Βασιλική Τρουφάκου: “Γιατί να πρέπει να στοιβάζονται οι άνθρωποι στη Μόρια; Υπάρχει χώρος”

Δεν ξέρω τι σε πρωτοκερδίζει όταν τη συναντάς: Τα φωτεινά γαλάζια μάτια, το πλατύ χαμόγελο και η ενέργεια που βγάζει (ακόμα και εάν έχει γύρισμα δέκα ωρών και μετά θεατρική πρόβα) ή αμεσότητά της που σπάει αμέσως τον πάγο. Ήθελα να ξεδιαλύνω το μυστήριο της Βασιλικής Τρουφάκου που από τη μία έχει την ιδιότητα του “χύμα” κοριτσιού της διπλανής πόρτας με το κινηματογραφικό πρόσωπο -που μοιάζει να μην ξέρει πόσο γοητευτική είναι- και από την άλλη είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και πρωταγωνίστρια τηλεοπτικών επιτυχιών και θεατρικών διαμαντιών (ενδεικτικά να αναφέρω τις παραστάσεις “Ο ήχος του όπλου”, “Η παρέλαση”, “Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις”, “Έντα Γκάμπλερ”, ‘Έρωτες και θρήνοι γυναικών”, “Φυλές”, “Γιούγκερμαν”).

Βρεθήκαμε σε ένα καφέ στα Εξάρχεια. Τη ρώτησα αν γραφόταν ποτέ κάποιο έργο για αυτή, πώς θα ήθελε να το τιτλοφορήσουν. Δίστασε, δεν είναι κάτι που είχε σκεφτεί, ούτε θεωρεί ιδιαίτερα πιθανό και γελώντας μου απάντησε: «Προσπάθησα». Σίγουρα θα ‘θελε να την υποδυθεί η Κέιτ Γουίνσλετ που της έχει αδυναμία. Η συνέντευξη ξεκίνησε με τη διήγηση του πρώτου κεφαλαίου του «Προσπάθησα»…

Τα πρώτα χρόνια

«Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Ήμουν ένα ήρεμο και χαρούμενο παιδί. Δεν θυμάμαι να έχω συγκρούσεις μέσα μου ή έξω, έχω ωραίες αναμνήσεις. Δεν αγοροκόριτσο, ούτε και “πριγκίπισσα” ή μη μου άπτου. Είχα μια ωραία ζωντάνια και ενεργητικότητα. Εξωστρεφής, μου άρεσε η επικοινωνία και καλή μαθήτρια γιατί έτσι έμαθα – να διαβάζω όλο μου το μάθημα και αυτό απέδιδε. Νομίζω αυτό με τους καλούς μαθητές έχει να κάνει πιο πολύ με το να μη χάσεις επεισόδια. Τις πανελλήνιες δεν τις θυμάμαι σαν κάτι “τεράστιο”. Είχα απόλυτη αδιαφορία στο να συμπληρώσω το μηχανογραφικό μου γιατί είχα καταλάβει ότι ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική.

Κομβική στιγμή για μένα ήταν ένα μάθημα Γεωλογίας στο Πολυτεχνείο – συζητούσαμε για εδάφη και πρανή και αναρωτήθηκα “τι κάνω εγώ εδώ;”

Πέρασα στο Πολυτεχνείο και κομβική στιγμή για μένα ήταν ένα μάθημα Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο, όπου συζητούσαμε για εδάφη και πρανή και αναρωτήθηκα “τι κάνω εγώ εδώ;”. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο και την επόμενη χρονιά πέρασα στο Εθνικό. Πρώτη μου παράσταση ήταν η “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” το 2009 από το Εθνικό Θέατρο. Πρώτη φορά στην κάμερα πρέπει να ήταν η συμμετοχή μου σε ένα επεισόδιο στην “Εργαζομένη Γυναίκα” με την Ελένη Ράντου.»

Κεφάλαιο 2: Επιθυμία, ρόλοι και ανισότητα

Εκείνο που οφείλεις να της αναγνωρίσεις είναι ότι έχει παίξει μια μεγάλη γκάμα ρόλων σε όλα τα είδη του θεάτρου, από “Rocky Horror Show” και “Grease” μέχρι την “Τζίνα Ντέιβις”, τον “Γιούγκερμαν”, την “Αντιγόνη”. Ρόλοι που είτε μικροί είτε πρωταγωνιστικοί ξεχώρισαν γιατί άφησε σε καθέναν το στίγμα της. Μου εξηγεί πώς επιλέγει τις δουλειές και πότε λέει “ναι” πριν καν διαβάσει κείμενο: «Η επιθυμία είναι ένας μεγάλος δείκτης. Υπάρχουν κάποιες δουλειές που ξέρεις εξαρχής ότι θες να τις κάνεις. Η πιο πρόσφατη ήταν όταν ήρθε η Ιόλη Ανδρεάδη και μου είπε ότι θέλει να κάνουμε την “Ελένη” για το Φεστιβάλ Φιλίππων. Όπως υπάρχουν φυσικά και κατευθείαν “όχι”. Στις υπόλοιπες τα ζυγίζω. Προσπαθώ με την εμπειρία μου χρόνο με τον χρόνο να κάνω καλές επιλογές που πληρούν κάποια κριτήρια, είτε καλλιτεχνικά είτε πρακτικά και οικονομικά. Είναι πολύ σημαντικό να μη φοβάσαι κάτι που μπορεί να φανεί δύσκολο ή και λίγο για διάφορους λόγους και να αφήνεις το ένστικτό σου να σε οδηγεί.

Ακόμα και ο ρόλος να μην είναι ο πιο μεγάλος ή ο πιο ουσιώδης στην πρώτη ανάγνωση του έργου, αλλά αν εμπιστεύομαι τη συνεργασία θα βγει κάτι πολύ καλό. Πολλές φορές πράγματα που δεν τα περίμενες έρχονται και κουμπώνουν τέλεια. Και υπάρχουν άλλες συνεργασίες που πας και αφήνεις πράγματα και ξεκινάς με όνειρα χίλια και καταλήγεις να το μετανιώνεις. Έχει ρίσκο αυτή η δουλεία. Σίγουρα θα φας τα μούτρα σου αλλά αν ακούς το ένστικτό σου ξέρεις ότι ακόμα και αν κάτι δεν πάει καλά, υπήρχαν λόγοι πολύ συγκεκριμμένοι που σε οδήγησαν εκεί και ότι είσαι sane. Αν βλέπεις παντού τα εμπόδια δεν νομίζω ότι μπορείς να βγάλεις άκρη. Δεν ξέρω πώς μπορείς να βγάλεις άκρη χωρίς το ένστικτό σου σε αυτήν τη δουλειά – είναι μικρά τα μεγέθη της επιτυχίας, της αποτυχίας, της οικονομίας στην Ελλάδα.»

Ως προς τη μέθοδό της, επιλέγει τον διάλογο: «Είμαι πολύ δεκτική και συνεργάσιμη στο να κάνω αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης ή η σκηνοθέτιδα. Θα ήταν ένας μικρός θάνατος για έναν ηθοποιό να μη συνεργάζεται, να μην παίρνει κάτι από τον άλλο. Αν κάτσω σε ένα τραπέζι με έναν άνθρωπο και δεν έχει κάτι να μου πει, είναι χαμένη ώρα. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τη δουλειά: Πρέπει να πλάσεις κάτι. Ιδίατερα ένας ηθοποιός που δουλεύει πάνω σε κάτι που έχει οραματιστεί ένας άνθρωπος. Και νιώθω ότι και εμπιστεύομαι και με εμπιστεύονται αλλά και πηγαίνω προς τα εκεί που θέλουν όσο μακριά και αν είναι. Αν τύχει να επιμείνω σε κάτι, θα είναι σε αυτό που νομίζω ότι μπορεί να γίνει καλύτερο. Και πολλές φορές μπορεί να είναι πράγματα πολύ μικρά αλλά να τα νιώσεις τέραστια. Έτσι όμως δεν είναι και στον έρωτα; Kάτι πολύ μικρό είναι για σένα ο κόσμος εκείνη την ημέρα.»

