Αν είσαι συγγενής του Πάρι Ρούπου, μην τον ρωτήσεις τι δουλειά κάνει

Την προηγούμενη Πέμπτη είδαμε από κοντά την πρώτη σόλο παράσταση του Πάρι Ρούπου με τον τίτλο “Δουλίτσα να υπάρχει” και μας γεννήθηκαν μία σειρά από απορίες. Όχι στο θέατρο. Εκεί δεν προλάβαινες να σκεφτείς και πολύ, δεν σε αφήνει ο γέλωτας, αργότερα μας γεννήθηκαν. Στον δρόμο για το σπίτι. Και μέσα στο ίδιο το σπίτι.

Και οι απορίες δεν έμοιαζαν με αυτές των συγγενών του, που από ό, τι μας είπε, προσπαθούν να καταλάβουν τι δουλειά κάνει και ως απάντηση παίρνουν ό, τι πιο εξωφρενικό σκεφτεί κάθε φορά.

Έτσι είπαμε να μιλήσουμε μαζί του και να του θέσουμε κάποιες ερωτήσεις και εκείνος, μια μεγάλη καρδιά, δέχτηκε να μας τις απαντήσει, ξενυχτώντας παρακαλώ. Και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε διπλά.

Παρότι δεν μου πολυαρέσουν τα λογοπαίγνια, στη δική σου παράσταση γέλασα πολύ. Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που μου άρεσε;
Χμμμ… Μάλλον το ότι δεν ήταν ακριβώς τα λογοπαίγνια που έχουμε στο νου μας. Θέλω να πιστεύω ότι είναι κάπως πιο ιδιαίτερα, πιο πρωτότυπα και πιο αναπάντεχα. Επίσης, στα 70 λεπτά της παράστασης, δόξα τω Θεώ, δεν έχω μόνο λογοπαίγνια. Υπάρχουν και πιο περιγραφικά κείμενα, παρατηρήσεις και μη λογοπαιγνιακά oneliners. Απ’ όλα έχουμε.

Υπάρχει κάποιο αστείο που να στο έχουν πάρει, να κυκλοφορεί τόσο πολύ στα σόσιαλ που πλέον να μην μπορείς καν να αποδείξεις την πατρότητά του;
Για λίγο καιρό είδα να κυκλοφορεί αρκετά ένα αστείο μου που το έχω και στην παράσταση. Είναι αυτό που λέω ότι κάτι “με αγχώνει” αλλά δε γράφω παραπάνω για να μην το σποϊλάρω.

Αλλά όπως και με όλα, αντικαταστάθηκε γρήγορα από το επόμενο viral κλεμμένο αστείο κάποιου/ας συναδέλφου, από τις γνωστές μας “αγαπημένες” άνιωθες σελίδες του FB.

Δεν είναι όλα λογοπαίγνια, μη δώσουμε και λάθος εντύπωση. Γενικά τι είναι αυτό που σε γοητεύει τόσο πολύ στα oneliners ώστε να επιμένεις τόσο πολύ σ’ αυτά;
Μάλλον είμαι κι εγώ ανυπόμονος και θέλω να ειπωθεί ένα αστείο πολύ γρήγορα. Αυτό μου αρέσει στα oneliners. Ένα αστείο γεννιέται, λάμπει και σβήνει μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Σαν αστέρι που πέφτει. Οι ιστορίες έχουν και αυτές τη γοητεία τους φυσικά, με το κατάλληλο χτίσιμο. Και οι δύο μορφές έχουν το ρίσκο τους. Αλλά είπες ένα oneliner και δεν πήγε καλά; Δεν πειράζει, θα πάει το επόμενο. Ελπίζω.

Η αυριανή παράσταση θα βιντεοσκοπηθεί. Ποιο είναι το “τέλειο” κοινό για μία τέτοια διαδικασία;
Ιδανικά είναι μία μίξη κοινού που είναι κάπως πιο “μυημένο” στο stand-up με κοινό που ίσως βλέπει και πρώτη φορά ώστε να υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης ή του shock value. Αλλά, ως είθισται, πάντα στις βιντεοσκοπήσεις κωμικών θα δεις και ένα σωρό φάτσες συναδέλφων, που έρχονται όχι ως κλακαδόροι, αλλά για το ψυχολογικό σαπόρτ. Και είναι απολύτως απαραίτητοι.

