O Άντι Φλέτσερ ήταν ο λόγος που υπήρξαν οι Depeche Mode

Ακούτε ‘Depeche Mode‘. Οι πιθανότητες να πάει το μυαλό σας στον Άντι Φλέτσερ, αντί του Μάρτιν Γκορ ή του Ντέιβ Γκάχαν είναι ανύπαρκτες. Και ναι, όσο υπάρχει η μπάντα, υπάρχει και το debate αν ο ”Fletch” ήταν μουσικός. Δεδομένα ήταν αυτός που έβαλε το χεράκι του για να δημιουργηθεί το θρυλικό συγκρότημα.

Εν αντιθέσει με τα άλλα μέλη, ουδέποτε είχε φιλοδοξίες να μείνει στην ιστορία ως μουσικός. Τι ήθελε; Να ασχολείται με αριθμούς. Αυτοί δείχνουν πως έκανε μια χαρά δουλειά.

Ας δούμε ποιος ήταν ο 60χρονος, ο οποίος άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή -από αιτία που δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα.

Το Boys’ Brigade (Ταξιαρχία των αγοριών) είναι διεθνής διαθρησκειακή χριστιανική οργάνωση νεολαίας. Προέκυψε στη Γλασκώβη (από τον Σκωτσέζο επιχειρηματία Sir William Alexander Smith, πριν επεκταθεί σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία και τελικά στον πλανήτη (στις αρχές του 1890).

Ο σκοπός, όπως αναφέρεται ακόμα είναι “η πρόοδος της βασιλείας του Χριστού μεταξύ των Αγοριών και η προώθηση των συνηθειών Υπακοής, Ευλάβειας, Πειθαρχίας, Αυτοσεβασμού και ό,τι άλλου τείνει προς μια αληθινή χριστιανική ανδροπρέπεια”.

Ο Andy Fletcher έγινε μέλος της εκκλησίας “κατά τύχη” όταν ήταν 8 χρόνων. “Ο πατέρας μου είχε προτείνει να γίνω μέλος του ΒΒ, προκειμένου να μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο”. Αυτό έκανε για την επόμενη δεκαετία -πηγαίνοντας σχεδόν καθημερινά στην εκκλησία.

Mαζί με τον Vince Clarke (συνθέτη και μουσικό των Erasure και δημιουργός τραγουδιών άλλων γκρουπ -μεταξύ των οποίων ήταν οι Depeche Mode) “προσπαθούσαμε να προσηλυτίσουμε μη πιστούς”. Εκείνος είχε προσηλυτίσει τον Clarke, πριν καταλάβει ότι “το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να τραγουδάει. Παρεμπιπτόντως, μετά έγινε άθεος”.

Ο Fletcher επέλεξε να μην είναι ενεργός Χριστιανός, μετά την ενηλικίωση του -όταν απέκτησε μια πιο κριτική στάση προς τα πράγματα. “Από τα 14 άρχισα να παίρνω πιο σοβαρά τη μουσική. Τότε έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά κιθάρα. Μαζί με τον Vince δημιουργήσαμε τους No Romance in China, όταν ήμουν 16. Είχαμε επηρεαστεί από τους Cure”. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έπαιζε μπάσο. Ήταν η εποχή που εμφανίστηκε στο προσκήνιο η πανκ ροκ.

Στα 18 (1979) είχε διακριθεί στις πολιτικές επιστήμες και ήθελε να σπουδάσει. Αντ’ αυτού έγινε μαθητευόμενος ασφαλιστικής εταιρίας, χωρίς ποτέ να αποκαλύψει γιατί δεν πήγε στο πανεπιστήμιο.

Ένα χρόνο μετά συνάντησε τον Martin Gore, σε κλαμπ που έπαιζε -στην περιοχή όπου ζούσε. Οι τρεις τους έφτιαξαν τους Composition of Sound. Ο Clarke έγραφε τα τραγούδια και τραγουδούσε, έως ότου επιλέχθηκε για αυτήν την δουλειά ο Dave Gahan -το 1981. Τότε προέκυψαν οι Depeche Mode. H πρόταση για το όνομα ανήκε στον νέο lead singer. Πριν βγει ο χρόνος, ο Clarke εγκατέλειψε -γιατί όπως είπε τον είχε κουράσει ο ροκ τρόπος ζωής. Είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των σημερινών θρύλων. Περιλάμβανε αυτό που ακολουθεί.