Μένω στο πρακτικό μέρος και τη ρωτάω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σαν ηθοποιός σήμερα. «Ζήτα μου να σφουγγαρίσω τη θάλασσα καλύτερα. Είναι πολλές οι δυσκολίες. Οι γυνακείοι ρόλοι είναι πολύ λίγοι και οι γυναίκες ηθοποιοί πολλές και κατά τη γνώμη μου πολύ πιο ικανές σε μερικές περιπτώσεις από τους άντρες. Υπάρχει πολύ υψηλό επίπεδο. Άμα γίνει μια έρευνα στο τι ανεβαίνει στα θέατρα και στα φεστιβάλ, νομιζω θα φανεί στα νούμερα πόσο λιγότεροι γυναικείοι ρόλοι υπάρχουν, ειδικά στη δική μου ηλικιακή κατηγορία.»

Δεν υπάρχει αρκετό diversity στην Ελλάδα. Πρέπει να γραφτούν περισσότεροι γυναικείοι ρόλοι και να ανεβαίνουν παραστάσεις που να αφορούν

«Δεν υπάρχει αρκετό diversity. Ακόμη και Μήδεια ή Λυσιστράτη έχουμε δει αντρικές διανομές, ενώ αντίστοιχο παράδειγμα είναι μόνο ο Άμλετ που είχε ανεβάσει η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη το 2003. Αυτό δεν συζητούν και στο Χόλιγουντ; Πρέπει να γραφτούν περισσότεροι γυναικείοι ρόλοι και να ανεβαίνουν παραστάσεις που να αφορούν. Στη Σάουμπινε το 2017 είδα τον Καλιγούλα ανεβασμένο από γυναίκα. Εδώ δεν πιστεύω ότι θα γίνει κάτι τέτοιο στα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει η σκέψη.»

«Είναι πολύ υψηλός ο ανταγωνισμός. Η κατάσταση εδώ στη δουλειά είναι ανησυχητική: Eίμαστε χωρίς συμβάσεις και στο έλεος της προσωπικής διαπραγμάτευσης του καθενός. Δεν έχουμε νομική κάλυψη, αν ακυρωθεί κάτι δεν ξέρεις αν θα πληρωθείς. Είναι αρένα, μια άγρια κατάσταση. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σιγά σιγά με τις διάφορες διεργασίες που γίνονται με την πρωτοβουλία Support Art Workers που ξεκίνησε πριν λίγους μήνες και συνεχίζει. Πρέπει να μπει μια ραχοκοκαλιά σε αυτό το πράγμα για να μείνει η δουλειά αυτή επάγγελμα και όχι χόμπι. Εγώ θα σηκωθώ αύριο το πρωί να οδηγήσω μια ώρα μέχρι τα Σπάτα να κάνω 10 ώρες γύρισμα και μετά θα γυρίσω για να κάνω τέσσερις ώρες πρόβα στο θέατρο. Και μετά θα γυρίσω σπίτι και θα διαβάσω τα λόγια μου για την επόμενη ημέρα. Αυτή είναι η δουλειά. Και σε όποιον το λέω, μου απαντά “να λες και ευχαριστώ που έχεις δουλειά”.»

Κεφάλαιο 3: Lockdown και επόμενη μέρα

Η συζήτηση αναπόφευκτα έρχεται στην νέα πραγματικότητα, το lockdown και την επόμενη ημέρα (που δεν είναι ακόμη εδώ).  «Το lockdown έπεσε σε μια περίοδο που εγώ δούλευα επτά ημέρες την εβδομάδα. Στην αρχή ξεκουράστηκα και το πήρα πολύ ελαφρά τη καρδία. Το ευχαριστήθηκα τολμώ να πω, μαγείρεψα πολύ, μίλησα στο τηλέφωνο πολύ, συνταντούσα δύο ανθρώπους όλους και όλους. Δεν είδα πολύ οθόνη. Κάποιες παραστάσεις μόνο, την “Κλυταιμνήστρα” της φοβερής Γεωργίας Μαυραγάννη, το “Ηλέκτρα / Ορέστης του Ίβο βαν Χόβε, το “Jesus Christ Superstar” του Βερχόφεν. Είδα και δικές μου, τις “Φυλές” και τον “Ήχο του όπλου”. Δεν φανταζόμουν τη διάρκεια και την έκταση που θα έπαιρνε όλο αυτό παγκοσμίως. Όταν σταματήσαμε από τον “Γιούγκερμαν” πίστευα (θα επιστρέψουμε σε) μία δυο εβδομάδες. Το lockdown δεν έληξε ποτέ νομίζω: Για εμάς τους ηθοποιούς το lockdown σίγουρα δεν έχει λήξει. Νέα μέτρα ανακοινώνονται συνεχώς, δεν ξέρουμε με τι συνθήκες θα ανοίξουμε και εάν θα ανοίξουμε. Προς το παρόν όλα είναι κινούμενη άμμος, σύντομα θα δούμε πώς και αν θα ισορροπήσουν τα πράγματα».

Για εμάς τους ηθοποιούς το lockdown δεν έχει λήξει ακόμη

«Αν επιτρέψουν τα νέα μέτρα για τον κορονοϊό να υπάρξει σεζόν – μετά από μια σύντομη επιστροφή στον Γιούγκερμαν θα είμαι στην παράσταση “Ξυπόλητοι στο Πάρκο” σε σκηνοθεσία Ρέινα Εσκενάζυ. Όταν διάβασα το κείμενο, σκέφτηκα ότι θα περάσω ωραία στις πρόβες, είναι τόσο χειμαρρώδης ο ρόλος και είναι καλοί όλοι οι ηθοποιοί που και να μη γίνει, θα έχω περάσει το διάστημα των προβών εξασκώντας τον εαυτό μου σε κάτι αξιόλογο, κάτι που αξίζει να το κάνω. Να δω τον ρυθμό της κομεντί, να δω επί σκηνής όλους αυτούς τους καλούς ηθοποιούς και αυτό το έργο που είναι τόσο ωραίο που είναι στον αφρό όλο το χιούμορ του και η ταχύτητά του και έχει και ουσία για τις ανθρώπινες σχέσεις,

Μιλά για το πώς μπαίνει ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου μέσα από πολύ πραγματικές καταστάσεις. Στο κέντρο της ιστορίας είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι, δύο άνθρωποι που είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες: Εκείνη έχει πολύ μεγάλη ορμή ζωής και ενθουσιασμό και εκείνος είναι πιο συγκρατημένος. Προσπαθούν να ισορροπήσουν γιατί θέλουν και οι δύο αυτή τη σχέση και μαζί τους βλέπουμε μια μητέρα, έναν γείτονα και ένα σπίτι που εμφανίζει συνεχώς προβλήματα.

Ετοιμάζει παράλληλα επιστροφή στην τηλεόραση: «Θα εμφανίζομαι στην καινούργια κωμική σειρά του ANT1 “Παρουσιάστε” σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου κα Μιχάλη Βογιατζάκη. Είναι πρωτότυπο ελληνικό σενάριο – που είναι πολύ σημαντικό αυτό – από τον Μάκη Πιτταρά. Είχα κάποια χρόνια να κάνω τηλεόραση και γύρισω με όλη μου την καρδιά. Υποδύομαι τη Φραντζέσκα, μια κοπέλα που έχει μαζί με τον αδερφό της μια ταβέρνα-πολυχώρο δίπλα από τα στρατόπεδα που τους άφησε κληρονομιά ο πατέρας τους. Οι δυο τους προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν τον χώρο αυτό χρυσορυχείο».

Περί έρωτα και πόνου

«Ο πόνος είναι κάτι που θα έρθει. Από απογοητεύσεις και ματαιώσεις προσωπικές, επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι βιώνουμε πόνο και απογοήτευση, υπάρχουν σαφώς πιο “τυχερές” ζωές και πιο “άτυχες”, δεν έχουμε όλοι το ίδιο μερίδιο. Αλλά δεν αποφεύγεται. Όλοι θα το ζήσουμε. Δεν πιστεύω ότι ένας υπάλληλος σε μια τράπεζα δεν βιώνει αντίστοιχες απογοητεύσεις με εμένα. Ίδιες, όλοι έχουμε τα βασικά χρώματα συναισθημάτων. Αλλά εγώ ως ηθοποιός έχω τη δυνατότητα δουλεύοντας πάνω σε έναν ρόλο να το ερευνήσω, να το ψάξω, να το απελευθερώσω να το εκφράσω, να παίξω μαζί του, ακόμη και να το χλευάσω.

Στους ανθρώπους υπάρχει φοβερή αμηχανία να διαχειριστούν όλη την παλέτα των συναισθημάτων

Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι τα τελευταία 40-50 χρόνια κάπως ο πόνος μπήκε στην ιδιωτική σφαίρα. Παλιά θα τραγούδουσαμε για κάθε τι που βιώναμε, για κάθε περίπτωση. Ξαφνικά είναι πιο περίεργο σήμερα να μοιραστείς τον πόνο σου, τη θλίψη σου. Βλέπεις τη φοβερή αμηχανία που έχουν οι άνθρωποι όταν ακούν κάτι δυσάρεστο από έναν φίλο τους πχ. Και λένε “έλα μη στεναχωριέσαι” ή “Άστο μωρέ ξέχνα το”. Προφανώς και “μη στεναχωριέσαι” αλλά μέχρι να περάσει το συναίσθημα, μοιράσου το, πες πώς νιώθεις και γιατί… Δεν πειράζει αν στεναχωρηθείς, είναι λογικό. Στους ανθρώπους υπάρχει φοβερή αμηχανία να διαχειριστούν όλη την παλέτα των συναισθημάτων. Έχουμε δυο-τρία κουμπιά όπως το “μπράβο” ή το “συγχαρητήρια” και μετά υπάρχει και αυτή η αμηχανία. Εκεί έχει σίγουρα κάνει καλό το θέατρο γιατί συνομιλείς και με αυτές τις περιοχές.»

«Είναι πολύ χρήσιμη και αξιόλογη εμπειρία όταν επιβιώνεις από κάτι δυσάρεστο και βρίσκεις τον δρόμο σου. Σου δημιουργεί μια αυτοπεποίθηση, αποκτάς άλλο μέτρο στα πράγματα όταν έχεις επιβιώσει από τη θλίψη, το πρόβλημά σου και το τραύμα. Οι δικές μου “ουλές” είναι της προσωπικής και οικογενειακής σφαίρας.»

Ως προς τον έρωτα, διακρίνει μια παραφιλολογία: «Δεν πέφτω με τα μούτρα στον έρωτα. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα κάνει πριν χρόνια με έναν πολύ καλό διευθυντή φωτογραφίας, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Μιλούσαμε για το διαζύγιό του και τον είχα ρωτήσει εάν ήθελαν και οι δύο να χωρίσουν. Μου απάντησε “τι θα πει αυτό. Άμα δεν θέλει ο ένας, τι σημαίνει θέλει ο άλλος;” Αυτό μου είχε ανάψει “λαμπάκι”.

Σίγουρα χρειαζεται χρόνος να χειριστείς τη ματαίωση αλλά από εκεί και πέρα κανένας άνθρωπος δεν έχει νόημα να ψάχνει κάτι που δεν έχει, αν δεν έχουν αντίκρυσμα τα συναισθήματά του. Πολλά στη ζωή μας είναι θέματα φιλοσοφίας. Υπάρχει μια παραφιλολογία στο πώς λειτουργεί ο έρωτας, πώς πονάει και πώς περνάει. Δεν είναι απαραίτητο να είναι έτσι. Δεν είναι υποχρεωτικό να πονέσει κάποιος ή τα πράγματα να είναι δύσκολα. Μπορεί να συμβεί αλλά μπορεί και όχι».

Από Λαρς Φον Τρίερ μέχρι Brad Mondo

Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ήθελα να κάνω ερωτήσεις τύπου “Amelie” όπως τις αποκαλώ, και αφορούν στις συνήθειες, τα γούστα και τις ενοχικές απολαύσεις μας, αυτά που μας ενοχλούν και μας αρέσουν. Ξεκινώ ζητώντας να μου πει μια είδηση που ξεχώρισε: «Το κάψιμο της Μόριας. Είναι τρομερό ρε παιδί μου. Πηγαίνεις διακοπές και βλέπεις όλα αυτά τα τοπία, τα άδεια από άνθρωπο και λες γιατί να μην υπάρχει μια θέση για τους ανθρώπους αυτούς; Γιατί να πρέπει να στιβάζονται; Είδα εικόνες που κοιμούνται στο οδόστρωμα. Το βρίσκω ακατανόητο, υπάρχει χώρος, Υπάρχουν τετραγωνικά μέτρα στη Γη. Δεν μπορεί να λέμε ότι δεν υπάρχει θέση στον ήλιο».

Είναι ακατανόητο οι άνθρωποι από τη Μόρια να κοιμούνται στο οδόστρωμα ή να στοιβάζονται στα ΚΥΤ. Υπάρχουν τετραγωνικά μέτρα στη Γη

Μια αστεία ιστορία από μια παράσταση: «Στην παράσταση “Φυλές” πρόπερσι θυμάμαι μια φορά που είχα κλείσει μεν το κινητό μου αλλά είχα ξεχάσει να απενεργοποιήσω ένα ξυπνητήρι επαναλαμβανόμενο. Το αστείο είναι ότι στο έργο υποδυόμουν μια φιλοξενούμενη κωφή. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί επί σκηνής δεν ήξεραν τι είναι αυτό που χτυπάει. Η μόνη που ήξερε ήμουν εγώ, η “κωφή” που φυσικά λόγω συνθήκης δεν μπορούσα να το ακούσω και να πάω μέσα στα παρασκήνια για να το κλείσω. Πρέπει να χτυπούσε για δέκα λεπτά. Κάποια στιγμή επινόησα ότι πρέπει να πάω στην τουαλέτα και το ‘κλεισα».

Party animal ή σπιτόγατα: «Νομίζω τίποτα από τα δύο. Χρειάζομαι να γυρίσω σπίτι, στο “κέντρο” μου αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που λέει “αχ πού να τρέχω τώρα”. Μου αρέσει και η ησυχία μου – όπου ησυχία σημαίνει ύπνος, όχι τηλέφωνα και πολλές κουβέντες – αλλά σίγουρα δεν είμαι ο τύπος που θα ξεχάσει να βγει για 15 μέρες για έναν καφέ ή ποτό.»

Μια ενοχική απόλαυση: «Γενικά είμαι υπέρ του φαγητού αλλά πολύ σπάνια θα αισθανθώ ενοχικά για αυτό. Το απολαμβάνω. Θα μπορούσα να πω ότι βλέπω πάρα πολλά βιντεάκια κομμωτικής στο Facebook, συγκεκριμένα ενός απίστευτου τύπου που λέγεται Brad Mondo που μπορεί να σχολιάζει γιατί πήγε χάλια το ντεκαπάζ της μίας ή το DIY κούρεμα της άλλης. Το αστείο είναι δεν ξέρω γιατί έχω δει όλα τα βιντεάκια του δεδομένου ότι δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα μαλλιά. Μα καθόλου. (γέλια) Δεν έχω εξήγηση, είναι μια παρόρμηση.»

Καταχρήσεις: «Δεν έχω κάνει. Είμαι ένας τυχερός άνθρωπος με την έννοια ότι οι καταχρήσεις δεν μου ενεργοποιούν κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Θεωρώ ότι εκεί είναι ένα “κλειδί” στους ανθρώπους που κάνουν καταχρήσεις, ότι αυτές τους ξεκλειδώνουν κάτι που δεν ξεκλειδώνει αλλιώς. Ευτυχώς δεν μου συμβαίνει αυτό. Σαφώς μπορεί να πιω κάτι παραπάνω μια βραδιά και να μου φέρει μια μεγαλύτερη ευθυμία, αλλά δεν είναι μια αίσθηση που δεν μπορώ να έχω αλλιώς. Και μου αρέσει πάντα το τόσο-όσο».

Ταινία ή σειρά που είδε και “ζήλεψε”: «Το “Unorthodox” στο Netflix, τρομερή παραγωγή. Και όλες οι ταινίες του Λαρς Φον Τρίερ, το πώς δουλεύει τους ηθοποιούς του, με τι ακρίβεια. Έχουν απόλυτη κατανόηση του τι συμβαίνει. Μου φαίνονται τόσο εναρμονισμένοι, είναι πλήρως προσηλωμένοι στη συνθήκη. Δεν υπάρχει τίποτα γενικό στην ερμηνεία τους».

