Δημήτρης Βερύκιος: Ανυπομονώ να ανεβώ στη σκηνή και να γίνω ο “Γελοίος” του έργου

«Εξακολουθώ με την ίδια ανυπομονησία όπως και στο ξεκίνημα, να θέλω να ανεβώ στη σκηνή και να γίνω ο «Γελοίος» του έργου, αφήστε πως κάποιες φορές στενοχωριέμαι, φτάνοντας προς το τέλος της παράστασης» δηλώνει στο News 24/7 ο Δημήτρης Βερύκιος, με αφορμή την παράσταση «Το όνειρο ενός γελοίου», του αριστουργήματος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, που παρουσιάζει την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, στις 20.30΄, στο ανοιχτό δημοτικό αμφιθέατρο «Θανάσης Βέγγος» του δήμου Κορυδαλλού. Η παράσταση συνεχίζεται για έκτη χρονιά και η σκηνοθεσία είναι του Τάκη Χρυσικάκου.

«Σε συσχετισμό με το «Όνειρο ενός γελοίου», θα τολμούσα να πω ότι χρειαζόμαστε ένα όνειρο – όραμα, μέσα στο οποίο θα δούμε και θα ανακαλύψουμε τον αληθινό εαυτό μας (και ως πολίτη) αλλά και το νόημα της αληθινής ζωής, που θα μας οδηγήσει όχι απλά σε ανάκαμψη (και οικονομικά) αλλά σε αναγέννηση, προσωπική και εθνική! Είναι καιρός που, η Ελλάδα – και η οικονομία της – δεν χρειάζονται απλώς διαχειριστικές πολιτικές τακτικές, αλλά αλλαγή νοοτροπίας και κατεύθυνσης» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Βερύκιος.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΕΡΥΚΙΟΥ ΣΤΟ NEWS 24/7 ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Γιατί αλήθεια επιλέξατε “Το όνειρο ενός γελοίου”;

– Από τι ξεκίνημα της επαγγελματικής πορείας μου ως ηθοποιός και ειδικά μετά την πρώτη δεκαπενταετία, το κριτήριο για την επιλογή του έργου που θέλω να ανεβάσω στη σκηνή, δεν είναι η στενή καριερίστικη νοοτροπία, η επίδειξη των προσόντων μου, η φήμη, τα χρήματα κι άλλα παρόμοια, αλλά το κατά πόσο ένα έργο μου προκαλεί εσωτερικές δονήσεις που με ωθούν να εκφραστώ μέσα από αυτό και που ταυτόχρονα η αλήθεια του αφορά και τον κόσμο που θα το δει. Όταν δηλαδή ένα έργο μου δίνει την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση, ότι μέσα από αυτό θα μπορέσω να εκφράσω τις προσωπικές και καλλιτεχνικές ανάγκες μου, επιτρέποντας μου να βιώσω την μοναδική εμπειρία, του να γίνομαι χρήσιμος σε μένα και στον κόσμο με τον οποίο θα το μοιραστώ τότε αναλαμβάνω το ρίσκο να το κάνω παράσταση! Το συγκεκριμένο έργο με έκανε να νιώσω μια βαθιά κι έντονη επιθυμία να το παρουσιάσω από σκηνής, αφού πληρούσε τις προδιαγραφές που ανέφερα πριν αλλά και γιατί επιπροσθέτως απαντούσε στα καίρια υπαρξιακά μου ερωτήματα, δίνοντας μάλιστα προοπτική λύτρωσης. Όντας επίσης σίγουρος πως αυτό θα αφορούσε και τον κόσμο, το αποτόλμησα, αφού πρώτα περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Νιώθω απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή μου αυτή αφού οι θεατές, εκδηλώνονται με ενθουσιώδη και συγκινητικό τρόπο όχι μόνο για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και για την επίτευξη του σκοπού που κάνουμε θέατρο, που είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσω της τέχνης.

Θεωρείτε ότι ο Ντοστογιέφσκι είναι επίκαιρος; Μπορεί να εμπνεύσει και σήμερα;

Για να καταστεί κάποιος κλασσικός θα πρέπει να αντέξει στο χρόνο με το έργο του και τα μηνύματα του να είναι διαχρονικά. Να μην αφορούν δηλαδή μόνο την εποχή του ή μόνο κάποια πρόσωπα ή ερωτήματα εκείνου του καιρού, αλλά να εμπνέει και να φωτίζει σε όλες τις εποχές. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι δεν είναι απλά ήδη ένας κλασσικός συγγραφέας – στοχαστής αλλά η επιτομή του πρωτοπόρου και του φωτισμένου δημιουργού. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει αποκληθεί «ανατόμος της ψυχής» ή ότι κορυφαίες προσωπικότητες όπως ο Αϊνστάιν, ο Νίτσε, ο Καμύ, ο Φρόιντ υποκλίνονται μπροστά του, δηλώνοντας απερίφραστα ότι εμπνεύστηκαν από αυτόν, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Η βαθιά σκέψη, οι αλήθειες και τα μηνύματα του Ντοστογιέφσκι, ο ανεπανάληπτος τρόπος που τα αποδίδει στα έργα του, και η φανερή αγάπη του για την ανθρωπότητα, είμαι βέβαιος συνεχίζουν να εμπνέουν και σήμερα κι ότι θα εμπνέουν πάντα.

Το μήνυμα της παράστασης που θα θέλατε να μεταφέρετε στον θεατή;

Ο σκοπός μου είναι ως ηθοποιός, να μεταφέρω το μήνυμα του συγγραφέα, γινόμενος όσο καλύτερο εργαλείο μπορώ κι όχι να χρησιμοποιήσω ένα έργο, για να μεταφέρω κάποιο δικό μου μήνυμα, όπως δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά στις μέρες μας. Είναι τόσο εύγλωττο και φανερό το μήνυμα του συγγραφέα σε τούτο το έργο, μέσα από την μοναδική δεινότητα της γραφής του και φτάνει μέσω της παράστασης στην καρδιά του θεατή τόσο ατόφιο, που πραγματικά δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο εγώ, πόσο μάλλον που ταυτίζομαι προσωπικά με το μήνυμα τούτο. Μπορώ μόνο να πω επιγραμματικά, πως η ζωή μας μπορεί να καλυτερεύσει αρκεί μόνο ν’ ακολουθήσουμε τον δρόμο της αγάπης κι αυτό είναι μονόδρομος.

Δεν σας κουράζει η υπερπροσπάθεια για ένα τόσο καλό αποτέλεσμα της παράστασης;

Κάνε αυτό που αγαπάς και δεν θα νιώσεις ποτέ κούραση, είναι ένα από τα μότο μου! Ε ναι, δεν ένιωσα ούτε στιγμή να κουράζομαι, από την όντως δύσκολη προσπάθεια να ερμηνεύω για 70’ μόνος επί σκηνής και για 5 συνεχή χρόνια σε πολλά μέρη της χώρας μας. Θα έλεγα μάλιστα ότι εξακολουθώ με την ίδια ανυπομονησία όπως και στο ξεκίνημα, να θέλω να ανεβώ στη σκηνή και να γίνω ο «Γελοίος» του έργου, αφήστε πως κάποιες φορές στενοχωριέμαι, φτάνοντας προς το τέλος της παράστασης. Να αναφέρω πάντως εδώ πως το μόνο που με κουράζει είναι η προώθηση και η διοργάνωση των παραστάσεων μου, αφού τα κάνω όλα μόνος μου και μάλιστα πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες, αλλά γι’ αυτό έχω σαν όπλο το κουράγιο που μου δίνει η καθολική ανταπόκριση και αποδοχή του απλού κόσμου!

Αλήθεια ο σκηνοθέτης σας ο Τάκης Χρυσικάκος τι σας λέει;

Στον Τάκη οφείλω την έμπνευση και το σαφές όραμα του, για το πώς έπρεπε να ανεβεί το έργο ώστε να μεταδοθεί το πραγματικό νόημα και η αλήθεια του έργου. Η προετοιμασία από κοινού δεν διήρκεσε πολύ μεγάλο διάστημα αφενός γιατί μιλούσαμε την ίδια γλώσσα καλλιτεχνικά κι αφετέρου γιατί ένας μονόλογος ουσιαστικά βαραίνει πολύ περισσότερο τον ηθοποιό από τον σκηνοθέτη. Ήταν όμως η αφορμή να γεννηθεί μια φιλία μεταξύ μας και να ζήσουμε την εμπειρία ενός εξαιρετικού αποτελέσματος!

Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται σήμερα και η ελληνική οικονομία για να αφήσει πίσω της την απαισιοδοξία και την παραίτηση και να ξεκινήσει την προσπάθεια για μια “νέα ανάσταση”;

Δεν νομίζω ότι η απαισιοδοξία και η παραίτηση που αναφέρετε είναι αποτέλεσμα της κακής κατάστασης που εξακολουθεί να βρίσκεται η Ελληνική οικονομία αφού άλλωστε έχουμε βιώσει ως κοινωνία πολύ δυσκολότερες οικονομικές συνθήκες, χωρίς να έχουμε πτοηθεί ψυχολογικά, το αντίθετο μάλιστα. Πιστεύω πως τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι αποτέλεσμα μιας προ υπάρχουσας ψευδαίσθησης που έχουμε ως λαός, όσον αφορά τις πραγματικές μας δυνατότητες, της ασθενούς κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης μας, εν τέλει εξαιτίας μιας στρεβλής εθνικής ταυτότητας. Αποτέλεσμα αυτών είναι η οικονομική κρίση και όχι η αιτία της. Πιστεύω ότι δεν έχουμε πει στους εαυτούς μας ως άτομα και ως σύνολο την ιστορική αλήθεια, δεν έχουμε αποκτήσει σαφή και ορθή κατεύθυνση, βολευόμενοι διαρκώς στο προσωρινό, το αποσπασματικό και το ιδιοτελές. Η οικονομική κρίση είναι απλώς ένα σύμπτωμα όλων αυτών και τα αρνητικά συναισθήματα μας, κρύβουν νομίζω, την επίμονη άρνηση μας να δούμε και να αναλάβουμε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και ως κοινωνία τις ευθύνες μας. Τέλος και σε συσχετισμό με το «Όνειρο ενός γελοίου», θα τολμούσα να πω ότι χρειαζόμαστε ένα όνειρο – όραμα, μέσα στο οποίο θα δούμε και θα ανακαλύψουμε τον αληθινό εαυτό μας (και ως πολίτη) αλλά και το νόημα της αληθινής ζωής, που θα μας οδηγήσει όχι απλά σε ανάκαμψη (και οικονομικά) αλλά σε αναγέννηση, προσωπική και εθνική! Είναι καιρός που, η Ελλάδα – και η οικονομία της – δεν χρειάζονται απλώς διαχειριστικές πολιτικές τακτικές, αλλά αλλαγή νοοτροπίας και κατεύθυνσης.