Όπως παραδέχθηκαν τα μέλη που έμειναν πίσω, τα νέα δεδομένα είχαν ως συνέπεια να κάνει ο καθένας ό,τι του ταίριαζε περισσότερο. Έτσι ο Gore έγινε αυτός που έγραφε τα τραγούδια (τα οποία έγιναν πιο ‘σκοτεινά’ -εξαιτίας και της εμμονής του με τη θρησκεία, την πολιτική και το θάνατο), o Gahan τα τραγουδούσε “και ο Fletcher εμφανίζεται για τις φωτογραφήσεις και εξαργυρώνει τις επιταγές”. Ήταν το μόνο μέλος που δεν πήρε ποτέ credit για τη δημιουργία των τραγουδιών. Ήταν και το μόνο που δεν τραγουδούσε.

Ο ρόλος του πάντα ήταν θέμα debate

Εκείνον τον καιρό οι DP δεν είχαν μάνατζερ και τη δουλειά αυτήν την είχε πάρει πάνω του ο Fletcher -που ασχολείτο με τα επιχειρηματικά, τα νομικά και τα μουσικά ενδιαφέροντα του ιδίου και των συνεργατών του. Για χρόνια ήταν εκείνος που ανακοίνωνε στον κόσμο τα νέα των Depeche Mode (πχ το πρόγραμμα των εμφανίσεων, τους νέους δίσκους κλπ).

“Ο κόσμος δεν έπαιρνε σοβαρά το γκρουπ μας, έως το Dreaming of Me και την είσοδο του στα charts. Ακολούθησε το New Life. Τότε εμφανιζόμασταν τα βράδια σε σκηνές και εγώ το πρωί πήγαινα για δουλειά. Κάποια στιγμή, όλο αυτό έγινε πολύ άβολο”. Στις τρεις επόμενες δεκαετίες συνέχισε να κάνει διάφορες δουλειές. “Όλη μου η ζωή αφορούσε αριθμούς. Δεν το έβρισκα πολύ διεγερτικό να φτιάχνω μουσική. Είμαι ένας άχρηστος μουσικός” είχε ομολογήσει το 1993.

Δυο χρόνια νωρίτερα, η μπάντα είχε κυκλοφορήσει το Violator των έξι εκατομμυρίων πωλήσεων που ‘έχτισε’ το δρόμο για το Songs of Faith and Devotion της καθιέρωσης. Στην περιοδεία τα μέλη δεν μιλιούνταν. Χρησιμοποιούσαν διαφορετικά αποδυτήρια και λιμουζίνες. Ο Gahan χρειαζόταν ενέσεις κορτιζόνης για να μπορεί να ανεβαίνει στη σκηνή (έως το 1995 είχε παρανοϊκή και ναρκωτική λήθη, ζούσε μόνος και περνούσε τη μισή μέρα στην ντουλάπα -‘φυλάκισα τον εαυτό μου και βολεύτηκα σε αυτήν τη φυλακή. Κρυβόμουν από τον εαυτό μου και από όσα του έκανα”). Ο Gore φλέρταρε με τον αλκοολισμό -και είχε υποστεί δυο κρίσεις άγχους. Ο Fletcher βυθιζόταν περισσότερο στην κατάθλιψη, έως το νευρικό κλονισμό του 1994.

Το 1996 και ενώ είχαν αρχίσει τη δουλειά για τον επόμενο δίσκο, ο Gahan κατέρρευσε. Δεν έβγαινε η φωνή του. Αργότερα είπε πως “ήθελα να σταματήσω να ζω σε αυτό το σώμα”, αναφορικά με τη ‘δόση’ ηρωίνης και κοκαΐνης που πήρε και σταμάτησε την καρδιά του για δύο λεπτά. Τότε έληξε η στήριξη των φίλων του και ανέλαβε δράση ειδικός παρεμβάσεων -για εξαρτημένους στη showbiz.

Όταν ξαναβρέθηκαν όλοι μαζί στο στούντιο, οι Gahan και Gore συνέχισαν να μην θέλουν να είναι στο ίδιο δωμάτιο -στις συνεντεύξεις-, με τον συνθέτη να γράφει για την ‘βασανισμένη ύπαρξη’ του Gahan.

Το 1997 η Independent είχε δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο “οι Depeche Mode μόλις κυκλοφόρησαν το πιθανότατα καλύτερο άλμπουμ τους. Γιατί όμως, δεν είναι πιο χαρούμενοι;”. Ήταν για τους λόγους που μόλις δια΄βασες.

Δεν είχε ποτέ μουσικές φιλοδοξίες

“Όταν έπαιζα μπάσο, ποτέ δεν είχα φιλοδοξίες να γίνω σπουδαίος μπασίστας. Όταν ασχολήθηκα με τα πλήκτρα, πάλι δεν είχα ποτέ φιλοδοξίες να γίνω σπουδαίος. Με το συγκρότημα, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω ως πρόκληση ό,τι κάνω -πως η δουλειά αυτή ανταμείβει. Με ιντριγκάρει το γεγονός να δημιουργώ κάτι και να το κυκλοφορώ: το μάρκετινγκ, η πλευρά προώθησης. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον: η πώληση των προϊόντων μας”.

Το mentalité του είχε προκαλέσει εντάσεις στο συγκρότημα. Οι φαν είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες: η μια δεν μπορούσε να φανταστεί τους Depeche Mode χωρίς τον Fletcher -που τον θεωρούσε μουσικό. Η δεύτερη δεν τον έβλεπε ως μουσικό, αλλά τον έβλεπε ως αναπόσπαστο κομμάτι των DP. Η τρίτη διατύπωνε το ερώτημα πού είναι χρήσιμος, αφού το συγκρότημα είχε επαγγελματικό management.

Όσοι ασχολούνταν (ενεργά) με τους Depeche Mode επισήμαιναν πως ο τύπος αυτός κρατούσε πάντα τις ισορροπίες. Ήταν εκείνος που ‘διέλυε’ τις ισοπαλίες (όταν ο Gore ήθελε το ένα και ο Gahan το άλλο, εκείνος αποφάσιζε για το τι θα γίνει) και κρατούσε ενωμένη την μπάντα.

Όπως οι Depeche Mode έγραφαν τη δική τους ξεχωριστή σελίδα στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής, εκείνος έκανε τα πάντα (δηλαδή, τίποτα από όσα γίνονταν τίτλοι) για να μην ασχολούνται μαζί του τα media. Η ιδιωτική του ζωή, ήταν ακριβώς αυτό. Είχε πει πως απολάμβανε “να παίζω μπιλιάρδο ή ποδόσφαιρο και να βλέπω τους φίλους μου. Πηγαίνω και στο γήπεδο για να δω την Chelsea, όποτε μπορώ. Είμαι πολύ πατριώτης. Ξέρω πως κάποιοι θεωρούν πως αυτό είναι λάθος, αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω”. Μια από τις αγαπημένες του συνήθειες ήταν να βλέπει το ηλιοβασίλεμα.

Ο εξαιρετικός στο σκάκι, Andrew John Leonard Fletcher ήταν παντρεμένος για 30 χρόνια και πατέρας δυο παιδιών. Ήταν και ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Λονδίνο, ενώ ξεκάθαρα δεν είχε έφεση στις επενδύσεις -σειρά αποτυχημένων αποφάσεων τον οδήγησε σε ουκ ολίγους διακανονισμούς το ’90. Το 2002 δημιούργησε τη δική του δισκογραφική εταιρία (Toast Hawaii), υπέγραψε ένα γκρουπ (CLIENT) και εμφανιζόταν ως DJ στα live shows του. Το 2006 η μπάντα εγκατέλειψε την εταιρία. Ο Fletcher συνέχισε τις εμφανίσεις ως DJ -έκανε και περιοδεία σε μικρά κλαμπ της Ευρώπης, το 2015.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις