Σκηνοθέτης “Don’t Look Up”: Οι κυβερνήσεις έχουν ξεχειλίσει από βρώμικο χρήμα και πλέον δεν λύνουν κανένα πρόβλημα

Τελικά, θα βρεθεί το “Don’t Look Up” στον δρόμο των Όσκαρ; Όπως αναλύσαμε τις προάλλες, αυτή τη στιγμή δε μοιάζει τεράστιο φαβορί σε κάποια κατηγορία (αν και το πιστεύουμε πολύ ως πιθανό spoiler), όμως ασχέτως τι θα συμβεί με τα βραβεία, το σίγουρο είναι ένα: Η ταινία έχει καταφέρει να βρει το δρόμο της στη συνείδηση του κοινού και να γίνει ένα από τα πιο αγαπητά και πολυσυζητημένα φιλμ των τελευταίων χρόνων.

Οι λόγοι πολλοί, και πρόσφατα αναλύσαμε κάμποσους εξ αυτών. Ανάμεσά τους, οπωσδήποτε ξεχωρίζει ο οργισμένος τρόπος με τον οποίο η ταινία προσεγγίζει πολλά από τα πολιτικά και κοινωνικά συμπτώματα της σημερινής Δύσης. Αυτά τα σημεία αποτέλεσαν και κεντρικό σημείο συζήτησης πριν λίγες μέρες, όταν ο σκηνοθέτης Άνταμ ΜακΚέι (“The Big Short”) μίλησε για το φιλμ σε ένα πάνελ που διοργάνωσε το Variety ενόψει της φετινής οσκαρικής κούρσας.

Εμείς παρακολουθήσαμε το Q&A και σας μεταφέρουμε μερικά από τα κεντρικά σημεία για τα οποία μίλησε ο Άνταμ ΜακΚέι. Για τις κυβερνήσεις που δεν λύνουν προβλήματα εδώ και δεκαετίες, για το βρώμικο χρήμα, για την κρίση της κλιματικής αλλαγής, για το πώς έγραψε τον κεντρικό ρόλο για την Τζένιφερ Λόρενς, αλλά και για το πόσο σουρεαλιστικό ήταν το να βλέπει το τραγούδι Just Look Up να ερμηνεύεται σε ένα σόου σαν το “The Voice”.

***

Κλιματική κρίση, πανδημία και έλλειψη λύσεων

«Η ταινία γράφτηκε πριν την πανδημία, αλλά γεννήθηκε επειδή βλέπαμε σημάδια ότι οι θεσμοί ήδη δεν δουλεύουν σωστά, όταν έχει να κάνει με επίλυση προβλημάτων. Η Αμερική όπως κι άλλες χώρες, προχωράμε 10-20 χρόνια τώρα χωρίς να λύσουμε απολύτως κανένα πρόβλημα.

Ήταν τόσο περίεργο να κάνεις μια ταινία που ήταν μια τεράστια κόκκινη σημαία απέναντι στην μεγαλύτερη απειλή που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, και τότε μια άλλη απειλή να έρχεται όσο την ετοιμάζουμε. Που στο μεταξύ, κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν πως η πανδημία ίσως σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή.

Κι ύστερα απλά αρχίζεις να παρατηρείς όσο ο κόσμος αποσυντίθεται. Ανοίγουμε την τηλεόραση και, άσχετα από το τι ψηφίσαμε, νομίζω όλοι συμφωνούμε πως όταν ο Πρόεδρος ανέφερε την ιδέα του να καταπίνεις λευκαντικό για να αντιμετωπίσεις τον ιό, ήταν μια jump the shark στιγμή για την κουλτούρα μας».

Γελώντας με τη σύγχρονη τραγωδία μας

«Η ιδέα της ταινίας ήταν πως η μεγαλύτερη ιστορία όλων είναι η κλιματική κρίση και αναρωτιόμασταν: μπορούμε να γελάσουμε με αυτό; Να φτιάξουμε δηλαδή μια κωμωδία του παραλόγου, που αντικατοπτρίζει το πόσο παράλογο είναι να αγνοούμε αυτό το πρόβλημα; Μπορούμε να γελάσουμε με αυτό; Νιώθω πως το έχω ανάγκη! Έστειλα αυτή την ιδέα στον Νίκολας Μπριτέλ και μου απάντησε, «οπωσδήποτε!».

Το κρίσιμο σημείο για την ταινία ήταν όταν αποφασίσαμε ότι πρέπει να γελάμε, όταν αποφασίσαμε ότι θα είναι κωμωδία. Να αφήσουμε το κοινό να ξεδώσει. Αρίχαμε να παίζουμε την ταινία σε δοκιμαστικές προβολές και το κοινό φαινόταν πως το ήθελε τόσο πολύ, είχε τόση ανάγκη να γελάσει, ήταν πανέμορφο.

Η ισορροπία ήταν ότι θέλαμε να γελάσουμε, θέλαμε να περάσουμε καλά, αλλά θέλουμε να νιώσουμε και κάτι. Υπήρχε η σκηνή μετά τους τίτλους τέλους που πραγματικά μας έκανε να γελάσουμε. Είχαμε πολλές συζητήσεις για αυτές τις σκηνές, επειδή θα ακολουθούσαν μετά το δείπνο που κλείνει την ταινία. Δίνουν στον κόσμο κάτι γλυκό για μετά, μετά τη θλίψη, μετά το πένθος, τελειώνεις με αυτό το γέλιο. Αυτές οι τελικές σκηνές αποκαλύπτουν στην πραγματικότητα την αγωνία που είχαμε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, κάπου ανάμεσα στο γέλιο και στη θλίψη».

Όταν η Αριάνα Γκράντε τραγούδησε το “Just Look Up” στο “The Voice”

«Απλά είπα στον Νίκολας Μπριτέλ, «γράψε ένα τραγούδι για να σώσει την ανθρωπότητα». Η σκηνή που ο χαρακτήρας της Αριάνα Γκράντε τραγουδά αυτό το κομμάτι έχει να κάνει με το γεγονός πως οι κυβερνήσεις έχουν τόσο πολύ ξεχειλίσει από βρώμικο χρήμα, που πλέον δεν λύνουν κανένα από τα προβλήματα. Αλλά το ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε καλά ως κοινωνία είναι να στήσουμε μια φιλανθρωπική συναυλία.

Από τις πιο απολαυστικά, σκοτεινά ανατρεπτικές και ξεκαρδιστικές στιγμές που έχω ζήσει εδώ και 30 χρόνια που το κάνω αυτό, ήταν όταν η Αριάνα κι ο Kid Cudi τραγούδησαν αυτό το κομμάτι στο “The Voice”. Και τραγούδησαν και τους στίχους του τραγουδιού που λένε ότι «όλοι θα πεθάνουμε, ακούστε τους επιστήμονες»! Το φοβερό είναι φυσικά ότι όντως θα πεθάνουμε αν δεν ακούσουμε τους επιστήμονες.

Είναι φοβερό ότι η ίδια είναι τόσο μεγάλη ποπ δύναμη που οι ιδέες αυτές φιλτράρονται έτσι μέσα στο ποπ οικοσύστημα. Έστελνα μηνύματα σε φίλους, ρώταγα «το βλέπεις αυτό;;» Ότι ήταν η Αριάνα στο “The Voice” τραγουδώντας αυτό το κομμάτι;»

Ο ρόλος που γράφτηκε για την Τζένιφερ Λόρενς, και το all-star cast

«Από την αρχή ήξερα ότι ήθελα τη Τζένιφερ Λόρενς. Ο ρόλος γράφτηκε για αυτήν, κανείς δεν φτύνει φλογισμένη αλήθεια καλύτερα από αυτήν. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύεις πως είναι φύσει αδύνατον να πει ψέμματα, κι η οργισμένη της αλήθεια είναι τόσο απολαυστική. Αυτή ήταν η πρώτη που μπήκε στο καστ.

Μετά ήρθε η Μέριλ Στριπ και διαπιστώσαμε ότι όλοι οι ηθοποιοί ήθελαν να έρθουν στο πρότζεκτ γιατί θα βουτάγαμε στη μαύρη τρύπα της εποχής μας, γιατί θα ορμούσαμε με φόρα στο ερώτημα «τι στο διάολο γίνεται». Και θα το κάναμε με χιούμορ και παιχνιδιάρικα. Ήταν τόσοι οι ηθοποιοί που ήθελαν να πάρουν μέρος, γινόταν όλο και μεγαλύτερο, και πολλοί έφεραν και τους αυτοσχεδιασμούς τους, κάτι που ταίριαζε σε αυτή την ταινία.

Κανονικά δε θα ήθελα να έχω τόσους γνωστούς ηθοποιούς σε μια ταινία, αλλά είναι ένα έργο για την εποχή μας, είναι χτισμένο ώστε να αφορά το τέλος της βιώσιμης ατμόσφαιρας, την κουλτούρα της καταστροφής, τα κλικς, όλα αυτά. Οπότε είχε νόημα να έχουμε όλους αυτούς τους ηθοποιούς μες στο πρότζεκτ».

Ο ρόλος των δημοσιογράφων και της τηλεόρασης

«Είμαστε σε περίπλοκη θέση όσο αφορά την απεικόνιση των ειδήσεων. Νά’ναι καλά όσοι άνθρωποι δουλεύουν στη δημοσιογραφία, και η τηλεόραση είναι δύσκολη δουλειά, αλλά για να δανειστώ τα λόγια του Μάικλ Λιούις, «τα κίνητρα είναι όλα μπερδεμένα». Η έμφαση αυτή τη στιγμή είναι στο να κάνεις τον κόσμο να νιώθει καλά, να πουλάς διαφημιστικό χρόνο σε μια άνετη ατμόσφαιρα. Οπότε η εκπομπή της Κέιτ Μπλάνσετ και του Τάιλερ Πέρι είναι αμάλγαμα πολλών υπαρκτών ενημερωτικών σόου.

Αυτή η ιδέα πως πρέπει να είμαστε ζωηροί και θετικοί όλη την ώρα νομίζω πως είναι κάτι που έχει ξεμείνει από 20 χρόνια πριν. Αλλά δεν ζούμε πια σε αυτό τον κόσμο. Δουλεύει όμως αν θες να πουλήσεις διαφημιστικά! Ήταν φοβερό να βλέπω τον Τάιλερ και την Κέιτ να πιάνουν ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ αυτό τον τόνο, και βρήκαν μεταξύ τους μια χημεία τόσο τέλεια ενοχλητικά, σε σημείο που σου προκαλεί πονοκέφαλο. Μέσα σε 20 λεπτά λέω πως αυτό το σόου θα μπορούσε όντως να είναι στον αέρα. Και θα έσκιζε».

*Το “Don’t Look Up” στριμάρει τώρα στο Netflix.