Θάλασσα… μπλε ή κόκκινη; Η απάντηση βρίσκεται 1 ώρα από την Αθήνα

Απολαύστε μια πτήση πάνω από έναν τόπο που μοιάζει σαν να έχει βγει από το χέρι ζωγράφου.

Εκεί όπου η θάλασσα είναι κόκκινη από τη μία πλευρά και μπλε από την άλλη. Το κόκκινο χρώμα το παίρνει από το αλάτι λόγω του ότι έχει πολύ μικρό βάθος. Στη μέση μια λωρίδα γης που δίνει όλες τις αποχρώσεις του καφέ.

Πετάμε πάνω από τη Σκάλα Αταλάντης, 1 ώρα από την Αθήνα.

Πριν κατασκευαστεί ο Ισθμός της Κορίνθου το λιμάνι της ήταν περίπου ό,τι είναι σήμερα ο Πειραιάς για την Αθήνα.

Εκεί ξεφόρτωναν τα πλοία τα εμπορεύματα και τροφοδοτούσαν όλη τη Στερεά Ελλάδα. Η Σκάλα Αταλάντης -λιμάνι του Ταλαντίου (λατινικά: La Calandri)- μνημονεύεται στα χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1458) ως ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του Δουκάτου των Αθηνών, το οποίο διατήρησε τη σπουδαιότητα του και κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας.

Η σπουδαιότητα του έγκειτο στο γεγονός ότι αποτελούσε σημείο απ’ όπου ξεκινούσε η τροφοδοσία όχι μόνο της Αταλάντης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής μέχρι και την Λιβαδειά και τα Σάλωνα (Άμφισσα). Άλλωστε, η έλλειψη ισθμού στην Κόρινθο, καθιστούσε αναγκαία την ύπαρξη λιμανιών στα παράλια της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοποννήσου.

Χρονολόγιο

Το 1826 (5 Νοεμβρίου) στη Σκάλα έφτασαν με πλοία 1500 Θεσσαλομακεδόνες, που είχαν συγκεντρωθεί και οργανωθεί από τον Ιωάννη Κωλλέτη, με επικεφαλής τους Αγγελή Γάτσο και Καρατάσο και τον Γάλλο Φιλέλληνα Βουτιέ (Olivier Voutier), με σκοπό να αποβιβαστούν και να απελευθερώσουν την Αταλάντη. Η αρνητική έκβαση της μάχης και οι διενέξεις μεταξύ Γάτσου και Καρατάσου τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν και να επιστρέψουν από τη Σκάλα στις Σποράδες, από είχε ξεκινήσει η εκστρατεία τους.

Το 1833 εγκαθίστανται στην Σκάλα οι πρώτοι οικιστές Μακεδόνες. Ο οικισμός που εγκαταστάθηκαν ονομάστηκε Κάτω Πέλλη. Το 1836 ο οικισμός εντάσσεται στο Δήμο Αταλάντης.

Το 1839 χτίστηκε στη Σκάλα υδραγωγείο για να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων της.

Το 1846 χτίζεται ο Ιερός Ναός «Εισόδεια της Θεοτόκου».

Το 1848, με Βασιλικό Διάταγμα, σχηματίζεται ο «Δήμος Νέας Πέλλης» με έδρα την Κάτω Πέλλη (Σκάλα). Το 1849 θα εκλεγεί Δήμαρχος του νεοσύστατου Δήμου ο αγωνιστής του 1821 Αθανάσιος Ν. Χαλκιώτης.

Το 1892 η Σκάλα είχε 202 κατοίκους και λειτουργούσε «Γραμματοσχολείο».

Στον μεγάλο σεισμό του 1894 κατέρρευσαν 25 σπίτια, μέρος της προβλήτας βυθίστηκε και 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Μετά το σεισμό χτίζεται στη Σκάλα η εκκλησία της Αναλήψεως.

Το 1912 καταργείται ο Δήμος Νέας Πέλλης και γίνεται Κοινότητα. Μέχρι το 1900, οπότε και πέρασε η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή για Λάρισα, η Σκάλα παρέμεινε σημαντικό λιμάνι του Ευβοϊκού κόλπου, για το εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της Λοκρίδας. Μέχρι και το 1930 διατηρούσε κάποια αξιόλογη κίνηση, η οποία άρχισε να φθίνει, λόγω της ολοένα αυξανόμενης χρήσης του αυτοκινήτου.

Το 1952 έμεναν εκεί μόνο δύο οικογένειες.

Από το 2010, όπως προβλέπεται από το σχέδιο Καλλικράτης, η Σκάλα εντάχθηκε στο νέο διευρυμένο Δήμο Λοκρών.