Στους μουσικούς λένε ότι ο δεύτερος δίσκος μπορεί να σου πάρει δυο τρία ή και παραπάνω χρόνια για να γραφτεί, ο πρώτος όμως σου έχει πάρει όλη τη ζωή σου μέχρι εκείνο το σημείο. Σε αγχώνει αυτό αν σκεφτείς ότι πρέπει τώρα να ετοιμάσεις τη δεύτερη παράσταση σου; Νιώθεις και ότι μπορεί να ισχύει κιόλας κάπως στην περίπτωσή σου;
Πίστεψέ με, πιο πολύ λειτουργεί απελευθερωτικά. Συχνά είναι ωραίο συναίσθημα να ξέρεις ότι ξεκινάς ξανά από το μηδέν. Που δεν είναι και 100% μηδέν (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο!) γιατί οκ κάποια νέα κείμενα τα έχεις ήδη στο νου σου ή τα έχεις δουλέψει σε άλλες παραστάσεις, παράλληλα με την ήδη ολοκληρωμένη.

Πάντως, αυτό που είπες για τους μουσικούς ισχύει και για εμάς. Το πρώτο σου σόλο παίρνει πολύ παραπάνω καιρό για να στηθεί, μέχρι να βρεις τα πατήματά σου και το ύφος σου τα πρώτα χρόνια. Τα επόμενα, θα βγούνε σίγουρα πιο αβίαστα, μιας και πλέον έχεις ξεκλειδώσει και γνωρίζεις καλά τη φόρμα.

Μερικά αστεία σου θέλουν δεύτερη και τρίτη σκέψη για να τα πιάσει κάποιος. Ποιο είναι το πιο ετεροχρονισμένο γέλιο που έχεις ακούσει; Πόσα δευτερόλεπτα μετά;
Αρκετά θέλουν μια επεξεργασία, ναι. Καλύτερα όχι πολλή όμως, γιατί μετά περνάς τη γραμμή αμεσότητας που χρειάζεται ώστε να μην κάνεις τον θεατή περισσότερο να σκέφτεται παρά να γελά. Είναι λεπτή αυτή η γραμμή. Όπως και να ‘χει, αυτά τα 3-4 δευτερόλεπτα φαίνονται αιώνας. Και πρέπει εκείνη τη στιγμή να αποφασίσεις αν χρειάζεται απλά να του δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο με κίνδυνο να γίνει ακόμα πιο τρανταχτός ο θόρυβος του ότι “εδώ περίμενες γέλιο που δεν ήρθε ποτέ”, ή να προχωρήσεις γρήγορα στο επόμενο αστείο με κίνδυνο το ετεροχρονισμένο γέλιο να πέσει πάνω του.

Τώρα για να απαντήσω στην ερώτησή σου, νομίζω ήταν ένα που πήρε πρώτα λίγα δευτερόλεπτα βλεμμάτων απορίας, μέχρι να έρθει η συνειδητοποίηση και το γέλιο, και πρέπει να ήταν κάπου στα 6”. Στο μυαλό μου ήταν 6 χρόνια.

Αν γυρίζονταν σήμερα οι “Απαράδεκτοι”, ποιος θα ‘θελες να αντικαταστήσει τον Βλάση Μπονάτσο.
Χαίρομαι για αυτή την σπέσιαλ ερώτηση. Ακούμε συχνά τη φράση “ουδείς αναντικατάστατος”. Δεν ισχύει! Σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον. Δε μπορώ να φανταστώ κανέναν πιο ικανό από το Βλάση. Σε όλα!

Τώρα, αν υπήρχε π.χ. αμερικάνικη βερσιόν τους (και δεν εννοώ τα “Φιλαράκια”), σαν φιγούρα και ιδιοσυγκρασία, μπορώ να φανταστώ τον John Belushi, στο “Τhe Unacceptables”! Τον Γιάννη θα τον έπαιζε ο Robin Williams, τη Δήμητρα η Sarah Silverman και τον Σπύρο ο Seinfield. Τον Χαλακατεβάκη θα έπαιζε ο Χαλακατεβάκης.

Ο Πάρις Ρούπος παρουσιάζει την παράσταση “Δουλίτσα να υπάρχει” κάθε Πέμπτη στις 21.30 στο Θέατρο Αλκμήνη. Οι παραστάσεις θα διαρκέσουν έως και τις 9 Ιουνίου 2022 (δηλαδή έχετε ακόμη τρεις Πέμπτες μπροστά σας, βιαστείτε)

Προπώληση εισιτηρίων στο ticketservices.gr