Κύριε Χατζηδάκη με πόσα ρεπό πληρώνουμε τη ΔΕΗ;

“Θα κάνεις ρεσεψιόν. Θα σκουπίζεις σκάλες και διαδρόμους. Θα φτιάχνεις τα δωμάτια και θα παρκάρεις και τα οχήματα των φιλοξενούμενων. Με 700 ευρώ το μήνα. Αν δεν θες, δεν πειράζει, καταλαβαίνω”. Δεν ήθελε, και παραιτήθηκε. Πολύ απλά, γιατί η ζούγκλα ζει και βασιλεύει. Το παραπάνω έλαβε χώρα σε μικρή ξενοδοχειακή μονάδα της χώρας, δεν έχει σημασία πότε και που, και θα αποτελέσει ένα όλο και πιο συχνό φαινόμενο, αν περάσουν και εφαρμοστούν τα εργασιακά σχέδια της παρούσας υπουργικής ηγεσίας.

Θυμάστε που πριν από μερικά χρόνια τσακωνόμασταν μεταξύ μας για τη γενιά των 530 ευρώ και για τη γενιά των 700 ευρώ; Ε, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε πλέον για τη γενιά των… ρεπό, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα οραματίζεται ο κ. Χατζηδάκης. Γιατί λίγο πολύ αυτό ομολόγησε μιλώντας προ ημερών στο κανάλι KONTRA για να αιτιολογήσει το νομοσχέδιό του με το οποίο θέλει να αντικαταστήσει τον νόμο 1264/82 της “αλλαγής”.

“Το αντάλλαγμα για τον εργαζόμενο θα είναι να έχει παραπάνω χρόνο για να κάθεται”, είπε ο υπουργός, μετά από ερώτηματα που δέχθηκε για τις χαμένες υπερωρίες, χωρίς να μπορέσει όμως να απαντήσει πειστικά για τη μείωση του εισοδήματος, μιας και οι υπερωρίες όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα θα μετατρέπονται σε καταναγκαστικό ρεπό, με την Κυριακή να αποτελεί επίσης ημέρα εργασίας. Να σημειωθεί εδώ πως στο νομοσχέδιο οι τυπικές ώρες υπερωριακής απασχόλησης αυξάνονται σε 150 ώρες ετησίως, από 120 που είναι τώρα το μέγιστο.

Αυτό που δεν μας είπε ο κύριος Χατζηδάκης είναι αν οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και τα λοιπά τρέχοντα έξοδα θα πληρώνονται με ρεπό. Αν επίσης τα σούπερ μάρκετ θα δέχονται ρεπό εκτός από χρήματα, κάρτες και κουπόνια και αν θα μπορούμε να σηκώνουμε ρεπό και από τα ΑΤΜ. Γιατί αν ανταλλάσσουμε μια μπλούζα στα πολυκαταστήματα με δέκα ρεπό, τότε εντάξει, αλλάζει το πράγμα.

Προφανώς όμως ο κ. υπουργός δεν έχει στο νου του μια τέτοια μορφή ανταλλακτικής οικονομίας αλλά την τέλεια εργαλειακή διευκόλυνση προς το μεγάλο κεφάλαιο, αφού ο ελεύθερος χρόνος θα “αξιοποιείται” από το αφεντικό κατά το δοκούν, και η διαπραγμάτευση θα είναι ατομική και όχι συλλογική.

Μάλιστα, το όλο επιχείρημα περί ισονομίας και δικαιοσύνης στον εργασιακό χώρο, εδράζει στη “συνεννόηση” ανάμεσα στις δύο μεριές και στην “κατανόηση”. Με τα εργασιακά δικαιώματα να είναι στον “αέρα” και να γίνονται λάστιχο όλο και περισσότερο, σε μια χώρα που οι υπερωρίες αποτελούν “άγραφο νόμο” και εφαρμόζονται ακόμη και τώρα οριζοντίως και καθέτως χωρίς να πληρώνονται σε ουκ ολίγες περιπτώσεις.

Να μη ξεχνάμε πως με το “καλημέρα” της ΝΔ “χαλάρωσαν” και οι βασικές αρχές των συλλογικών διαπραγματεύσεων καθώς και το αιτιολογημένο των απολύσεων, ζητήματα που θέτει η αντιπολίτευση στις εύλογες διαμαρτυρίες της.

