ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΟΙ … ΚΟΥΡΤΟΥΑΔΕΣ

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια διοργάνωση στην οποία μετέχουν οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και στο τέλος το κερδίζει η Ρεάλ Μαδρίτης. Δεκατέσσερα έγιναν τα τρόπαια με τα “μεγάλα αυτιά”, ύστερα απ’ αυτό που σήκωσε στον ουρανό του Σταντ Ντε Φρανς ο Μαρσέλο, το Σάββατο το βράδυ. Το γκολ του Βινίσιους έφτανε και περίσσευε για την “βασίλισσα”, που από το ξεκίνημα της διοργάνωσης (το 1956) είχε δείξει τις διαθέσεις της απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους κερδίζοντας πέντε σερί Κύπελλα.

Η Λίβερπουλ προσπάθησε όσο μπορούσε, επιτέθηκε, σούταρε, είχε δοκάρι, έχασε ευκαιρίες αλλά δεν μπόρεσε να λυγίσει έναν καταπλητικό τερματοφύλακα. Αυτή τη φορά η Ρεάλ δεν πήρε τον τίτλο χάρη στα καμώματα ενός βιρτουόζου μέσου ή επιθετικού, όπως οι Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο στα πρώτα χρόνια της ατέλειωτης λάμψης της, αλλά και οι Μπουντραγένιο, Ούγκο Σάντσεζ, Ραούλ, Ρονάλντο (ο χοντρός), Ζιντάν, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο (ο CR7) και Μπενζεμά.

Όχι, οι μπλάνκος που στο πέρασμα του χρόνου φημίζονταν για τον επιθετικό τους οίστρο, τα γκολ που έβαζαν οι κάποτε “γκαλάκτικος” και οι μετέπειτα διάδοχοι τους, σε αυτόν τον τελικό παρατάχτηκαν, ενστερνιζόμενοι τον ρεαλισμό και την ιταλική φιλοσοφία ενός πολύ μεγάλου προπονητή, όπως ο Κάρλο Αντσελότι. Η άμυνα της Ρεάλ πήρε άριστα δέκα και ο τερματοφύλακας της … έντεκα.

Ο Τιμπό Κουρτουά, ο δίμετρος Βέλγος γκολκίπερ, έγινε ο “άνθρωπος του ματς” και εκείνος που σε κάθε προσπάθεια της Λίβερπουλ να σκοράρει ύψωνε ή οριζοντίωνε το τεράτιο κορμί του για να σώσει ακόμη και σχεδόν σίγουρα γκολ, όπως στη φάση με το δοκάρι του Μανέ (με το δεξί χέρι ακουμπάει την μπάλα τόσο, όσο να μην μπει στα δίχτυα) στο πρώτο ημίχρονο, ή στο τετ-α-τετ με το τρομερό κοντρόλ του Σαλάχ και το τελείωμα του Αιγύπτιου, που τον βρήκε σε ετοιμότητα να αποκρούσει την μπάλα, έστω και ενστικτωδώς (η μπάλα βρήκε το μπράτσο του).

Μόλις τρεις φορές (με αυτή του Σαββάτου) ένας τερματοφύλακας ανακηρύσσεται MVP του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι δυο προηγούμενοι ήταν ο Όλιβερ Καν της Μπάγερν το 2001 και ο Έντγουιν Φαν Ντερ Σααρ της Μάνστεσετερ Γιουνάιτεντ εφτά χρόνια αργότερα. Αμφότεροι, όμως, είχαν πρωταγωνιστήσει στη διαδικασία των πέναλτι χαρίζοντας στις ομάδες τους το Κύπελλο Πρωταθλητριών αποκρούοντας το τελευταίο χτύπημα του Πελεγκρίνο (της Βαλένθια) ο Καν και του Ανελκά (της Τσέλσι) ο Φαν Ντερ Σααρ.

Ο Κουρτουά δεν απέκρουσε πέναλτι, αλλά … ό,τι επιχείρησε η Λίβερπουλ για να τον νικήσει. Εννιά αποκρούσεις έκανε ο Βέλγος, αριθμός ρεκόρ για τελικό. Οι Άγγλοι επιχείρησαν 24 σουτ, σε ένα τελικό μονόλογο κι ενώ τα xgoals, με βάση τη μέτρηση της Opta, ήταν 2.14-0.88 υπέρ της Λίβερπουλ, ο τρομερός Τιμπό κατέβασε τα ρολά και τα έπιασε όλα.

Η καταλανική Sport θέλοντας να αναδείξει και τον τρόπο που η Ρεάλ, πήρε το τρόπαιο (δηλαδή ότι σώθηκε χάρη στον τερματοφύλακά της) έβγαλε πρωτοσέλιδο με τίτλο: Το Τσάμπιονς Λιγκ του Κουρτουά.

Σε μια σουρεαλιστική, ελεύθερη μετάφραση, θα μπορούσε κανείς να έχει τίτλο και το “Πρωταθλητές οι Κουρτουάδες”.

Ο Γιούργκεν Κλοπ δεν ήταν εύκολο να αποδεχθεί ότι η Λίβερπουλ έφτασε τόσες φορές κοντά στο γκολ, χωρίς να πανηγυρίσει ούτε μια φορά. Ήταν πολύ σκληρό να βλέπει τη Ρεάλ στη μοναδική της (πραγματική) ευκαιρία να βάζει ένα γκολ. Η δήλωσή του “όταν ο τερματοφύλακας είναι ο καλύτερος παίκτης του αγώνα, κάτι δεν πάει καλά για την άλλη ομάδα” ήταν ενδεικτική και το πως ένιωθε ο Γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ που έχασε ένα ακόμη τελικό (τον τέταρτο από τους πέντε που έχει πάρει μέρος).

Εντάξει, δίκιο έχει ο Κλοπ, αλλά και οι τερματοφύλακες μπάλα παίζουν. Καμιά φορά, μάλιστα, όπως το Σάββατο το βράδυ στο ματς που άργησε να αρχίσει 36 λεπτά (τεράστια ήττα των Γάλλων διοργανωτών και της UEFA) παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και δεν τρώνε με τίποτε γκολ. Στο κάτω-κάτω ο Κουρτουά δεν είναι ο πρώτος τυχόντας. Από τα 18 του, όταν κέρδισε το πρωτάθλημα στο Βέλγιο με την Γκενκ είναι πρωταγωνιστής στις ομάδες του.

Η Τσέλσι τον πήρε (έναντι 8 εκατομμυρίων) το 2011 και τον δάνεισε απευθείας στην Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία κετέκτησε το Europa League (2012), το Copa Del Rey (2013) και το πρωτάθλημα Ισπανίας (2014). Στις δυο τελευταίες σεζόν πήρε το βραβείο Ζαμόρα (στη μνήμη του κορυφαίου προπολεμικού γκολκίπερ που “πρόδωσε” την Καταλωνία και την Μπαρτσελόνα, για χάρη της Ρεάλ), δηλαδή του καλύτερου τερματοφύλακα του ισπανικού πρωταθλήματος.

Η επιστροφή του στην Τσέλσι τον βρήκε πρωταθλητή Αγγλίας και κυπελλούχο Λιγκ Καπ, ενώ ένα ακόμη πρωτάθλημα πρόσθεσε στο παλμαρέ του το 2017. Η Ρεάλ τον αγόρασε έναντι 35 εκατομμυρίων ευρώ το καλοκαίρι του 2018 και έτσι έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος τερματοφύλακας της La Liga μετά τον Όμπλακ της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Κουρτουά πήρε τη θέση του εκρηκτικού (αλλά και ασταθή) Κοσταρικανού, Κέιλορ Νάβας και η Ρεάλ ακούμπησε πάνω του, σε αρκετά ματς.

Στη σεζόν 2019-20 κράτησε την εστία του ανέπαφη για 17 αγώνες, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Φρανθίσκο Μπούγιο (από τη σεζόν 1994-95), γκολκίπερ της Ρεάλ στη δεκαετία του 90. Φέτος στη συναρπαστική διαδρομή της βασίλισσας που κατέκτησε τον τίτλο στην Ισπανία και το Τσάμπιονς Λιγκ πετώντας έξω Παρί, Τσέλσι, Σίτι και νικώντας στο τέλος τη Λίβερπουλ έκανε 59 αποκρούσεις, με ποσοστό επιτυχίας πάνω από 80%.

Σε μια εποχή που ο ρόλος του τερματοφύλακα δεν είναι μόνο να σώζει γκολ, αλλά αποτελεί βασικό κρίκο της ανάπτυξης μιας ομάδας από την άμυνα, ο Κουρτουά κάνει και τα δυο με απόλυτη συνέπεια και ευχέρεια. Και μετά το ματς φάνηκε να στέλνει μηνύματα προς το νησί, γιατί στην “Αγγλία δεν έτυχα του σεβασμού που έπρεπε”.

Γιατί το’ πε αυτό; “Υπήρχαν διάφορα μηνύματα από την Αγγλία, που αστειεύονταν μαζί μου. Επίσης ένα περιοδικό, τον περασμένο Μάρτιο, δεν με συμπεριέλαβε στο τοπ-10 των τερματοφυλάκων της Ευρώπης. Εντάξει δεν είπα ότι είμαι ο καλύτερος. Υπάρχουν σπουδαίοι γκολκίπε. Ο Άλισον, ο Ομπλακ, ο Έντερσον, ο Μεντί. Αλλά ούτε μέσα στους δέκα; Να’ μαι λοιπόν τώρα, μετά από ένα τέτοιο τελικό, πρωταθλητής Ευρώπης…” εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου.

“Νικήσαμε μερικά από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ. Σίτι και Λίβερπουλ είναι απίστευτες ομάδες. Η μια πήρε την Πρέμιερ Λιγκ, η άλλη κέρδισε φέτος δυο Κύπελλα. Είναι πολύ δυνατή η Λίβερπουλ, αλλά όπως είχα πει όταν η Ρεάλ πάει σε ένα τελικό δεν τον χάνει…” πρόσθεσε ο πανύψηλος τερματοφύλακας που υπερασπίζεται και την εστία της Εθνικής Βελγίου.

Στη “μάχη” με τον Μινιολέ για το ποιος θα πάρει τη φανέλα βασικού κυριάρχησε εύκολα. Μια φορά, μάλιστα, είχε επιτεθεί στον πρώην γκολκίπερ της Λίβερπουλ επειδή είχε πει ότι θα παλέψει για να γίνει βασικός στην Εθνική: “Πρέπει να είναι πιο ταπεινός” τον συμβούλευσε, αλλά ο Μινιολέ πράγματι δεν είχε πει τίποτε το προσβλητικό εναντίον του.

“Αν τον υποτίμησαν στην Αγγλία, τώρα πήραν την καλύτερη απάντηση” σχολίασε ο Στίβεν Τζέραρντ. Ο προπονητής της Άστον Βίλα και άλλοτε ηγέτης της Λίβερπουλ δεν είχε να πει πολλά εναντίον της πρώην ομάδα του. Κάθε άλλο: “Δεν έκανε σχεδόν τίποτε λάθος η Λίβερπουλ. Απλά έπεσε πάνω σε ένα υπέροχο τερματοφύλακα και μια καταπληκτική άμυνα”

Κάπως έτσι ο 30χρονος Thibaut Nicolas Marc Courtois όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμο του, πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων γκολκίπερ της Ρεάλ. Τον “θεϊκό” Ρικάρντο Ζαμόρα (ή Θαμόρα που θα’ λεγε και ο Θανάσης Κρεκούκιας διορθώνοντας με), τον Χουάν Αλόνσο γκολκίπερ στα πέντε συνεχόμενα πρωταθλητριών (1956-60) και βέβαια τον Σεν Ικερ Κασίγιας, των 510 αγώνων και των τριών Τσάμπιονς Λιγκ.