Και τώρα ποιος θα υπερασπιστεί τις ελληνικές θέσεις στη Διάσκεψη του Βερολίνου;

Η μη εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης για την ΑΟΖ των δυο χωρών αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα για την ελληνική εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια, καθώς αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση της Άγκυρας  κατά της χώρας μας την τελευταία εικοσαετία,ενώ απειλεί να επετείνει τις φωτιές στην ευρύτερη περιοχή.

Η Αθήνα, ωστόσο, την πιο κρίσιμη στιγμή της επίλυσης του λιβυκού, με τη Διάσκεψη που πραγματοποιείται στο Βερολίνο, είναι απούσα! Εάν η Διαδικασία του Βερολίνου δεν διευρύνονταν με τη συμμετοχή χωρών όπως η Αλγερία και το Κονγκό, δύσκολα θα μπορούσε να είναι κανείς ιδιαίτερα επικριτικός προς την ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν πέτυχε τη συμμετοχή και της χώρας μας. Από τη στιγμή, όμως, που το σχήμα των “5+5” διευρύνθηκε, συνιστά ασφαλώς ήττα η μη συμμετοχή της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό πως τα “Παιχνίδια Εξουσίας” ανέδειξαν με τρια δημοσιεύματα από τις αρχές Δεκεμβρίου την ανάγκη της ελληνικής συμμετοχής, ενώ ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τη συνέντευξή του στο “Βήμα της Κυριακής” είχε δεσμευτεί ότι η Αθήνα θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να προσκληθεί στο Βερολίνο.

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει ασφαλώς να πιέσει και να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα μέχρι την τελευταία στιγμή προκειμένου να προσκληθεί ακόμα και ως παρατηρητής την Κυριακή στη γερμανική πρωτεύουσα. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση της εξεύρεσης ηγετών που θα στηρίξουν στη Διάσκεψη τις ελληνικές θέσεις για την κατάργηση του Μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης. Βρυξέλλες, Παρίσι και η οικοδέσποινα Γερμανία, πρέπει να αξιοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και αν τίποτε δεν υποκαθιστά την ελληνική συμμετοχή. Στο Βερολίνο, πάντως, θα παραβρεθεί κατά πάσα πιθανότητα και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, οι θέσεις του οποίου αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιδίως μετά την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Παρόντες, επίσης, θα είναι, μεταξύ άλλων και πέραν της οικοδέσποινας Άγγελας Μέρκελ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο Αντόνιο Γουτέρες και φυσικά ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, όπως και οι ηγέτες των αντιμαχόμενων πλευρών στη Λιβύη Φαγέτ αλ Σαράζ και Χαλίφα Χαφτάρ.

ΥΓ: Η επιχειρηματολογία της απόρριψης της ελληνικής συμμετοχής από τους διοργανωτές, μόνο ικανοποιητική δεν μπορεί να κριθεί από τη χώρα μας. Και ας σταματήσουν επιτέλους η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης τα περί “διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας“΄, ακόμα και αν αυτό γίνεται για εσωτερικούς επικοινωνιακούς λόγους- γιατί το να το πιστεύουν κιόλας θέλουμε να πιστεύουμε πως αποκλείεται! Εκτός από γραφικό, είναι πλέον και επικίνδυνο!