάκια, ακόμα και μπροστά στην πιθανότητα να έχουμε εκατοντάδες θύματα; Να τηρείς δηλαδή τους τύπους και όχι την ουσία ενός μηνύματος που είτε πιστεύει κάποιος είτε όχι, αντέχει για περισσότερο από 2000 χρόνια;

Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας(Κατα Ματθαίον 23,27).