10 ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΠΗΛΙΟ

Είναι η προνομιακή -σχεδόν στη μέση της Ελλάδας- γεωγραφική θέση.
Είναι η οργιώδης βλάστηση.
Είναι οι συγκλονιστικές παραλίες.
Είναι τα πανέμορφα -το ένα καλύτερο από το άλλο- ορεινά χωριά.
Είναι όλα αυτά μαζί που συνθέτουν το “πρόβλημα” με το Πήλιο: Άπαξ και το επισκεφτείς κάποιος για πρώτη φορά, κινδυνεύει να εθιστεί σε τέτοιο βαθμό που να φτάσει να απαξιεί για οποιοδήποτε άλλο εκδρομικό προορισμό.
Μακάρι να ήταν έτσι όλα μας τα προβλήματα, θα σκεφτείτε, και θα έχετε δίκιο.

Αυτές είναι οι δέκα προτάσεις του Magazine για όσους -τώρα που όλοι μας έχουμε συμφιλιωθεί με το οριστικό τέλος του καλοκαιριού και τον αμετάκλητο ερχομό του χειμώνα- θέλουν να κυκλώσουν στο ημερολόγιο την ημερομηνία μιας ολιγοήμερης απόδρασης, που θα λειτουργήσει κάπως σαν φθινοπωρινό, ψυχολογικό πιτ-στοπ. Ώστε να βγει μετά η διαδρομή ως τα Χριστούγεννα.

Μακρινίτσα

Με δυο λόγια: Το πιο εύκολα προσβάσιμο (μετά την Πορταριά) από τα πέντε-έξι πιο γνωστά και πολυσύχναστα χωριά του Πηλίου και μάλλον το πιο όμορφο, με μια θέση διά παντός καπαρωμένη στη δεκάδα των πιο SOS φθινοπωρινών-χειμερινών προορισμών ολόκληρης της χώρας. Όλως παραδόξως το χωριό δεν έχει χάσει δράμι από την αυθεντικότητά του στο βωμό της τουριστικοποίησης.

Θα πάτε για:

– Την αριστουργηματική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική και τις άψογες τουριστικές υποδομές σε πολλά από τα παλιά αρχοντικά.

– Το δίκτυο καλντεριμιών διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση ακόμα και σήμερα και περπατώντας το νομίζεις ότι στην επόμενη γωνία θα συναντήσεις την Αλίκη Βουγιουκλάκη να αντιστέκεται στο ναζιστικό ζυγό (υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει ότι εδώ γυρίστηκε η “Δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά”;).

– Τα δεκάδες γλυκά του κουταλιού και εκατοντάδες βοτάνια διά πάσα νόσο που συλλέγουν, συσκευάζουν και πωλούν οι ντόπιοι – ανάμεσά τους και ένα από τα πάλαι ποτέ μικρά αγόρια που έπαιξαν στο πλευρό της Αλίκης.

– Τη μαρμάρινη κρήνη με τις τέσσερις χάλκινες λεοντοκεφαλές που μέχρι πρότινος λειτουργούσε κάπως σαν πηλιορείτικη εκδοχή της Φοντάνα ντι Τρέβι, ακριβώς μπροστά από την πιο πολυφωτογραφημένη κουφάλα πλάτανου σε όλο το Πήλιο.

– Το καφενείο Θεόφιλος, σε ένα κτίριο που οικοδομήθηκε το 1910 και πήρε το σημερινό του όνομα γιατί το 1911 ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ζωγράφισε στο εσωτερικό του μια μεγάλη τοιχογραφία με αντάλλαγμα μερικά πιάτα φαγητό. Προσοχή: Μην αγγίζετε.

– Τη θέα στον Βόλο και τον Παγασητικό από την κεντρική πλατεία. Σαν το “μπαλκόνι του Πηλίου”, δεν έχει.

Κισσός

Με δυο λόγια: Ίσως το πιο όμορφο από τα ορεινά χωριά του ανατολικού Πηλίου, με (σχεδόν απρόσκοπτη) θέα προς το Αιγαίο που δεν μπορεί παρά να αφήσει άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Θα πάτε για:

– Τους περιπάτους -με αφετηρία τα καλντερίμια του χωριού- μέσα στη “ζούγκλα του Πηλίου”, μιας και το χωριό είναι βουτηγμένο στο πράσινο των πανύψηλων δέντρων και των κισσών που τυλίγονται στους κορμούς τους – εξ ου και η ονομασία του, εκτός κι αν προτιμάτε την εκδοχή του ιστορικού Γ. Κορδάτου, ότι δηλαδή κάποτε ανακαλύφθηκε εκεί ένα ορυχείο χρυσού, στον οποίο οι ντόπιοι με την trademark προφορά τους αναφέρονταν ως “κ’σο”.

– Το καταπληκτικό, μέσα στην απλότητά του, φαγητό στις δύο ταβέρνες, πάνω στο δρόμο που ενώνει το πάρκινγκ με την πλατεία.

– Την χτισμένη στα μέσα του 17ου αιώνα και διατηρημένη άψογα και με ευλαβικό μεράκι μέχρι σήμερα εκκλησία της Αγίας Μαρίνας – ασυζητητί ένας από τους πιο όμορφους ναούς του Πηλίου.

– Το καφεοινοποτείον, όπως το αποκαλεί ο sui generis ιδιοκτήτης του, “Το Σχολαρχείο” στην υπέροχη, λιθόστρωτη πλατεία. Μιαν ανάσα από την προτομή του Ρήγα Φεραίου που στα μέσα του 18ου αιώνα δίδαξε στο σχολείο του χωριού, όχι απλά ακούγονται από τα ηχεία του μαγαζιού αλλά κατά καιρούς παίζουν live οι Γιάννης Αγγελάκας, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μεταξύ άλλων εκλεκτών.

Άγιος Λαυρέντιος

Με δυο λόγια: Γνωστό ως μεσαιωνικό χωριό, γιατί η πρώτη εκδοχή της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου κτίσθηκε από ρωμαιοκαθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς κατά την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αι.), και πλέον ως Μουσικό Χωριό, από την ομώνυμη, σπουδαία πολιτιστική διοργάνωση.

Θα πάτε για:

– Το δαιδαλώδες δίκτυο των καλντεριμιών, που προσφέρεται για χαλαρό σουλάτσο ανάμεσα σε μικρά, “λαϊκά” σπίτια και εντυπωσιακά τρίπατα αρχοντικά, όλα τους άψογα συντηρημένα – τα χαζεύεις και ταξιδεύεις στο χρόνο.

– Την πλήρη απουσία αυτοκινήτων. Παρκάρεις το αμάξι στην είσοδο του χωριού και το ξεχνάς.

– Την προνομιακή θέα στον Παγασητικό από την αβάντα που δίνει το υψόμετρο των 600 μέτρων.

– Το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου που χτίστηκε το 1378 στα απομεινάρια του ναού των σταυροφόρων.

– Το Μουσικό Χωριό, αυτή την “υπερβολικά καλή για να είναι αληθινή” πολυσχιδή διοργάνωση που εδώ και δεκαπέντε χρόνια μετατρέπει τον τόπο σε πεδίο καλλιτεχνικής συμβίωσης, μουσικής πράξης και εκπαίδευσης. Πλέον, εκτός από τα διά ζώσης δρώμενα στα τέλη του καλοκαιριού, υπάρχουν και τα online.

Λαύκος

Με δυο λόγια: Μάλλον το πιο SOS από τα αντί-SOS χωριά του Πηλίου, στην κορυφογραμμή της νότιας πλευράς του βουνού, σε υψόμετρο 310 μέτρων και με άπλετη θέα στον Παγασητικό, ο Λαύκος (από το “γλαύκος” που σημαίνει καθαρός, φωτεινός) αν και ορεινός, έχει πολύ μεγάλο σουξέ και το καλοκαίρι.

Θα πάτε για:

– Την καταπραϋντική ησυχία που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι έχεις ανακαλύψει ένα παρθένο, τουριστικά, μέρος, ακόμη κι αν δεν είναι προφανώς έτσι – μυστήρια πράγματα.

– Την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με τα κατά πλειοψηφία δίπατα σπίτια που στέκουν φροντισμένα αιώνες ολόκληρους.

– Το Μουσείο Ραδιοφώνου (ένα από τα δύο που υπάρχουν σε όλη τη χώρα) που λειτουργεί από το 2008 και περιλαμβάνει μια συλλογή 130 ραδιοφώνων.

– Το Καφενείο του Φορλίδα, ένα από τα παλιότερα της χώρας, λειτουργεί χωρίς σταματημό από το 1785. Κάποτε εδώ έπινε τον καφέ του και κοιμόταν στο χάνι που λειτουργούσε στον πάνω όροφο κάποιος κύριος Παπαδιαμάντης με καταγωγή από τη Σκιάθο.

Τρίκερι

Με δυο λόγια: Δεσπόζει στην κορυφή του αρχαίου ακρωτηρίου Αιάντειον, κοιτάζει τον Βόρειο Ευβοϊκό στα νότια, τον Παγασητικό στα βόρεια, το Αιγαίο στα ανατολικά, και είναι ξακουστό για τη ναυτική και σπογγαλιευτική του παράδοση, με τον νησιωτικό του χαρακτήρα και “αέρα” να το κάνουν να διαφέρει έντονα από τα υπόλοιπα χωριά του Πηλίου.

Θα πάτε για:

– Τη συγκλονιστική θέα σχεδόν 360 μοιρών, σε υψόμετρο 450 μέτρων.

– Τα πυργόσπιτα των παλιών καπεταναίων, που ξεχωρίζουν στο πυκνοχτισμένο χωριό που χτίστηκε σε μορφή κάστρου ώστε να αμύνονται οι κάτοικοι στις επιθέσεις των πειρατών.

– Την εκκλησία της Αγίας Τριάδας όπου βρίσκεται ο λεγόμενος “θρόνος του Ναπολέοντα”. Όντως περί θρόνου πρόκειται και κατασκευάστηκε κάποτε στη Βαρκελώνη εν όψει μιας επίσκεψης του στρατηλάτη που ακυρώθηκε. Η κατασκευή βγήκε στο σφυρί και την τσίμπησαν με τίμημα λίγο σιτάρι κάποιοι “γάτοι” Τρικεριώτες πλοίαρχοι στις αρχές του 19ου αιώνα.

– Το επίνειο του χωριού, την πανέμορφη Αγία Κυριακή, για αχαλίνωτη, πρωτοκλασάτη ψαροφαγία.

– Το Παλαιό Τρίκερι, ένα λιλιπούτειο νησί με 20 κατοίκους το χειμώνα, όπου θα φτάσετε σε λίγα μόλις λεπτά με θαλάσσιο ταξί, για να φάτε φρέσκα ψάρια, να επισκεφτείτε το καστρομοναστήρι της Παναγίας και να αποτίνετε φόρο τιμής στις 5000 αριστερές αγωνίστριες που εξορίστηκαν εκεί κατά τον εμφύλιο. Σεβασμός.

Σταγιάτες

Με δυο λόγια: Σε υψόμετρο 340μ., με τρομερή θέα από την πλατεία του χωριού, οι Σταγιάτες αν και απέχουν μόλις 11 χλμ. από τον Βόλο, είναι για τους επισκέπτεςένα από τα πιο καλοκρυμμένα μυστικά του Πηλίου.

Θα πάτε για:

– Την αμόλυντη, από τον τουρισμό, καθημερινότητα του χωριού.

– Την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική και τα πλακόστρωτα καλντερίμια.

– Την επική κρεατοφαγία στις ταβέρνες του – άλλωστε μια φορά κι έναν καιρό οι Σταγιάτες ήταν ξακουστές για τις εξαγωγές λουκάνικων σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό.

– Τα γάργαρα, πεντακάθαρα νερά που κυλάνε από τις πηγές του χωριού. Κάποτε οι Βολιώτες πήγαιναν κάθε βδομάδα ως εκεί οδικώς, και γέμιζαν το πορτμπαγκάζ με μπιτόνια γεμάτα νερό-κρύσταλλο. Σήμερα αυτό το νερό αποτελεί πεδίο διαμάχης ανάμεσα στον Αχιλλέα Μπέο, τον δήμαρχο Βόλου που φημίζεται για την εκφραστική νηφαλιότητά του (#not) που θέλει να το εκμεταλλευτεί οικονομικά, και τους ανένδοτους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι έχουν στο πλευρό τους και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που πια ζει εκεί.

Μηλιές

Με δυο λόγια: Ένα από τα πιο όμορφα, γραφικά και πολυσύχναστα χωριά του Πηλίου. Τα μισά από τα ζευγάρια που θέλουν να ρομαντζάρουν σε αυτό το βουνό, καταλήγουν εδώ, στον τελικό προορισμό του περίφημου Μουτζούρη, το τρενάκι του Πηλίου.

Θα πάτε για:

– Την αυθεντική, βγαλμένη από καρτ ποστάλ, πηλιορείτικη αρχιτεκτονική.

-Τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Μηλεών, μία από τις παλαιότερες της Ελλάδας, που ιδρύθηκε το 1814 από τους ντόπιους Άνθιμο Γαζή, Γρηγόριο Κωνσταντά και Δανιήλ Φιλιππίδη (προς τιμήν τους έχουν πάρει το όνομά τους δρόμοι του Βόλου), τρεις υπέρμαχους του Διαφωτισμού. Εξ ου και έδωσαν στη βιβλιοθήκη το όνομα «Ψυχής Άκος», δηλαδή θεραπεία ψυχής.

– Την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που χτίστηκε το 1741, όταν ακόμη η Τουρκοκρατία καλά κρατούσε. Γι’ αυτό και το κτίσμα δεν έχει θρησκευτικά σύμβολα, ούτε καμπαναριό.

– Το σταθμό που αποτελεί το τέλος της διαδρομής που ξεκινά το τρενάκι του Πηλίου από τα Άνω Λεχώνια. Σίγουρα ο πιο όμορφος και μάλλον ο πιο πολυφωτογραφημένος σιδηροδρομικός σταθμός της Ελλάδας.

– Τα λικέρ στο “Άννα, να ένα μήλο” της Τάνιας Τσανακλίδου.

Κεραμίδι

Με δυο λόγια: Το βορειότερο χωριό του Πηλίου είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά και ταυτόχρονα πιο παραδοσιακά χωριά του μαγικού βουνού, με ιστορία που ξεκινά από τον 16ο αιώνα. Είναι το δεύτερο, μετά τη Μακρινίτσα, μπαλκόνι του Πηλίου, με θέα από την άλλη μεριά όμως, στο Αιγαίο.

Θα πάτε για:

– Το αραλίκι στην πλατεία “Αλωνάκι” ή Λέοντος Μελά όπως αναφέρει η ταμπέλα, κάτω από τα θεόρατα πλατάνια-σήμα κατατεθέν του Πηλίου.

– Την ησυχία που επιβάλλει το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα δεν μπαίνουν μέσα στο χωριό. Μάλιστα, οι ντόπιοι επιμένουν ότι μέχρι το 1950 ο τόπος τους ήταν τόσο off road που δεν υπήρχε σύνδεση με το χωριό από τη στεριά, παρά μόνο από τη θάλασσα, δηλαδή το επίνειό του που είναι το Καμάρι.

– Την αίσθηση μιας επιλογής κόντρα στην καθεστηκυία τάξη, αρχής γενομένης από τη ζόρικη διαδρομή από τον Βόλο, η οποία όμως οδηγεί σε ένα χωριό που παραδοσιακά το απολαμβάνουν οι happy few.

Τσαγκαράδα

Με δυο λόγια: Με διαφορά το πιο κοσμοπολίτικο και μάλλον το πιο λαοφιλές χωριό του Πηλίου, μοιάζει με παζλ τεσσάρων συνοικιών, κάθε μία από τις οποίες θα μπορούσε να αποτελεί μόνη της ένα μικρό χωριό. Δεν είναι τυχαίο ότι η κάθε συνοικία έχει τον δικό της πολιούχο, το δικό της πανηγύρι και πάει λέγοντας.

Θα πάτε για:

– Τον πλάτανο που βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή, ένα από τα γηραιότερα δέντρα της Ελλάδος – υπολογίζεται ότι είναι 1000 ετών και βάλε.

– Την ιππασία, σε συνεννόηση με τους ιθύνοντες της μικρής φάρμας που υπάρχει στην περιοχή.

– Το τριπάκι της πεζοπορίας, είτε κάνοντας το γύρο του χωρισμένου σε τέσσερις αυτόνομους μαχαλάδες χωριού, είτε φτάνοντας μέχρι τη Νταμούχαρη (το παραθαλάσσιο αριστούργημα που έγινε mainstream από το Mamma Mia) και τη Φακίστρα (μία από τις δύο πιο vira παραλίες του Πηλίου – καμία Ταϋλάνδη).

– Το καλό φαγητό (ειδικά μετά από τόση πεζοπορία…) σε ένα από τα ουκ ολίγα ταβερνάκια και εστιατόρια του χωριού. Τα γαστρονομικά σκήπτρα κρατάει ο Δειπνοσοφιστής. Θα μας θυμηθείτε.

Πινακάτες

Με δυο λόγια: Ίσως το πιο καλοδιατηρημένο αρχιτεκτονικά χωριό στο Πήλιο, έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός από το 1979, και παραμένει “κρυμμένο διαμάντι”.

Θα πάτε για:

– Το περπάτημα στα εκκωφαντικά…ήσυχα στενά που διακλαδώνονται με αφετηρία την πλατεία με -μαντέψτε- τον θηριώδη πλάτανο που έχει 500 χρόνια στις πλάτες του.

– Το πέταγμα μέχρι τις γειτονικές Μηλιές ή τη Βυζίτσα, χωριά που, μπροστά στις απολύτως γαλήνιες Πινακάτες, φαντάζουν πλημμυρισμένα από ορδές τουριστών (δεν είναι, μην ανησυχείτε).

– Την ονειροπόληση σχετικά με ποιο από τα παλιά σπίτια θα αναπαλαιώνατε για να ζήσετε μόνιμα εκεί (σε μια άλλη ζωή, δεν πειράζει).