Πλέον νομοθετείται επισήμως η 10ωρη εργασία, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, με τον κ. Χατζηδάκη να ψεύδεται μάλιστα όταν μιλάει για μια χώρα που ακολουθεί δήθεν το παράδειγμα της ΕΕ, καθώς η Ισπανία γίνεται η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα εφαρμοστεί η τετραήμερη εβδομάδα εργασίας των 32 ωρών (με άλλες χώρες όπως η Σουηδία επίσης να δοκιμάζουν το νέο μοντέλο εδώ και τρία χρόνια). Παράλληλα, ο κ. Χατζηδάκης “υπόσχεται” πως η Παρασκευή θα είναι μέρα ανάπαυσης για τον εργαζόμενο για να δει το παιδί του, μόνο που θα… εργάζεται και τις Κυριακές, όταν τον έχει ανάγκη ο εργοδότης του. Σε περίπτωση άρνησης, η απειλή της απόλυσης ή “αντικατάστασης” είναι παραπάνω από ορατή.

Σύμφωνα ακόμη με τις σαρωτικές αλλαγές που προβλέπονται από συνδυασμό διατάξεων του νομοσχεδίου για τις απολύσεις και τις αποζημιώσεις, ενώ σήμερα ο εργοδότης υποχρεούται να καταβάλει τη νόμιμη αποζημίωση κατά την απόλυση, διατηρώντας φυσικά το δικαίωμα να την καταβάλλει και σε δόσεις όταν το ποσό υπερβαίνει τις αποδοχές δύο μηνών, με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο παρέχεται η δυνατότητα ο εργοδότης να καταβάλλει την αποζημίωση έως και τέσσερις μήνες μετά την απόλυση. Προβλέπεται δε, ότι εφόσον τηρηθεί το χρονικό διάστημα του τετραμήνου, η απόλυση δεν είναι άκυρη.

Όλα αυτά επιχειρούνται φυσικά εντός της πανδημικής κρίσης, κάτι που καθιστά τα όλα πλάνα δύο φορές πιο προσβλητικά για τον μέσο εργαζόμενο και πολίτη. Οι όλες μεταρρυθμίσεις προωθήθηκαν με μεγάλο μέρος των εργαζομένων να βρίσκεται σε αναστολή σύμβασης και άλλους σε τηλεργασία, χωρίς τη δυνατότητα συλλογικής διαβούλευσης.

Η παγίωση άλλωστε της τηλεργασίας και στη μετα-πανδημική εποχή, δημιουργεί ανοιχτά ζητήματα ως προς τις διεκδικήσεις των εργασιακών δικαιωμάτων. Το δεδομένο δεν είναι λοιπόν μόνο το ότι απειλείται πλέον το 8ωρο και η διασφάλιση της πληρωμής των υπερωριών, είναι πως οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, από τους ακόμα πιο λίγους στις πλάτες των πολλών και πως τα νομοσχέδια περνάνε σε στοχευμένες χρονικές συγκυρίες με τον κόσμο ακόμη μουδιασμένο.

ΥΓ. Το 2018 η εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων Perpetual Guardian στη Νέα Ζηλανδία δοκίμασε την εβδομάδα τεσσάρων ημερών για δύο μήνες, χωρίς όμως να γίνει καμία περικοπή στον μισθό τους.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, τα ευρήματα αυτής της δοκιμαστικής περιόδου αποτέλεσαν το αντικείμενο επεξεργασίας, μελέτης και εξαγωγής συμπερασμάτων, ερευνητών του Πανεπιστημίου και του Business School του Ώκλαντ.

Σύμφωνα με τα ευρήματα, η αποδοτικότητα των εργαζομένων αυξήθηκε. Τη στιγμή που πριν την υιοθέτηση της τετραήμερης εργασίας μόλις το 54% των εργαζομένων δήλωνε πως μπορούσε να συνδυάσει αρμονικά επαγγελματική και προσωπική ζωή, μετά το πέρας, το ποσοστό έφτασε στο 78%. Επίσης το άγχος μειώθηκε κατά 7%, ενώ αυξήθηκε κατά 5% η ικανοποίηση που εκφράζουν για τη ζωή.

Όλα αυτά συνέβαλαν στην σημαντική βελτίωση της απόδοσης στη δουλειά τους. Την ώρα που τα τελευταία δύο έτη λοιπόν όλο και περισσότερες επιχειρήσεις προχωρούν προς το πιο παραγωγικό εξάωρο, η χώρα μας προτίθεται να πάει ολοταχώς προς τα πίσω, προς τις απλήρωτες υπερωρίες, τα ρεπό του “έχεις λαμβάνειν” και τα “έξυπνα κόλπα” προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, με τον πλέον όμως αντιπαραγωγικό τρόπο. Γιατί κατά τα γνωστά, ακόμη και οι διευκολύνσεις σε τούτο τον τόπο, γίνονται με μπαλώματα…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις