Οι ταινίες της εβδομάδας: Οι άγνωστοι Αθηναίοι κι ένας “Ακαταμάχητος” Τζον Στιούαρτ

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Οι Άγνωστοι Αθηναίοι

(Αγγελική Αντωνίου, 1ω16λ)

Ένα ντοκιμαντέρ για τα αδέσποτα σκυλιά μιας πρωτεύουσας και κατ’επέκταση για την ίδια αυτή πόλη μέσα από το βλέμμα τους και τις διαδρομές τους. Η Αγγελική Αντωνίου του “Eduard” κατέγραψε επί 6 χρόνια τη ζωή των σκύλων στο κέντρο της Αθήνας, μιας μοναδικής περίπτωσης μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης με τόσα πολλά αδέσποτα σκυλιά. Με πρωταγωνιστές τους αδέσποτους σκύλους, καταγράφει τη ζωή μιας πόλης πίσω από κάθε τουριστικό ή στερεοτυπικό της κομμάτι. Πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Ακαταμάχητος

*****

(“Irresistible”, Τζον Στιούαρτ, 1ω41λ)

Ένας πολιτικός σύμβουλος της παράταξης των Δημοκρατικών (Στιβ Καρέλ) προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του μετά την ήττα της Χίλαρι Κλίντον και, έχοντας σχεδόν χάσει κάθε ελπίδα, πετυχαίνει μια μέρα ένα viral βίντεο στο οποίο ένας Πεζοναύτης εν αποστρατεία (Κρις Κούπερ) σε μια μικρή, συντηρητική πόλη του Ουισκόνσιν, μιλάει παθιασμένα εναντίον των ξενοφοβικών νόμων και υπέρ της χαμένης πολιτικής και κοινωνικής ευγένειας και καλοσύνης. Ο σύμβουλος βλέπει στο πρόσωπο αυτού του άντρα την ευκαιρία οι Δημοκρατικοί να κερδίσουν την ενδοχώρα και ταξιδεύει στην πόλη του για να τον πείσει να κατέβει στις εκλογές με την παράταξή του.

Ο Τζον Στιούαρτ του “Daily Show” στη δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα παραδίδει μια ηθολογία πάνω στο πώς το θέατρο του πολιτικού συστήματος δεν νοιάζεται για κανέναν, Στην Πραγματικότητα, και πώς ο απλός λαός πρέπει να πάρει ξανά τη δύναμη στα χέρια του από τους επαγγελματίες παρατρεχάμενους της Ουάσινγκτον. Μια χαρά όλα αυτά μόνο που η παλιομοδίτική αφέλεια και ο υπεράνω τόνος που διαπερνά το φιλμ το κάνουν να φαίνεται σαν απολίθωμα μιας άλλης εποχής, αν όχι ενός άλλου αιώνα. Η ανάγκη για ανακατανομή του ελέγχου εξετάζεται μέσα από ένα εντελώς σχηματικό και αφελές πρίσμα (και μια εξωφρενική ανατροπή) δίχως καμία απολύτως αιχμή ή τόλμη. Η ταινία μιλάει στο θεατή με σηκωμένο φρύδι για μια ώρα εξηγώντας πως “όλοι ίδιοι είναι μωρέ” καταλήγοντας πως “εντάξει εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, αλλά απλά λέω”.

Και το κάνει μέσα από χοντροκομμένες στερεοτυπικές απεικονίσεις, άτεχνη και άχρωμη κινηματογράφηση και μια ρητορική  κάτι παραπάνω από προφανή- και κάτι παραπάνω από ξεπερασμένη. Ένα φιλμ εκτός πολιτικού τόπου και χρόνου, που διασώζεται μόνο όταν μοιράζονται την οθόνη οι Στιβ Καρέλ και Ρόουζ Μπερν (στο ρόλο της ρεπουμπλικάνας ανταγωνίστριάς του), υπερβολικά ταλαντούχοι κωμικοί ακόμα και όταν χαραμίζονται σε ρόλους σαν αυτούς.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ:

Οι Ζωές που δεν Έζησα

*****

(“The Roads not Taken”, Σάλι Πότερ, 1ω55λ)

Συγγραφέας που πάσχει από άνοια και η κόρη του, η οποία πασχίζει να κάνει τους άλλους ανθρώπους να δουν τον πατέρα της σαν αληθινό ανθρώπινο ον άξιο -ακόμα- της αγάπης των γύρω του, ζουν στη Νέα Υόρκη. Η ταινία ακολουθεί μια μέρα της ζωής τους καθώς σταδιακά αποχωριζόμαστε την αυστηρή πραγματικότητα και τη γραμμική αφήγηση, ακολουθώντας το πνεύμα του συγγραφέα σε άλλες, παράλληλες, υποθετικές(;) ζωές που δεν έζησε ή που θα μπορούσε να ζήσει ή που ίσως ζει σε μια άλλη, παράλληλη ύπαρξη. Η Σάλι Πότερ (“Orlando”, “The Party”) πειραματίζεται με εμφανή αγάπη για την ιστορία και τους ήρωές της, όμως το αποτέλεσμα είναι ατυχώς αποτυχημένο. Η ταινία δε βρίσκει ποτέ άγκυρα και ούτε αληθινό νόημα, διαλυμένη σε κομματάκια κάπου ανάμεσα στα αφηγηματικά της θραύσματα, με έναν άβολα κακό Χαβιέ Μπαρδέμ στο επίκεντρο.

Scooby Doo!

*****

(“Scoob!”, Τόνι Τσερβόνε, 1ω33λ)

 Ο Σκούμπι Ντου γνωρίζεται για πρώτη φορά με όλα τα μέλη της κλασικής του συντροφιάς, στο σήμερα. Μοντέρνα επαναφορά του γνωστού παιδικού, φτιαγμένη με ένα πανάσχημο πλαστικό ψηφιακό animation και με την όποια spooky γοητεία της κλασικής σειράς να απουσιάζει δίνοντας πάσα σε φτηνές ποπ αναφορές που σε σημεία προσεγγίζουν το παράλογο (Σάιμον Κάουελ;!;!).

«Greenland: Το Τελευταίο Καταφύγιο»

(“Greenland”, Ρικ Ρόμαν Γουό, 1ω59λ).

Κομήτης απειλή τη Γη κι ο Τζέραρντ Μπάτλερ προσπαθεί εναγωνίως να σώσει την οικογένειά του. Μια ακόμα τίμια “βήτα” περιπέτεια με τον Τζέραρντ Μπάτλερ, από τον σκηνοθέτη του “Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε”.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων

*****

(“Giulietta degli spiriti / Juliet of the Spirits”, Φεντερίκο Φελίνι, 2ω28λ, 1965)

Κυρία της υψηλής κοινωνίας υποπτεύεται πως ο σύζυγός της την απατά και, μην έχοντας αποκούμπι καθώς οι πάντες γύρω της είναι μάλλον υπερβολικά εγωκεντρικοί για να την βοηθήσουν, στρέφεται στη γειτόνισσά της η οποία διατηρεί σχέσεις με το μεταφυσικό, έχοντας μετατρέψει το σπίτι της σε επίγειο παράδεισο του έρωτα. Καθώς ο καθωσπρεπισμός του κοινωνικού της κύκλου και των αυστηρών κανόνων ηθικής του μεγαλώματός της έρχονται σε σύγκρουση με ένα νέο ξέφρενο κόσμο απόλαυσης και πνευμάτων, η Ιουλιέτα θα έρθει στη συνειδητοποίηση της αλήθειας για τον άντρας της- αλλά και για τον εαυτό της.

Με την αφορμή των 100 χρόνων από τη γέννηση του Φελίνι, η πρώτη του έγχρωμη ταινία παρουσιάζεται σε αποκατεστημένες κόπιες. Αυστηρά για τους φανς, η ταινία με πρωταγωνίστρια τη Τζουλιέτα Μασίνα μοιάζει με φελινικό όνειρο για προβλήματα πλουσίων εκτός κάθε κοινωνικής σύνδεσης, και ταυτόχρονα ένα εξαντλητικό οπτικοακουστικό παραλήρημα καλοδεχούμενο μεν, που φλερτάρει με την αυτοπαρωδία δε.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr