ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ, Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΒΑΡΑΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟ ΝΤΕΦΙ

Η απόφαση του Εφετείου πριν από έναν χρόνο, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν ένα συλλογικό επιφώνημα ανακούφισης. Ακριβώς έτσι όπως αποτυπώνεται σε αυτό εδώ το βίντεο, από την στιγμή της ανακοίνωσης, που αποτελεί πια κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας και που μαζί με την συγκλονιστική κραυγή της Μάγδας Φύσσα έμοιαζαν να κλείνουν αυτή τη δεκαετή ανοιχτή πληγή που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα το σώμα της ελληνικής κοινωνίας και δημοκρατίας.

Υπήρξαν οι, μάλλον λίγοι, αφελείς που πίστεψαν ότι ξεμπερδέψαμε, ότι η πληγή επουλώθηκε. Υπήρξαν κι αρκετοί άλλοι που, ανεβασμένοι σε ένα μηδενιστικό βάθρο, ισοπέδωσαν την στιγμή, φροντίζοντας να υπενθυμίσουν ότι «ναι, αλλά ο Βελόπουλος, η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ κτλ.». Υποτιμώντας τη συμβολική και πρακτική αξία της συνθήκης: αφενός τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν από τα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα τηλεοπτικά παράθυρα πίσω από τα κάγκελα (βάζοντας στις λιγοστές αποσκευές τους κάθε πιθανό συνειρμό ήττας) κι αφετέρου διακόπηκε οριστικά η εξωφρενική περίοδος που μια εγκληματική οργάνωση είχε βουλευτική ασυλία και κρατική χρηματοδότηση.

Σχεδόν 365 μέρες μετά, έχοντας περάσει μια εβδομάδα που παρακολουθούμε τον χρυσαυγίτικο σπόρο να επανέρχεται ως τάγμα εφόδου ανηλίκων που βγάζει μαχαίρια στα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης ξέρουμε ότι με την απόφαση της 7ης Οκτωβρίου του 2020 μπήκε μια τελεία. Αλλά, δεν ήρθε το τέλος.

Κι αυτό επικυρώνεται απόλυτα από τον τρόπο που η ελληνική πολιτική σκηνή, τα ελληνικά media κι ένα μάλλον σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (τυφλωμένο από το φανατισμό, την πόλωση και την παραπληροφόρηση) ερμήνευσε τα γεγονότα.

Στην Σταυρούπολη προφανώς δεν υπήρξαν «επεισόδια», αλλά δολοφονικές επιθέσεις. Σαφώς δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα φυλλάδια των αντιφασιστών με τα μαχαίρια των κουκουλοφόρων. Ξεκάθαρα δεν είναι δύο μεριές από τις οποίες «τα παιδιά πρέπει να προστατευθούν» όπως σημειώνουν δήθεν ψύχραιμες φωνές επαναφέροντας την εκφυλισμένη θεωρία των δύο άκρων που τόσο κακό έκανε την περίοδο της Κρίσης.

Το πικρό συμπέρασμα είναι ότι, έχοντας μπει σε μια μάλλον παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, η Ακροδεξιά είναι ξανά αυτή που βαράει το ντέφι και όλοι οι υπόλοιποι χορεύουμε. Αυτή τη φορά η αφορμή για να ξανακάνει αισθητή την παρουσία της υπήρξε το αντιεμβολιαστικό κίνημα και οι συγκεντρώσεις του, αυτή τη φορά οι πρόθυμοι ακροατές στο σώμα της κυβέρνησης είναι περισσότεροι από ποτέ.

Η κυβέρνηση (αισθάνεται ότι) απειλείται αποκλειστικά από τα δεξιά. Κι εκεί, στο να διορθώσει τις διαρροές στα υδραυλικά της «γαλάζιας πολυκατοικίας», επικεντρώνεται ανερυθρίαστα η στρατηγική της. Το λένε οι δημοσκοπήσεις, το μαρτύρησε ο πρόσφατος ανασχηματισμός με το κακό ανέκδοτο της υπουργοποίησης Πλεύρη στο Υγείας και την ενίσχυση της Σαμαρικής πτέρυγας/επιρροής, το επιβεβαιώνει η αδιάφορη στάση χωρίς υποψία κυρώσεων π.χ. στην πρόσφατη αναδημοσίευση της λίστας με τα ονόματα των νηπίων από τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο ή στο Twitter κρέσεντο της Αφροδίτης Λατινοπούλου που δικαιολόγησε τις επιθέσεις στην Σταυρούπολη χωρίς κανείς, ούτε αυτή τη φορά, από τη ΝΔ να της βάλει κάποιο φρένο.

Αλλά, δεν είναι μόνο οι βουλευτές/πολιτευτές που έχουν επιλέξει να λειτουργούν ως «λαγοί» των ακροδεξιών θέσεων. Ακόμα και σε θεσμικό επίπεδο, η κυβέρνηση δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα. Η ανακοίνωση της υπουργού Κεραμέως για τα γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε κινήθηκε στο ύφος «δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα», ενώ ο υφυπουργός της, Άγγελος Συρίγος, έκρινε σκόπιμο να παρέμβει δημοσίως πριν λίγες μέρες για να μας ενημερώσει ότι «οι μη έχοντες ως μητρική γλώσσα την ελληνική δεν πρέπει να ξεπερνούν ένα συγκεκριμένο ποσοστό ανά τάξη, που κινείται γύρω στο 20%» σε ένα άρθρο που όσες φορές και να το διαβάσεις δεν γίνεται λιγότερο εξοργιστικό. Μέσα σε όλα αυτά, πέρασε στα ψιλά ότι ο νέος υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, ζήτησε την επανεξέταση της άρσης απαγόρευσης αιμοδοσίας για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Για να μην τον αδικούμε κιόλας, η συγκεκριμένη υπουργική απόφαση έπρεπε να έχει βγει εδώ και δύο χρόνια, αλλά η κυβέρνηση κωλυσιεργούσε ακόμα και χωρίς να έχει ακροδεξιό υπουργό.

Έναν χρόνο μετά την καταδίκη των νεοναζί, ο Ηλίας Κασιδιάρης έχει γίνει YouTuber μέσα από τη φυλακή (χωρίς να ιδρώνει κανείς για παραβίαση κανονισμών), η μεγαλειώδης απεργία πείνας του Γιάννη Λαγού κράτησε… 4 μέρες γιατί το άιτημά του (να μιλήσει στο Ευρωκοινοβούλιο) έγινε δεκτό χωρίς να γίνει εθνικό σίριαλ, ενω τρεις καταδικασθέντες (Αρβανίτης, Τσακανίκας, Παπαβασιλείου) έχουν ήδη αποφυλακιστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διστάζει να κάνει προοδευτική αντιπολίτευση εξαντλώντας τη μετριοπάθειά του ακριβώς εκεί που η ακροδεξιά κάνει πάρτι (π.χ. στο θέμα των κλειστών συνόρων και των pushbacks που κυριολεκτικά «ο κόσμος το’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»), ο Ανδρέας Λοβέρδος ονειρεύεται το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», ενώ ακόμα και οι πρόσφατες φωτογραφίες της Προέδρου της Δημοκρατίας στον φράχτη του Έβρου εντάσσονται στη μετατόπιση του πολιτικού μηνύματος ολοταχώς δεξιά.

Η Ακροδεξιά είναι έτοιμη για ένα ακόμα κοντινό της. Κι όλοι γύρω της προσπαθούν να χωθούν στο πλάνο…