Η παιδική ηλικία ενός Έλληνα ρατσιστή

Το έγκλημα στη Μόρια, που ξεκινάει πολύ πριν την πυρκαγιά και την καταστροφή του ΚΥΤ, έχει πολλούς φταίχτες.

Την Ευρώπη, που δεν θέλει να φτάσουν στην αυλή της τα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων που προκαλεί.

Τους ηγέτες, που χρυσώνουν έναν διεθνή τραμπούκο και δικτάτορα για να κρατά κλειστές τις ροές προσφύγων και μεταναστών.

Τους εταίρους μας, που ορκίζονται στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια για τη λειτουργία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ.

Τους διακινητές και εκμεταλλευτές προσφύγων και μεταναστών

Τις ελληνικές κυβερνήσεις, που ανέχθηκαν να τους χτυπούν φιλικά την πλάτη για να κάνουν τους ανθρωποφύλακες, αντι να διεκδικήσουν πραγματική συμμετοχή από όλες τις χώρες στα βάρη, που οι ίδιες δημιούργησαν.

Τη σημερινή κυβέρνηση, που θεώρησε ότι η κατάσταση στη Μόρια, είναι ένα πρόβλημα που κρύβεται κάτω από το χαλί, ενώ ήταν μια βόμβα που κάποτε θα έσκαγε.

Τους πολιτικάντηδες, που έχτισαν καριέρα μιλώντας για λαθραίους ανθρώπους και κατάντησαν η μόνη τους αρμοδιότητα να είναι το ψάρεμα ψήφων στη λίμνη με τους ρατσιστές.

Το έγκλημα στη Μόρια, έχει πολλούς ενόχους. Μεταξύ αυτών, σίγουρα δεν περιλαμβάνονται τα παιδιά και τα μωρά.

Τα είδαμε να κοιμούνται τη νύχτα, σε δρόμους, σε χωράφια φοβισμένα και γαντζωμένα στους γονείς τους, τα είδαμε ακόμα και σε νεκροταφείο.

Η ζωή εν τάφω και τραγωδία από αυτές που μένουν στο χρόνο, ατόφια, πανανθρώπινη, αρχαιοελληνική. Πιο ελληνική σίγουρα από τις ανελλήνιστες διαδικτυακές κραυγές, που ζητούν απέλαση, εκτέλεση, πνίξιμο στη θάλασσα και γράφονται με κεφαλαία. Στη θάλασσα τα μωρα;

Την ώρα που οι πραγματικοί υπεύθυνοι, κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και θα βρούν ξανά δήθεν “λύσεις”, οι γνωστοί ραγιάδες ρατσιστές, εκτονώνονται ζητώντας την εξαφάνιση 13000 ανθρώπων.

Είναι δύσκολο να μην αναρωτηθεί κανείς, τι είδους παιδική ηλικία είχαν όσοι βλέπουν ενα παιδί να καταφεύγει ικέτης μέχρι και σε νεκροταφείο και το πρώτο πράγμα που σκέφτονται, είναι όχι πώς θα βοηθηθεί, αλλά πώς θα απελαθεί.

Τι ονειρεύονταν όταν οι ίδιοι ήταν παιδιά και αποτελούσαν -όπως κάθε παιδί- το μέλλον και την ελπίδα του κόσμου; Σίγουρα κάτι πήγε πολύ στραβά, για να σκοτώσουν το παιδί μέσα τους και να αφήσουν στη θέση του έναν απάνθρωπο ρατσιστή.

Πολλοί από αυτούς, που κοιτάζουν ένα παιδάκι να κοιμάται σε νεκροταφείο και βλέπουν έναν “εισβολέα”, είναι γονείς. Ζουν τη χαρά και την αγωνία του να μεγαλώνεις ένα παιδί. Την ελπίδα για το τι άνθρωπος θα γίνει και τον τρόμο μήπως του συμβεί κάτι.

Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς ένας άνθρωπος που βιώνει τα συναισθήματα του γονέα, δεν νιώθει τίποτα για εναν συνάνθρωπο που δεν έχει καμία ελπίδα και που ο δικός του φόβος για το μέλλον του παιδιού του, περιλαμβάνει βόμβες, βάρκες που βουλιάζουν, κακομεταχείριση, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φωτιά και πείνα.

Μπορεί να μην έχει νόημα πλέον να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε. Αυτός που σπαταλά τη ζωή του επιλέγοντας να μισεί τους αθώους και αδύναμους, αντί να διεκδικεί από τους υπεύθυνους και ισχυρούς, ίσως είναι μια χαμένη υπόθεση. 

Αν, κατά τη γνωστή ρήση, πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία, το σίγουρο είναι ότι με όσους έχουν παραδοθεί στο μίσος για παιδιά και μωρά, δεν ζούμε στην ίδια πατρίδα.