Με ενοχλεί το “κλείσιμο” που έχουμε στην Ελλάδα ως προς την Τέχνη μας. Λειτουργούμε λίγο ιδρυματοποιημένα. Έχουμε δυσκολία να βγάλουμε πράγματα στο εξωτερικό

Τι σας ενοχλεί: «Το “κλείσιμο” που έχουμε στην Ελλάδα ως προς την Τέχνη μας. Λειτουργούμε λίγο ιδρυματοποιημένα. Έχουμε δυσκολία να βγάλουμε πράγματα στο εξωτερικό. Με ενοχλεί η κίνηση στους δρόμους, το Airbnb στη γειτονιά μου και που έχουν ανέβει τόσο πολύ τα ενοίκια. Και σίγουρα με ενοχλεί η αγένειια και ο ρατσισμός.»

Τι της αρέσει: «Η Αθήνα, το κέντρο, η γειτονιά μου. Παρά τις δυσκολίες θεωρώ είναι μια πολύ ωραία πόλη να ζει κανείς. Μου αρέσει η δουλειά μου όταν γίνεται καλά. Οι διακοπές, το ατελείωτο ελληνικό καλοκαίρι είναι ένα ευλογημένο δώρο. Και τα ταξίδια.»

Τι την εμπνέει: «Η καλοσύνη. Το να κάνει κάποιος το καλύτερο για τον άλλο».

Ξυπόλητοι στο Πάρκο

Ένα νιόπαντρο ερωτευμένο ζευγάρι, αντιμετωπίζει προβλήματα συμβίωσης με το που μπαίνει στο πρώτο του σπίτι. Σκληρή η καθημερινότητα δείχνει πως μπορεί να λειτουργήσει ισοπεδωτικά για τη σχέση. Παράλληλα, υπάρχει η μητέρα της κοπέλας που ζει έναν απροσδόκητο έρωτα με τον εκκεντρικό γείτονά τους – τον άνθρωπο – πουλί – που ζει στο δώμα της πολυκατοικίας.

Ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Νιλ Σάιμον στρέφει το βλέμμα του πάνω τους με τρυφερότητα και χιούμορ στο βραβευμένο με Τόνι έργο «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο». Παρακολουθεί τις δράσεις και τις συνέπειες των δράσεών τους, την ίδια την εξέλιξη των χαρακτήρων τους μέσα σε μία ημέρα και καταγράφοντας στιγμιότυπα ζωής πετυχαίνει κάτι σημαντικό: αποδεικνύει πως η πίστη και μόνο στην αγάπη είναι αρκετή για γεφυρώσει τις διαφορές.

Η τρυφερή κωμωδία του ’60 κάνει πρεμιέρα στις 15 Οκτωβρίου στο θέατρο Νέος Ακάδημος (από 15/10) από τη Ρέινα Εσκενάζυ με μια ποπ διάθεση. Στον ρόλο του συντηρητικού δικηγόρου Πωλ θα δούμε τον Αργύρη Αγγέλου και της Κόρι, της ανέμελης συζύγου του τη Βασιλική Τρουφάκου. Τον κύριο Βελάσκο, τον παράξενο ένοικο της σοφίτας θα υποδυθεί ο Άρης Λεμπεσόπουλος και το ρόλο της μητέρας της Κόρι η Ελένη Κρίτα. Σε ρόλο έκπληξη θα δούμε τον Ζερόμ Καλούτα.

Την μετάφραση υπογράφει ο Αντώνης Γαλέος, τα σκηνικά η Άση Δημητρολοπούλου, τα κοστούμια ο Μάριος Καραβασίλης, τους φωτισμούς η Μελίνα Μάσχα και τη μουσική/ενορχήστρωση ο Σταμάτης Γιατράκος.

Θέατρο Νέος Ακάδημος (Ακαδημίας & Ιπποκράτους 17, Μετρό Πανεπιστήμιο, τηλ: 210 3625119 & 210 0080900)

Πρεμιέρα την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου

Παραστάσεις: Τετάρτη με Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και Κυριακή στις 20.30

Προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ ή τηλεφωνικά στο 11876

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.