The Tiger Lillies: Από τον κορονοϊό μέχρι το ρεμπέτικο

Υπάρχουν κάποιες ξένες μπάντες που μες στα χρόνια έχουν χτίσει μια εντελώς ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό (τους) και πάντα επιστρέφουν για ένα ακόμη λάιβ. Οι παροιμιώδεις και χαλκέντεροι Scorpions, βέβαια, πρώτοι και καλύτεροι. Ο Νικ Κέιβ και Bad Seeds του, οι James, και μερικοί άλλοι.

Το λονδρέζικο τρίο The Tiger Lillies, αν και καμία σχέση με όλους τους προηγούμενους (ή με οποιονδήποτε άλλον, εδώ που τα λέμε) είναι μια τέτοια περίπτωση. Πρέπει να ήταν μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’90, νομίζω, όταν είχαν πρωτοπαίξει στο αλήστου μνήμης «Γυάλινο» της Συγγρού. Και ήταν κάτι το αλλούτερο, χωρίς αμφιβολία. Με την πληθωρική τεατράλε προσωπικότητα του αρχηγού τους, Μάρτιν Ζακ, να μαγνητίζει άκοπα όλες τις αισθήσεις, αλλά και να δημιουργεί μια κάποια αμηχανία στο λιγοστό κοινό –τι στο καλό ήταν αυτό;

Ανάδελφα φαλσέτο, απόηχοι πανκ ροκ, άρωμα και μακιγιάζ μεσοπολεμικού καμπαρέ, κάτι από βικτωριανό τσιρκολάνικο freak show, ακορντεόν, κοντραμπάσο, ουρλιαχτά, μια βαρβάτη πρέζα Μπρεχτ και Βάιλ, και μια σαρωτική σκωπτική διάθεση ακόμη και γι’ αυτό που κάνανε οι ίδιοι επί σκηνής. Μια κατηγορία από μόνοι τους. Το ελληνικό κοινό δεν τους «τσίμπησε» αμέσως. Όταν, όμως, το έκανε, αρχές του 21^ου αιώνα, το γλυκό ήρθε κι έδεσε απόλυτα.

Θεματολογία και σύνθεση

Το περίεργο είναι πως το ελληνικό κοινό τους αγάπησε, καίτοι ένα από τα βασικά συστατικά της τέχνης των The Tiger Lillies είναι οι (προφανώς ανάδελφοι) στίχοι τους. Η καθημερινή βία και η καθημερινή ανία, εικόνες γκραν γκινιόλ, πόρνες, παράνομοι, παρίες και ναρκωτικά, προλετάριοι εν απογνώσει, αγγλικός σαρκασμός, μαύρο χιούμορ και ένας πανταχού παρών κοινωνικός σχολιασμός μπαινοβγαίνουν στα στιχάκια του Ζακ. Kαι, τώρα δηλαδή, τα πιάνει όλα τούτα το ελληνόφωνο κοινό; Μμμμ, δύσκολα το φαντάζεται κανείς. Αλλά, στην τελική, δεν έχει καν σημασία. Έχουν μια ασεβή τρέλα αυτοί οι τύποι, μια ανοικονόμητη εξωστρέφεια που μας πάει. Και είναι πια δικοί μας –το 2011 είχαν στήσει μια απροσχεδίαστη συναυλία για τους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Ο δε κοντραμπασίστας Έιντριαν Στάουτ ζει κατά διαστήματα στην Αθήνα κι έβγαλε μεγάλο μέρος της κορονοκαραντίνας στα μέρη μας.

Παλιά και ολοκαίνουρια κομμάτια

Και τι θα μας παίξουν τα freak φιλαράκια μας απόψε κάτω απ’ την Ακρόπολη; Για αρχή, ό,τι τους κληροδότησε ο πρόσφατος κορονοεγκλεισμός. Το «Covid-19 II» είναι ένα διττό άλμπουμ που ηχογραφήθηκε μεταξύ 2020-21. Στο πρώτο μέρος του, κυριαρχεί μια χαλαρή διάθεση διακωμώδησης της πρωτόγνωρης πλανητικής κατάστασης· στο δεύτερο, ο τόνος γίνεται τραγικός και σκοτεινός όσο η πανδημία κούραζε και τα θύματα πολλαπλασιάζονταν… Παρεμπιπτόντως, όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Ζακ, είναι υπέρ του εμβολιασμού. Και της μάσκας (προφανώς, όπως μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις).

Θα παίξουν, βέβαια, κλασικά παλιά και αγαπημένα τους τραγούδια, σαν τα «Banging In the Nails» «Heroin» ή «Start a Fire», αλλά θα μας δώσουν και μια γεύση από το επίσης καινούριο «Requiem For a Virus», το οποίο εισάγει, λέει, μια τριλογία εμπνευσμένη από τα Carmina Burana (τα τολμηρά ποιήματα των Βενεδίκτων καλόγερων, όχι την… πασοκική μελοποίηση του Καρλ Ορφ).

Αλλά το κλου των συναυλιών τους στην Ελλάδα είναι, πιθανότατα, το «Lemonaki». Ένας κύκλος τραγουδιών των Tiger που αποτίνει φόρο τιμής στο ρεμπέτικο –το οποίο υπεραγαπούν. Καλά, μην φανταστείτε τον Ζακ και τους συν αυτώ σε τίποτα μπαγλαμαδάκια και μπουζούκια σε 9/8. Απλά η πηγή έμπνευσης αυτών των τραγουδιών είναι οι άστεγοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι αόρατοι παρίες, οι μικροεγκληματίες του λεκανοπεδίου. Του γνωστού, του αττικού, που θα κατέβει απόψε στο Ηρώδειο να ανανεώσει την σχέση του με τους αγαπημένους The Tiger Lillies.

Πληροφορίες: Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου, 21:00 στο Ηρώδειο, εισιτήρια 80, 70, 60, 50, 40, 35, 30€, περιορισμένης ορατότητας 25€, προπώληση εδώ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις