ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ. Ο “ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΜ” ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς είναι ο πρωταγωνιστής του μεγαλύτερου ανθρωποκυνηγητού που εξαπέλυσε ποτέ η αστυνομία της Νέας Υόρκης. Από τον Ιούλιο του 1976 και για έναν χρόνο είχε αλλάξει τη ζωή της -ήδη πολύ προβληματικής- μεγαλούπολης, με τυχαίες εκτελέσεις που έκανε ως ‘Son of Sam’.

Σημείωση: αυτή ήταν η πρώτη υπόθεση στην ιστορία του παγκοσμίου Τύπου, κατά την οποία οι εφημερίδες δεν ενημέρωναν για τα γεγονότα, αλλά έγιναν αυτές που τα δημιουργούσαν.

Από τη σύλληψη του Μπέρκοβιτς έως το 2015, ένας δημοσιογράφος προσπαθούσε να πείσει πως ο καταδικασμένος για τα εγκλήματα δεν ήταν αυτός που υπέγραφε τα γράμματα προς τις αρχές ως ‘Son of Sam’. Όπως και ότι ο ‘γιος του Σαμ’ δεν ήταν άνθρωπος, αλλά σατανιστική αίρεση. Η έρευνα του Μόρι Τέρι έγινε εμμονή που τον ‘έφαγε’. Πέθανε το 2015 από καρδιακή ανακοπή.

Το ντοκιμαντέρ του Netflix με τίτλο ‘The Sons of Sam: A Descent Into Darkness’ αφηγείται στην ουσία, όσα έκανε ο Τέρι για να πείσει για την αλήθεια της δουλειάς του και τη σχέση του ‘Son of Sam’ με τον Τσαρλς Μάνσον. “Αν τα κατάφερε; Δεν μπορείς να πεις ότι δεν τα κατάφερε” ομολογεί ένας εκ των πρωταγωνιστών.

Στα τέσσερα επεισόδια, διάρκειας μιας ώρας το καθένα παρουσιάζεται η ζωή του Μπέρκοβιτς, των συνεργατών του, οι παραλείψεις, οι συγκαλύψεις και τα λάθη των αρχών και των media (σε εποχή που υπήρχαν οι Times, Post και Daily News μόνο και ο Ρούπερτ Μέρντοχ μόλις είχε αρχίσει να ‘χτίζει’ την αυτοκρατορία του). Γίνεται διάχυτη (σε αποπνικτικό βαθμό) η ανάγκη του Τέρι να πείσει τους πάντες για την αλήθεια στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του. Έξι χρόνια μετά το θάνατο του, η υπόθεση είναι ακόμα ανοιχτή. To 2017, στην πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση, έπειτα από μια δεκαετία ο Μπέρκοβιτς είπε πως δεν ήταν ο ‘Son of Sam’. Δεν επιβεβαίωσε ποτέ σχέση της αίρεσης, με εκείνη του Τσαρλς Μάνσον -για την οποία επίσης, προσπάθησε πολύ να πείσει ο Τέρι.

Για όλα υπήρχαν λόγοι. Θα τους δούμε εδώ. Κατ’ αρχάς, ας συστήσουμε τους πρωταγωνιστές.

Ποιος είναι ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς

Γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του 1953, στο Μπρούκλιν. Η -σερβιτόρα- μητέρα του λεγόταν Ελίζαμπεθ Μπρόντερ. Είχε παντρευτεί τον ιταλικής καταγωγής Τόνι Φάλκο το 1936. Το 1940 την εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα. Δέκα χρόνια μετά εκείνη έκανε σχέση με τον παντρεμένο, Τζόζεφ Κλάινμαν. Ήταν ο πατέρας του Ντέιβιντ. Δεν ήθελε ωστόσο, καμία ανάμειξη και έπεισε την Ελίζαμπεθ να δώσει τον μικρό για υιοθεσία, ενώ ήταν ακόμα λίγων ημερών.

Υιοθετήθηκε από τους Περλ και Νέιθαν Μπέρκοβιτς, oi οποίοι ζούσαν και εργάζονταν (είχαν κατάστημα λιανικής πώλησης με εργαλεία για μικρά βαλάντια) στο Μπρονξ. Του είχαν πει πως οι βιολογικοί του γονείς είχαν πεθάνει. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο (δεν μπορούσε να το εξηγήσει ως παιδί) αισθανόταν πολύ ένοχος. Και οργισμένος. Το εξέφραζε με μικροκλοπές και εμπρησμούς. Οι γονείς του τον πήγαν σε ψυχοθεραπευτή, για να τον βοηθήσουν. Έμαθαν πως το παιδί ήταν άνω του μετρίου, έξυπνο. Ήταν τόσο έξυπνο ώστε να έχει μεν, παραβατική συμπεριφορά (οι γείτονες τον περιέγραφαν ως κακομαθημένο, δύσκολο και bully), χωρίς να απειλεί αυτή την ελευθερία του.

Το πρώτο μεγάλο σοκ της ζωής του (που μπορούσε να αντιληφθεί) ήταν ο θάνατος της Περλ, από καρκίνο στο στήθος, όταν εκείνος ήταν 14 χρόνων.

Είχε χάσει τον μόνο άνθρωπο που λάτρευε. Δεν βοήθησε πως ο πατέρας του παντρεύτηκε αμέσως μια άλλη γυναίκα που δεν ήθελε να βλέπει ο Ντέιβιντ. Υποχρεώθηκε ωστόσο, να το κάνει έως το 1971 που τελείωσε το σχολείο. Ήταν 17 και κατετάγη στον στρατό που τον έστειλε στην Νότιο Κορέα. Απολύθηκε με τιμές το 1974. Τότε έμαθε πως η βιολογική του μητέρα είναι ζωντανή, όπως και όλες τις λεπτομέρειες της σύλληψης και της εγκατάλειψης του. Επιχείρησε να βρει την Ελίζαμπεθ. Την εντόπισε και σε μια σειρά επισκέψεων που της έκανε (είχε πει πως “ήταν πάντα αδιάφορη και απόμακρη”) έμαθε κάθε λεπτομέρεια αυτού που έγινε το μεγαλύτερο σοκ της ζωής του, κατά τους ψυχιάτρους. Από αυτά που σταματούν την ανάπτυξη ενός οργανισμού -σε όλα τα επίπεδα και κυρίως του συναισθήματος. Διέλυσε ό,τι ήξερε έως τότε ως ταυτότητα του. Δεν ήξερε πια, ποιος είναι.

Για το μόνο που ήταν βέβαιος ήταν ότι αφού τον είχε απορρίψει η ίδια του η μητέρα, θα τον απορρίπτουν εσαεί όλες οι γυναίκες. Δεν βοήθησε ιδιαίτερα ότι η Ελίζαμπεθ διέκοψε κάθε επαφή. Το έκανε ενώ πλησίαζαν τα Χριστούγεννα του 1975 -τότε που άρχισε τις δολοφονίες ο Μπέρκοβιτς. “Η έλλειψη αγάπης και συμπόνοιας από τον κόσμο είχε ως αποτέλεσμα να θέλει να πληγώσει τον κόσμο, όπως είχε πληγωθεί εκείνος”.

Λίγους μήνες νωρίτερα και για την ακρίβεια την άνοιξη του 1975, πήγε στo Bronx Community College, το οποίο παράτησε ένα χρόνο μετά. Εργάστηκε ως οδηγός εταιρίας ταξί και σε διάφορες άλλες δουλειές που δεν απαιτούσαν πτυχίο. Ενόσω ξεκίνησε τη δράση του ως εγκληματίας, ξεχώριζε τα γράμματα στο Ταχυδρομείο.

Ποιος ήταν ο Μόρι Τέρι

Εν συντομία, ήταν ένας δημοσιογράφος που αφιέρωσε 25 χρόνια από τη ζωή του για να πείσει πως ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς δεν ήταν ο ‘Son of Sam’, αλλά ένα από τα μέλη της σατανιστικής αίρεσης που δρούσε σε όλες τις ΗΠΑ. Λίγο πριν πεθάνει, το 2015 από καρδιακή ανεπάρκεια έστειλε τρεις τεράστιες κούτες στον Τζος Ζίμαν, τον παραγωγό και σκηνοθέτη του documentary που θα βρεις στο Netflix. Σε αυτά υπήρχαν όλα τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει στην έρευνα της ζωής του, μέχρι την τελευταία του πνοή. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Ζίμαν δεν τον πίστευε “ώσπου διάβασα ό,τι είχε βρει και χέστηκα πάνω μου”. Κατά τον Ζίμαν και όσων είπε στο Watch or Pass η επιλογή του Τέρι “να κάνει συμφωνία με το διάβολο και να πουλήσει τη ψυχή του στα tabloid, αφού ήταν τα μόνα που δημοσίευαν τα άρθρα του ‘πλήγωσε’ την εγκυρότητα της έρευνας του”. Έδωσε στις αρχές το ‘πάτημα’ που έψαχναν για να τον χαρακτηρίζουν ‘τρελό’, ώστε να μη χρειαστεί να ξανανοίξουν την υπόθεση και εκτεθούν ανεπανόρθωτα. “Από ένα σημείο και έπειτα είχε διαλύσει τις σχέσεις του και τη δουλειά του, που τελικά τον σκότωσε”, καταλήγει ο Ζίμαν.

Ο Τέρι εργαζόταν ως δημοσιογράφος στο περιοδικό της IBM. Έγραφε δηλαδή, άρθρα για την έρευνα και τα νέα προϊόντα της εταιρίας. “Ήθελα περισσότερα. Δεν ήξερα πως αυτό θα άλλαζε τη ζωή μου και την καριέρα μου για πάντα” λέει στο documentary. Ο γεννημένος σκεπτικιστικής, όπως τον χαρακτηρίζουν οι φίλοι του δεν δεχόταν να έχει απορίες. Και για αυτό ρωτούσε για τα πάντα. Σε βαθμό που γινόταν κουραστικός. “Ήταν η φύση του”. Ήταν βαθιά θρήσκος και άπαξ κάτι κέντριζε το ενδιαφέρον του, γραπωνόταν πάνω του έως ότου βρει όλες τις απαντήσεις.

Ήταν εξαιρετικός στα παζλ, τα κουίζ και τα κρυπτογραφημένα μηνύματα. Άνθρωπος των ‘ναι’ ή ‘όχι’. Του σωστού και του λάθους. Του δίκαιου και του αδίκου. Δεν κατανοούσε τα μεσοβέζικα. Επίσης, είχε απίστευτη μνήμη. Θυμόταν τα πάντα για ό,τι τον ενδιέφερε. Είτε ήταν η μουσική (θυμόταν τους συντελεστές, τις θέση στα charts και τη σειρά τους στα albums), είτε τα στατιστικά κάθε ενός εκ των New York Giants.

Πριν εργαστεί στο περιοδικό της IBM είχε δοκιμάσει να ασχοληθεί με το ρεπορτάζ, την εποχή που δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Έκανε τη δουλειά του (συνεντεύξεις, έρευνα) και έγραψε ένα άρθρο με όλα τα δεδομένα. Οι προϊστάμενοι του άλλαξαν όλο το κείμενο. Δεν ήθελαν αλήθειες, αλλά να μείνουν κρυφά κάποια πράγματα για να διαφυλαχθεί η όποια ηρεμία -και ισορροπία. Η αδελφή του λέει στο documentary πως αυτή η εξέλιξη έγινε ο λόγος που αποφάσισε να βρίσκει πάντα την αλήθεια, να αναζητά τη δικαιοσύνη, ό,τι και αν συμβαίνει γύρω του. Όσο και αν προσπαθούν να τον σταματήσουν.

Όταν άρχισαν τα ‘χτυπήματα’ του ανθρώπου που προσδιορίστηκε με γράμμα του σε εφημερίδα ως ‘Son of Sam’ τον συνεπήρε το μυστήριο που τον αφορούσε. Η αστυνομία δεν ήξερε αν είναι ένας ο ύποπτος ή πώς είναι καθώς τα σκίτσα δεν είχαν σχέση το ένα με το άλλο. Ενόσω 9.000.000 κάτοικοι της πόλης πανηγύριζαν τη σύλληψη του, ο Τέρι ένιωθε ‘άβολα’. Κάτι του ‘κλωτσούσε’ για τον τύπο που ζούσε κάποια μέτρα μακριά του -έμεναν στην ίδια γειτονιά.

“Σκέφτηκα πως δεν γίνεται να έκαναν λάθος όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες με τη δημιουργία των σκίτσων. Είχαν δημιουργηθεί έξι και οι αποκλίσεις ήταν τεράστιες”. Και εντάξει να μπερδέψεις το χρώμα των μαλλιών. Το ύψος ή το πόσο μεγάλη είναι η μύτη κάποιου (τα βασικά χαρακτηριστικά) δεν μπορείς να τα μπερδέψεις. Αποφάσισε λοιπόν, να ερευνήσει. Και να μην υποχωρήσει έως τη δικαίωση. Κάθε φορά που οι αρχές απέρριπταν το αίτημα του να ανοίξει ξανά ο φάκελος, ακολουθούσε άλλο lead και επέστρεφε δριμύτερος.

Πώς ξεκίνησε ο τρόμος

Το 1976 η Νέα Υόρκη ζούσε μεγάλη ύφεση και όσα συνεπάγονται αυτής την είχαν εξελίξει σε Fear City. Τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι είχαν δεχθεί επίθεση, είχαν γίνει θύμα ληστείας, βιασμού ή είχαν δολοφονηθεί. Δηλαδή, ένας στους 15 κατοίκους. Το έγκλημα υπήρχε παντού και σε όλες τις μορφές, με την πολιτεία να προχωρά σε απολύσεις 10.000 αστυνομικών, ώστε να βοηθηθεί η οικονομική κατάσταση. Στην ήδη ευάλωτη πόλη εμφανίστηκε και ένας που πυροβολούσε αδιακρίτως, τον Ιούλιο εκείνου του έτους. Σκότωσε μια 18χρονη κοπέλα, χωρίς προφανή λόγο, από αυτοκίνητο που ήταν εν κινήσει. Δεν ήταν κάτι που δεν συνέβαινε τότε. Οπότε δεν δόθηκε μεγάλη σημασία. Αυτό άλλαξε όταν δυο μέρες μετά τη μέρα των Ευχαριστιών έγινε άλλος τυχαίος πυροβολισμός, εναντίον δυο κοριτσιών (το ένα παρέλυσε). Τότε προέκυψε το πρώτο σκίτσο του υπόπτου. Το Γενάρη του 1977 έγινε επίθεση σε ζευγάρι, το οποίο ήταν μέσα σε σταθμευμένο αυτοκίνητο σε περιοχή γνωστή για ζευγάρια. Η 26χρονη γυναίκα πέθανε.

Μετά τα περιστατικά στο Κουίνς και το Μπρονξ, πέντε εβδομάδες αργότερα προέκυψε ένα στο Φόρεστ Χιλς -μια ήσυχη, οικογενειακή γειτονιά. Θύμα ήταν ένα 19χρονο κορίτσι. Προέκυψε νέο σκίτσο από μαρτυρίες αυτοπτών. Δεν είχε την παραμικρή σχέση με το πρώτο. Βρέθηκε σφαίρα, διαμετρήματος 0.44. Ήταν το όπλο που ευθυνόταν και για τις άλλες επιθέσεις. Ο ύποπτος χαρακτηρίστηκε από τα media ως ‘0.44 caliber killer’. Από τον Ιούλιο έως το Γενάρη είχε ‘χτυπήσει’ πέντε φορές. Τα σημεία των ραντεβού των νέων άδειασαν, ενώ οι κοπέλες που είχαν καστανά μαλλιά έως την πλάτη ή κουρεύονταν ή τα μάζευαν, όταν κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Αυτό δεν το έκαναν μετά τη δύση του ήλιου, καθώς δεν ήξεραν πού θα γίνει το επόμενο χτύπημα. Έγινε στο Μπρονξ, τον Απρίλιο.

Το γράμμα που άφησε για να αποκαλύψει ποιος είναι

Αυτήν τη φορά ο υπεύθυνος άφησε ένα γράμμα για τον αστυνομικό Tζο Μπορέλι που τον είχε αποκαλέσει ‘woman hater’. “Eίμαι βαθύτατα πληγωμένος που με αποκαλείς wemon hater (σ.σ. έγραψε wemon). Δεν είμαι. Είμαι τέρας. Ο ‘γιος του Σαμ’. Όταν ο πατέρας Σαμ μεθάει, γίνεται κακός και χτυπάει την οικογένεια του. Κάποιες φορές με δένει στο πίσω μέρος του σπιτιού. Άλλες με κλειδώνει στο γκαράζ. Ο Σαμ λατρεύει να πίνει αίμα. ‘Βγες έξω και σκότωσε’ με διατάζει ο πατέρας Σαμ. Πίσω από το σπίτι μας, κάποιοι αναπαύονται. Κυρίως νέοι, βιασμένοι και σφαγιασμένοι, ‘στραγγισμένοι’ από το αίμα. Μόνο κόκαλα. Ο μπαμπάς Σαμ με κρατά κλειδωμένο στη σοφίτα. Δεν μπορώ να βγω, αλλά κοιτώ από το παράθυρο και βλέπω τον κόσμο να περνάει. Νιώθω outsider. Είμαι σε άλλο μήκος κύματος από όλους τους άλλους. Προγραμματισμένος να σκοτώσω. Παρ’ όλα αυτά, για να με σταματήσετε, πρέπει να με σκοτώσετε. Προσοχή σε όλη την αστυνομία. Πυροβολήστε με για να με σκοτώσετε. Αλλιώς φύγετε από το δρόμο μου ή θα πεθάνετε.

Ο μπαμπάς Σαμ είναι γέρος τώρα. Χρειάζεται αίμα για να διατηρήσει τα νιάτα του. Είχε πολλά εμφράγματα. Πάρα πολλά. Μου λείπει η όμορφη πριγκίπισσα μου, περισσότερο από όλα. Αναπαύεται στο σπίτι μας με τις γυναίκες, αλλά θα την πάρω από εκεί σύντομα. Μου αρέσει να κυνηγώ. Να βγαίνω στους δρόμους και για ένα δίκαιο παιχνίδι -ένα νόστιμο κρέας. Οι γυναίκες στο Κουίνς είναι οι πιο όμορφες. Πρέπει να γίνω το νερό που πίνουν. Ζω για να κυνηγώ, για το αίμα του μπαμπά. Κύριε Μπορέλι δεν θέλω να σκοτώνω άλλο. Αλλά πρέπει να το κάνω για να τιμήσω τον πατέρα μου. Θέλω να κάνω έρωτα στον κόσμο. Αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν ανήκω σε αυτήν τη γη. Επιστρέψτε με στο χάος. Προς τους ανθρώπους του Κουίνς, σας αγαπώ. Θέλω να έχετε καλό Πάσχα. Να είναι ο Θεός μαζί σας σε αυτή και την επόμενη ζωή. Λέω αντίο για τώρα και καλό βράδυ. Αστυνομία, ας σας κυνηγούν οι επόμενες λέξεις μου. Θα επιστρέψω. Θα επιστρέψω. Yours in murder. Mr. Monster”.

Οι profilers έπιασαν δουλειά, εξηγώντας πως ο εγκληματίας έχει σεξουαλικές ανεπάρκειες, εξ ου και οι πυροβολισμοί είναι αντίστοιχοι οργασμών και το ρεβόλβερ ο φαλλός του. Οι ντετέκτιβ εξηγούσαν πως άφησε γράμμα “γιατί ήθελε να ακουστεί. Να εξηγήσει πως υπήρχε λόγος που έκανε ό,τι έκανε”. Δεν είχε διευκρινιστεί ποιος ήταν ο Σαμ -και ποιος ο γιος του.

Η εμπλοκή των media

Ο δημοσιογράφος της Daily News, Τζίμι Μπρέσλιν επιχείρησε να προκαλέσει την αντίδραση του -αγνώστου λοιπών στοιχείων- ‘Son of Sam’, με σειρά άρθρων μέσω των οποίων του ζητούσε να σταματήσει τις δολοφονίες. Ο εγκληματίας του απάντησε, μέσω γράμματος που του έστειλε στις 30/5 του 1977. Ο Μπρέσλιν πρώτα το δημοσίευσε και μετά το έδωσε στην αστυνομία. Ήταν η πρώτη φορά της παγκόσμιας ιστορίας του Τύπου που μέσο δημιουργούσε την είδηση. Δεν την μετέδιδε.

Το γράμμα ξεκινούσε ως εξής. “Γεια από τo ρείθρο της Νέας Υόρκης που είναι γεμάτος από κόπρανα σκύλων, εμετό, μπαγιάτικο κρασί, αίμα και ούρα. Γεια από το ρείθρο της Νέας Υόρκης που καταπίνει ό,τι ‘βγαίνει’ από τα φορτηγά. Γεια από τις ρωγμές στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης και από τα μυρμήγκια που ζουν σε αυτές και τρέφονται, με το αποξηραμένο αίμα των νεκρών που κατοικούν στις ρωγμές”. Αναφέρθηκε στο πρώτο του θύμα και ζήτησε να μην την ξεχάσει κανείς. “Ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι, αλλά ο Σαμ διψούσε και δεν με αφήνει να σταματήσω να σκοτώνω, πριν ξεδιψάσει”.

Έγραψε διάφορα ονόματα -ως παραπεμπτικά σε διαβολικές ψυχές. Ένα ήταν το John Wheaties. Κράτα το αυτό. Τόνισε πως δεν τον νοιάζει η δημοσιότητα, ενώ ευχαριστούσε το δημοσιογράφο για το ενδιαφέρον που έδειχνε για εκείνον. “Θα ήθελα επίσης, να πω ότι διαβάζω κάθε μέρα τη στήλη σας και τη βρίσκω αρκετά ενημερωτική”. Στο τέλος έγραψε “χωρίς να ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον, θα πω ‘αντίο’ και θα σας δω στην επόμενη δουλειά. Ή πρέπει να πω ότι θα δείτε το χειροτέχνημα μου στην επόμενη δουλειά μου; Να θυμάστε τη Λόρα. Ευχαριστώ. In their blood and from the gutter. Sam’s Creation”. Η έκδοση με το γράμμα πούλησε περισσότερα από 1.000.000 εφημερίδες.

Η ανάλυση του τρόπου γραφής του

Προφανώς και τα χειρόγραφα του δολοφόνου είχαν δοθεί σε γραφολόγους, μήπως και ανακαλύψουν κάποια χρήσιμη πληροφορία που θα βοηθούσε στον εντοπισμό και τη σύλληψη του. Οι ειδικοί είπαν πως ο τρόπος που ‘τραβούσε’ το R και το N, στο πρώτο γράμμα έδειχνε σημάδια σχιζοειδούς προσωπικότητας. Σε άλλο χειρόγραφο, όπου ‘άπλωνε’ τα γράμματα των λέξεων οι ειδικοί εξήγησαν πως αυτές οι αποστάσεις έδειχναν πως είναι μοναχικός τύπος. Το αργόσυρτο και έντονο στιλ του, ο τρόπος που ‘τραβούσε’ την κάθε μολυβιά και η αχρείαστη διαγραφή της λέξης ‘really’ υποδήλωναν πως έχει πρόβλημα με το να εκφράζεται και ότι έκρυβε πολύ πόνο μέσα του.

Οι γραφολόγοι είχαν καταλήξει στο ότι εμφάνιζε στοιχεία που συνδέονταν με γεμάτους οργή ανθρώπους, που έχουν πολλά ερωτηματικά ως προς το ποιοι είναι και καταφεύγουν στις βίαιες πράξεις για να μπορούν να νιώσουν κάτι. Ο Μπέρκοβιτς ήθελε να κάνει τη διαφορά -σύμφωνα πάντα με τους επιστήμονες-, αλλά του έλειπαν οι ικανότητες που χρειάζονται για να το κάνει με σωστό τρόπο. Στα γράμματα του πάντα αποκαλυπτόταν μια αποθάρρυνση, μια διστακτικότητα και ένας φόβος για την ώρα της κρίσης, μολονότι οι λέξεις που χρησιμοποιούσε είχαν ως στόχο να προκαλέσουν φόβο σε όλες τις γυναίκες της Νέας Υόρκης. Το 2017 παραδέχθηκε ότι “ένιωθα πως κάνω κάτι, για να καλμάρω το διάβολο”.

Μια κλήση οδήγησε στη σύλληψη του Μπέρκοβιτς

O serial killer ‘χτύπησε’ για πρώτη φορά στο Μπρούκλιν στις 31/7 του 1977 -θύμα για πρώτη φορά ήταν μια ξανθιά γυναίκα-, ένα χρόνο και δυο μέρες μετά το θάνατο του -και ενώ όλος ο πληθυσμός της Νέας Υόρκης απαιτούσε τη σύλληψη του. Οι αρχές έλεγαν πως αυτή δεν θα μπορούσε παρά να είναι προϊόν λάθος ή/και τύχης. Τα σκίτσα έγιναν πέντε, οι διαφορές παρέμεναν κραυγαλέες και οι πληροφορίες ανέφεραν την ύπαρξη ενός κίτρινου Volkswagen, όπου εμφανιζόταν ο ‘Son of Sam’. Οκτώ μέρες μετά ένας αστυνομικός ανέλαβε την αποστολή να τσεκάρει τις κλήσεις που είχαν κοπεί σε αυτοκίνητα της περιοχής της τελευταίας δολοφονίας, ανήμερα του εγκλήματος. Ανακάλυψε μια που είχε το όνομα ‘Ντέιβιντ Μπέργκοβιτς’ και ως τόπο κατοικίας το Γιόνκερς -περιοχή της Νέας Υόρκης μια ώρα με το αυτοκίνητο από το Μπρούκλιν.

“Αναρωτήθηκα τι δουλειά είχε από το Νιου Γιόνκερς στο Μπρούκλιν” λέει στο documentary. Τηλεφώνησε στο τμήμα της περιοχής και έπεσε πάνω σε μια αστυνομικό που γνώριζε τον Μπέρκοβιτς. Έμεναν κοντά. Του είπε πως ήταν ξακουστός στην περιοχή, καθώς “είχε δολοφονήσει το Λαμπραντόρ που άνηκε στον πατέρα του, Σαμ”. Όλα τα καμπανάκια ‘χτύπησαν’ με μιας. Τέσσερις ντετέκτιβ ανέλαβαν να τον παρακολουθήσουν. Δεν ήξεραν το παρουσιαστικό του. Ήξεραν όμως, το αυτοκίνητο του. Όταν το εντόπισαν, κοίταξαν μέσα και είδαν ένα όπλο (διαμετρήματος 0.44) στο πάτωμα. Χωρίς να βγάλουν ένταλμα σύλληψης, άνοιξαν το όχημα για να το ψάξουν. Βρήκαν στο ντουλαπάκι του συνοδηγού ένα γράμμα που είχε την υπογραφή του ‘Son of Sam’. Μετά ζήτησαν από περαστικό που είπε πως γνωρίζει τον κάτοχο του αυτοκινήτου, να τον υποδείξει. Όταν τον πλησίασαν τον ρώτησαν αν είναι ο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς. Απάντησε ‘όχι, είμαι ο γιος του Σαμ. Και με πιάσατε’. Το ημερολόγιο έδειχνε 10/8 του 1977. Ο Μπέρκοβιτς ήταν 24 χρόνων. Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν.

Ποιος ήταν ο ‘μπαμπάς Σαμ’ που ήθελε αίμα

Υπό την αφόρητη πίεση των πολιτικών να κλείσει η υπόθεση, για να ηρεμήσει επιτέλους ο αναστατωμένος λαός της Νέας Υόρκης η διαδικασία που ακολούθησε από τη σύλληψη έως την καταδίκη έγινε με φρενήρη ρυθμό. Υπήρχε και ένας ακόμα λόγος να γίνουν όλα γρήγορα. Τα αποδεικτικά στοιχεία που είχαν βρει οι ντετέκτιβ (όπλο και σημείωμα) δεν θα ‘περνούσαν’ στο δικαστήριο, αφού είχαν παραβιάσει το αυτοκίνητο του Μπέρκοβιτς, χωρίς να ‘χουν ένταλμα σύλληψης. Παρεμπιπτόντως, ο Μπέρκοβιτς δεν είχε την παραμικρή σχέση με τα περισσότερα σκίτσα αυτόπτων μαρτύρων εκεί όπου είχε δράσει. Ομολόγησε τα πάντα, με άκρατη ευχαρίστηση. Δηλαδή, τη δολοφονία 6 ανθρώπων και τον τραυματισμό άλλων επτά. Η βαλλιστική εξέταση έβαλε και τη βούλα της ενοχής του.

Γιατί όμως, έκανε ό,τι έκανε: είπε πως ο Σαμ ήταν ένα ον ηλικίας 6000 χρόνων που του μιλούσε μέσω του σκύλου του, Χάρβεϊ και του ζητούσε αίμα. Οδηγούσε κάθε βράδυ στους δρόμους της Νέας Υόρκης, περιμένοντας για το ‘σημάδι’, ώστε να δράσει.

Διατάχθηκε ψυχιατρική έρευνα που διήρκεσε 30 μέρες. Έπρεπε να αποδειχθεί αν μπορούσε να δικαστεί ως έχων σώας τας φρένας. Οι ψυχίατροι επισήμαιναν πως ‘όταν είσαι ψυχωτικός δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι και τρελός’. Η διάγνωση ήταν πως είχε οργή με τις γυναίκες, από όταν ανακάλυψε πως ήταν υιοθετημένος και την απόρριψη της βιολογικής του μητέρας. Τα εγκλήματα του ωστόσο, δεν είχαν σεξουαλικό στοιχείο. Εκτελούσε και έφευγε. Ο ίδιος αρνήθηκε να κάνει χρήση της κάρτας ‘είμαι τρελός’ στη δίκη του. Ακολουθεί ένα μέρος του διαλόγου που είχε με τον ψυχίατρο που ανέλαβε να τον ‘αποκωδικοποιήσει’.

“Δεν είχα κάτι εναντίον των θυμάτων. Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι για εμένα; Ήταν απλά άνθρωποι. Δεν τους μισούσα. Δεν ήμουν θυμωμένος μαζί τους”. Στην ερώτηση “και γιατί τους πυροβόλησες;” απάντησε “ο Σαμ το έκανε αυτό, μέσω εμού. Με χρησιμοποιούσε. Με ανάγκαζε να βγαίνω και να κάνω ό,τι έκανα. Τα έκανα όλα για εκείνον. Για το αίμα”. Τον ρώτησαν ποιος είναι ο Σαμ. “Ξέρεις”. Δεν ξέρω. “Μπορεί να κάνει τα πάντα”.

Τα media έκαναν τον serial killer τον σταρ της εποχής, αφού ό,τι τον αφορούσε πουλούσε. Με τον ‘πόλεμο’ των media να μαίνεται και η παραμικρή πληροφορία για τον Μπέρκοβιτς γινόταν άρθρα (όχι άρθρο). Στη μάχη για την πώληση των περισσότερων δυνατών φύλλων γράφτηκαν αναρίθμητες υπερβολές. “Αυτό που κατάφεραν όλοι ήταν να ‘περάσει’ την ιστορία του”. Ο μόνος που δεν ‘τσίμπησε’ ήταν ο Τέρι.

Ο Τέρι αποκάλυψε πως ο ‘γιος του Σαμ’ ήταν άλλος

Ενώ όλοι πανηγύριζαν το τέλος του εφιάλτη, ο Τέρι προσπαθούσε να πείσει πως η σύλληψη του Μπέρκοβιτς ήταν μόνο η αρχή. Είχε βρει στοιχεία που αποδείκνυαν πως ο Μπέρκοβιτς δεν δρούσε μόνος του και ότι συνεργαζόταν με τον Τζον Καρ -που παρεμπιπτόντως, πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Τέρι. Μετά σειρά συνεντεύξεων με γείτονες και παλιούς συμμαθητές ανακάλυψε ότι οι Καρ και Μπέρκοβιτς γνωρίζονταν. Έμαθε πως ο πατέρας του Τζον, Σαμ ήταν ένας δεσποτικός τύπος που κακοποιούσε τους γιους του (Τζον και Μάικλ). Τους κλείδωνε στη σοφίτα του σπιτιού, τους έδενε πίσω από το σπίτι. Είχε και ένα σκύλο -ήταν αυτός που έδινε εντολές στον Μπέρκοβιτς.

Ερευνώντας την πρώτη δολοφονία του συλληφθέντα, κατέληξε στο ότι δεν μπορούσε να την έχει κάνει ένας άνθρωπος. Βρήκε μια γυναίκα που ‘τοποθέτησε’ τον Μπέρκοβιτς σε άλλο μέρος από αυτό της εκτέλεσης, την ώρα της δολοφονίας. Έδωσε ό,τι είχε ανακαλύψει στη New York Post. Το μέσο έστειλε άνθρωπο του στο ψυχιατρείο που νοσηλευόταν ο Μπέρκοβιτς. Ο πρώην αστυνομικός Τιμ Μίταγκερ μίλησε με τον δολοφόνο. Τον ρώτησε αν ένιωθε οργασμό όταν πυροβολούσε. Του απάντησε ‘δεν ένιωθα τίποτα’. “Τίποτα σεξουαλικό;”. Όχι. “Ένιωθες καλά;”. Ναι. “Απολαμβάνεις να κάνεις σεξ με γυναίκες;”. Mmhmm. “H δολοφονία είναι πιο συναρπαστική;”. Ναι. Μετά έδωσε στον Μίταγκερ ένα σημείωμα, όπου είχε γράψει τα εξής:

Ο κόσμος λατρεύει το αίμα, αλλά δεν θέλει να ακούσει τι έχω να πω. Πρόκειται για σκευωρία. Υπάρχουν κι άλλοι ‘γιοι’ εκεί έξω. Ας βοηθήσει ο Θεός τον κόσμο.

Με όλα αυτά τα στοιχεία ο Τέρι επεδίωξε να ξανανοίξει η έρευνα. Δεν έγινε “γιατί προτιμούσαν να προστατέψουν τον κώλο τους -για τα λάθη και τις παραλείψεις που είχαν γίνει στην έρευνα-, από ό,τι να ανακαλύψουν την αλήθεια. Δεν κάλεσαν ποτέ για ανάκριση τον πραγματικό γιο του Σαμ, που είναι ο Τζον Καρ. Ήθελαν απελπισμένα να τα αφήσουν όλα πίσω, μετά την ομολογία του Μπέρκοβιτς”. Και πάλι δεν διέκοψε την προσπάθεια του να λάμψει αυτό που θεωρούσε εκείνος ως αλήθεια. Βρήκε και άλλα στοιχεία που συνέδεαν τον Μπέρκοβιτς με τα αδέλφια Καρ, όπως και ένα μέρος στο μέσο της διαδρομής από το σπίτι των μεν, σε εκείνο του δε με διαμελισμένους νεκρούς σκύλους, αίμα παντού και ρητά γραμμένα με αίμα σε τοίχο εγκαταλειμμένου κτιρίου -όπου επιβεβαιώθηκε πως γίνονταν σατανικές τελετές και έπιναν το αίμα των σκύλων που σκότωναν. Ηγέτης αυτών ήταν ο Τζον Καρ, ο οποίος επίσης επιβεβαιωμένα είχε σχεδιάσει το σύμβολο με το οποίο υπέγραφε τις επιστολές του ο ‘Son of Sam’.

Ο δημοσιογράφος ήθελε επιβεβαίωση. Επιχείρησε να συναντηθεί με τον Μπέρκοβιτς. Και τότε προέκυψαν στο πρωτοσέλιδο της Post οι φωτογραφίες του εγκληματία, μέσα από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Διατάχθηκε έρευνα για το πώς είχαν βρεθεί στον Τύπο (αποδείχθηκε πως τις πούλησε ο Μίταγκερ). Έως τότε ουδείς είχε δει τον εγκληματία υπό κράτηση. Έκτοτε κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει.

Όλοι οι ύποπτοι σκοτώθηκαν σε περίεργα συμβάντα

Ανήμπορος να συναντηθεί με τον Μπέρκοβιτς, ο Τέρι συνέχισε να ψάχνει τον Τζον Καρ, που είχε εξαφανιστεί. Κατάφερε να τον εντοπίσει. Τη μέρα που θα πήγαινε να τον συναντήσει, οι εφημερίδες έγραφαν πως ο Τζον Καρ είχε πεθάνει, από αμφισβητήσιμη απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν υπήρξαν άλλα ρεπορτάζ, γιατί αποκαλύφθηκε ποιος είχε πουλήσει τις φωτογραφίες του Μπέρκοβιτς (ήταν ο Μίταγκερ). “Το timing της δημοσίευσης αυτής της είδησης ήταν περίεργο” είχε πει ο Τέρι. Μετά άρχισε η δίκη του Μπέρκοβιτς, ο οποίος καταδικάστηκε σε 365 χρόνια φυλάκισης με δικαίωμα να κάνει αίτηση αναστολής στα 25. “Μετά την ενοχή του, η υπόθεση έκλεισε. Όλα είχαν τελειώσει, προς ευχαρίστηση της αστυνομίας που πια ήξερε ότι δεν θα εκτεθεί ποτέ”.

Η έρευνα του Τέρι έγινε πάλι αδιάφορη. Ήταν όμως, η εμμονή του -είχε γίνει ο λόγος της ύπαρξης του.

Στη Νέα Υόρκη δεν επρόκειτο να βρει άκρη (αφού υπήρχε καταδίκη). Πήγε στο Μάινοτ, όπου σκοτώθηκε ο Τζον Καρ. Έκανε σειρά συνεντεύξεων με γνωστούς και συνεργάτες, επιβεβαίωσε ξανά τη σχέση του με τον Μπέρκοβιτς και τη συμμετοχή του Μάικλ Καρ σε σατανιστικές τελετές. Έμαθε και ότι ο Τζον είχε εξεταστεί από ψυχίατρο, όπου ομολόγησε πως είχε μπλεξίματα με το νόμο στη Νέα Υόρκη, ότι είχε σχέσεις με τον Μπέρκοβιτς και πως κάποιος προσπαθούσε να τον σκοτώσει. Είχε πει πως είχε πληροφορίες που ήθελε πολύ η αστυνομία, για τη σατανιστική δράση του ‘Son of Sam’. Έδωσε και λεπτομέρειες, σύμφωνα με τις οποίες η αίρεση δρούσε σε όλη τη χώρα. Ο Τέρι κατέληξε στο ότι ο Τζον Καρ αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, για να μη δολοφονηθούν όλα τα μέλη της οικογένειας τους, καθώς είχε ήδη μιλήσει πολύ.

Τη μέρα που γύρισε ο Τέρι στη Νέα Υόρκη έμαθε πως ήταν νεκρός και ο Μάικλ Καρ. Είχε σκοτωθεί σε αμφισβητίσιμο αυτοκινητικό δυστύχημα -πέρασε με 200 κόκκινο φανάρι. “Όλοι οι ύποπτοι ήταν νεκροί”. Ο δημοσιογράφος έγραψε το πρώτο άρθρο που συνέδεε τις ενέργειες του Μπέρκοβιτς με αίρεση. Οι εισαγγελείς του Μπρονξ και του Μπρούκλιν δεν ασχολήθηκαν. Αυτός του Κουίνς έδωσε συνέντευξη Τύπου για να ανακοινώσει την έρευνα για τις αποκαλύψεις του Τέρι, που είχε πει ότι “δεν ήξερα τότε πόσο μακριά είχε φτάσει η δράση της αίρεσης”. Δεν βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχεία για να απαγγελθούν κατηγορίας κατά κάποιου και ο φάκελος έκλεισε πάλι, για να ξανανοίξει το 1996, από την αστυνομία του Γιόνκερς. Πάλι δεν βρέθηκαν solid στοιχεία και η έρευνα έκλεισε ένα χρόνο μετά.

Το τετ α τετ του Τέρι με τον Μπέρκοβιτς

Ο καταδικασμένος Μπέρκοβιτς παραδέχθηκε πως το αφήγημα με τους δαίμονες (συχνά ξεχνούσε λεπτομέρειες στις αφηγήσεις και προσθαφαιρούσε στοιχεία) ήταν ένα ψέμα. Ότι το χρησιμοποίησε ως άλλοθι για τα εγκλήματα του “ώστε να φαίνομαι λιγότερο ένοχος στα μάτια του κόσμου”. Στο εξάμηνο της παραμονής του στη ψυχιατρική κλινική τον ενημέρωσαν πως διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Έκτοτε ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Έχει δουλειά (υπεύθυνος της βιβλιοθήκης) και είναι ο ιερέας της εκκλησίας που υπάρχει στη φυλακή.

Το 1994 ο Τέρι είχε τη δυνατότητα να μιλήσει με τον Μπέρκοβιτς. Είχε βρει στοιχεία που αφορούσαν κοινή δράση του ‘Son of Sam’ και της αίρεσης του Τσαρλς Μάνσον -αμφότεροι λειτουργούσαν υπό οργανισμού με όνομα Process. Είχε κάνει πάλι, ουκ ολίγες συνεντεύξεις με αστυνομικούς, πληροφοριοδότες και Σατανιστές. Δημοσίευσε τα πάντα το 1987, σε βιβλίο με τίτλο ‘Τhe Ultimate Evil’. Εκεί ο Μπέρκοβιτς παρουσιάστηκε ως αυτός που κρατούσε το όπλο. Όχι ως το μυαλό ή ο αρχηγός. Το 1993 ο Τέρι είχε εξασφαλίσει δηλώσεις του Μπέρκοβιτς, σύμφωνα με τις οποίες ενεργούσε στο πλαίσιο αίρεσης που έκανε θυσίες και άλλες τελετές, μέλη των οποίων ήταν και οι αδελφοί Καρ. Στη συνάντηση τους, ο καταδικασμένος serial killer έδωσε και άλλες λεπτομέρειες για το γκρουπ που ενεργούσε με γνώμονα “ότι ο κόσμος θα τελειώσει το 2000”. Που πίστευε στο Σατανά και το Διάβολο και ‘δούλευε’ για να προκαλέσει τραγικά κατακλυσμικά γεγονότα και τελικά, το χάος”. Δεν παραδέχθηκε τη σύνδεση με τον Μάνσον.

Μέχρι το θάνατο του ο Τέρι συνέχισε να ερευνά και να εμφανίζεται παντού για να μιλά επί των θεωριών του. Έγραφε και σχετικά άρθρα. Η επιλογή του να παρουσιάζεται σε tabloid τηλεοπτικά σόου, ‘πλήγωσαν’ την αξιοπιστία του. Τα τελευταία χρόνια τα πέρασε σε απέραντη μοναξιά. Το Δεκέμβρη του 2015 σταμάτησε να ‘χτυπά’ η καρδιά του. Ήταν 69 χρόνων. Δούλευε επί της ανανέωσης του ‘Ultimate Evil’. Ήταν έτοιμος να αναφέρει ονόματα. Είχε πει σε έναν από τους λίγους φίλους που του είχαν απομείνει ότι “μέχρι να με μηνύσουν, θα είμαι νεκρός”. Επειδή ένιωθε πως το τέλος πλησιάζει, εμπιστεύτηκε όλη την έρευνα (των δεκαετιών) στον άνθρωπο που την έκανε documentary στο Netflix.

Ο Μπέρκοβιτς μπορεί να ζητήσει αναστολή το Μάιο του 2022

To 1979 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Μπέρκοβιτς στο σωφρονιστικό ίδρυμα όπου κρατείτο. Χρειάστηκε 50 ράμματα για να κλείσουν οι πληγές. Δεν κατονόμασε ποτέ τον θύτη. Είπε πως ήταν ευγνώμων για την επίθεση. “Ήταν η τιμωρία που άξιζα”. Η πρώτη ευκαιρία που είχε ο -Χριστιανός πια- Μπέρκοβιτς να ζητήσει την απελευθέρωση του ήταν το 2002. Με επιστολή του στον κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Γιώργο Πατάκη ζήτησε να αναβληθεί η διαδικασία. Έγραψε πως “αξίζω να είμαι στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής μου”. Το 2016, στην ακρόαση δήλωσε ότι νιώθει πως έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος (“δεν αποτελώ πια, ρίσκο”), περιγράφηκε ως φυλακισμένος/υπόδειγμα, αλλά η αίτηση απορρίφθηκε. Το αυτό έγινε και το 2018 και το Μάιο του 2020. Τώρα θα έχει νέα ευκαιρία το Μάιο του 2022. Έχει πει πως θα παρουσιαστεί μόνο για να απολογηθεί.

Το 2017, λίγο πριν συμπληρώσει 40 χρόνια στη φυλακή -είχε ‘κλείσει’ τα 64- είχε πει στο CBS πως “όσο και αν προσπάθησα να το εξηγήσω στους ανθρώπους, ουδείς κατάφερε να καταλάβει τι σημαίνει να περπατάς στο σκοτάδι“. Αν είχε την ευκαιρία να μιλήσει στον 23χρονο Ντέιβιντ, θα του έλεγε “γύρισε την πλάτη σου και φύγε πριν να είναι αργά. Έρχεται η αποδιοργάνωση. Δεν ήμουν εγώ αυτό. Σιχαινόμουν το παρατσούκλι Son of Sam. Δεν ήμουν εγώ. Ήταν ένας δαίμονας”. Που τον είχε κυριεύσει από όταν ήταν παιδί. Αναφέρθηκε στα εγκλήματα του ως ‘μια σκοτεινή περίοδο της ζωής μου’, από την οποία θέλει να απομακρυνθεί.

“Ως παιδί έζησα μια φυσιολογική ζωή, υπό πολλές έννοιες. Υπήρχαν όμως, και πολλές ‘μάχες’ με αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Όταν ήμουν 4-5 έμαθα πως ήμουν υιοθετημένος. Πάλεψα πολύ με την κατάθλιψη, με τις εμμονές για το θάνατο. Πίστευα ότι μου αξίζει να πεθάνω. Ονειρευόμουν να μεγαλώσω, να μείνω μόνος, να βρω μια σύντροφο, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Είχα πολλά φυσιολογικά όνειρα“. Αλλά νικήθηκε από τους δαίμονες -αφήγημα που είχε πει πως ήταν ψευδές το 1979, πριν επιστρέψει σε αυτό όταν ‘ακύρωσε’ τα περί εντολών από τον σκύλο του γείτονα (το 2013). Στην τελευταία έκδοση (του 2020) οι δαίμονες τον είχαν καταλάβει. Δεν του μιλούσαν. Τότε επανέλαβε και ότι ήταν μέλος αίρεσης.

Είπε πολλάκις πως έχει αλλάξει ως άνθρωπος και πια, αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων του “ωστόσο δεν μπορώ να χωνέψω τι άνθρωπος ήμουν όταν τις έκανα“. Διέψευσε πως όλα ξεκίνησαν μετά την απόρριψη από τη βιολογική του μητέρα. “Τουναντίον, οι συναντήσεις μας ήταν ό,τι ήθελα”. Διέψευσε και ότι τα εγκλήματα του ήταν συνέπεια σεξουαλικής σύγχυσης. Ή ότι είχε συγκεκριμένους στόχους. “Απλά πραγματοποιούσα ό,τι μου είχαν πει να κάνω“. Ομολόγησε πως πέραν των εγκλημάτων έκανε και 2000 εμπρησμούς “για να καταστρέψω άδεια κτίρια και παρατημένα αυτοκίνητα“. Δεν παραδέχθηκε τη χρήση νακρωτικών ουσιών. Οι γιατροί είχαν διαπιστώσει πως ήταν εθισμένος σε αυτές, κατά τη σύλληψη του -στις εξετάσεις που του έκαναν.

Συμπέρασμα: το ‘The Sons of Sam: A Descent Into Darkness’ επικεντρώνεται στον Τέρι και την αγωνιώδη προσπάθεια του να πείσει για το δίκιο του. Παρουσιάζει και όσα είχε να πει ο Μπέρκοβιτς, ο οποίος -όπως επισημαίνουν ερευνητές- κατά πάσα πιθανότητα δρούσε με τα αδέλφια Καρ, σε πλαίσιο σατανιστικής αίρεσης, αλλά δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον Μάνσον. Aν θέλετε μια πιο ‘καθαρή’ αφήγηση, μπορείτε να δείτε το σχετικό επεισόδιο της σειράς ‘Mindhunter’, που έχει αφιερώσει μέρος της δεύτερης σεζόν στον Μπέρκοβιτς.